”Israël is een soort wondermaatschappij”

Fiamma Nirenstein (foto) ging in 1967 als jonge Italiaanse communiste naar Israël: toen ze naar Italië terugkeerde, was ze bij haar kameraden persona non grata geworden, een ”imperialiste”en ”onbewuste fasciste”. Waarom dat zo was, waar het antisemitisme van links vandaan komt en in hoeverre het ”Palestijnisme” het verstand van de Europeanen corrumpeert, daarover vertelt de schrijfster en politica, die behoort tot het kabinet van de Italiaanse minister-president Silvio Berlusconi, in een gesprek, dat Stefan Frank van Lizas Welt met haar heeft gehad.

Jeruzalem staat op dit moment in het middelpunt van de media-interesse. Veel mensen beweren, dat Israëlische bouwplannen in het oostelijke deel van de stad het ”vredesproces”in gevaar zouden brengen en Amerika zouden irriteren. De betrekkingen tussen de beide landen zouden daardoor erg verslechterd zijn of zelfs in een crisis verkeren, zegt men.

Fiamma Nirenstein: De tien maanden durende bouwstop, die door Netanyahu in december 2009 eenzijdig werd afgekondigd – en door Obama enthousiast werd begroet – had slechts betrekking op nederzettingen op de Westbank. Oost-Jeruzalem was hier nooit bij inbegrepen. Jeruzalem is een aangelegenheid, waarover Israël en de Palestijnen alleen over kunnen spreken aan de onderhandelingstafel. De meeste mensen gaan voorbij aan het feit, dat datgene, dat algemeen bekend staat als ”Oost-Jeruzalem”, dat deel van de stad is dat tussen 1948 en 1967 door Jordanië was bezet. In de eeuwen daarvoor bezat de stad altijd een joodse bevolkingsmeerderheid. In eerdere onderhandelingen, zoals die tussen Arafat en Barak in het jaar 2000 of die tussen Olmert en Abu Mazen in 2007, hebben zelfs de Palestijnen overwogen dat veel van de stadswijken, die door de kranten ”nederzettingen” worden genoemd – zoals Ramat Shlomo – mogelijk in een definitieve overeenkomst zouden kunnen worden toegewezen aan het joodse deel van de stad. En wel daarom, omdat de meeste van deze wijken of op onbewoond land werden gebouwd of in gebieden, die voor de Jordaanse invasie door Joden werden bewoond. De beslissing om 1600 wooneenheden te bouwen, werd al lange tijd geleden genomen. Van de slechte timing van de aankondiging werd nu door de Amerikanen gebruik gemaakt om het vredesproces in de door Obama gewenste richting te sturen.

U houdt zich al lange tijd intensief bezig met het antisemitisme van links. Wanneer trok dit fenomeen voor het eerst uw aandacht?

In 1967. Ik was destijds een jong meisje, en net zoals al mijn leeftijdgenoten was ik communiste. Mijn ouders stuurden me dat jaar naar de kibboets Neot Mordechai in het noorden van Israël. Het was een linkse kibboets, iedere week werd de opbrengst van een werkdag geschonken aan de Vietcong. Tijdens mijn verblijf brak de Zesdaagse Oorlog uit. Ik zorgde voor de kinderen, bracht ze naar de schuilkelders. Toen ik na de oorlog naar Italië terugkeerde, dacht ik dat mijn linkse vrienden trots op me zouden zijn. Maar de gevoelens, die me tegemoet kwamen, waren veelmeer vreselijk anti-Israëlisch. Waarom dat zo was, begreep ik in het begin niet. Maar plotseling begreep ik het: het was de stereotype van de Joden, die zich met het kapitalisme en imperialisme hadden verbonden tegen de arme volkeren van de wereld, waartoe men ook dictaturen zoals Egypte en Syrië rekende, bondgenoten van de Sovjet-Unie. Langzamerhand begreep ik de machtige gevoelens die in het spel waren: de Joden werden als iets kwaads beschouwt – en Israël als de collectieve Jood, die naar de macht greep.

Is er iets specifiek links aan dit antisemitisme?

De situatie van de Koude Oorlog maakte het noodzakelijk, dan een kant die van de ”goede” landen moest zijn. Ook al zouden het dictaturen zijn, de mensenrechten overtreden, vrouwen onderdrukken of homoseksuelen vermoorden – zij waren de goeden, de arme landen, de Derde Wereld. Aan de andere kant stond het imperialisme, aangevoerd door de VS.

