Hoe is het eigenlijk afgelopen met Yair da Costa, de 21-jarige student die zich op 1 september meldde als de eerste uitdager van Ahmed Marcouch? In een column voor website De Dagelijkse Standaard trok de voorzitter van de JOVD Amsterdam van leer tegen de 'verborgen religieuze agenda' van het PvdA-boegbeeld.
Da Costa beloofde plechtig om hier een einde aan te maken. “Aan Marcouch heb ik nog een boodschap middels dit stukje. Bewaak alsjeblieft het seculiere karakter van de openbare scholen, in plaats van het met alle mogelijke middelen te verkwanselen. Maak in ieder geval je borst maar nat, want ondergetekende zit hoogstwaarschijnlijk na de volgende stadsdeelraadverkiezingen in de deelraad van het stadsdeel waar jij waarschijnlijk ook voorzitter van wordt.”
Het heeft niet zo mogen zijn. Nieuw West moet verder zonder Marcouch, maar ook zonder Da Costa. Marcouch werd op 7 december na drie spannende stemrondes weggestemd door de eigen achterban, die de voorkeur gaf aan zijn ‘seculiere’ tegenstrever Achmed Baâdoud.
Ook met de uitdager liep het slecht af. Vier dagen eerder namelijk besloot de ledenvergadering van de VVD om Da Costa niet op de kieslijst te plaatsen voor de deelraad Nieuw West. De afdelingsvergadering vond hem ‘te activistisch’.
De VVD in Nieuw West wil namelijk heel graag dagelijkse bestuurders leveren voor het nieuwe superstadsdeel. Het lokale partijbestuur heeft daarover achter de schermen al gesprekken gevoerd met de PvdA. Daarbij gingen de liberalen er nog van uit dat Marcouch de PvdA-lijst zou aanvoeren en bovendien de verkiezingen zou winnen. Een lastpak als Da Costa zou deze coalitie alleen maar hinderlijk voor de voeten lopen.
Hopelijk verspreidt de VVD-angst om een seculiere agenda te verdedigen zich niet naar de rest van Amsterdam. Met angsthazen en bangebroeken als tegenstanders zal de hoofdstedelijke PvdA zelfs de zwaarste crisis in haar bestaan met gemak overleven. Dat is eerder gebeurd. In 1990 (‘Brezjnev aan de Amstel’) leed de PvdA een ongekende nederlaag, maar bleef in het zadel door de andere partijen tegen elkaar uit te spelen.
Terwijl de VVD-elite in Nieuw West al bij voorbaat door de slappe knieën zakte, kwam het moedige PvdA-voetvolk in opstand tegen de partijtop met het bekende gevolg. Marcouch mag nu als lijstduwer van ‘Team Asscher’ een comeback maken in de stedelijke politiek.
‘Met uw steun wint Team Asscher de gemeenteraadsverkiezingen’ staat boven een bedelbrief aan de Amsterdamse PvdA-leden. Partijleider Lodewijk Asscher gebruikt de afkorting PvdA alleen nog maar in de kleine lettertjes. Hij wil zo min mogelijk worden geassocieerd met zijn in deplorabele staat verkerende partij. Of zoals de PvdA-kritische weblogger Willem Zwijgt Niet Meer het formuleert: “Lodewijk Asscher beseft dat de PvdA op sterven na dood is.“
Om aan de PvdA-misère te ontkomen heeft de lokale partijleider nu Team Asscher geformeerd. Arroganter kan het bijna niet. Het woord ‘team’ suggereert immers professionaliteit.
Wat jammer nu dat de PvdA in Amsterdam niet wordt vereenzelvigd met de daadkrachtige wethouder van onderwijs Lodewijk Asscher, maar vooral met Job Cohen. De op één na beste burgemeester van de wereld en de allerbeste kandidaat-premier van Nederland heeft zich steeds op afstand gehouden van alle beslissingen over de Noord-Zuid-lijn, het grote drama van zijn burgemeestersregime.
“Wij zijn uiteindelijk allemaal amateurs”, verklaarde Cohen tegenover de enquêtecommissie. Bij Team Asscher denk ik daarom niet aan de superprofs van Ajax, maar aan de nijvere amateurs van OVVO, ofwel Oude Vrouwen Voetballen Ook. Als Lodewijk Asscher eerlijk is, geeft hij zijn campagne daarom een andere naam.
Amateurteam Asscher voor Amsterdam. Drie keer A klinkt beter. Maar vooral: Het komt waarschijnlijk meer overeen met de werkelijkheid.
Carel Brendel
Het AA-team, nu begrijp ik waarom we in de binnenstad zo lastig gevallen worden als we eens een glaasje willen drinken in een café!
