Gaat het weer een beetje mevrouw?

Oké, ik trilde een beetje maar dat was van woede en machteloosheid niet van angst.

Wat deden de twee politie-agenten, man en vrouw, nog net geen dertigers, hun best me gerust te stellen. Pamperen dekt de lading beter. Ze gingen er helemaal in op, het was
evident dat deze twee er speciaal op getraind waren maar tevens leek het hun enige en belangrijkste taak. Spooronderzoek of achter de inbreker aangaan, wat ik het liefst had gezien omdat dat mij wél enigszins gerust had kunnen stellen, dat zat er niet in. Geen politie-agent echter die me over had kunnen halen om die nacht in m'n grootstedelijk appartementje te blijven, geen haar op m'n hoofd die daar aan dacht. Ik kon bij G slapen, natuurlijk, maar ook daar zou ik geen oog dicht doen.

Het was zo leuk begonnen, 't weekend, amper aangebroken en meteen met G naar de film Nurse Betty die in onze lievelingsbioskoop om de hoek draaide. Buiten was het donker en omdat duurzaamheid in 2000 nog niet zo'n onvermijdelijk item was als nu, de euro nog geen voldongen feit, had ik de lampjes boven m'n werktafel laten branden toen ik de deur achter me op slot deed. Over twee uur zouden we wel terug zijn en dan zouden we van een afstand kunnen zien dat m'n kleine-maar-fijne-penthousje-op-A-locatie-mét-uitzicht uitnodigend werd belicht. Wat was ik verliefd op die plek!

Zo is het gegaan.

Nagenietend van de ontwapenend komische Nurse Betty (Renée Zellweger) liepen we de paar honderd meter naar de voordeur, namen met lichte tred de 76 treden naar de vierde verdieping (ja, 'n lift komt er pas bij 5-hoog), ontsloot ik m'n voordeur en was ik degene om alarm te slaan.

In de dubbellaagse ruit van de terrasdeur zat een grillig gat, groot genoeg om er een hand doorheen te steken, het sleuteltje om te draaien en naar binnen te treden. Zeker, in die tijd liet ik dat sleuteltje in 't slot zitten want wie kon er en hóe kon je in godsnaam vier-hoog klimmen zonder naar beneden te vallen? De oude regenpijp zou dat nooit houden. Nee, het was schier onmogelijk, behalve als je 'mijn buurman' was en via je 4-hoog achterraam een verdieping hoger was geklommen, dan was het slechts een kwestie van luttele meters de afgrond trotseren. Er zijn mensen die geen vrees kennen, mensen bijvoorbeeld onder invloed, maar dat zou ik pas later invullen.

Er liep een bloedspoor van de balkondeur naar de andere kant van de kamer waar ik gewoon was in een gesloten kast m'n portemonnee op te bergen. Die portemonnee lag nu op tafel, bevlekt met bloed en zonder de twee briefjes van honderd gulden erin. Op de tafel slingerde ook nog mijn theedoek waarmee de inbreker blijkbaar z'n bloedende hand had proberen te stelpen. Dat was het.
Het kon niet missen, deze inbreker had me al eerder via het zijraampje bespied en vanavond zijn slag geslagen terwijl er licht brandde - hoe gemakkelijk - en wij naar Nurse Betty keken.

Een heel naar idee.

De inbreker zal zelf een nurse nodig hebben, dacht ik grimmig maar dat stelde me niet op m'n gemak en de politie-agenten die zo'n 20 minuten later arriveerden met hun 'gaat het weer een beetje mevrouw?' en 'iedereen maakt wel een keer een inbraak mee in z'n leven', 'dat is even schrikken he', en 'vrijdagavond is een drukke avond en een topavond qua inbraken' nog minder.

Waarom hadden we de politie eigenlijk gebeld? Ze gedroeg zich als de dienst eerste-hulp-bij-ongevallen, een doekje voor het bloeden, iets waar de inbreker misschien baat bij had gehad maar wij niet echt. (De politie had zeker eerst toestemming van de rechter nodig om het naastliggende pand in te gaan om het bloedspoor verder te kunnen volgen.) Wij hadden liever niet geweten dat inbreken heel gewoon is en dat het nog veel gewoner is dat de politie in zo'n geval niks voor je doet.

En ja, dachten we later, we waren blij dat we de inbreker niet waren tegengekomen en nee, om de hoek van de deur hadden we geen lang stuk hout staan.

Het duurde toch nog een paar maanden voordat ik me weer veilig voelde in m'n kleine-maar-fijne-penthousje-op-A-locatie-mét-uitzicht.