Pech

"In Noorwegen," vertelde m'n kennis die ruim twintig jaar in Noorwegen woont en voor de kerst een paar dagen in Nederland was, "in Noorwegen gaan ze niet zo achterlijk met sneeuw om als hier. Daar valt elke winter wel een flink pak maar geen Noors kind dat 't in z'n hoofd haalt om sneeuwballen naar rijdende automobilisten te gooien. Of tegen ruiten van huizen, of naar hulpdiensten".

'Of naar een automobilist die zojuist tegen een andere automobilist is gebotst omdat de zomerbanden even geen grip meer op de glibberboel hebben', denk ik als ik midden op de weg een verschrikte, misschien dertigjarige vrouw naast een van voren flink ingedeukte auto zie staan. Bij de auto die van achteren is geraakt, staat een jongeman - onmiskenbaar allochtoon, vermoedelijk Marokkaan - te telefoneren. Het verkeer beweegt zich in een ruime baan om de twee pechvogels heen.

Was dit maar alles, want als ik op de stoep met boodschappen langszij kom laveren, zie ik wat een pech dit ongeval nog meer teweegbrengt. De aanrijding heeft pal voor een MAVO-school plaatsgevonden waar de bontkraagjes net van een tussenuurtje genieten. Al hun aandacht gaat naar de donkerblonde vrouw uit. Vanachter het getraliede schoolhek bekogelen ze haar met sneeuwballen en roepen eenstemmig hoerr! hoerr! De allochtone man bemoeit zich alleen met z'n telefoongesprek.

Ik zie de woede in de vrouw opwellen, ik denk nog 'niet doen, is zinloos', maar ze stuift als opgejaagd wild naar 't groepje Marokkaanse MAVO-klanten dat een meter of wat naar achteren opschuift, eventjes, en dan wordt 't sneeuwballen gooien en het eentonige hoerr-geloei hervat. Het is niet om aan te horen. Vreselijk! Toch verschijnt er geen leraar of conciërge ten tonele die de jongens tot de orde roept.

De machteloze vrouw pakt wat sneeuw, gooit 't naar haar belagers, ziet de zinloosheid ervan in en loopt, onder het aanhoudende gejoel terug naar de plek van het ongeluk. De politie laat nog op zich wachten maar een medepassagier - haar moeder? - is uitgestapt en beduidt de vrouw niet langer op de jongens te reageren. Beiden keren de bontkraagjes de rug toe; ze zien de suizende ballen nu niet meer aankomen, maar sommige treffen doel. Hoerr! Hoerr! Geen enkele sneeuwbal raakt de man. Hij is geen mikpunt. Hij wordt nergens voor uitgescholden.

Ik laat het trieste winterse tafereeltje achter me, het is de nieuwigheid natuurlijk, kwestie van wennen. In de multiculturele samenleving is uiteraard iedereen gelijk, alleen moeten we nog wat wennen aan de nieuwe uitzonderingen daarop.