BeantwoordenVerwijderenDit voorbeeld met die zogenaamd te activistische kandidaat laat duidelijk zien dat je helemaal niets aan de VVD hebt als het erop aankomt om nee te zeggen tegen al die islamitische eisen en invloeden. Een stem op de VVD heeft dus geen zin voor mensen die niet op Wilders kunnen of willen stemmen en toch een kritische houding ten aanzien van de islam willen hebben. Heel goed om te weten. Of beter gezegd om het maar weer eens duidelijk bevestigd te zien. Dus in ieder geval geen uitwijken naar VVD. Desnoods dan maar helemaal niet stemmen. Of die kritische achterban in de pvda tegen Marcouch nou wel zo kritisch was en het wel echt zo goed meent met de seculiere politiek is nog maar zeer de vraag, want die tegenstanders van Marcouch waren vooral moslim-conservatieven en verstokte pvda-multiculti's voor wie Marcouch nog te progressief was. En die Baâdoud zal niet anders met de islam omgaan als Marcouch, hij zal er alleen minder melding van maken.
BeantwoordenVerwijderen@Rudolf,
BeantwoordenVerwijderenHet verhaal dat de tegenstanders van Marcouch voornamelijk conservatieve Marokkanen waren, is een gretig door de media overgenomen verzinsel van de PvdA-top.
Lees De nieuwe dolkstootlegende rond Ahmed Marcouch.
Waarbij we natuurlijk moeten afwachten wat Baâdoud gaat doen. Kritiek op de islam hoeven we niet te verwachten, maar het is hopelijk afgelopen met zaken als het bevorderen van koranonderwijs op de openbare school, het verwelkomen van Mohammed Cheppih (Poldermoskee) en Yahia Bouyafa (moskee van de Moslimbroederschap), het pleiten voor hoofddoeken bij de politie, etcetera.
Ik zou graag de kritische blik eens over demoraliseerder en amateur met de beste bedoelingen Job Cohen laten gaan.
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.elsevier.nl/web/Opinie/Vrouw-van-de-Wereld/253473/Amateur-Cohen-kan-maar-beter-vertrekken.htm
En niet enkel in Amsterdam blijkt amateurisme en de excuses van goede bedoelingen troef. In Rotterdam laat Dominic Schrijer zien een echte PvdA-er uit hetzelfde hout als Peter van Heemst gesneden te zijn. Toch niet de vooruitgang die ik gedacht had.
http://www.telegraaf.nl/binnenland/5606446/__PvdA_niet_in_zee_met_Leefbaar_Rotterdam__.html
Met zo'n PvdA die graag vooraf kritiek smoort door aanzet tot een democratuur en een al even professionele burgemeester rest er weinig anders dan een politieke correctie met de voeten die niet licht vergeten zal worden. Want als elke kritiek op het functioneren van de burgervader wordt uitgelegd als Marokkanenangst dan staat de controlefunctie van de Raad en daarmee de democratie behoorlijk op de tocht.
De Rotterdamse PvdA wil Leefbaar niet in het college. Na de verkiezingen is het eerder de vraag of Leefbaar nog wel de PvdA in het college wil.
BeantwoordenVerwijderenAls Jan Publiek te Rotterdam zou ik inderdaad bij elke twijfel nu op leefbaar gaan stemmen. Die poging van Schrijer om Aboutaleb boven elke kritiek te plaatsen door kritiek op diens functioneren in de Volkskrant te verklaren tot marokkanennijd slaat toch wel alles zeg. Democratuurtje spelen via de media. Ik zou gedacht hebben dat uitgerekend Schrijer daarmee al wat lessen had opgedaan toen hij zelf aan de beurt was. Kennelijk heeft hij daar niets van opgepakt.
BeantwoordenVerwijderenNog zo'n glansrol voor Dominic. Hoe houd ik de mensen namens de PvdA met zalvende praat aan het lijntje:
http://uitingsvrijvidz.ning.com/profiles/blogs/rondom-10-vreemd-in-eigen-land
Ik zal de gebeurtenissen van de uitzending nog eens gaan uitschrijven opdat meer mensen in beeld krijgen hoe pogingen tot afserveren van serieuze klachten en bestickering van wie het waagt deze kritische geluiden te uiten in zijn werk gaat.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenGeweldig stuk Carel!
BeantwoordenVerwijderenOok zeer bedankt voor die uiterst scherpzinnige dolkstootlegende-analyse. Ja, het probleem verplaatst zich. Asscher is trouwens een interessant figuur, net zo gecompliceerd als Marcouch, die je inmiddels aardig gedecodeerd hebt.
Bernadette de Wit
BIG CITY
BeantwoordenVerwijderenen The melting pot droom:
"Though some blame Detroit’s population losses on larger economic forces, economists Edward Glaeser and Andrei Shleifer argue in a groundbreaking paper that the city’s problems are mostly self-inflicted. (The paper, called “The Curley Effect,” gets its name from legendary Boston mayor James Curley, who favored Irish residents and pushed other groups out.) After winning election in 1973, Detroit’s first black mayor, Coleman Young, consolidated his power, driving white residents, who had voted against him, out of the city by withdrawing services from their neighborhoods. Eventually, Glaeser and Shleifer write, Detroit became “an overwhelmingly black city mired in poverty and social problems”—and shrinking fast.
verder lezen : Ferel Detroit