Vergeten verhaal

Vannacht heb ik een stukje geschreven, een mooi stukje, dat wist ik direkt. Het einde moest ik er nog aan breien maar voor de rest staat alles er in.

Ik ben de tekst alleen vergeten.

Vannacht, toen ik wakker lag, kwamen de zinnen en opwindende formuleringen vanzelf. En alles klopte. Het wereldlied voor alle mensen was het niet geworden maar God wat een goed verhaal, ik hoefde alleen maar de openingszin te onthouden, die was zo mooi dat ik er niet aan twijfelde of de rest zou daarna vanzelf weer boven komen. Deze tekst kon ik eenvoudigweg niet vergeten. Dit keer eens niet!

Die openingszin, die mij nog lang uit de slaap heeft gehouden, is uit m'n geheugen verdwenen. Foetsie. Weg.

Ik weet heus wel dat ik niet de enige ben die dit overkomt en ik begrijp dat de oplossing is, uit bed stappen en het stukje schrijven, maar ik ken niemand die dat ook daadwerkelijk doet. Uit pure overmoed en gemakzucht blijf ik lekker liggen. Er is dan ook niemand aan wie ik verplicht ben het op te schrijven en ook niemand die mij ervoor betaalt.

Wel weet ik nog dat het over ballen ging, mensen met ballen en/of ruggegraat en dan met name het gebrek daaraan. Allemansvrienden daar ging m'n tekst ook over. Maar hoe was ik daar dan op gekomen?

Ik had natuurlijk nooit in bed aan het hoofdstuk 'De geitenneuker' in Het Bijenspook, het zojuist verschenen boek van Max Pam moeten beginnen. Sterker nog, ik had dat boek nooit moeten kopen.

Het geeft niets dat Pam Gerard Reves 'geitenneukerscitaten', die al jaren op internet staan, niet zo snel wist te (her)vinden. Je helpt de grote columnist dan graag, al kost het je wel wat tijd (drie uur om precies te zijn) om deze citaten en nog wat meer per email aan te reiken. Max Pam heeft het natuurlijk druk, ook op de verrekijk waar hij tegenwicht moet bieden aan de bloemetjesjurk bij Buitenhof, en namen noemen hoeft echt niet - graag gedaan! – maar dat boek had ik niet op vakantie mee moeten nemen. Weet ik nu.

Want De geitenneuker hield me uit de slaap en toen schreef ik dus dat vergeten stukje. Het ging ergens over; het ging over iedereen én de grote kunst van het weglaten en wel op zo'n voortreffelijke wijze dat ik uiteindelijk laat maar voldaan in slaap viel met die verdomd mooie openingszin op m'n lippen.

Nu, de volgende dag, interesseren al die mensen uit het godvergeten stukje me geen bal meer. Of ze nu ruggegraat hebben of niet. Ze doen er niet meer toe.

Ik beleef 'just a perfect day' waarover ik beloof niet te schrijven en ik maak een wandeling in de mooiste omgeving, in het mooiste, vertrouwde natuurgebied dat ik ken en tijdens die wandeling bedenk ik een nieuw verhaal.

Annelies van der Veer