Talking to the converted

16 mei moet een vruchtbare dag zijn geweest voor “Palestina-” en islamliefhebbers en anderen die met hart en ziel aan de grote transformatie werken. Tegelijk met het “onderwerpingcongres” in de Apollohal was er een vrolijke Palestinamanifestatie in De Balie. Toneelgroep Amsterdam voerde in de Stadsschouwburg “De Zeven Joodse Kindertjes” van Caryl Churchill op waarin Joden van Holocaust slachtoffers verworden tot cynische onderdrukkers en in De Rode Hoed was er een lijsttrekkerdebat over de mogelijkheden om Israel te boycotten.

Aan dit treffen deden de lijsttrekkers van CDA, Groen-Links, SP, en D66 mee en het was georganisseerd door Peace Consumers, een consumentenvereniging die zich volgens haar website inzet voor “het bevorderen van vrijheden, rechten en waarden van Mensen, Aarde, Dieren, Culturen en Milieu. Uitgangspunt daarbij is het recht op zelfbestemming en zelfrealisatie van elk mens”.

Dat in het kader hiervan het leeuwendeel van de energie zich tegen Israel richt, mag geen verbazing wekken. Het Jodenstaatje staat immers de zelfbestemming en zelfrealisatie van de Palestijnen in de weg en daarmee ook de “alomvattende en ‘duurzame' vrede”.

Geïnteresseerde Nederlandse burgers worden gemotiveerd met de slogan “Help mee aan de oplossing van het Israelisch-Palestijns conflict: Stop de verkoop van producten uit Israelische nederzettingen in Europa!" Alleen al daarom is Israel onuitgesproken het hoofdthema van de Europese verkiezingen.

Het begon allemaal in 2004 met een oproep van oprichter Joost Hardeman bij Indymedia om zo een soort belangenvereniging op te richten. Inmiddels loopt het op bijzonder professionele rolletjes en leest Peace consumers met succes niet alleen de Nederlandse maar ook de Engelse regering de les, die in reactie allemaal bedremmeld hun nalatigheid toegeven en beloven nu echt iets aan de etikettering van producten uit Israel te doen.

Peace Consumers overweegt zelfs een dependance in Engeland op te richten. Naast Palestina maakt de organisatie zich ook hard voor de belangen van bloed- en plasmadonoren die door gebrek aan transparantie niet weten wat er met hun bloed en plasma gebeurt. Daartoe kreeg Peace Consumers een dringend verzoek van een belangenvereniging van Bloed en Plasma. Die vereniging is inmiddels omgedoopt tot landelijke vereniging van bloed- en plasmadonoren waar zowaar Joost Hardeman voorzitter van is. Ik bedoel maar.

Hoe en waarmee de kersverse organisatie haar indrukwekkende lijst aan activiteiten financiert en uit hoeveel burgers haar achterban bestaat namens wie zij politieke druk uitoefenen, is volstrekt in nevelen gehuld en getuigt bepaald niet van transparantie.

Wat meteen opvalt bij Peace Consumers is die quasi-redelijke bijna therapeutische toon zoals bijvoorbeeld: “Help mee het Israelisch-Palestijns conflict op te lossen”. In De Rode Hoed kondigde gespreksleider Bertus Hendrikse geruststellend aan dat het helemaal niet ging over wie nu goed en fout was in het Israel-Palestina conflict, maar alleen maar om de vraag of Israel voldeed aan de juridische bepalingen van de verdragen die tussen haar en de EU gesloten zijn, zoals de voorwaarde dat Israel zich aan de mensenrechten dient te houden. Een bepaling die in de associatieverdragen met Egypte en Marokko, overigens ontbreekt.

Volgens Peace Consumers worden er in Europa op slinkse wijze allemaal producten uit de Israelische nederzettingen verhandeld. Hoewel zij geen enkel product weet te noemen, maakt zij zowel de Nederlandse als Engelse regering gek om diverse concerns in haar land te dwingen de exacte herkomst van de producten op labels te definiëren. En dat schijnt te lukken, waardoor Israelische producten zo een rompslomp gaan geven dat Nederlandse importeurs er helemaal de brui aan zullen geven.

In De Rode Hoed verklaarden de lijsttrekkers van CDA, SP, Groen-Links en D66 zich eenstemmig voorstander van het opschorten met het associatieverdrag met Israel. Het had bijna iets van een geregisseerde ontboezeming tijdens een Stalinistisch showproces. Want in hoeverre waren de kandidaten wel eenstemmig genoeg? Vooral Sargentini ontpopte zich als drijvende kracht en Van Bommel kon gerust achterover leunen en beperkte zich slechts tot het identificeren van mogelijke “Joodse krachten” in de zaal. “die meneer van het CIDI daar”. Een Palestijn stond op en riep: “Palestina is al 61 jaar bezet en jullie doen helemaal niets, nada, nul komma nul”, waarop Groen-Links lijsstrekker Judith Sargentini antwoordde: Je hoeft mij dat allemaal niet te vertellen. Ik weet het. You are talking to a converted. Opmerkelijk was ook de rol van CDA Lijsttrekker Rena Netjes die als een soort zelfbenoemde Obama meer met het Midden-Oosten bezig is dan met de CDA belangen in Europees verband. Rena is nogal in de Here en ooit in haar jonge jaren won zij in georganiseerd verband joodse zieltjes op het strand van Eilat.

Na een ingrijpende kaakoperatie om Rena van haar Tante Sidonia uiterlijk te verlossen, is zij in de vaart der volkeren opgestoten. Het Hilversumse journaille is bij haar aangeschoven om zich te laten bijspijkeren in de beginselen van het Arabisch. Momenteel is zij gemeenteraadslid en roemt zichzelf dat onder de diverse landen die zij bezocht, ze ook Lichtenstein heeft aangedaan.

Tijdens het debat zat zij natuurlijk met Maxime Verhagen in haar maag, maar zij beloofde zich in te zetten voor dat “andere geluid” onder de aanstormende generatie CDA-ers. Waarop Sargentini zei: Kom op Rena, wij weten allemaal hoe jij er binnenkamers over denkt en dat waarderen wij allemaal heel erg, maar nu wordt het toch eens tijd om je publiekelijk uit te spreken. Waarom zit je nog bij het CDA? voegde Van Bommel er aan toe. Maar Rena Netjes was natuurlijk niet van plan om voor een wat mottig publiek in de schaars gevulde zaal van De Rode Hoed, publiekelijk afstand van het CDA-verkiezingsprogramma te nemen.

Daar heeft zij veel betere podia voor en zoals inmiddels duidelijk is, weet zij zich gesteund door de wijzen van staat, zoals Van der Broek, Andriessen en al die anderen die het Koningshuis van nageslacht voorzien.

Barry Oostheim