Het Grote Bat Ye'or Interview (2) - Eurabia

De begrippen Dhimmitude en Eurabia zijn in de gehele wereld gemeengoed geworden en dat is geheel te danken aan het jarenlange onderzoek van de historica Bat Ye’or. Hoogtepunten uit haar omvangrijke werk zijn: The Decline of Eastern Christianity waarin zij de geschiedenis van de ondergang van het christendom onder de islam beschrijft en Eurabia, waarin zij de medeplichtigheid van Europese politici aan de huidige islamisatie documenteert.

Barry Oostheim heeft voor Hoeiboei enkele prangende zaken met haar doorgenomen.
Zie ook inleiding, deel 1, en deel 3.

Deel 2: Bat Ye'or over Eurabia.

Tal van overlegorganen zijn in de jaren 70 tussen de Europese Unie en de Arabische wereld in het leven geroepen. In haar boek Eurabia beschrijft Bat Ye’or de gevolgen van de Euro-Arabische dialoog.


Wat is Eurabia?
Eurabia is de transformatie van het nieuwe Europa, waarin de beschaving zoals wij die tot nu kenden opgaat in een geheel andere beschaving. Het is een sociaal economische geostrategie met als voorlopig doel de noordelijke en zuidelijke kust van de Middellandse zee tot een eenheid te smeden. De besluiten zijn gezamenlijk genomen door de Europese leiders en de verschillende organen van de Europese Unie. Het daaruit voortvloeiende beleid wordt uitgevoerd en bewaakt door een web van netwerken door de gehele Unie heen.

De gevreesde botsing der beschavingen wordt vervangen door een illusionaire Alliantie der Beschavingen en dat wordt ondersteund met een algehele onderwijskundige indoctrinatie waarin de zegeningen van het multiculturalisme worden verheerlijkt, net als de mythe van islamitische tolerantie, de grootheid van de Arabische cultuur, en de Andalusische gouden eeuw.

Europeanen worden opgezadeld met schuldgevoelens over hun eigen koloniale rol. Een nederige dankbaarheid jegens de islam staat nu op het programma. Dan hebben wij het nog niet eens over de sterk aan inflatie onderhevige beschuldiging van racisme.

Schuldgevoelens ten opzichte van de Arabieren worden in een zorgvuldige symmetrie met de Jodenvervolging in WOII, opgebouwd. Het benoemen van de gevolgen van de massamigratie is natuurlijk taboe.


Wat waren toentertijd de motieven van de betrokkenen aan beide zijden om de Euro-Arabische dialoog aan te gaan?
Het is moeilijk om achter de exacte beweegredenen van de Europese beleidsmakers van meer dan dertig jaar geleden te komen. Wat in ieder geval duidelijk naar voren komt is de begrijpelijke behoefte aan olie en de belangen die het openen van de Arabische markten met zich mee zouden brengen. Verder: de ambitie om als wereldmacht met de VS te kunnen concurreren. De voornaamste drijfveer was natuurlijk angst voor Palestijns terreur dat destijds verschillende Europese steden had getroffen. Het aanpappen met de Arabische staten en het enthousiasme voor de PLO en voor Arafat als de “enige” vertegenwoordiger van de Palestijnen, was simpelweg een vorm van zelfbescherming. Tegelijkertijd bood het bekritiseren van Israel in het openbaar een uitlaatklep voor het immer aanwezige antisemitisme. “De Palestijnen” als middel tot het ondermijnen van de Joodse staat, is immers de sleutel tot Arabische gunsten.

Eurabia beantwoordt zowel aan Europese economische en geostrategische belangen als aan de religieuze plicht om Europa te islamiseren. Dit komt in talloze uitspraken van Arabische leiders tot uitdrukking, die ik uitentreuren citeer in mijn boek.


