Interviewen

Toen Ischa en ik vorige week 's avonds laat een ommetje maakten door die bloedmooie Amsterdamse binnenstad, werden wij aangesproken door twee lieftallige jongedames, die ons vroegen of wij inderdaad Ischa Meijer en Cor Galis waren.
'Jazeker,' beaamden Izzybootje en ik, om 't hardst - want het is nu eenmaal erg leuk om 's avonds laat op straat herkend te worden door twee lieftallige jongedames.
'O, wat leuk,' kreten de beide lieftallige jongedames.
'Ja, hè!' riep Izzymansje de Luuks - want die gaat altijd, bijkans instinctmatig, te ver.
'Want wij hebben laatst op school een luisterproef gedaan met een van uw radio-interviews,' verklaarde de ene lieftallige jongedame.
'Juist, ja,' murmelde onze kleine presentator, volmaakt verguld.
'Wat is dat, eigenlijk - een luisterproef?' informeerde ik, nieuwsgierig.
'Dan draait onze leraar Nederlands zo'n interview via de band af,' antwoordde de andere lieftallige jongedame. 'En dan moeten wij er vragen over beantwoorden.'
'Zo in de trant van: wat bedoelt de interviewer hier eigenlijk mee?' schreeuwde Izzepis, zowat over z'n toeren.
'Misschien gaat het ook soms over de antwoorden van de geïnterviewde,' opperde ik.
"En ten slotte maken we dan met z'n allen een analyse van het hele vraaggesprek,' vertelde de ene lieftallige jongedame.
'Een analyse!' juichte Izzyolieootje - zo ongeveer in katzwijm.
'Ja,' zei de andere lieftallige jongedame. 'En in het geval van dat interview van u hebben we zo'n beetje gekeken wie er van u beiden gewonnen had.'
'Gewónnen!' riep ik ontzet uit.
'Ja,' zei de ene lieftallige jongedame. 'Want de heer Meijer voert over het algemeen in wezen geen vraaggesprekken, maar strijdgesprekken. Tenminste - dat zei onze leraar Nederlands.'
'En wie had er volgens jullie gewonnen?' vroeg Ischa, met een beetje schuim om zijn mond.
'U,' zeiden de beide lieftallige jongedames, volmaakt unisono.
En na ons beleefd gegroet te hebben, liepen ze verder.
'En?' vroeg ik aan Izzybooliebootje. 'Ben je nu tevreden?'
Maar hij zei niets.
Hij staarde enigszins wazig voor zich heen.
'Jammer, hè,' zei ik, 'dat er geen Olympische medaille bestaat in de categorie zwaargewicht-worstelgesprek.'
'Inderdaad,' verzuchtte ons ventje.
'Dus je bent er inderdaad trots op dat je er bij die kinderen als winnaar uit de bus bent gekomen,' zei ik, uitermate moedeloos. 'Terwijl je niet eens weet wie je tegenstander nu eigenlijk was.'
'Verdomd!' fluisterde het kereltje. "dat ben ik vergeten te vragen.' En toen, lieve luisteraars - toen moest ik toch zó lachen, zo verschrikkelijk hard lachen.
En ten slotte lachte het vragenworstelaartje ook maar mee.
Want als het op egotrippen aankomt, wint-ie zelfs nog van zichzelf.
Hahahahahaha.
Hé, jôh, stap maar weer eens over je eigen schaduw heen, en zing een liedje, kleine prijsinterviewer, ja, zing, zing, zing!

Uitgesproken door Cor Galis, 31 maart 1992.

Uit: Zing m'n jongen zing!
Cor Galis leest Ischa Meijer
Prometheus
1997