“Dan zullen we nog eens wat meemaken!”

"Weet je wat het met jou is?" begint een vriendin. Ik zie haar veel te weinig naar m'n zin maar dat komt doordat ze verhuisd is naar een ander land. "Ik begrijp de heftige reacties van Harry op jou wel," vervolgt ze.

Jezus, aan Harry denk ik nou werkelijk nooit meer. De man die, getrouwd met een gemeenschappelijke vriendin, uiterst verbolgen reageerde toen ik eens vraagtekens plaatste bij het feit dat ze hun dochtertje naar een gehoofddoekte peuterjuffrouw brachten. (Niet dat ze in hun gezellige stadsdeel veel keus hadden.) Zelfs nadat ik had uitgelegd waaróm ik daar naar vroeg, of ze er bij stil hadden gestaan welke bijzondere rechten er samen gaan met dat kledingstuk, had hij mij aangekeken alsof ik hem zojuist de oorlog had verklaard. Die geüniformeerde was zó lief voor hun dochtertje, ze was zó aardig. Hoe had ik het ter sprake durven brengen! (Vroeger was het rooms-katholicisme binnenshuis nog wel eens bespreekbaar maar dat kun je tegenwoordig wel vergeten als het over koran of islam gaat. Laat staan een grapje maken. Volstrekt taboe.) Het aantal 'Harry's' is de laatste jaren flink gestegen, zij kennen inmiddels allemaal aardige gehoofddoekte collega's, zorgverleners, ambtenaren, winkeljuffrouwen, leraressen, buurvrouwen, noem maar op en daar maak je geen grapjes over natuurlijk. Dat kan niet (meer). Dat is niet respectvol. Ze gaan volledig voorbij aan waar de hoofddoek voor staat, of mompelen iets over 'vrije keuze'.

"En ook de reacties op vragen die jij wel stelt maar anderen nooit," spiegelt de vriendin, met wie ik eigenlijk nooit van mening verschil, me voor. "Volgens mij confronteer je ze op die manier met iets waar ze bang voor zijn, waar ze zelf eigenlijk ook mee zitten, want ook zij voelen aan dat er iets niet klopt. Ze zijn toch niet gek, zij zien toch ook dat er hele nieuwe generaties jonge, geüniformeerde vrouwen ontstaan en dat dat een krankzinnige ontwikkeling is voor Nederland! Zij zien echt wel het absurde daarvan in, maar ze willen het eigenlijk niet weten. Ze zijn bang er iets anders van te vinden dan wat hun geleerd is en ze vinden dat jíj er niets van mag vinden. In plaats van dat de samenleving beschermd wordt tegen de boodschap van dat kledingsvoorschrift, wordt het naleven van deze middeleeuwse dwingelandij juist omarmd en verdedigd! En jij benoemt het en daar kunnen ze niet tegen. Ze zijn allang gecapituleerd zonder het zelf te weten omdat ze willen blijven geloven in een geordende multiculturele samenleving .... in het multiculturele sprookje. Want als je zo doorredeneert hebben ze angst voor het onstaan van chaos, voor vreselijke massa-slachtingen. Men weet maar al te goed hoe dat ten tijde van Hitler is gegaan. Tja, van onwetendheid ga je rare dingen denken. Intussen wil men de problemen die ontstaan door de oprukkende islam in Nederland en Europa niet zien en dat oprukken heeft niet alleen met het groeiend aantal moslims te maken.

Ik kijk de spreekster, mijn vriendin, peinzend aan, er valt weinig tegen haar woorden in te brengen, hoe graag ik dat ook zou willen, en ze is nog niet klaar:

"Kijk, jij bent geen racist en je schrijft gewoon op wat je ziet en hoe je erover denkt. Eigenlijk zijn al die weldenkende 'ex-vrienden' van jou bang voor beter inzicht. Als ze namelijk gaan begrijpen wat de oprukkende islam betekent, trekken ze mogelijk harde conclusies. Dan zullen we nog eens wat meemaken! Dan pas zal racisme op grote schaal ontstaan. De weldenkenden zijn bang voor de angst die in hén schuilt. Dat is hun probleem. Maar nu sluiten ze nog liever hun ogen – voor zolang dat kan – en schelden ze jou uit voor racist en bestempelen ze jou als een hopeloos geval waarmee niet te praten valt”.

Hmm. Hopeloos geval? Verzetloos kapituleren voor de intocht van de islam, dat noem ik pas hopeloos.

Annelies van der Veer