"'t Is een gevloekte stad"

(...) In 1970 verliet Reve zijn geboortestad definitief. Vol overtuiging zei hij: 'ik had veel eerder uit Amsterdam weg moeten gaan. Wie in Amsterdam blijft zitten, bereikt niks. D'r is daar veel te veel aan de hand. Daar is die samenkomst en daar wordt die gehuldigd en daar krijgt die een prijs. Kijk, ik ben altijd van het ene krot naar het andere gestuurd. Omdat ik geen vriendjespolitiek kende. Ik dacht eerst dat het eerlijk ging, maar het was allemaal corrupt. Nietsnutten, allerlei idioten die net bij hun vierde vrouw waren weggegaan, kregen meteen weer een reusachtige riante woning te huur van de gemeente Amsterdam. Of voor niks. Als je die mensen kende. Maar ik kende die mensen niet en ik wilde ze helemaal niet kennen. En die burgemeester en die wethouders wilde ik ook niet kennen. 't Zijn gewoon Amsterdamse pooiers. 't Is een gevloekte stad. D'r wonen nog een paar mensen die me dierbaar zijn. Maar ik zet er nooit meer een stap.'

'Ik mocht van de gemeente Amsterdam niet meer optreden* in openbare gebouwen. Die boycot is nooit opgeheven. Toen ging de film De Avonden in première, en moest ik praten met die enge burgemeester, met die spuuglippen, hoe heet 'ie, Van Thijn. Ik had hem dood willen slaan. Ik heb het niet gedaan, want de film moest nog beginnen. De PvdA is een karakterloze partij. Alleen een dode socialist is een goede socialist.'

'Ik ben er een keer op straat gemolesteerd,' vertelde Reve, 'aangevallen door twee mannen die me in elkaar wilden slaan. Nog net op tijd een winkel in kunnen vluchten. Die sigarenkoning vond het verschrikkelijk grappig, moest geweldig lachen. De Amsterdammer vindt alles grappig. Een ongeluk, iemand wordt doodgereden, er wordt een verdronkene uit het water getrokken, er staat een huis in brand: door Amsterdammers wordt gejuicht, gezongen en gedanst. Op die stad zou een atoombom gegooid moeten worden.'

Reve meende stellig dat zijn klacht meer was dan de door elke volwassene generatie geuite klacht over 'de jeugd van tegenwoordig': 'Het is ten dele een kwestie van ouder zijn. Maar d'r is in werkelijkheid toch iets aan de hand. Dat mensen het tegenwoordig heel grappig vinden om iemand in elkaar te slaan. En dan plomp! in de gracht te gooien. Dat is toch wel het voorgeschreven patroon. Vroeger gebeurden er in Nederland misschien vijf of zes moorden per jaar. Dat was een sensatie. En nu zijn er zeker vijf moorden per dag! Alleen al in Amsterdam. Een heleboel worden niet eens meer teruggevonden. Die worden in de kachel van de centrale verwarming gestopt of met een paar stenen, en er omheen koperdraad dat niet vergaat, in de gracht gesmeten.'
(...)

* In de jaren tachtig werd Reve (evenals W.F. Hermans) op een zwarte lijst van de Verenigde Naties geplaatst omdat hij Zuid-Afrika had bezocht. Op grond hiervan was hij in Amsterdam niet welkom bij openbare manifestaties.

Revelaties - Tom Rooduyn
Gerard Reve over zijn Werk & Leven
pag. 115/116
Uitgeverij Conserve
2002
Bol.com