Wat is er eigenlijk mis met een dialoog tussen de EU en de islamitische wereld?
Oprechte dialoog is natuurlijk prima. Maar het mag niet de waarheid vervangen voor leugens, noch geschiedenis en wetenschap voor mythologie. De dialoogindustrie waarop de constructie van Eurabia is gegrondvest, is pervers. Van Europese kant wordt er eindeloos in wollige taal gevleid terwijl de echte dreiging en problemen niet bij naam worden genoemd. Overeenkomsten worden gesloten zonder enige vorm van democratisch toezicht en buiten het publieke debat om. Dat is nu eenmaal het voordeel van dit soort dialogen; de deelnemers hoeven aan niemand rekenschap af te leggen.

Europese politici hebben de beschuldigingen tegenover het Westen als “gerechtvaardigd” aanvaard. Het op zich nemen van schuld en de zelfkastijding die daaruit voortvloeit, impliceert immers het gelijk van het islamitisch standpunt. Vanuit de positie van de schuldige zetten Europeanen zich in om het zogenaamde onrecht dat zij op hun geweten hebben, ongedaan te maken. Met betrekking tot de islamitische wereld is dat onrecht natuurlijk de stichting van de Joodse staat waar Europa voor moet boeten. Europa accepteert deze ongefundeerde beschuldigingen maar al te graag, aangezien zij er recentelijk een volkerenmoord voor over had om de herrijzenis van Israel te voorkomen. Met haar nederige mea culpa tegenover de Arabieren, dat zij hen heeft opgezadeld met haar eigen probleem, namelijk “de Joden”, verschaft zij zichzelf een vrijbrief om een virulente politiek te voeren tegen haar zogenaamde protégé Israel, en zodoende haar toch al minuscule grondgebied nog verder te versnipperen. Er worden miljarden aan de Palestijnse zaak betaald als aflaat om door de Arabieren vergeven te worden.


Dus de Europese steun aan de anti-israelische politiek van de Arabische wereld heeft met haar eigen verleden van antisemitisme te maken?
Het is de voortzetting van deze geschiedenis. Het voortdurende getreiter tegen Israel en de steun aan de Arabische politiek om het tot een getto te reduceren, roept de achteraf steegjes in herinnering waar Joden zowel in Europa als in de islamitische landen werden gedwongen te leven. Ondanks het feit dat de Joden in Jeruzalem de grootste bevolkingsgroep vormden, was tot 1917 hun maximum toegestane aantal onderhevig aan allerlei restricties. Een beleid dat in feite onder het Britse mandaat voortduurde. Het Britse inreisverbod leidde tot miljoenen slachtoffers in het Derde Rijk. Uiteindelijk werd het antisemitische samenwerkingsverbond bezegeld in Europees Arabische, fascistische en Nationaal-Socialistische allianties, voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.

De morele taal die nu tegenover Israël wordt gebezigd, is diezelfde als de aloude Nazi terminologie. Terrorisme wordt niet veroorzaakt door de ideologie van de jihad maar door onrecht en dat is de stichting van de staat Israel. Door dit onrecht ongedaan te maken, zal er vrede komen en bovenal een Europees-Arabische en christelijke-islamitische verzoening. Enige spelbreker op weg naar vrede is Israël. De slechtheid van Israël die vrijwel dagelijks breed in de media wordt uitgemeten, is een herhaling van het Europees-Arabisch antisemitisme dat nu in de dialoogindustrie gecultiveerd wordt.

Wanneer Joden in Europa het slachtoffer worden van agressie, is het niet de dader die daar verantwoordelijk voor is, maar Israel, als bron van al het kwaad.


