Bob Dylan 70

Door Kees Bakhuyzen

Op 27 april jongstleden had ik het genoegen Bob Dylan voor de eerste keer in mijn leven live te zien en te horen. Kritieken en reacties van devote fans beloofden weinig goeds. Dylan’s stem zou volledig op zijn, hij zou klinken als een ouwe kraai, hij speelde te weinig classics, communiceerde niet met het publiek en hij weigerde consequent het gebruik van schermen en video, waardoor de 12.000 aanwezigen in het Sydney Entertainment Centre zich moesten richten op de kleine figuren op het podium in de verte waarvan het zicht niet veel prijsgaf omtrent de identiteit van de muzikanten, of het moest de inmiddels uit duizenden herkenbare hoed van Dylan zelf zijn. Ik had het voorbeeld van de man naast mij moeten volgen door een verrekijker mee te nemen. Gemiste kans.

Aan bovenstaaande kritieken heb ik niet veel toe te voegen, al was met ‘All along the watchtower’, ‘A hard rain’s a gonna fall’ en ‘Like a Rolling Stone’ en verschillende nummers van erkende meesterwerken Blood on the Tracks (’75) en Highway 61 Revisited (’65) de kritiek van ‘te weinig classics’ onterecht. Maar ondanks al die kritiek verliet ik het concert met slechts twee gedachten: Dylan is – nog steeds – een genie en het wordt de hoogste tijd dat ik mijn geringe collectie Dylan-albums eens aanvul met al zijn klassieke platen.

Love him or hate him; ik ken genoeg voorbeelden van beide kampen. Zij die met hem weglopen en voor wie hij bijna niets fout kan doen (deze diehard fans zijn vaak iets ouder dan ik ben) of degenen die direct afhaken bij die stem – ‘niet om aan te horen’. Ik ben in de loop der jaren langzaam gaan overhellen naar het eerste kamp. Liefde op het eerste gezicht was het niet. Mijn oudste broer wist met zijn collectie platen mijn enthousiasme voor Neil Young, Lou Reed en Led Zeppelin op te wekken, maar die dubbel-lp met Bob Dylan’s Greatest Hits deed me niet zo veel. Toen eenmaal de punk en new wave periode aanbrak – door mijn jongere neef en mijzelf met veel passie onthaald – werd Bob Dylan definitief bijgezet in de ‘ouwe lullen parade’; goed voor onze oudere broers, zussen, nichten en neven – terwijl wij er ons uiteraard hardnekkig tegen afzetten. Onderwijl moesten we erkennen dat ‘Changing of the guards’ van die nieuwe Dylan Street Legal (’78) toch eigenlijk wel een goed nummer was.

Street Legal prijkt inmiddels in mijn cd-kast en inderdaad, ‘Changing of the guards’ blijft prachtig, evenals veel andere nummers op deze ondergewaardeerde plaat. Helaas speelt Dylan dit nummer nooit live, evenmin als mijn ultieme Dylan-song, het ruim 14 minuten durende ‘Sad eyed lady of the Lowlands’ van mijlpaal Blonde on Blonde uit ’66. De plaat die mij begin jaren ’90 eindelijk het kamp van de Dylan-fans binnenloodste. Inmiddels heeft ook Blood on the Tracks zich definitief genesteld in de hogere regionen van mijn ‘favoriete platen ooit’.

Dylan wordt vandaag [24.5.2011] 70. ‘De stem van een generatie’, of zo u wilt ‘de ouwe neuzelaar’. Ik heb van begin tot eind genoten van het concert en er gaat bijna geen dag voorbij of het komt wel even langs in mijn herinnering. Teleurgestelde fans of niet, voor mij blijft Dylan spelen tot hij er letterlijk bij neervalt. As the Aussies say: Good on ya mate!

5 opmerkingen:

  1. Als longtime fan en bekend met bijna al zijn werk vond ik ook dat ik hem een keer live moest zien. In 2008 in de HMH (Amsterdam). Het voelt goed die verplichting volbracht te hebben, maar het feit dat je als publiek voor hem "niet bestaat" maakt het absoluut niet voor herhaling vatbaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Blowin' in the wind heb ik altijd zo'n draak van een nummer gevonden dat ik Bob Dylans muziek eens en voor altijd heb overgeslagen. Ik ken zijn muziek dus niet, maar ik geloof graag dat hij een grote is, dat moet haast wel. Mijn genre is 't niet.

