Job Cohen levert de allochtonen uit aan de conservatieve islam

Plus Update, 16.3.2010: 'In 635 artikelen over Job Cohen komen de woorden Marhaba en Westermoskee nul keer voor' hierr.

Door een van de stadsdelen in het westen van Amsterdam was eind 2008 een feestelijke bijeenkomst georganiseerd. Een stuk of tachtig mannen en vrouwen ontvingen een diploma, omdat ze hadden meegedaan aan een project voor sociaal wijkbeheer. Aan het begin van de bijeenkomst begon een kleine minderheid van de aanwezigen heisa te maken. Ze maakten luidruchtig bezwaar tegen het feit dat mannen en vrouwen tijdens deze uitreiking in één ruimte zouden verkeren. Dat was volgens hun geloof niet toegestaan. Om de lieve vrede te bewaren maakte de aanwezige dagelijks bestuurder van dit stadsdeel een knieval voor de orthodoxe islam. Mannen en vrouwen werden in de raadzaal van elkaar gescheiden.

Een kleine gebeurtenis uit het Amsterdam, dat door Job Cohen wordt achtergelaten nu hij tot het hogere is geroepen door zichzelf, door Wouter Bos, door spindoctor Dig Istha (sinds kort weer lid van het landelijk partijbestuur) of wie weet wel door alle drie tegelijk.

Hopelijk was het gedoe in die raadzaal ergens in West een incident. Maar ik ben er niet gerust op. De nieuwe partijleider van de PvdA is een voorstander van ‘integratie via de moskee’. Het resultaat van dit mooie streven is helaas niet integratie maar isolatie met bijverschijnselen als seksuele apartheid en achterstelling van vrouwen.

Dezer dagen wemelt het in de media van de hagiografiën, waarin de heilige Job Cohen wordt opgehemeld omdat hij de boel zo goed bij elkaar weet te houden. Zelden vraagt iemand zich af wie of wat de heilige Job toch zo goed bij elkaar houdt.

De burgemeester introduceerde een omgekeerd wij-zij-denken door de verspreiding van een lesbrief, die de Amsterdamse scholieren waarschuwde voor ophitsende politici. In dit lesmateriaal werden blanke Nederlanders weggezet als racistische ’tokkies’. Cohen was de hoofdverantwoordelijke voor deze lesbrief, maar door handig manoeuvreren bleef hij buiten schot en sneuvelde de politieke carrière van de ongelukkige wethouder Hennah Buyne (PvdA).

Cohens omgekeerde wij-zij-denken kwam in oktober 2009 weer eens aan de oppervlakte in een interview met de Volkskrant. Daarin stelde hij zelfgenoegzaam vast dat Amsterdammers ‘minder overtrokken’ op de immigratie reageren dan elders in het land. “Eerlijkheidshalve zeg ik er wel onmiddellijk bij dat het deel van de bevolking dat weinig moet hebben van vreemdelingen, uit Amsterdam is vertrokken. Veel Amsterdammers uit de lagere middenklasse wonen tegenwoordig in Almere, Zaanstad, Purmerend. In die groep zit, denk ik, de kern van de rancune.”

Cohen lijkt er niet mee te zitten. Hij heeft de onvrede naar Almere geëxporteerd en laat zich vervolgens fêteren als de man, die zo fantastisch binden kan. De ‘gedroomde premier’ heeft de blanke onderklasse, ooit een belangrijk deel van het PvdA-electoraat, voorgoed afgeschreven.

Het meest cynische van Cohens beleid vind ik echter dat hij ook de allochtonen in de steek laat. Integratie via de moskee betekent namelijk dat de handenweigeraars, hoofddoekbrigades en voorstanders van seksuele apartheid hun zin krijgen. Seculiere en vooruitstrevende Turken en Marokkanen hebben niets te verwachten van premier Cohen.

Om te laten zien dat hij geen 'softie' is wil Cohen zijn beschermeling Ahmed Marcouch meenemen naar Den Haag. Cohen toont daarmee aan dat hij inderdaad geen 'softie' is. De kandidaat-premier laat zien dat hij keihard doorgaat met het bevorderen van de islam. Marcouch, voorstander van koranonderwijs op de openbare school, propagandist van hoofddoeken bij de politie, de man die in Slotervaart de rode loper uitlegde voor de Moslimbroederschap, blijft het integratieboegbeeld van de PvdA.

Honderd jaar geleden bevorderde de sociaaldemocratie de emancipatie van de arbeiders, door hen uit de greep te halen van de conservatieve krachten in de kerk en de synagoge. De sociaaldemocratische voorman van 2010 dwarsboomt de emancipatie door zijn achterban uit te leveren aan de conservatieve krachten in de moskee.

Carel Brendel