Het huidige linkse antisemitisme is dus ontstaan vanuit het zwart-wit denken van de Koude Oorlog?

Ja. Het zit diep geworteld in het Third-Worldism, dat gemuteerd is tot het Palestinisme. Het Palestinisme is een van de ergste kwalen van onze tijd, het corrumpeert het verstand van de Europeanen. Wanneer terroristen overal ter wereld aanslagen plegen of wanneer Hamas in zijn Charta schrijft dat hij alle Joden wil vermoorden – niet alleen de Israëlische – dan interesseert niemand dat, omdat het immers gaat om Palestijnen.

Was het jaar 1967 een psychologisch keerpunt, omdat destijds veel mensen schrokken toen ze ontdekten dat Joden niet van nature uit slachtoffers zijn?

Ja. De mensen zagen, dat de Joden ermee opgehouden waren om die Joden te zijn, die zij zich graag voorstelden: een arme, door de maatschappij verachte minderheid, die zich in haar huizen of haar synagogen verstopt, om te bidden, en die voor alles toestemming van de niet-Joden nodig heeft. Plotseling waren de Joden sterk genoeg om zich tegen Egypte, Syrië en Jordanië te verdedigen en zelfs gebieden te veroveren – in een oorlog, die eigenlijk hun lot zou moeten hebben bezegeld. Deze ommekeer van de dingen maakte veel mensen ziedend van woede. De wereld leek op de kop te staan. Helaas zijn er echter ook nu nog veel Joden, die zichzelf willen presenteren als schapen op weg naar de slachtbank, die bereid zijn het beeld van het sterke Israël op te geven en die zich zo klein mogelijk willen maken.

Een Bondsdagafgevaardigde van Die Linke verklaarde in 2006 aan dezelfde kant te staan als Hezbollah. Is het gewoon toeval, dat een deel van politiek links de haat op Amerika en het antisemitisme deelt met de jihadistische terroristen?

Ze zijn verbonden door hun vijandigheid tegenover de moderne democratie. Er bestaat in de democratische wereld veel antidemocratische ideologie, en dat zij tot uitdrukking kan komen, is deel van de democratie. Ik geloof niet, dat deze afgevaardigde de islamitische kledingvoorschriften gehoorzamen en veel van haar rechten zou willen opgeven; dat ze de sharia wil invoeren – inclusief lichamelijke straffen zoals stenigingen of het afhakken van ledematen – en homoseksuelen vanwege hun seksuele voorkeur wil vermoorden. Dat is het, wat ik Palestinisme noem: mensen bedriegen hun wens naar vrede, naar vriendschap en wederzijds begrip ten gunste van iets, dat zich uiteindelijk tegen henzelf zal keren.

In januari hebt u samen met minister-president Berlusconi Israël bezocht. Wat was de opbrengst van deze reis?

De Israëlische bevolking voelde, dat Berlusconi haar land niet alleen om diplomatieke redenen bezocht, maar op basis van zijn diepe sympathie voor de Joden. Israël smacht naar liefde en sympathie, omdat het daarvan zo weinig krijgt. Bovendien bezat het bezoek een politiek aspect. In zijn toespraak tot de Knesset heeft Berlusconi vijfmaal van de joodse staat gesproken. Er is eigenlijk niets ongebruikelijks aan deze uitdrukking, maar de meeste politici schrikken voor haar terug, omdat ze bang zijn dat zij de Arabieren zou kunnen irriteren. De vijanden van Israël zien de Joden normaalgesproken niet als natie. Om van de joodse staat te spreken, betekent het joodse volk erkennen.

Na de parlementsverkiezingen in Groot-Brittannië zou de Israël vriendelijke politicus David Cameron minister-president kunnen worden. Kan hij samen met Berlusconi iets veranderen in de Europese buitenlandse politiek, die traditioneel pro-Arabisch is?

Er bestaat een kleine kans. Maar in het verleden heeft de vreselijke propaganda van de Palestijnen en hun vrienden uitstekend gefunctioneerd. Met behulp van veel geld en een enorme mediamachinerie heeft hij de pers, de televisie en de intellectuelen veroverd en talrijke sjablonen in omloop gebracht, die de staat Israël onwettig moeten maken. Ze hebben het over Israël als een ”apartheidsstaat” of als een staat, die bewust misdaden zou begaan en bijvoorbeeld de organen van Palestijnen zou stelen. Geen mens, die bij zijn verstand is en een beetje over Israël weet, zou zulke beweringen geloven – helaas worden ze echter door veel mensen geloofd. Antisemitisme wordt in verbinding met ophitsing en nog een andere factor, namelijk de islamitische immigratie, een machtige mengeling.

