Bye Betty!

Vandaag euthanasie laten plegen op mijn kat "Betty"
....afkorting van "Ugly Betty", mijn SDF-kat (sans domicile fixe).
Een jaar lang zag ik Betty zitten, midden in de bocht van de straat.
Hij was erg suicidair.
Ja, Betty was een kater.
Gekke naam, Betty,
voor een kater.
Ik wist het aanvankelijk niet....en toen ik het wel wist... was het te laat.
Who cares!
De veearts vertelde mij dat klanten van hem eerst de naam van de hond kozen "Blackie" ,
en vervolgens opteerden voor een lichtbruine cocker...

Betty zat midden de straat, graatmager, onbewogen.
Alle auto's reden er behoedzaam omheen.
Ik verdacht dat haar (of zijn) zelfmoordpogingen maar pose waren.
Zoals Jacques Brel in de film "l'emmerdeur".
Op een dag kwam ik thuis, en Betty zat midden in de keuken,
mij vreselijk arrogant aan te staren, met een air van :
J'y suis, J'y reste!
En ze bleef.

De pels van Betty was één massa klittend haar.
Haar achtertrein zat vast van de artrose.
Ze had geen tanden meer.
Haar oogjes zaten vreemd en diep, en ze kwijlde dat het niet mooi was,
het liefst op mijn printer.
Het toetsenbord van de computer vond ze ook fijn.
Betty had nooit een liefkozende hand gekend.
Elke poging tot strelen moest ik bekopen met een achterbakse knauw, of een beet van haar tandenloos bekkie...
Betty had wel een voortreffelijke eetlust.
Ik plooide heel onderdanig naar haar wil, en stilaan daagde het Betty dat mijn hand er niet was om te slaan.
Die hand die ze met haar kleine kopje steeds meer en meer ging opzoeken.
Ik noemde haar ook .... mijn concierge!
Betty zorgde heel autoritair dat het kattenbestand nog net binnen de perken bleef.
's Avonds kroop ze hoog tegen me aan en keken we samen naar de kutprogramma's op TV.
Mijn buurvrouw vond dat Betty de spuit verdiende.
Ik antwoordde dan altijd genadig : "OK, Jij eerst, dan Betty! "
Zaterdag viel Betty pardoes om, zomaar....
Het leek net of ze struikelde!
Ik schrok ...pakte haar op en legde haar liefdevol neer op het pluchen kussen.
Zondag probeerde ik haar op de grond te zetten.
Opnieuw viel ze zo maar om.
Ik tilde haar op en ze klauterde met haar laatste krachten, waggelend tegen me aan.
Met haar petieterig kopje lag ze in mijn nek.
Uren hebben we zo gezeten, stilletjes.
Maandag was ik er niet.
Toen ik thuis kwam was Betty weg.
Er lag een briefje op de tafel "euthanasie Betty 45 € ".

Adieu, kleine lieve straatridder.
Zoek Paul Léautaud op...

Johan Gerber