Eurovision tragic, of: de ooms die je nooit hebt gehad

Het was weer erg gezellig. Eurovision deed de wereld aan en uiteraard werd Australië niet overgeslagen. Het kitschgala trekt hier een kleine half miljoen kijkers en is daarmee een absolute cult- en camphit met de nodige Eurovision parties ‘all over town’. Natuurlijk, dat is ook hier vooral een gay en fag hag aangelegenheid, maar op onze eigen Eurovision parties enkele jaren terug merkte ik hoe ook de heteroheren fanatiek meededen, commentaar leverden en voorkeuren en afschuw luidkeels lieten blijken.

Het ‘festijn van de slechte smaak’ heeft weinig meer te maken met de idealen – zo die er al waren – van de initiatiefnemers, namelijk een platform te vinden voor het Europese ‘lichte lied’ om het aldus naar een hoger plan te tillen, al vond iedereen het natuurlijk vertederend dat de Noorse winnaar van dit jaar, heart throb Alexander Rybak met zijn Fairytale, de hoogbejaarde Lys Assia - winnares voor Zwitserland van het eerste festival te Lugano in 1956 - uit pure vreugde de lucht in tilde. Vooral de Oost-Europese landen, pas in een recent verleden familie geworden van de overkoepelende European Broadcasting Union – of hoe dat tegenwoordig ook moge heten, men vergeve mij onnauwkeurigheid in deze – hebben de naam de festivalreputatie van kitsch en slechte smaak het meest eer aan te doen, maar Nederland liet dit jaar zien dat het daarin bepaald voor niemand onder doet. En dat niet middels het opentrekken van een blik huppelkutjes, zoals de Slavische landen gewoonlijk doen. Nee, Nederland zond De Toppers. – My God, do they have any idea how STUPID that sounds in English? – zo vroeg mijn wederhelft. Het antwoord laat zich raden.

De Australische presentatoren noemden de Nederlandse inzending ‘the three uncles you never had’. Ephimenco was in Trouw nog sterker met zijn ‘drie zakken aardappelen op het podium’. Tenenkrommend, het perfecte huwelijk van oubolligheid, kneuterigheid en brallerige kroeghumor. Leg maar eens uit aan Australiërs dat deze drie heren voetbalstadions weten te vullen. Men gaat warempel geloven dat er toch een flinke steek mis moet zijn met de gemiddelde Nederlander. Holland, wasn’t that that ‘cool’ country with all those ‘cool’ people?

Maar goed, Nederland werd bijna laatste in de tweede halve finale en miste dus opnieuw de boot. Gêne afgewimpeld. En dat was geheel terecht, want het festijn bood dit jaar zowaar een flinke handvol leuke inzendingen. Met de winnaar kan ik vrede hebben, al had ik zelf andere favorieten. De Franse Patricia Kaas zong het beste Eurovision nummer in jaren en was natuurlijk veel te goed voor dit festival. IJsland kwam met een goed nummer en eindigde verdiend als tweede. Erg leuke ‘ethnic sounds’ waren er van Turkije, Armenië en Moldova – ‘Where the fuck is Moldova?’ was een van die vragen die rondgingen op de Eurovision Party waar ik zondag was uitgenodigd – er was heerlijke over-the-top ‘popera’ van een Zweedse mezzosopraan (die vreemd genoeg nauwelijks scoorde). Wat aardappelzakken? Drie seconden kijken naar de hoogbelaarsde poledancer uit de Ukraïne – een nummer met de onweerstaanbare titel ‘Anti-crisis girl’ - en je wist dat we het konden schudden. De UK probeerde het met een draak van een Andrew Lloyd Webber song uit de school van ex-winnares Céline Dion en de Grieken zonden een in eigen land waanzinnig populaire adonis, die met zijn aalgladde show godzijdank in de middenmaat belandde.

Ach, ook na dit festival zal ik me ongetwijfeld overgeven aan een van die nutteloze speurtochten op Youtube. Oude nummer 1-hits, Nederpop uit de seventies (verdomd, Catapult gevonden, ze hebben ook echt alles!) en natuurlijk alle Songfestivals afspeuren naar die paar prachtige nummers die er ooit toch echt waren. Nee, ik heb het niet over de asolute wansmaak van ‘Ein bisschen Frieden’ of Bucks Fizz; ik refereer aan een veel verder verleden, toen het Songfestival nog een familiegebeuren was en ik mocht opblijven om de Hearts of Soul te zien, heerlijk, deze drie aan Dusty Springfield herinnerende meiden uit mijn woonplaats Harderwijk! Prachtig, maar natuurlijk geen winnaar was de James Bond-achtige vertolking van Eduardo Nascimento voor Portugal, 1967. De mooiste winnaars kwamen uit de kleinste landen: Sévérine overrompelde Eurovisie voor Monaco in 1971 en mijn absolute Songfestivalfavoriet is het door Serge Gainsbourg (inderdaad, van ‘Je t’aime…moi non plus’) geschreven ‘Poupee de cire, poupee de son’ van France Gall, winnaar voor Luxemburg in 1965. Als ik even een opsteker nodig heb, ga ik naar mijn laatste ontdekking, het aanstekelijke ‘Oggi di ragazza’ van Gianni Morandi, Italië 1970. Niet zo gek dat de Italianen het festival links laten liggen als je bedenkt dat dit nummer slechts 8e werd (bij een totaal van 12).

Het zal duidelijk zijn: In nachtelijke uren, als niemand me kan zien, verborgen achter de computer, zelfs onzichtbaar voor mijn wederhelft, komt de ware Eurovision tragic in mij naar boven. Ik zal er dan ook zeker weer bij zijn in Oslo volgend jaar.

Kees Bakhuyzen