In hoeverre zijn de resultaten van deze overlegstructuren die in het kader van de EAD zijn ontwikkeld, van invloed op het buitenlandse beleid van de EU en haar lidstaten? Wat is bijvoorbeeld de invloed van een organisatie als de Parlementaire associatie van Euro Arabische samenwerking (in het engels afgekort als PAEAC)?
Die overlegstructuren zijn zeker de motor achter de verwezenlijking van Eurabia. Het is de link tussen de Europese politieke partijen en regeringen en de Arabische staten. De PAEAC wordt financieel gesteund door de Europese commissie.
Wanneer je de Arabische eisen leest in de Euro-Arabische parlementaire dialogen en vervolgens de aanbevelingen van de Europese commissie dan zie je dat ze vaak identiek zijn. De verklaringen van Solana zijn een kopie van Amr Mousa, de voorzitter van de Arabische Liga. Europa neemt gewoon de standpunten van de Arabische Liga over. Een en ander wordt alleen wat diplomatieker geformuleerd. Het is voor Israëls eigen bestwil, als zij accepteert zichzelf op te lossen, met zo min mogelijk gedoe en indien mogelijk zonder Europa al te veel te storen.


Toch raken zelfs mensen die bereid zijn uw werk serieus te nemen het gevoel niet kwijt dat er aan uw betoog een sfeer van een samenzweringscomplot kleeft. Hoe zou dat toch komen? Zelfs iemand als Geert Wilders zei in een obscuur video interview dat hij uw boek had gelezen, maar niet wist of het waar is.
Mijn boek Eurabia is een opeenstapeling van namen, plaatsen, data, publicaties, documenten, congressen, slotverklaringen etc etc, die dit beleid over de jaren heen, staven. Ik heb zelfs de naam niet eens verzonnen. Eurabia was de naam van een publicatie uit 1975 die uitgegeven werd door mensen die dit beleid uitvoerden.

De bewijsvoering die ik opvoer, toont aan dat datgene wat zich voor onze ogen voltrekt, niet alleen een gevolg is van nalatigheid, toeval of een ongelukkig samenloop van omstandigheden, maar het directe resultaat van een bewust beleid. Namelijk: het verenigen van de mediterrane kusten tot één Europees-Arabische gemeenschap; de massale immigratie met behoud van eigen cultuur; promotie van multiculturalisme; financiering van de Palestijnse cult en het kweken van een stemming die de overtuiging tot gevolg heeft dat de opheffing van Israel tot oplossing van alle wereldproblemen zal leiden. Dit alles door middel van de media, de kunsten, het onderwijs, de kerken en de academische wereld in al haar disciplines.

Van feiten kun je kennis nemen of doen alsof zij niet bestaan.


Grote afwezige in uw boek Eurabia the Euro Arab axis is Turkije. Turkije maakte niet direct deel uit van de Euro Arabische belangenovereenkomst. Maar een bijzonder groot deel van de moslimimmigranten in Europa is afkomstig uit Turkije. Wat vindt u van de mogelijke toetreding van Turkije?
Turkije wil terug naar Europa. Ooit heeft het Europa veroverd door middel van Jihad en slavernij. Nu wil het op vreedzame manier terugkeren, hoewel er gebruik gemaakt wordt van dreigementen. Zeker met de huidige regering van gematigde islamisten zal het zich opwerpen als de kampioen van de moslimbelangen in de Europese Unie. In ieder geval zal met 70 a 80 miljoen meer moslims binnen de grenzen het Europa zoals wij het tot nu toe kennen, snel ophouden te bestaan. Het zal oplossen in de Oemma waarin onafhankelijke naties verworden tot religieuze gemeenschappen. Het aloude patroon van dhimmitude dat ooit de pre-islamitische Midden-Oosterse en Aziatische volkeren en rijken heeft overspoeld en vernietigd, zal zich weer voltrekken. De Eurabische droom zal dan vervuld zijn en daarin zullen Eurabieren al dan niet bekeerd, voor korte tijd belangrijke posten mogen bekleden.


Valt er aan Eurabia te ontsnappen?
Ik zou niet weten hoe. De afzonderlijke regeringen zouden wel ontvankelijk kunnen zijn voor publieke druk. Maar zolang al deze feiten niet onderkend worden en de EU en haar bestuurlijke organen dit beleid blijven uitvoeren, zonder de burgers te raadplegen over ingrijpende zaken die ons allen aangaan, kan er niets veranderen.


De volgende keer: Op weg naar het Wereldkalifaat