De Wonderlijke Wereld van Andrew Neather

Bertolt Brecht schreef, na de Oost-Duitse opstand in 1953: “Zou het voor de regering niet gemakkelijker zijn om het volk te ontbinden en een nieuw volk te kiezen?”

Deze gedachte is in de loop van de jaren bij verschillende overheden opgekomen, en dan bedoel ik niet de notoire dictaturen. Andrew Neather, een vroegere speechwriter voor Tony Blair, schreef recent een stuk voor de Londonse Evening Standard en was daarin verrassend openhartig – gegeven dat hij zo’n aalgladde spinmeister is voor New Labour. Toen Labour in 1997 aan macht kwam, verviervoudigde het aantal werkvergunningen dat elk jaar werd afgegeven en explodeerde de immigratie. De heer Neather onthulde dat hier een “expliciet politiek doel” achter zat: “massale immigratie was dé manier waarop de Britse regering het land waarlijk multicultureel ging maken.” Het zou, vanuit Labour gezien, het bijkomende voordeel hebben dat de Conservatieven definitief hun aansluiting bij de moderne tijd zouden verliezen. Neather schrijft dan ook: het beleid was bedoeld – zelfs als dit niet het hoofddoel was – om de Conservatieven hun neus in diversiteit te wrijven en hun argumenten aldus als verouderd te bestempelen.” Als in de VS de rechtvaardiging voor immigratie is dat wij vreemdelingen wensen om “het werk te doen dat geen enkele Amerikaan nog wil doen,” dan hebben zij in het Verenigd Koninkrijk immigranten nodig om het werk te doen waar niemand, bij zijn volle verstand, een Brit uit de arbeidersklasse voor in zou huren: de geïmporteerde arbeiders zijn actief in gebieden die “zeker niet bevolkt zullen worden door werkloze BNP stemmers uit Barking of Burnley,” sneert Neather. “Iemand nog geïnteresseerd in een fascistische au pair?”

De BNP is de British National Party en, ja, ze is lichtelijk fascistisch. Maar deze partij was nagenoeg non-existent tot het plan van New Labour goed op stoom was gekomen om “de UK waarlijk multicultureel te maken”. Engeland heeft dit jaar, uit het niets, twee BNP leden afgevaardigd naar het Europese Parlement. En dat in een land dat nooit verleid is tot het interbellum-fascisme dat nogal populair is geweest in andere Europese landen.

Dat is nu het probleem met het ontbinden van het huidige volk en het kiezen van een nieuw volk: je moet een waar genie zijn om zo’n enorme transformatie te realiseren zonder vervelende, onbedoelde consequenties. Als het spel van Blair bedoeld was om coole nieuwe Labour stemmers te importeren én om de dode blanke Tory mannen nog antieker te laten lijken, dan heeft hij tegelijk de toch al zwakke sociale structuur van Groot-Brittannië nog verder onder druk gezet, ditmaal met potentieel fatale afloop.

Neem de recente uitlatingen van Anjem Choudary, de belangrijkste docent van de London School of Shariah: “er is een vonk die is aangestoken en zijn vlam is onbedwingbaar geworden,” sprak hij plechtig. “Wij bevinden ons in het jaar 2009, wachtend op de val van Rome, wachtend op de val van het Witte Huis, en inderdaad wachtend op de val van Buckingham Palace.” De heer Choudary is een onderdaan van de Britse Kroon maar ziet zichzelf in het geheel niet zo. Zijn organisatie heeft geëist dat de Koningin zich bekeert tot de islam, een burka gaat dragen, en “stopt voor God te spelen”. Zijn website Islam4UK, bevat vele gedetailleerde illustraties van Brits nationaal erfgoed ná de introductie van de Sharia: Buckingham Palace wordt herdoopt tot “Buckingham Masjid” (of moskee) met bovenop een koepel met luidsprekers om trouwe volgelingen op te roepen tot gebed. Tevens te gebruiken als islamitische rechtbank voor sharia-conforme strafrechtspleging, én als gevangenis voor “krijgsgevangenen”.

Anjem Choudary is, zoals wel vaker, geen immigrant maar een geboren en getogen Brit. Hij is echter wel een levende getuigenis van het “ware multiculturalisme” dat New Labour zo hoog aanprijst. “Multiculturalisme” is totale ledigheid, behalve misschien voor wat linkse leeghoofden uit de middenklasse. En een ieder die zich daarin gevangen weet, zoekt zijn identiteit elders. In het Engeland met hoge islamitische immigratie, hoge islamitische geboortecijfers, en hoge islamitische bekeringscijfers, betekent dat de ontvangende gemeenschap zich maar moet assimileren met de nieuwkomers. De stad Sutton, in Surrey, heeft voor moslimvrouwen zojuist aparte zwemuren ingevoerd voor het gemeentezwembad. De ramen worden geblindeerd opdat geen ongelovige ogen naar binnen kunnen kijken, en de mannelijke badmeesters krijgen andere diensten toegewezen. Dit zou in de VS niet kunnen gegeven de scheiding van kerk en staat, maar joh, wat is hier nu helemaal het grote probleem?

En waarom zou je het daar bij laten? Azad Ali, de nieuwe adviseur van de Crown Prosecution Service (zoiets als het Openbaar Ministerie in Nederland), is een aanhanger van Abdullah Azzam, iemand van grote invloed op Osama Bin Laden, en een man die instemmend opvattingen citeert in de lijn van: “als ik in Irak een Amerikaan of een Brit tegenkom in militair uniform dan is het mijn plicht hem te doden.” De benoeming van Azad Ali maakt deel uit van de merkwaardige Britse strategie om Islamitische radicalen “onschadelijk te maken” door hen op de loonlijst van de overheid te zetten.

Zelfs als je het arresteren van je eigen kameraden – voor zoiets onbenulligs als hoogverraad – iets te veel van het goede vindt, dan is het nog steeds hoogst onduidelijk hoe waardevol dit soort gasten nu precies zijn voor het Verenigd Koningkrijk. Je kunt niet eens zeggen dat ze bijdragen aan “diversiteit” omdat hun opvattingen tegenwoordig gemeengoed zijn. Je kunt natuurlijk lachen om het idee van een imam die zijn gebedsoproep toetert vanaf Buckingham Palace. Maar toch, na de val van Constantinopel gebeurde dit ook met wat toen de grootste Christelijke kathedraal ter wereld was. Is het werkelijk zo’n slag in de lucht om je voor te stellen dat hetzelfde gebeurt in een land met zo’n grote, kunstmatig getriggerde, niet eerder voorgekomen demografische transformatie?

De klinkklare ambitie van zo’n Anjem Choudary heeft in elk geval meer realiteitszin dan de zorgeloze arrogantie van Andrew Neather. Combineer deze twee en hun opvattingen, doe daar wat van het soort British National Party bij, en je hebt met zekerheid jaren van diepe sociale onrust voor je. Er zal toch altijd wel een Engeland zijn? Bernard Shaw schreef, negentig jaar geleden, zijn toneelstuk Heartbreak House. Het scenario was de vooravond van de Eerste Wereldoorlog en een regerende Britse elite, te zelfingenomen om te zien wat hen te wachten stond. “Denk jij,” schreef Shaw, “dat de wetten van God opgeschort zullen worden ten gunste van Engeland, omdat jij daar geboren bent?”

Mark Steyn

Bron/origineel: Steynonline

Vertaling: Cornelis de Deugd (Hoeiboei)