Godsdienstvrijheid is heilig dus wint de sharia

Stel, er is een conflict tussen de sharia en het recht van Nederland. Bijvoorbeeld over hoe iemand gekleed moet zijn, hoe het voedsel moet worden toebereid, hoe dieren moeten worden geslacht, wat er in het onderwijs als leerstof wordt aangeboden, of iemand een pakje papier met letters erop mag verbranden, of iemand een kruisteken op zijn kleding mag dragen, waar er een moskee moet worden gebouwd en hoe hoog de minaret dan moet worden.

De lijst gaat nog lang verder: of er luidsprekers in de minaret mogen zitten en hoe vaak die dan gebruikt mogen worden, of een bepaalde film verboden moet worden, of de bank een hypothecaire lening tegen vaste rente mag uitgeven, of mannen en vrouwen onder apartheid moeten leven. En natuurlijk de vrijheid van meningsuiting, echtscheiding, bloot in reclame, bloot in kunst, voogdij, homoseksualiteit, adoptie, slavernij, prostitutie, kinderhuwelijk, alcohol of wat dan ook. De lijst is eindeloos en onbegrensd, maar veel van die conflicten tussen de rechtssystemen maken de mensen die geen moslim zijn, helemaal niets uit.

In zo’n conflict tussen de sharia en een ander rechtssysteem beroepen de beroepsmoslims zich op de godsdienstvrijheid zoals die geldt in de vrije wereld. Daarbij valt het op dat de islamitische sharia zelf, als de islam de baas is, eigenlijk geen godsdienstvrijheid verleent, zoals iedereen in een shariahandboek kan nakijken. Overheden en burgers in de vrije wereld stellen de beroepsmoslims desalniettemin in het gelijk wanneer ze, om sharia-regels ingevoerd te krijgen, zich op godsdienstvrijheid beroepen omdat godsdienstvrijheid in de vrije wereld nu eenmaal heilig is.

De macht van de beroepsmoslims neemt toe wanneer zij in een conflict tussen de sharia en andere regelgeving aan het langste eind trekken. Ook de macht die zij uitoefenen over de moslims groeit. Tenslotte zal niet alleen de macht maar ook het prestige van de beroepsmoslims er, in de ogen van gewone moslims, groter door worden. Dit laatste maakt het steeds onwaarschijnlijker dat er uittredingen uit de islam zullen plaatsvinden. Het voorbeeld van het groeiend prestige van de beroepsmoslims bewijst immers hoe aantrekkelijk en belangrijk de islam is.

Bij elk conflict tussen sharia-recht en ander recht, maakt de partij die geen moslim is, door toe te geven, de sharia sterker. De sharia beroept zich tegenover niet-moslims op de godsdienstvrijheid, en tegenover een beroep op godsdienstvrijheid staat de vrije wereld zo goed als machteloos. Godsdienstvrijheid is zoals bekend een van de belangrijkste principes van de vrije wereld.

In de sharia bestaat, eerlijk gezegd, wel een klein beetje godsdienstvrijheid maar ‘een klein beetje vrijheid’ is geen vrijheid. De godsdienstvrijheid is onder de sharia beperkt tot de vrijheid om moslim te worden. Daar komt nog iets bij dat grote maatschappelijke effecten heeft: de sharia heeft beperkingen gesteld op de vrijheid van meningsuiting, en verbiedt (‘criminaliseert’) de vrije discussie over godsdienst en maatschappij. En uiteindelijk dus ook over politiek en wetenschap. Zonder die vrije discussie zakt de vrije wereld langzaam weg naar het niveau van de volkeren, staten en maatschappijen die in duisternis wandelen.

Het is te makkelijk om te betogen dat zulk ‘wegzakken’ niet kan gebeuren omdat de westerse cultuur nu eenmaal superieur is aan die van de sharia. De westerse cultuur is wetenschappelijk, economisch, sociaal en technisch inderdaad verreweg superieur; maar, ook al wil het Westen dat niet weten, zelfs niet op 11 september, de aanhangers van de sharia hebben het Westen eenzijdig de oorlog verklaard. De sharia nu is taktisch superieur aan het Westen. De sharia maakt in die eenzijdige oorlog gebruik van de opvattingen over godsdienstvrijheid van de vijand die zij bestrijdt. Dat is een taktische meesterzet. De sharia gaat het dan ook verpletterend winnen.

Indien ten minste de vrije wereld zich niet vermant en vasthoudt aan zijn eigen in vrijheid opgestelde wetten en mores.