Kruisvaart en Jihad

De Kruistochten naar het Midden-Oosten (1095-1291 AD) zijn voor moslims een ideaal thema voor een prettig gesprek met hun minderen. Allereerst kunnen ze het Westen met verhalen over de Kruistochten inwrijven hoe slecht, zondig en boertig de kruisvaarders wel niet geweest zijn. Die kruisvaarders waren christenen. Geef het maar gerust toe: Het christendom is dus fout. Europa is dus ook fout. De stand is nu één-nul voor de moslims, want de wereld van de islam is goed. Misschien is de stand nu zelfs wel al twee-nul, want niet alleen het christendom wordt hier veroordeeld, ook Europa.

Op de achtergrond hoort ieder fatsoenlijk mens bij het aanhoren van de beschuldigingen jegens het christendom en Europa te gaan denken dat het dus een hele vooruitgang zou zijn als ook het Westen zich eindelijk maar eens aan de islam zou gaan onderwerpen, al was het alleen maar om boete te doen voor die vervloekte kruistochten. Maar zo helder en zwart-wit ligt het niet.

Vanaf de zevende eeuw hebben er islamitische veroveringsgolven plaats gevonden, gericht op Afrika, Azië en Europa. Dat waren expansieoorlogen die vanuit het Arabisch schiereiland gevoerd werden ter vervulling van de islamitische plicht tot Jihad. Tegenwoordig richt de Jihad zich zoals bekend ook op de nieuwe werelddelen, Amerika en Australië. In tegenstelling tot de Jihad richtten de Kruistochten zich alleen op één provincie in het Zuiden van de oostkust van de Middellandse zee. Er is nogal een verschil tussen de Kruistochten en de Jihad in het geografisch bereik.

Mocht er ergens een brutaaltje over die islamitische Jihad-plicht beginnen, dan zetten moslims grote ogen op en vragen indringend of de kruistochten toch in principe niet hetzelfde zijn als de Jihad? Of op de keeper beschouwd zelfs erger? Want ook nog eens gevoerd met ronduit schandelijke bedoelingen? Terwijl Jihad een goed doel dient, te weten de verspreiding van de islam?

De meeste mensen laten zich intimideren door Jihad-activisme, zeker wanneer het schuil gaat achter het masker van een lichte vermomming, bijvoorbeeld postmodern multiculturalisme. Het zou eigenlijk gezonder zijn wanneer u zich niet meer laat intimideren maar daarentegen verfrist in lachen uitbarst wanneer u weer met de islamitische propaganda over de kruistochten geconfronteerd wordt. Alleen, het lachen zal u snel vergaan, want veel westerse historici hebben inmiddels deze propaganda met haak en hengel ingeslikt, herhalen die zelfs, en verspreiden deze beweringen verder, tot in de Nederlandse schoolboeken toe.

Dat is wonderlijk en komisch tegelijk, want weinig betoogjes bevatten zo veel controleerbare onwaarheden als de islamitische op het Westen gerichte propaganda, zeker waar het de kruistochten betreft. En dat terwijl propaganda toch al geen genre is dat bekend staat om de waarheidsliefde van hare beoefenaren.

De kruistochten zijn daarom zo geschikt om er christenen, en Europeanen in het algemeen, mee te intimideren omdat er aan het verleden nu eenmaal niets te veranderen valt. Christenen kunnen nooit zeggen ‘kom, we maken een plan, we stoppen met de kruistochten’. Dat er mee stoppen is namelijk al gebeurd. Meer dan zevenhonderd jaar geleden.

Christenen en hun ongelovige nazaten kunnen alleen nog maar handenwringend zich excuseren voor het gedrag van voorouders van wie ze niets weten, en die voor ’t overige mogelijk niet eens hun voorouders zijn. Het DNA van de kruisvaarders is wel zeker in het Midden-Oosten achtergebleven. Maakt dat de Arabieren, en de Palestijnen in het bijzonder, schuldig aan de Kruistochten? Of heeft de nobele moslimridder Saladin toen hij de koninkrijkjes van de Kruisvaarders wist te veroveren, ook alle individuele Kruisvaarders weten uit te roeien? Onvoorstelbaar in het geval van zo’n ridderlijke veldheer.