    (Toen ik een bijpassend fotootje zocht bij de tekst 'Zondagmiddag', bleek ik per ongeluk een jeugdfoto van Dylan te hebben gekozen:

    Zondagmiddag )


    Lees net dat Bill Withers zaterdag naar Nederland komt, jammer dat hij zelf niet zingt anders had ik daar graag bij willen zijn:

    Leo Blokhuis: Bill Withers is een muzikale legende

    Prachtig nummer uit 1978:

    Lovely Day

    BeantwoordenVerwijderen
  3. piet-hein nelissen27 mei 2011 om 12:35

    Beste Dylanvrienden, er is een mooie connexie tussen His Bobnesss en Hoeiboei's aandachtsgebied. Waar denk je dat de song Neighbourhood Bully (circa 1984) over gaat?
    Piet-Hein Nelissen

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En dan is 'the neighbourhood bully' dus Israel, begrijp ik.

    Hier de tekst van Neighbourhood Bully van het album Infidels.

    Songtekst:
    Well, the neighborhood bully, he’s just one man,
    His enemies say he’s on their land.
    They got him outnumbered about a million to one,
    He got no place to escape to, no place to run.
    He’s the neighborhood bully.

    The neighborhood bully just lives to survive,
    He’s criticized and condemned for being alive.
    He’s not supposed to fight back, he’s supposed to have thick skin,
    He’s supposed to lay down and die when his door is kicked in.
    He’s the neighborhood bully.

    The neighborhood bully been driven out of every land,
    He’s wandered the earth an exiled man.
    Seen his family scattered, his people hounded and torn,
    He’s always on trial for just being born.
    He’s the neighborhood bully.

    Well, he knocked out a lynch mob, he was criticized,
    Old women condemned him, said he should apologize.
    Then he destroyed a bomb factory, nobody was glad.
    The bombs were meant for him.
    He was supposed to feel bad.
    He’s the neighborhood bully.

    Well, the chances are against it and the odds are slim
    That he’ll live by the rules that the world makes for him,
    ’cause there’s a noose at his neck and a gun at his back
    And a license to kill him is given out to every maniac.
    He’s the neighborhood bully.

    He got no allies to really speak of.
    What he gets he must pay for, he don’t get it out of love.
    He buys obsolete weapons and he won’t be denied
    But no one sends flesh and blood to fight by his side.
    He’s the neighborhood bully.

    Well, he’s surrounded by pacifists who all want peace,
    They pray for it nightly that the bloodshed must cease.
    Now, they wouldn’t hurt a fly.
    To hurt one they would weep.
    They lay and they wait for this bully to fall asleep.
    He’s the neighborhood bully.

    Every empire that’s enslaved him is gone,
    Egypt and rome, even the great babylon.
    He’s made a garden of paradise in the desert sand,
    In bed with nobody, under no one’s command.
    He’s the neighborhood bully.

    Now his holiest books have been trampled upon,
    No contract he signed was worth what it was written on.
    He took the crumbs of the world and he turned it into wealth,
    Took sickness and disease and he turned it into health.
    He’s the neighborhood bully.

    What’s anybody indebted to him for?
    Nothin’, they say.
    He just likes to cause war.
    Pride and prejudice and superstition indeed,
    They wait for this bully like a dog waits to feed.
    He’s the neighborhood bully.

    What has he done to wear so many scars?
    Does he change the course of rivers?
    Does he pollute the moon and stars?
    Neighborhood bully, standing on the hill,
    Running out the clock, time standing still,
    Neighborhood bully.
    Vertaling van Neighborhood Bully songtekst
    Vertaling songtekst (nederlandse versie)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bravo voor deze tekst en ook het aandacht schenken aan deze verjaardag. Ik heb de muziek van Dylan nooit echt kunnen pruimen, maar dat hij een groot dichter is staat buiten kijf.

    BeantwoordenVerwijderen