Het verweekte Europa heeft zich onderworpen aan de islam

In 2006 had ik een debat met Tariq Ramadan, de auteur van “De westerse moslims en de toekomst van de islam”. Ik vroeg hem voor welke gemeenschap hij bereid zou zijn te sterven in het hypothetische geval van een oorlog tussen Egypte en Zwitserland.

De heer Ramadan heeft twee nationaliteiten, de Egyptische door geboorte en de Zwitserse door naturalisatie. Zijn reactie was er een van woede op diverse fronten. Ik denk dat hij bovenal diep verontwaardigd was dat die vraag ook maar zelfs op tafel kwam.

De heer Ramadan heeft, zoals vele moslims, wellicht meerdere nationaliteiten, maar van wat hij zegt en schrijft is het duidelijk dat hij, boven alles, loyaal is aan de islam. Ik twijfel geen moment dat hij bereid is te sterven voor de islam, zoals de meeste moslims, en dat is zijn recht. Maar wat de Europese landen hebben gedaan is het toekennen van nationaliteiten aan personen die geen enkele verplichting voelen om wat voor offer dan ook te brengen voor het land waarin zij wonen.

Er is geen enkel debat zo explosief als de discussie over de toekomst van de islam in Europa.

Op deze manier ontkomen zij aan een van de belangrijkste criteria die burgerschap betekenis geven, terwijl politieke trouw aan de grondwet van het land een minimum vereiste is. Christopher Caldwell's boek “Reflections on the Revolution in Europe: Immigration and the West” is, tegen deze achtergrond, een ijzingwekkende belevenis. Het opent met “West-Europa werd een multi-etnische samenleving in een vlaag van verstandsverbijstering”.

Deze verstandsverbijstering, die Caldwell blootlegt, is zichtbaar in het Europese immigratiebeleid en met name in haar reactie op de islam. Er is geen enkel debat zo explosief, gevoelig, verwarrend of angstaanjagend als de discussie over de toekomst van de islam in Europa.

In maart had ik een gesprek met de Franse intellectueel Pascal Bruckner over het boek van Cladwell. Bruckner zei toen: “Amerikanen [zoals Caldwell] begrijpen niets van Europa. Er zijn vele moslims die, in hun dagelijks leven, meer agnostisch zijn en praktisch gezien zelfs atheïst. Zij zijn slechts in naam moslim.”

Dit klinkt wellicht geruststellend. Maar zouden deze agnostische en niet-praktiserende moslims, als het er op aan komt, sterven voor de islam of voor Frankrijk? Mijn idee is dat ze, hoogstwaarschijnlijk, zouden sterven voor de islam.

Caldwell bespreekt dit thema vanuit een interessant perspectief: hij gaat niet voorbij aan de vele Europeanen die de islam zien als een gevaar voor Europese waarden, maar hij vraagt: “Hoe kun je vechten voor iets dat je niet kunt definiëren?” En dat is in de kern het probleem in Europa – de onzekerheid over wie we zijn, wat onze verschillende vlaggen betekenen, en waarom we minder en minder uitgeven aan het leger.

Europa is een plek geworden voor nieuwe religies, nieuwe geloofsovertuigingen, multiculturalisme, kosmopolitisme, transnationalisme. Alles is aldus relatief geworden. Het is een onzekerheid die de moslim niet kent. De islamitische ethiek en tribale cultuur zijn veel veerkrachtiger en sterker in een oorlog dan de protestantse ethiek en de spirit van het kapitalisme.

De inzichten en cijfers die Caldwell in zijn boek heeft verzameld zijn voor vele Europeanen evident. De Europese intellectuelen die ik tijdens en na mijn verblijf in Nederland gesproken heb beamen allen de door Caldwell zo goed beschreven revolutie. Zij noemen het wellicht geen revolutie maar zij zien wel heel duidelijk de Europese identiteitscrisis.

Neem het debat over de vrijheid van meningsuiting. In 1989 en daarna werden de provocaties in de naam van de islam steeds beantwoord met een zelfverzekerd: ”Nee! Dit is Europa, en je kunt zeggen en schrijven wat je wilt”.

Twee decennia later en de Europeanen zijn niet meer zo zeker over de waarde van vrijheid van meningsuiting. De meeste media doen aan zelf-censuur. Studieboeken voor scholen en universiteiten zijn moslim-vriendelijk gemaakt. En de meeste landen hebben wetten overwogen of doorgevoerd die blasfemie strafbaar stellen of zijn bezig oude, in onbruik geraakte wetten nieuw leven in te blazen.

Vandaag de dag worden synagogen, in de naam van de islam, aangevallen en beschadigd.

