Pubers

Het enige wat ik miste toen ik in Amsterdam op kamers ging wonen, was de hei. (Niet om wat daar allemaal gebeurd is, dat is voor een andere keer.) Ja heus, de hei. Het bos, de zee en de duinen zijn heerlijk maar de uitgestrekte, paarse hei die in augustus bloeit, is iets anders, die heb je niet overal. Leg maar eens aan een buitenlander uit, een Amerikaan bijvoorbeeld of een Spanjaard, wat dat is hei, dan wel heide. Meestal kennen ze het niet.

Eén grote bloeiende, paarse vlakte, zoals in m'n kinderjaren, zónder continu verkeersgeraas op de achtergrond is ie al lang niet meer. Ik herinner me dat natuurliefhebber Wim de Bie - toen hij nog leuke dingen deed - er op de televisie aandacht aan besteedde. Het had iets met zure regen te maken, die zou een schadelijke werking op de heide hebben waardoor deze plant met paarse bloempjes langzaam maar zeker plaats maakt voor iets anders. Jammer maar helaas.

Nooit meer iets over zure regen gehoord maar intussen wandel ik nog steeds op die heide, ook in m'n eentje. Afhankelijk van het tijdstip kom ik er vrijwel niemand tegen, of wat hardlopers, paardrijders, fietsers, kloothommels op brommers, picknickers, wandelaars en honden met baasjes. De onaangelijnde honden trotseer ik dapper, al heb ik er nog steeds een bloedhekel aan als hondenbezitters hun hond niet onder controle hebben en het dier tegen mij op laten springen: ongewenst natuurlijk gedrag. Gadver! Maar ze weerhouden me er niet van dáár een wandeling te maken.

Dat doen ook de grote grazers die al jaren vrij op de hei rondlopen niet. Het zijn Schotse Hooglanders die ervoor schijnen te zorgen dat de schaarse heide niet overwoekerd raakt door bomen, struiken en gras. Zo heeft de hei ieder jaar weer groeikans. Het zijn indrukwekkende bruine beesten met horens en al, dat wel, maar ik ben er altijd vanuit gegaan dat ze geen kwaad kunnen. Anders zou men ze toch niet in de openbare ruimte los laten, me dunkt.

Toch ben ik daar nooit helemáál zeker van geweest maar ik ga niet zo ver als sommige vriendinnen die rechtsomkeert maken als zo'n beest het wandelpad blokkeert of er vlak naast staat te grazen. Dan wacht ik wel even tot meneer zich weer in beweging zet en oversteekt, waarna ik zo rustig en nonchalant mogelijk, zonder geluid te maken m'n weg vervolg. Ik kijk ze niet aan maar vanuit m'n ooghoeken houd ik ze wel in de gaten.

“Maak ze niet aan het schrikken,” hoor je altijd, “dan doen ze helemaal niets”. Toen een hardloopster mij vertelde dat ze tijdens het hardlopen door een grazer achtervolgd was, concludeerde ik dan ook dat het beest door haar snelheid geschrokken moest zijn. Mij zou dat niet overkomen want ik sluip ongeveer om de beesten heen.

Toch ben ik na dat verhaal 'ns gaan kijken wat er nu precies op het informatiebordje aan de rand van het graasgebied staat vermeld: “Begrazingsgebied. Voor U en Uw hond geldt: houdt minimaal 25 meter afstand van de grazers. Staan er grazers op het pad: keer terug of loop er met 'n ruime boog omheen. Komen grazers toch dichterbij: loop kalm van ze weg, blijf niet staan kijken. De dieren niet aanhalen of voeren.” En onderaan, in kleinere letters: “Betreding van het gebied is voor eigen risico, art. 461 WvS.”

Het is daarom op z'n minst verwarrend dat ik een paar weken geleden op de televisie, ik meen een of ander vroeg journaal, de getuigenis van een vrouw zag die daadwerkelijk door zo'n grote grazer was aangevallen, precies dezelfde als die ik geregeld tegenkom. De vrouw was gewoon aan het wandelen - dus niet aan het hardlopen - toen de grazer haar aanviel waardoor ze ruggelings op de grond terecht kwam. Daar bleef het niet bij want het beest maakte aanstalten haar een tweede keer aan te vallen. Redding moest van haar vriend komen die gelukkig bij haar was. Die vriend begon flink kabaal te maken waardoor de agressieve grazer schrok en ervandoor ging. Conclusie van de vrouw: van haar hoeven die beesten niet meer zo nodig vrijuit in de natuur te grazen. Begrijpelijk.

Ter geruststelling van de kijker kwam er nog een dierenkenner aan het woord, een man die voor de camera speels met het beest dolde en uitlegde dat grazers niemand kwaad doen maar dat het soms net pubers zijn...

A ha! Het beest is geen heer maar een puber!

De vraag waar ik nu mee zit is deze. Heb ik al die jaren geluk gehad of moet ik voortaan als zo'n puberbeest m'n wandelpad kruist juist tóch herrie en kabaal gaan maken, zodat het weet dat ik eraan kom en 't braaf opzij kan gaan, zoals ik het 't liefst zie gebeuren?

Annelies van der Veer