Zondagmiddag

Het begint en eindigt op de hei, de Hollandse heide, waar ik m'n benen wil strekken voordat ik me in onze open keuken afzonder voor het bereiden van een uitbundig zondagsmaal. Ik houd van de zondagen. Er is eindelijk rust in de tent, en ze lijken al zo lang niet meer op de saaie, landerige en vanwege de puberale verveling tot veelvuldige zelfbevrediging (ja hoor, meisjes doen het - als ze 't eenmaal ontdekt hebben - eveneens) uitnodigende zondagen, in het bijzonder de zondagmiddagen, van enkele decennia terug. Wie herinnert zich die druilerige zondagmiddagen niet?

Ik loop dus op de hei, de hei die ik zo goed ken en waar ik nu eenmaal veel herinneringen aan heb. (Wat daar allemaal is gebeurd, is nog steeds voor een andere keer.)

Het is rond 15.00 uur. Her en der trotseren ouders met kinderen van nog gewillige leeftijd het druilerige winterweer, verder is de vlakte lekker leeg, van file-wandelen is vandaag geen sprake. Ik zet de pas er in, ik weet precies welke route ik zal lopen en hoelang ik daar over doe; als je alleen wandelt, is er niemand die je ophoudt, en zeker niet op de heide.

Ik ben drie minuten aan het wandelen als 'n fietser me van achteren op het smalle pad passeert. Hij is alleen en neemt alle tijd om me in te halen. Tergend langzaam trapt hij z'n pedalen rond, onbekommerd achterover leunend op z'n 'oma-fiets' waardoor ik me gedwongen voel 'n korte blik op hem te richten. Ik zie een werkelijk fraai, door donkere krullen omlijst jongensgezicht, een gezicht waarvan je de leeftijd maar moeilijk kunt aflezen, meer dan zeventien lentes geef ik deze jongeman echter niet. Hij is vermoedelijk van wat men tegenwoordig zo gezellig 'mediterrane' afkomst pleegt te noemen zonder dat de Middellandse Zee er in de buurt hoeft te liggen. Ik wil niet zeggen dat hij de meedogenloze jongen is die Reve zo uitvoerig heeft beschreven, maar deze jongen komt in de buurt. Lanzaam verdwijnt hij uit zicht maar tot m'n verbazing zie ik na anderhalve kilometer wandelen dezelfde jongen bij een ANWB-wegbewijzeringsbord stilstaan. Ik zal me toch niet inbeelden dat hij dat bord bestudeert alsof het een wereldroman is. Hat zal wel zo zijn.

Ja, denk ik, dit is voor deze knul misschien zo'n landerige zondagmiddag die blijkbaar bij de puberteit hoort. Verveling, onvervuld verlangen troef. Toch ging ik toen nooit voor de lol wandelen of fietsen op de hei...

Ik ben nog een meter of twintig bij hem vandaan of er schiet een tweede jongen voorbij, deze blonde maar beslist niet meedogenloze jongen fietst in een ander tempo. Hij heeft haast, hij heeft een doel, maar ook hij ziet de jongen bij het bord staan dralen en tot mijn genoegen hoor ik hem tegen de mediterrane leeftijdsgenoot uitroepen: "Hé Jason, wat doe jij hier??!!" Zijn verbazing is niet gespeeld. Dat kan ik horen.

Ik grinnik in mezelf, het valt aan z'n gezicht af te lezen dat de mediterrane knul zich betrapt voelt door z'n klasgenoot (?). Maar waarop? Ik passeer juist het stel, ik kan het antwoord nauwelijks verstaan, zo zacht praat de betrapte zuiderling, maar de ander versta ik des te beter. Hij vertelt dat ie naar zijn moeder op weg is, dat hij zin heeft bij haar langs te gaan, wat verbazing bij de draler opwekt. Dan sla ik een vers schelpenpad in. Laat-ie z'n vriendje meenemen naar zijn moeder, denk ik vrolijk, dan hoeft hij zich niet zo te vervelen.

Tien minuten later, ik ben op de helft van mijn wandeling, hoor ik hard geroep achter me, ik draai me om en, U raadt het misschien al, daar staat de mediterrane jongen, hij is alleen, hij leunt voorover op z'n oma-fiets en houdt iets glimmends in z'n hand en roept: "Mevrouw, wilt u dit met mij delen?!" Zijn toon is serieus. Ik ben, ondanks m'n opmerkzaamheid, misschien wat traag van begrip want ik snap niet wat hij bedoelt. Wil hij voetbalplaatjes met me ruilen?! Daar lijkt het glimmend pakje nog het meest op.

"Wat is dat dan?" roep ik ook nog beleefd en een klein beetje nieuwsgierig terug en dan gaat er alsnog een lichtje bij me branden, de jongen houdt een pakje condooms in z'n hand! Mijn God, dat meent-ie toch niet? De jongen is ongenegeerd op cruise tocht! Op zoek naar gratis sex, met condoom, dat wel.

Nu heb ik veel op de hei meegemaakt maar dit is iets waar je liever niet aan denkt. Ik weet dat hier een jaar of wat geleden gedurende de zomer een verkrachter actief was, maar deze jongen is dat zeker niet, hij wil gewoon gratis safe sex.

Ja, ja, denk ik, op een gesmeerde fiets rijdt het lekkerder maar dit gaat mooi niet door. Sodemieter op! Ik sein lachend terug: "Maar dat kun jij helemaal niet betalen! Ik ben veel te duur voor jou!", ik schud er voor de duidelijkheid met m'n hoofd bij, zo van nee dus, en ik ben weer op weg.

Als ik een halve minuut later omkijk, staat hij er nog steeds, pakje condooms in z'n hand. Ik blijf al lopend met m'n hoofd schudden, word een beetje zenuwachtig, en dan ineens weet ik het niet meer. Straks is hij in z'n eer aangetast, of waar dan ook. Ik pak m'n mobieltje en doe alsof ik een gesprek voer. Bij een volgende afslag sluit ik me even aan bij een gezinnetje en dan komt hij doodgemoedereerd met z'n mooie, verongelijkte gezichtje langsfietsen.

Ja, Reve zou wel raad met hem hebben geweten, maar deze jongen weet nog echt niet wat kan en niet.

AnneliesvanderVeer