Zie het anti-semitisme in Europa. Het schuldgevoel en de gevoeligheid die de Europeanen ervaren omtrent de Holocaust is vergelijkbaar met het schuldgevoel dat de Amerikanen hebben tegenover de Afro-Amerikanen. Het was een jaar of twintig geleden ondenkbaar dat joden belasterd werden voor enkel het feit dat zij joods zijn.

Vandaag de dag worden synagogen, in de naam van de islam, aangevallen en beschadigd. Er zijn openlijke ontkenningen van de Holocaust. Er is een actief netwerk van islamitische organisaties dat lobbyt voor beperkingen aan of zelfs de vernietiging van Israël.
Er zijn gevallen waarin joden worden geïntimideerd, geslagen, en zelfs gedood. Hierop wordt gereageerd met een ijzingwekkende stilte en grimmige rationalisaties dat het niet echt antisemitisch, maar slechts anti-Israël is. Kun je je voorstellen dat zoiets over Afro-Amerikanen zou gaan met alleen maar stilte tot gevolg?

Neem de geschiedenis van de vrouwenemancipatie in Europa. Vrouwen verbrandden, in de jaren ‘70, hun beha, abortus werd bijna overal gelegaliseerd en verkrachting in het huwelijk werd strafbaar. Tegenwoordig zijn het de Europese elites, waaronder feministen, die meer en meer betogen dat het wellicht maar beter is de cultuur en de religie van een minderheid te respecteren.

De Blijf-van-mijn-lijf huizen hebben hun werkwijze aangepast – in plaats van de hulpzoekende vrouwen zelfstandigheid te leren, beschikken zij nu over gebedsruimten en hebben zij islamitische bemiddelaars in dienst. Deze bemiddeling dient slechts één doel – dat deze vrouwen terugkeren tot de misbruiksituatie waar zij vandaan kwamen.

Iets dat oorspronkelijk een instrument tot emancipatie was, betoont zich nu dienstbaar aan het afdwingen van gehoorzaamheid naar islamitisch model. Als de vrouw maar gehoorzaamt, dan hoeft de man haar niet meer te slaan. Probleem opgelost.

Hetzelfde geldt voor homo's. Tien jaar geleden zou het ondenkbaar zijn geweest dat anti-homo sentimenten zonder afkeuring de revue zouden passeren. In Nederland zijn we bijvoorbeeld trots dat homo's exact dezelfde rechten hebben als hetero’s. Maar tegenwoordig worden ze in Amsterdam op straat in elkaar geslagen. In zekere wijken in Europa geldt dat je je identiteit beter kunt verbergen mocht je homo of lesbisch zijn – voor de zekerheid.

Moslims proberen de vrijheid van meningsuiting af te schaffen door gebruik te maken van het vocabulaire van de vrijheid.

De angstaanjagende paradox rond deze ontwikkelingen is dat islamitische immigranten in Europa zijn toegelaten op basis van de universele rechten en vrijheden die door een groot aantal van hen nu onder de voet worden gelopen, terwijl anderen slechts passief toekijken, of alleen maar het imago van de islam proberen te verdedigen.

Erger nog, diegenen die ijveren voor het afschaffen van vrijheid van meningsuiting en ijveren voor discriminatie van joden, vrouwen en homo's doen dat met behulp van het vocabulaire van de vrijheid en bij voorkeur via het parlement en de rechterlijke macht, instellingen die juist bedoeld zijn de rechten van iedereen te verdedigen.

Amerikaanse waarnemers zoals Caldwell, Bruce Bawer, Walter Laqeur en vele anderen die naar Europa gaan en openhartig over deze materie schrijven, kunnen naar Amerika terugkeren. Daar kunnen zij schrijven over een ander onderwerp, hun baan en hun sociale netwerk behouden.

Europeanen die hetzelfde doen als Caldwell, worden vaak geconfronteerd met een campagne van uitsluiting door hun eigen landgenoten. Zij lopen het risico hun baan te verliezen, promoties mis te lopen, krijgen geen uitnodigingen meer om zich te begeven in de kringen waar ze eerst deel van uitmaakten. De meer vasthoudende, zoals Geert Wilders, wordt vervolgd, en zelfs de toegang tot een buurland geweigerd.

In werkelijkheid, als Europa valt, is dat niet vanwege de islam. Het is omdat de Europeanen van vandaag – in tegenstelling tot hun voorouders in de Tweede Wereldoorlog – niet zullen sterven ter verdediging van de waarden of de toekomst van Europa. Zelfs als zij gevraagd worden het hoogste offer te brengen dan zullen de meeste post-moderne, verweekte Europeanen zich verschuilen achter vage gewetensbezwaren. Het enige dat de islam hoeft te doen is dat vacuüm binnen te wandelen.

Ayaan Hirsi Ali

Bron: The First Post

Vertaling: Cornelis de Deugd - Hoeiboei