Niet serieus genomen door zijn vakgenoten

Professor Lupardi en zijn assistent Yoto. Professor Zonnebloem. Professor Sickbock. Professor Prlwytzkofsky en zijn assistent Alexander Pieps. Wie ontbreken in deze lijst? Professor Martin van Bruinessen en zijn Michiel Leezenberg.

Professor Martin van Bruinessen vindt mij een waardeloze zak. Dat mag. En wat hij dan moet doen, is een donderende recensie op een of meer van mijn boeken schrijven. Maar helaas, de hoogdrempelige vaktijdschriften vragen hem daar niet voor omdat zijn werk te ver afstaat van het mijne.

Hij bedrijft maatschappijwetenschap, ik doe aan ouderwetse, filologische en historisch-kritische studies. De methodiek van dat soort filologische studies is door eeuwen van vernuft gestaald. Daarnaast schrijf ik vrolijke stukjes over van alles en nog wat maar vooral over basiskwesties betreffende actuele elementaire vraagstukken uit de islamografie.

De wetenschappelijkheid van de manier waarop Professor de maatschappijwetenschap beoefent betwijfel ik, want ik heb Karl R. Popper en Karel van het Reve gelezen, en ken bijvoorbeeld het oordeel van de socioloog Prof. Dr Bert Snel.

De wetenschappelijkheid van de manier waarop ik filologische en historisch-kritische studiën bedrijf, betwijfelt hij, want ik ben een zak, katholiek, en eigenwijs. Professor zelf is moslim.

Dat is in zo verre van belang omdat hij een van de vele moslims is, die vinden dat ik te vaak op de tv ben. Dat ben ik wel enigszins met ze eens, daarom heeft u me de laatste tijd dan ook niet zo veel meer gezien.

Ik heb daarover een wonderlijk gesprek gevoerd met Professor zelf. Hij verklaarde rustig en professoraal dat ik te vaak op de buis te zien was. Ik bood hem daarop aan om wanneer ik door een programmavoorbereider uit Hilversum zou worden opgebeld, ik dan meteen mij zou excuseren en zijn naam en telefoonnummer zou opgeven. Dat was goed.

‘Mag ik dan ook vertellen dat je moslim bent?’, vroeg ik vervolgens. Dat mocht niet. Voor een onderzoeker (zoals hij) die observatie van binnenuit zo verreweg de voorkeur geeft boven observatie van buiten af, vond ik dat maar raar.

Achteraf denk ik dat we vanaf dat moment gebrouilleerd waren, zoals mensen met te veel tijd dat deftig noemen. Maar waar moest Professor die donderende recensie nu kwijt? Daar was een oplossing voor.

Het Engelstalig parochieblaadje van Radio Wereldomroep wordt op kosten van de belastingbetaler geschreven, vertaald, geredigeerd, gedrukt, verspreid en op het internet gezet. Dat blaadje heeft een reeks mededelingen en kwalificaties van Professor over mij afgedrukt. Voor interne consumptie in Nederland is de belangrijkste dat ‘geen enkele vakgenoot [mij] nog serieus neemt’, of woorden van gelijke strekking.

Mag ik in dit verband Keizer Tiberius citeren: oderint dum metuant, ‘laten ze me maar haten, als ze me maar vrezen’. Overigens heb ik in mijn eentje meer boeken verkocht dan alle nog levende Nederlandse Arabisten samen, en dat zonder subsidie. Maar dat ik ‘niet serieus ben te nemen, zeker niet door [mijn] vakgenoten’, komt in internetreacties sindsdien steeds weer naar boven borrelen. Waarbij de niet-serieusnemers dan in geleerde voetnoten in een cirkel naar elkaar verwijzen, als betrof het serieuze wetenschap.

Voor externe consumptie buiten Nederland is het belangrijkste van dat stukje dat de vlijtige ambtenaren van de politiediensten van de islamitische landen zoiets makkelijk kunnen lezen, haast wel moeten lezen, en dat als het ze ontgaan was, ze er haast zeker opmerkzaam op gemaakt zijn door de diplomaten in Den Haag die op de ambassades van islamitische landen hun zegenrijk werk doen.

Moet ik uitleggen hoe gevaarlijk dit is? Waarschijnlijk wel. Regeringen van islamitische landen tonen graag hun evenhandedness. Wanneer ze tien fundo’s in hun kippennek pakken, hebben ze ook de kippennek van tien anderen nodig. Daar zullen ze de nek van Professor van Bruinessen wel niet voor nemen.

Alexander Pieps, aka Michiel Leezenberg, bewaar ik, bij leven en welzijn, voor een volgende keer.

HansJansen