Eurabië is een plaats in Zweden

De post-christelijke doop van Joden op het continent: Voeg je bij de Israel-bashers en je bent veilig.

Door DANIEL SCHWAMMENTHAL

Malmö, Zweden

In deze stad – direct aan de overzijde van de nauwe zeeëngte die Zweden van Denemarken scheidt – wordt wat de naam ‘Eurabië’ heeft meegekregen langzaamaan realiteit. Ongeveer 20% van de 290.000 inwoners van Malmö is van moslimorigine en overwegend Arabisch. Hun wijdverspreide Israel-haat vormt samen met het traditionele Zweedse anti-zionisme – het resultaat van de ideologische suprematie van links hier – een explosieve cocktail.

Onder het slaken van kreten als ‘Sieg Heil’ en ‘Hitler, Hitler,’ gooide een bende van overwegend moslims flessen en stenen naar een kleine groep Joden toen deze vorig jaar vreedzaam voor Israel demonstreerden op het centrale plein van deze stad. Mensen op weg naar de synagoge en Joodse kinderen op scholen worden regelmatig aangesproken als ‘vuile Joden’. De Davis Cup match tegen Israel, die pro-Palestijnse activisten hadden getracht te laten aflasten, werd achter gesloten deuren gehouden. De officiële reden was het vermijden van ordeverstoring door anti-Israelische demonstranten. Toch raakten ongeveer 6000 onder hen slaags met de politie tijdens de wedstrijd. Ondanks de officiële verklaring bleef het idee hangen dat Israel een pariastaat is die in quarantaine geplaatst moet worden. Het wekt geen verbazing dat de kleine Joodse geemeenschap in Malmö die nu rond de 700 leden telt, kleiner wordt omdat gezinnen de stad verlaten.

Geconfronteerd met deze aanvallen op de Joodse bevolking van de stad, lijkt de burgemeester van Malmö, Ilmar Reepalu, opmerkelijk weinig aangedaan door de aanvallers, voor wie hij eerder sympathie lijkt te hebben. Toen hem werd gevraagd het antisemitisme in zijn stad te veroordelen, beweerde de sociaaldemocraat in een interview in januari voor Skånska Dagbladet — nog wel geplaatst op Internationale Holocaust Memorial Day — dat het deels de fout van de Joden zelf is. Hun misdaad? Ze ‘namen geen afstand’ van Israel en de oorlog in Gaza. "De gemeenschap koos ervoor een pro-Israel demonstratie te houden," zo zei Reepalu, en dat was een actie “waarvan de verkeerde boodschap uit kan gaan.” Trouwens, zionisme is net zo erg als antisemitisme, zo voegde de burgemeester daar aan toe. In beide gevallen betreft het "extremisten die zich boven andere groepen willen plaatsen.”

In een interview vorige week vertelde de burgemeester mij dat Skånska Dagbladet hem niet volledig citeerde. De heer Reepalu had niet het oogmerk zionisme op zich aan te vallen, zo zei hij, maar dat wat hij ‘revisionistisch’ zionisme noemt, wat heeft geleid tot de ‘bezetting van grondgebied.’

Maar zelfs indien dit waar was, zo vroeg ik hem, waarom vond hij het dan nodig Israel aan te vallen terwijl hem alleen maar werd gevraagd zich uit te spreken tegen antisemitisme? In plaats van een antwoord dreunde de burgemeester de bekende waslijst op van zogenaamde Israelische misdaden, zoals de ‘buitenproportionele aanvallen’ en het ‘vernietigen’ van de vrede. “Ik ben bang voor een Derde Wereldoorlog,” zo mompelde de burgemeester somber.

Ik bracht het interview terug op Malmö en vroeg hem of hij bang was dat zijn afkeuring van Israel antisemitisch geweld in zijn stad zou kunnen opstoken en legitimeren, waardoor zijn Joodse onderdanen zich door hem in de steek gelaten zouden kunnen voelen. Hij begreep dat ze dat nu zo zouden kunnen zien en dat hij voorzichtiger moest zijn.

Maar het duurde lang voordat Reepalu een gebaar toonde richting de Joodse minderheid in de stad. Hij ontmoette de vertegenwoordigers pas onlangs nadat de nationale voorzitter van zijn eigen partij, Mona Sahlin, met de Joodse gemeeenschap van Malmö had gesproken. Verontrustender is dat daar waar de leiding van de partij mogelijk in verlegenheid is gebracht door het commentaar van Reepalu betreffende de plaatselijke Joden, zijn commentaar betreffende Israel vrij algemeen gangbaar is in Zweden.

Veel vooraanstaande sociaaldemocraten voegden zich bij de anti-Israel betogingen van vorig jaar — waar de vlag van de Joodse staat werd verbrand terwijl die van Hamas en Hezbollah vrolijk wapperden. Tussen de demonstranten bevond zich Sahlin, van wie wordt verwacht dat ze de volgende minister-president van Zweden zal worden na de algemene verkiezingen in september. "Volgens mij is Gaza te vergelijken met het ghetto van Warschau,” zei Ingalill Bjartén, de vice-voorzitter van de sociaaldemocratische vrouwenbond in Zuid-Zweden. En volgens Hans Linde van de Linkse Partij is Israel een ‘racistische apartheidsstaat.’

Dit soort demonisering van Israel en de Israeli’s – die overeenkomt met de definitie van antisemitisme opgesteld door de Europese Unie – vindt meer en meer ingang op het continent. En waar Israel wordt gedelegitimatiseerd als een pariastaat, worden de plaatselijke Joden onvermijdelijk ook tot paria’s veroordeeld. In de straten van Malmö kun je ‘Dood aan de Joden,’ horen, terwijl bij ‘vredes’demonstraties in Amsterdam en Berlijn de gescandeerde instructies iets specifieker zijn: ‘Hamas, Hamas, Joden aan het gas.’

Dit zijn geen loze woorden. Antisemitische aanvallen in Malmö verdubbelden vorig jaar tot 79, terwijl ze in Londen een recordhoogte bereikten van 924. En terwijl sommige Zweedse Joden emigratie overwegen, zijn duizenden van hun regiogenoten al naar Israel vertrokken om aan intimidaties te ontkomen.

De oplossing die Reepalu voorstelt voor de Europese Joden is een soort van post-Christelijke doop. Als bekering tot het Christendom in vroegere tijden de manier was om het ghetto uit te komen, dan is Israel-bashing het vandaag de dag. Als de Joden zichzelf ‘distantiëren’ van de staat Israel, dan zijn ze veilig en worden ze misschien zelfs wel geaccepteerd bij een beleefd publiek. Dit zou met recht een Eurabische nacht zijn die het continent bereikt.

Daniel Schwammenthal is als verslaggever verbonden aan The Wall Street Journal Europe. Dit artikel verscheen oorspronkelijk op 4 maart.

Vertaling: Kees Bakhuyen - Hoeiboei