Betekent dat, dat regeringen vanwege deze druk helemaal niet in staat zijn om ten gunste van Israël te handelen?

De Europese politici leven in een grote leugen. Iedere keer, wanneer er een beslissing zou kunnen worden genomen die Israël daadwerkelijk zou helpen om zich te verdedigen, is grote moed noodzakelijk. Denkt u bijvoorbeeld aan de gebeurtenissen rondom de dood van de Hamas-functionaris in Dubai. Europese regeringen hebben de desbetreffende Israëlische ambassadeurs opgeroepen, omdat Israël Europese paspoorten zou hebben vervalst. Zulke beschuldigingen zijn zo schijnheilig, wanneer men bedenkt, wie dit Hamas-type was en wat hij heeft gedaan: Iraanse raketten de Gazastrook binnengesmokkeld, die Tel Aviv kunnen raken. Tijdens de Gaza-oorlog werd Israël aangeklaagd burgers te doden, omdat het de militaire doelen niet nauwkeurig genoeg getroffen zou hebben. Welnu, als een doel heel nauwkeurig werd getroffen, wordt er ook geprotesteerd. Hoe moet Israël zich verdedigen, wanneer het geen toestemming heeft oorlog te voeren of doelbewust op te treden tegen zijn ergste en gevaarlijkste vijanden?

Zijn politici, die het hebben over een ”gematigde” Fatah en over de ”noodzaak” van een Palestijnse staat, het contact met de realiteit kwijtgeraakt?

Voordat men het over een Palestijnse staat heeft, zou men de Palestijnen moeten zoeken, die een democratische samenleving willen opbouwen en deze ondersteunen. Het zou geen goed idee zijn een Palestijnse staat op te richten, die het terrorisme bevordert en aanstuurt op een nieuwe oorlog. Sinds 1948 hebben de Palestijnen alle delingsplannen afgewezen, omdat hun ware doel de vernietiging van Israël is. Bezoekt u eens de website van Palestinian Media Watch en kijkt u eens wat de Palestijnse televisie zegt over het martelarendom, de vernietiging van Israël en het doden van Joden. De Palestijnse Autoriteit noemt voetbalvelden en vrijetijdskampen naar zogenaamde Shahids, dat zijn mensen, die Joden hebben vermoord. De hulporganisatie voor de Palestijnen UNRWA in Ramallah heeft de terrorist Abu Jihad, die honderden mensen heeft vermoord, in het kader van een onderwijsprogramma vereerd met een naar hem genoemd voetbaltoernooi. Zo worden de Palestijnse kinderen opgevoed. We moeten een nieuwe weg zoeken wanneer we vrede in het Midden-Oosten willen vestigen. Men moet de antisemitische ophitsing beëindigen, door ermee op te houden geld te geven aan de antisemieten.

De Israëlische economie bezit een van de hoogste groeicijfers ter wereld en is leidend wat betreft kennis en innovatie. Aan de andere kant verliest een groeiend deel van de samenleving de aansluiting: de Haredim (ultraorthodoxe Joden) en de Israëlische Arabieren. Beide lijden onder ontoereikende onderwijsontwikkeling en worden als gevolg daarvan buitenproportioneel getroffen door werkloosheid en armoede. Omdat deze beide groepen de hoogste geboortecijfers bezitten, zal hun aandeel in de bevolking de komende 30 jaar waarschijnlijk van 30 naar 50 % toenemen. Hoe groot beschouwt u dit probleem?

Zulke statistieken zijn altijd misleidend geweest. Tegenwoordig hebben seculiere gezinnen veel meer kinderen dan men vroeger gedacht had. In Tel Aviv schijnt ieder paar drie kinderen te hebben. Er bestaan objectieve problemen, die men niet kan ontkennen. Maar Israël is een bloeiend land met een sterke economie en een zeer creatieve hightech sector. Ik ben ervan overtuigd, dat we de minder gelukkige Israëli’s zullen kunnen helpen om de kloof te overbruggen. Er worden grote inspanningen gedaan en er bestaat een zin voor de noodzaak hindernissen te overwinnen. Israël doet dat constant – het is een soort wondermaatschappij.

Bron: http://www.lizaswelt.net/2010/05/israel-ist-eine-art-wundergesellschaft.html

Interviewer: Stefan Frank

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron