Had ik maar ja gezegd

Ik ben jarig. M'n zusje en ik liggen op de huiskamervloer en spelen met mijn cadeaus. Ik heb weer zo veel gekregen! Boeken, niet de Katjangs maar Afke's tiental en Pitty naar kostschool, en dozen vol bordspelen - van een enkel spel, Roulette, begrijp ik de spelregels nog niet maar dat kan de pret niet drukken. Ik heb zelfs een tafelvoetbalspel gekregen dat je eigenhandig op vier hoge poten moet zetten, heel stoer, bijna echt. Wat m'n zusje en ik ook proberen het voetbalspel blijft hevig wiebelen, dus laten we de plastic poten er gewoon af en spelen het opwindende spel zittend op de grond. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Doelpunt!

Het is tussen kerst en nieuwjaar, voor m'n moeder de allerdrukste dagen. Het uitgebreide kerstdiner is nog maar net verwerkt, de oliebollen moeten, traditiegetrouw, door haar zelf gebakken worden, en dan is ook nog de jongste van haar acht kinderen jarig. Zelf is zij niet de jongste meer.

Buiten sneeuwt het niet, het regent, er waait een nare, gure wind en het is vrijwel donker maar wij kinderen hebben daar nauwelijks erg in, en ik, de jarige, al helemaal niet. Ik speel, en straks zal m'n moeder m'n lievelingseten klaarmaken: macaroni! Want ik ben jarig. Ik mag kiezen. Maar eerst nog spelen met al dat nieuwe, onontdekte speelgoed.

M'n moeder komt uit de keuken de huiskamer binnen. Ze roept me bij m'n koosnaam. "Ansje," zegt ze gehaast, "ik ben de eieren vergeten. Wil jij even snel naar de Spar lopen?" Ik kijk vluchtig van m'n nieuwe speelgoed op. Ik ben me er niet van bewust dat m'n moeder het zo druk heeft. De Spar is niet ver weg, en ja, normaal gesproken doe ik trouw zo'n vergeten boodschap voor haar, maar ik ben vandaag toch jarig!? Is ze dat vergeten? Ik wil veel liever doorspelen met m'n zusje.

Ik hoef het niet uit te spreken, ze heeft het al gezien en begrepen, ze glimlacht, "Ja, dat is ook zo, jij bent jarig, dus jij hoeft niet te gaan." Ze blijft nog even staan, maar omdat ik samen met m'n zusje speel, weet ze zo snel geen andere oplossing te bedenken dan dat ze zelf de boodschap gaat halen. "Nou dan ga ik snel zelf maar even hoor, anders kan ik niet verder," zegt ze zachtjes, "ik ben zo terug".

Ik herinner me hoe ik haar een tel later de deur uit hoor gaan, ik sta toch even op en zie hoe ze zich schrap zet tegen de wind die haar jas evengoed openwaait. Regenkapje over haar geverfde haren. Autorijden doet ze niet en met dit winderige weer is lopen iets beter te doen dan fietsen. Ik ga door met spelen.

Vandaag, zo'n veertig jaar later, moet ik hier aan terugdenken, elk jaar trouwens op deze dag, en dit jaar meer dan anders. Ik haast me namelijk naar de winkel omdat ik vanmorgen een hoofdingrediënt voor de spaghetti carbonara ben vergeten mee te nemen. Brr. het is koud, maar ik zou er niet over peinzen een ander voor deze boodschap op pad te sturen.

AnneliesvanderVeer