Met de islamitische Jihad staat daarentegen alles er anders bij. Die is niet zeven eeuwen geleden gestopt. Die gaat nog steeds door. Er bestaan tot op de dag van vandaag geen moskeeën waar niet gepredikt wordt dat de Jihad een islamitische plicht is, die blijft bestaan ‘tot aan de wederkomst van de Heer Jezus’, in het Arabisch: nuzuul Isaa alaihi as-salaam. Het beste wat we mogen hopen is dat er wordt benadrukt dat Jihad (net als elke oorlog) ook stiekem gevoerd mag worden, of niet met geweld en bloedvergieten maar met misleiding. Liefhebbers van thee ervaren dat als geruststellend.

Het is moeilijk, ja, onmogelijk, een preekstoel in een kerk te vinden waarvandaan nog wordt opgeroepen tot hervatting van de kruistochten. Omdat het woord ‘kruistocht’ ook figuurlijk wordt gebruikt, als in ‘een kruistocht tegen de minirok’, of ‘kruistocht tegen het analfabetisme’, lukt het moslims wel eens een keer een politicus of een dominee te betrappen op het gebruik van dat vieze woord. Dat vinden moslims zalig, want dat bewijst dat, net als de Jihad, de kruistochten niet gestopt zijn. Alom triomf, en verlekkerd zelfbeklag.

Het bewijs dat de kruistochten nog steeds doorgaan, net als de Jihad, kan desnoods ook geleverd worden door alle westerse militaire acties in moslimlanden ‘kruistocht’ te gaan noemen. Dat gebeurt regelmatig, maar het is oneigenlijk, want het zijn niet de christelijke religieuze leiders die tot die militaire acties oproepen. Bij islamitische predikanten ligt dat zoals bekend anders.
Westerse militaire acties worden gevoerd in opdracht van een regering, niet in opdracht van een kerk. Zulke acties worden gevoerd door legers die onder het bevel staan van democratisch tot stand gekomen regeringen die verantwoording van hun daden moeten afleggen. Ook aan de oppositie in het parlement.

Islamitische predikanten die tot Jihad oproepen moeten ook verantwoording afleggen – maar alleen aan God. God heeft geen oppositie behalve de Satan zelf. De Satan en al zijn volgelingen moeten worden uitgeroeid. De opposanten van de islamitische predikanten geschiede evenzo. Er zijn weinig moslims die dit niet beseffen, en die niet behoedzaam met hun predikanten omspringen. De lichtste tegenspraak kan tot de beschuldiging van uittreding uit de islam leiden. Daarop stelt de islam de doodstraf. Die kan ook informeel en buitengerechtelijk, voltrokken worden.

Ten tweede zijn de kruistochten voor moslims zo’n lollig thema binnen de islamo-christelijke dialoog omdat de moslims de kruistochten uiteindelijk gewonnen hebben. Het is menselijk om liever te winnen dan te verliezen. Winnaars genieten ook meer sympathie van buitenstaanders. Zo lang Israël op alle fronten won, stond heel Nederland als een man pal achter Israël. Daarna is dat snel veranderd.

Moslims hebben al heel lang geen oorlogen meer gewonnen behalve van elkaar. De herinnering aan deze ene overwinning wordt dan ook zorgvuldig gekoesterd. Zeker wanneer die overwinning gebruikt zou kunnen worden om in het propagandaspel tegen het Westen de superioriteit van de islam te bewijzen. Wat het zegt over de inferioriteit van de toenmalige islamitische maatschappij dat na een mars van duizenden kilometers de tot op het bot verzwakte Europeanen het herhaaldelijk van de moslims gewonnen hebben, daarover kunnen we beter maar zwijgen.

De huidige morele gelijkstelling van Kruisvaart en Jihad is intellectueel en historisch slecht verdedigbaar, maar van groot religieus belang. De christelijke behoefte aan zelfbeschuldiging en belijdenis van al dan niet imaginaire zonden wordt er verregaand door bevredigd. De islamitische behoefte aan culpabilisering van de niet-moslims in het algemeen en van de christenen en het Westen in het bijzonder sluit eveneens goed aan bij deze gelijkstelling.

De gelijkstelling beperkt de dialoog tussen de islam en het christendom tot een paar overzichtelijke slogans. De christenen verklaren: ‘Wij zijn schuldig’. De moslims zeggen hierop: ‘Dat klopt’. Daarna gaan partijen koffie of thee drinken. Aan de koffie blijkt dat ze het er over eens zijn dat de Joden niet deugen, al vragen de christenen aan hun moslimse meerderen wel om voorzichtig met dit inzicht om te gaan.

HansJansen