Mad Men - Veelbelovende verhaallijnen moeten zich nog waarmaken

Zes weken geleden startte de Amerikaanse serie Mad Men op de Australische publieke zender SBS, dit na eerdere uitzending via de commerciële tv. Ik pikte de flink gehypte aankondiging op uit de media en besloot de serie te gaan volgen – een uitzondering voor mij want ik volg vrijwel nooit (vervolg)series.

Ik moest er even inkomen maar na 10 minuten was ik verkocht. Natuurlijk heeft de serie een sterke verhaallijn en worden de karakters met overtuiging gespeeld, maar het was vooral het visuele element dat me van meet af aan heeft geboeid. Op uiterst nauwkeurige wijze (tot in de kleurschakeringen en cinematografie toe) hebben de makers het New York van 1960 weten te recreëren, om precies te zijn de wereld van Sterling Cooper Advertising Agency. Er wordt alleen wel heel erg veel afgepaft, maar waarschijnlijk is dat ook op de ware wereld van toen gebaseerd.

De serie draait om ‘creative director’ Don Draper (een met een Golden Globe beloonde rol van John Hamm). Ambitieus, womaniser, de man die ogenschijnlijk alles heeft maar niet echt gelukkig is met zijn iets te lieflijk ogende doch beeldschone vrouw Betty (er wordt in de serie niet geheel ten onrechte gerefereerd aan Grace Kelly). Don is een gecompliceerde persoonlijkheid waar we als kijker slechts beetje bij beetje meer van te weten komen. Dat heeft vooral te maken met zijn afkomst, maar daar zeg ik verder niets over, kijk zelf maar.

Beantwoordt Mad Men aan alle hype? Ja en nee. Ja vanwege de redenen die ik hierboven heb vermeld. En ja omdat ik gedurende de eerste afleveringen uiterst geboeid zat te kijken, na een tijdje alleen zo nu en dan angstige blikken op de klok werpend omdat ik niet wilde dat er een eind kwam aan mijn wekelijkse uur Mad Men.

Maar na de derde week begint mijn aandacht te verslappen en keek ik eerder op de klok om te kijken hoe lang de aflevering nog duurde. Het is moeilijk precies aan te geven waar dat aan lag, maar twee dingen zijn voor mij duidelijk.

Don Draper weet als karakter totaal geen empathie bij mij los te maken, ik vind hem zelfs uitgesproken antipahtiek. Dat is natuurlijk knap gespeeld van Jon Hamm en het zal zeer waarschijnlijk zo bedoeld zijn, maar toch; voor mij is het een minpunt. Ik moet een bepaalde affiniteit voelen met de hoofdrolspeler. – Het gebrek aan affiniteit met Don Draper wordt overigens prima gecompenseerd door de knappe vertolking van Peggy Olson door Elizabeth Moss. Aangenomen als secretaresse van Draper weet Peggy het door een vorm van toeval en (gespeelde) naïviteit ver te schoppen.

Een groter manco zijn de vele verhaallijnen die worden uitgezet maar vaak niet echt worden uitgewerkt en in enkele gevallen zelfs abrupt eindigen. Soms besef ik enkele afleveringen later dat er inderdaad niets meer over gezegd wordt, wat een teleurstelling veroorzaakt - maar wie weet; een tweede aflevering kan voor verrassingen zorgen.

Ondanks genoemde bezwaren heb ik alle afleveringen uitgekeken an achteraf was ik daar altijd blij om. Morgen (donderdag ) voorlopig de laatste (dubbel)aflevering. Vanavond begint de serie in Nederland, zo heb ik berepen. Ga vooral kijken, al was het alleen maar vanwege die prachtige vormgeving. En of het werkelijk meer vorm dan inhoud is zal de tweede serie moeten uitwijzen.

Kees Bakhuyzen