Chocolademelk
Sneeuw, temperaturen van tien tot zestien graden onder nul; een binnenvallende Noord-Oosten wind: duizenden automobilisten gestrand in een witte hel. Ik zet de radio af. Vanuit mijn keuken, de koek en zopie van een wankel bestaan, kijk ik naar buiten. Winter Wonderland. Mijn gedachten dwalen af naar een oud Hollands winter tafereel van Avercamp waarin ik mezelf zie zwieren over sloten en vaarten.
Gestoken in een heuse Mart Smeets trui draai ik, samen met mijn keukenelfje, krullen in het ijs. Er vallen sneeuwvlokken op haar muts. Ik maak een grapje. Zij moet lachen. Ach, Adonis Joepie!
Wreed word ik uit mijn wensdroom gerukt. Leuk en charmant? Ik..? Dat kan niet. Zo aardig ben ik niet. En die trui? Die staat me niet.
Om enigszins in de stemming te blijven, maak ik warme chocolademelk. Ter herinnering aan mijn elfje doe ik er, in plaats van gewone, vanillesuiker bij.
Een toefje slagroom? Beter van niet. Een scheutje rum zou kunnen. Maar dat is voor later. Uit de hemel dwarrelen sneeuwvlokken. Er speelt een Hawaï orkestje in mijn hoofd.
Karel Gabler
Prachtig! Ik krijg bij het lezen hiervan zelfs in het warme Sydney (30 graden vandaag) zin in zo'n goede oude warme Droste chocolademelk.
BeantwoordenVerwijderenEn een snufje kaneel erover.....;-)
BeantwoordenVerwijderenLoesje.
Leuk!
BeantwoordenVerwijderenTer herinnering:
Citroen uitpersen en het sap met twee eetlepels suiker in een glas welke tegen hitte kan. Opvullen met kokend water et voilà: Kwast!
Elke keer als ik mijn chocomel uitpak, warm maak, denk ik aan Gablers verhaal.
BeantwoordenVerwijderen