Dollar Euro

De klimaat-hetze is voorbij en ik hoop dat er maar weinig overtuigde multiculti’s over zijn. Het waren ook maar intellectuele bedenksels. Met de Euro en de Dollar zijn er wel concrete problemen. Een drietal bekende historici hebben daar hun licht op laten schijnen.

In de Financial Times van 10 februari schrijft Niall Ferguson (Schots historicus van Harvard University) “A Greek crisis is coming to America“: de Griekse fiscale krisis kan zich gemakkelijk uitbreiden naar Portugal, Spanje en V.K. maar ook naar de V.S. De Euro kan uit elkaar vallen. In de V.S. is Obama er in geslaagd de overheidsschuld tot met Europa vergelijkbare hoogte te laten stijgen. Elke fout die wordt gemaakt kan leiden tot het inzakken van alle westerse valuta en daarmee tot de verarming van het westen en het einde van zijn hegemonie.

Al eerder schreef Walter Russell Mead (Council on Foreign Relations, author of het bekende “God and Gold”) in zijn blogs ( bv. 28 januari 2010) over „American Challenges: the Blue Model Breaks Down”. Hij gaat wat dieper op de oorzaken in. De instellingen, ideeën en verwachtingen die het Amerikaanse leven sinds de New Deal beheersten werken niet meer. Een baan voor het leven, arbeidstijdverkortingen en meer vacanties, doorlopende verhoging van de levensstandaard, meer onderwijs en een betere toekomst voor de jeugd enz. enz. zijn voorbij. Dit model was gebaseerd op mono- of oligopolistische aanbieders zoals GM, AT&T en overheidsinstellingen die daarmee samenwerkten. Vrijere invoer en de nieuwe technologie hebben de toestand veranderd en maken deregulering onstuitbaar. De industrie heeft zich aan de nieuwe omstandigheden aangepast zodra staatssteun niet meer te krijgen was. De overheid zelf nog niet. De zorginstellingen nemen toe in aantal en vergroten hun taken. De ambtenarij blijft zich uitbreiden met banen voor het leven. Ambtenaren en politici vrezen voor hun posities; zij zijn de stugge verdedigers van de status quo.

De overheden kunnen dit volhouden zolang ze geld kunnen drukken en daar kapitaalverschaffers voor kunnen vinden en voor zover meer belastingen kunnen worden geheven. Grote kapitaalverschaffers zijn er nog alleen maar in het buitenland en de bevolking verzet zich steeds meer tegen belastingen voor het aanhouden van volledig beschermde ambtenaren en het betalen van inefficiente en slechte overheidsdiensten. De oude klasse-tegenstellingen tussen arbeid en kapitaal zijn verdwenen en vervangen door die tussen produktieven en niet productieven.

Dit proces is al lang aan de gang. Obama kreeg een meerderheid omdat de bevolking hoopte dat hij de bezem door de overheden zou halen. Het tegendeel is gebeurd. Dezelfde achtergronden spelen een rol bij de beweging van de „tea-parties“, maar niemand weet nog welke vorm de maatschappij zal gaan aannemen en wie de politieke spelers zullen worden.

Prof. Peter Sloterdijk schreef een geruchtmakend artikel in de Frankfurter Algemeine van 13 juni 2009 „Die Revolution der gebenden Hand“ over de fiscale kleptocratie. Het winter 2010 nummer van City Journal publiceerde de Engelse vertaling „The Grasping Hand“.

Het negentiende eeuwse idee dat de uitschakeling van adel en en clerus een eind zou maken aan uitbuiting bleek een illusie. Binnen een eeuw veranderde een aanvankelijk kleine overheid in een allesverslindend monster dat ook de komende generaties weet te pakken. De vraag is dus ook niet of het kapitalisme een toekomst heeft. We leven al lang in een semi-socialistische maatschappij. Vroeger leefden de rijken openlijk op kosten van de armen. Nu is het tegenovergestelde het geval. Dit heeft nog niet tot oproer geleid. Ongeveer de helft, het niet produktieve deel, van de bevolking, leeft op kosten van de produktieve helft en exploiteert die dus. Het wordt er in gestampt dat de armen daar recht op hebben. Onder het mom van sociale rechtvaardigheid wordt er gewerkt aan de Sisyphus taak van het opheffen van sociale verschillen. Dit kan men in lengte van dagen blijven doen want die verschillen zijn onuitroeibaar, de vraag is alleen wie dat moet blijven betalen. Het is nu zo dat een heel klein deel van de bevolking het overgrote deel van de inkomstenbelastingen opbrengt. En van deze kleine groep hangt onze welvaart af. Geld lenen en belasting heffen is de bestaaansreden van de staatskleptocratie geworden. Ook zonder corruptie is voor ambtenaren en politici de overheid een wingewest waar baantjes worden geschapen en verdeeld. Overal zijn de overheidsschulden zo kolossaal geworden dat we, zoals de geschiedenis leert, aansturen op een gigantische onteigening, welke vorm die ook moge aannemen.

Dirk Jan Dekker

Cortona, 24 februari 2010