"Bedankt fffoor de ssnelle behantheling"

Ik was er nooit aan begonnen als ik niet per ongeluk een klein stukje van m'n voortand had afgeslagen. Met een soeplepel. Zomaar, op een doordeweekse dag stak ik die lepel iets te hoog en iets te hard in m'n mond, alsof ik de weg eventjes kwijt was en vrijwel onmiddellijk voelde ik scherfjes in m'n mond. Toen ik vervolgens met mijn tong razendsnel m'n tanden aftastte, wist ik 't zeker: er was een stukje van mijn voortand af, meer een flinke scherf misschien maar als je goed kijkt, zie je het wel.

Dus bel ik de tandarts bij wie ik nu zo'n twintig jaar voor doorlopend onderhoud kom en vraag of ie, nu hij toch werk aan m'n voortanden heeft, het spleetje (diasteem) ertussen kan dichten. Op deze mogelijkheid heeft hij me al 'ns eerder gewezen, dat zoiets technisch gezien een fluitje van een cent is en dat je er niets (!) van ziet. Toch maakte zijn enthousiasme voor deze eenvoudige ingreep nooit zo'n indruk op me.

Niet dat ik vind dat 't spleetje bij mij hoort, dat is onzin, het heeft zo z'n voordelen dat tanden aaneengesloten zijn, maar ik heb er nooit last van ondervonden en zó ijdel ben ik niet. Ik zie het zelf niet eens, behalve op foto's en wanneer ik in de spiegel kijk natuurlijk, en op die manier was het me al eens opgevallen dat die extra ruimte door de jaren heen groter was geworden. Fracties van millimeters, maar toch.

Ik ga bij wijze van spreken liever naar de tandarts dan naar de kapper maar nu knijp ik 'm wel een beetje. Ik twijfel nog, wil eerst wat langer met m'n tandarts overleggen over hoe en wat en zo, maar dat vindt de vakman niet nodig, hij stelt me resoluut gerust met de woorden: "laat het maar aan mijn esthetisch inzicht over, dan maak ik er iets moois van".

Voor m'n tandarts is het dagelijkse kost, hij zal wel weten wat ie doet, en was het niet zo dat de vrouw van Ruud Lubbers niets in de gaten had toen d'r man thuiskwam na deze esthetische ingreep van niets? Zoveel lef heb ik niet, ik heb wel degelijk vooraf met het thuisfront overlegd maar G. vindt alles oké, wat ook niet alles is, maar goed.

Daar lig ik dan, en ik weet niet of de lezer dat ook doet maar ik staar naar het gezicht van mijn tandarts dat in al die jaren weinig veranderd en nauwelijks verouderd is. Tandarts zijn moet een relaxed beroep zijn, althans zoals hij 't uitoefent. De behandeling is pijnloos en na zo'n tien minuten, gaat de ligstoel langzaam omhoog en overhandigt hij me 'n handspiegel: "kijk, een héél andere Annelies!". Dat 'heel andere' zint me niet helemaal, maar als ik de spiegel dicht bij m'n gezicht wil aanbrengen om die heel andere Annelies eens goed te aanschouwen, mag dat niet: "Nee, je moet er eerst van een afstandje aan wennen," bepaalt hij, en hij houdt de spiegel op armlengte.

Ik kijk, ik voel voor 't eerst met m'n tong en ik schrik, dit zijn geen gewone tanden meer, dit zijn konijnentanden! En wat voelt 't raar, net alsof er behangsel aan de achterkant van m'n tanden is geplakt. Is allemaal normaal, verzekert de tandarts me voor ik een woord heb kunnen uitbrengen, en z'n assistente knikt instemmend. De ingreep is volledig geslaagd en ik moet toegeven dat ik geen enkel kleurverschil zie maar wat zijn die twee tanden groot en dik! Niet normaal.

Vooraf was er geen plaats voor maar nu krijg ik zowel van de tandarts als de assistente aanvullende opmerkingen en adviezen te horen die ik liever eerder had vernomen, vóórdat ik er aan begon: 'het is natuurlijk logisch dat de tanden groter en langer lijken want ik heb er wat aan moeten plakken maar het is een kwestie van wennen, over twee, drie maanden (!) zal ik echt geen verschil meer merken, ik moet eerst maar eens de reacties van anderen afwachten en dit is toch veel mooier', en dan begint de assistentie ook nog over haar eigen esthetische tandcorrectie. Ze toont me vrijmoedig haar blinkende tanden waaraan ik echt niets kan ontdekken waardoor zij er maanden aan heeft moeten wennen; ik weet zeker dat het bij mij anders is.

Ik verman me echter en veer op want wil zo snel mogelijk alleen met m'n 'nieuwe tanden' zijn, en zeg: "Bedankt fffoor de ssnelle behantheling".

Help! Ik kan niet meer normaal praten, ik slis! En niet zo'n klein beetje ook, met name de f-klank komt er niet normaal uit, m'n tong blijft dan achter die grote, vreemd aanvoelende konijnentanden steken. Het is lachwekkend, maar ik moet nu eerst weg van deze plek.

De avond die volgt is er een van licht gejammer, en 't lukt G. maar niet me met z'n "het valt heus wel mee," en "ik houd even goed van je" gerust te stellen. Ik voel me een ander mens, inderdaad een 'heel andere Annelies' maar niet degene die ik me had voorgesteld.

De volgende ochtend hang ik vroeg aan de telefoon. Afgezien van het feit dat ik het esthetisch geen vooruitgang vind - het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik door deze eenvoudige ingreep anders ben gaan praten? Ik heb toch geen kunstgebit gekregen? Dit was toch een fluitje van een cent? Van dat slissen na zo'n ingreep heeft m'n tandarts nog nooit gehoord, althans, hij gaat er niet op in maar gelukkig kan - als ik daar op sta - alles technisch ongedaan gemaakt worden, daar doet hij niet moeilijk over, het is zijn vak, en dat is het enige wat ik wil horen, al wil hij me niet eerder dan over twee weken terugzien, eerst moet ik 't maar eens uitproberen en reacties van derden afwachten.

De reacties van anderen kunnen me niets schelen, al is het waar dat niemand die ik in die vier weken zie - ja ik heb echt m'n best gedaan - dat niemand in die periode iets aan mij heeft gemerkt. Geen zusters, geen vrienden, geen kennissen is de verandering opgevallen, maar na die vier weken heb ik genoeg van het geslis en die rare, onnatuurlijk aanvoelende grote tanden.

"Weet je wat," zegt de tandarts, als ik hem een maand later vanuit de ligstoel wederom aanstaar, "ik maak de ruimte weer open maar wel iets minder groot dan ie was en 'k haal ook wat van de lengte af".

Ik denk dat mijn tandarts heel wat heeft meegemaakt maar dit vast nog nooit (ik durf hem er niet meer naar te vragen), maar het zijn en blijven mijn tanden én diasteem.

AnneliesvanderVeer