Overgave

De Bezweerders

Het belangrijkste onderwerp waar het Westen tegen aanloopt is het islamisme, islamofascisme of — om een ander etiket te gebruiken — radicale islam. En de allereerste voorwaarde om daar tegen in te kunnen gaan, is dat je die dreiging begrijpt: dus begrijpt waar het vandaan komt, hoe die dreiging zich uit en de manier hoe ze zich verspreidt. Maar voordat er ook maar van één van die dingen sprake is, moeten we het eerst eens zijn over het feit dat die dreiging bestaat.

Voor de Verenigde Staten heeft het gevaar zich tot nu toe geuit in de vorm van het terrorisme, zoals 11 september zo duidelijk liet zien. In Europa is de terreurdreiging ook reëel, maar er is sprake van een verraderlijker probleem: vele progressieven en anderen van Europees links maken gemene zaak met de radicale islam en daarom ontkennen ze schaamteloos en bizar genoeg zowel het bestaan van zo’n verbond als het feit dat er überhaupt ook maar enige dreiging van het islamisme bestaat.

Bruce Bawers “Overgave: toegeven aan de islam, opoffering van vrijheden” gaat over dat fenomeen. Bawer, een Amerikaanse schrijver die in Noorwegen woont — het standaardvoorbeeld, zelfs de karikatuur, van het Europose linkse denken — probeert onder andere aan te tonen dat de Verenigde Staten zich net zo schuldig aan het maken zijn als Europa, want de linkse journalistiek en universiteiten in de VS weigeren koppig om het gevaar van de radicale islam te erkennen en stellen hun publicitaire mogelijkheden en collegezalen open voor diegenen die proberen nou juist die basisbeginselen onderuit te halen die het progressieven — en ieder ander — mogelijk maken om van hun vrijheden te genieten.

Bawer wijdt veel van zijn boek aan een aanval op de The New York Times vanwege de weigering om aan de islamistische dreiging aandacht te besteden, terwijl ze wel alle beweringen als zoete koek slikt van figuren als Tariq Ramadan, een zogenaamd gematigde moslim, die, aldus Bawer, “een vaste beoefenaar is van de islamitische taqiyya — wat in wezen betekent, in het Arabisch het ene zeggen en in het Engels of Frans het andere.”

Maar pas wanneer Bawer weer op Europa terugkomt, is hij in staat om met het ene voorbeeld na het andere aan te tonen dat het Westen bezig is om de ergste vijand van zichzelf te worden. Hij geeft als voorbeeld het welkom dat de voormalige burgemeester van Londen London, Ken Livingstone, gaf aan de moslimgeestelijke, Sheik Yusuf al-Qaradawi, die het eens is zelfmoordacties en de executie van homoseksuelen. In het openbaar in het stadhuis van Londen, City Hall omhelsde Livingstone vol trots deze Qaradawi.

Het verbond tussen een man van wie men veronderstelt dat hij zeer progressief is — Livingstone was een lid van dezelfde Labour Partij als de premier, toen nog, Tony Blair — en een moslimgeestelijke die het Westen weer terug zou willen brengen naar barbarij, was allesbehalve een uitzonderlijk geval. Maar Livingstone is een politicus. Hij moet zijn gedrag jegens zijn kiezers verantwoorden, en hij werd weggestemd.

Schadelijker misschien nog is de weigering van instellingen om die vrijheid te verdedigen. Nota bene instellingen die hun bestaansrecht uitsluitend ontlenen aan de vrijheid van meningsuiting, Bawer analyseert de kwestie van de 12 spotprenten van Mohammed, die in september 2005 in de Deense krant ­Jyllands-Posten werden gepubliceerd. Deze kwestie staat symbool voor het begrip “overgave” dat hij in de titel van zijn boek gebruikt. Toen de krant door radicale moslims werd aangevallen, omdat men het waagde om de spot te drijven met Mohammed, was de solidariteit van andere kranten in de zogenaamde vrije wereld nogal beperkt. Het antwoord van de politieke leiders was zelfs nog erger. In plaats van zich teweer te stellen tegen de schaamteloze poging, inderdaad zo werd het genoemd, om ervoor te zorgen dat de islam niet als elk ander willekeurig onderwerp in een vrij land kan worden bediscussieerd — dat wordt bespot, bekritiseerd of onderwerp is van satire — kropen politici en uitgevers uit angst voor vergelding eenvoudigweg in hun schulp. Zelfs die kranten die woorden van steun uitspraken voor Jyllands-Posten wilden de spotprenten niet herdrukken.

Nagenoeg de enige leider die enige ruggengraat had, was de Deense premier, Anders Fogh Rasmussen. Zijn antwoord op een verzoek van de islamitische leiders om een overleg, was om hun te vertellen dat “het zo overduidelijk is op welke beginselen de Deense maatschappij is gebaseerd dat er geen enkele reden is om daar een overleg over te houden.”

“Overgave” is, soms, wat moeilijker om door te komen. Dat is ten dele zo, omdat het zo rijk is aan details die Bawer ter ondersteuning van zijn argumentatie aandraagt. Maar “Overgave” is ook om een andere reden moeilijker leesbaar. Bawer is onweerlegbaar correct en dat feit is gewoon angstaanjagend.

Stephen Pollard

Bron: Book Review, 24 juli, 2009. Vertaling: Rudolf

Stephen Pollard, de uitgever van The Jewish Chronicle, is de auteur van “Ten Days That Changed the Nation: The Making of Modern Britain.”

Overgave
Toegeven aan de islam, opoffering van vrijheden
Door Bruce Bawer
321 pp. Doubleday.
$24.95
Bol.com

Bruce Bawer - Terwijl Europa Sliep (fragmenten)