De Tokkies en de Takkies

Update: Liveblog VK hierr.
Update: 15.4.2011 Fragment pag. 29: 'De Tokkies en de Takkies', zie onderaan dit blog.

Update: 13.4.2011Live verslag hierr.

Update, 12.4.2011: In Nieuwsuur vanavond de reconstructie - op basis van het vertrouwelijke dossier van de rijksrecherche - van een ogenschijnlijk onschuldig etentje dat uitgroeide tot een bom onder de rechtszaak tegen Geert Wilders. Lees hierr verder: Nieuwsuur.

Het artikel 'Schalken, raadsheer' (link), dat er voor zorgde dat het proces tegen Geert Wilders over moet worden gedaan, plaatste Hoeiboei woensdag 20 oktober 2010 op de site. De beschreven ontmoeting is een deel van het 28-pagina's tellende stuk De Tokkies en de Takkies dat is opgenomen in het boek De Onzichtbare Ayatollah, Uitgeverij Van Praag. Hier volgt het begin van dat verhaal:

De Tokkies en de Takkies

Het was opgezet als een proces tegen Geert Wilders. Het had makkelijk kunnen ontaarden in een proces tegen de islam. Het liep uit op een proces tegen links.

Ik ging er maandag 4 oktober uit plichtsbesef heen, om er een snaaks stukje over te schrijven, zonder te vermoeden dat er ook aan mij een rol zou gaan worden toebedeeld. Het regende en de tram reed niet. Was het niet verstandiger om gewoon thuis te blijven? Toch maar een fiets geleend en op pad gegaan. Zo'n proces was per slot van rekening een historische gebeurtenis: er zou in Amsterdam voor het eerst sinds lange tijd weer eens een ketter berecht worden voor een opiniedelict. Ik had het gevoel dat ik de plicht had gebruik te maken van de kans die mij werd geboden om er bij te zijn.

De tram bleek uiteindelijk wel te rijden, maar toen zat ik al halfweg verregend op een oude fiets. De rechtbank werd zwaar bewaakt. Politie te paard, dranghekken, afgesloten toegangswegen. Politiehonden en de staatsmedia. Er waren stevige voorzorgsmaatregelen genomen, niet alleen om de orde te bewaren, wat gelukt is, maar ook, en minder in het oog lopend, om te voorkomen dat voor een Nederlandse rechtbank de islam in het beklaagdenbankje zou komen te zitten. Ik zag geen demonstranten.

Het aantal getuigen van de verdediging was door de rechtbank teruggebracht van achttien tot drie, onder wie ikzelf, en die drie waren tevoren achter gesloten deuren gehoord. Tijdens een proces drie keer te moeten aanhoren dat de koran inderdaad toestaat, ja, beveelt om je vrouw te slaan (vers 4:34, wa-dribuu-hunna) was te veel voor de gevoeligheid van

de tegenpartij van Wilders, maar om dat achttien keer te moeten aanhoren was voor vrienden en vriendinnen van de islam natuurlijk helemaal gekmakend geweest.

Bovendien zouden de door Wilders 'benadeelde partijen' en de media er nog wel in weten te slagen een smet te werpen op de reputatie van een of twee van dat drietal getuigen. Met voldoende deskundigheid in huis zou er misschien zelfs nog wel wat gedaan kunnen worden aan de reputatie van alle drie. Maar met achttien wordt dat lastiger, eigenlijk onmogelijk.

De bereidheid om te liegen over de inhoud van de regels van de sharia en de voorschriften van de koran is immers afwezig bij de getuigen voor Wilders; en de deskundigen die zich op eigen initiatief buiten het proces om in de media tegen Wilders hadden gekeerd, geneerden zich om voluit onwaarheden te verkondigen, misschien alleen maar omdat zulke leugens zo gemakkelijk kunnen uitkomen. Of uit verlegenheid met de situatie? Het gaat bij koran en sharia om vrij makkelijk te controleren zaken. Voor wie zijn gehoor wil misleiden blijft voorzichtigheid geboden. Er staat in de heilige teksten wat er staat, alleen over de reikwijdte van een gebod valt te discussiëren.

De officier van justitie had, tot ontzetting van Amerikaanse waarnemers, al duidelijk gesteld dat de waarheid van de beweringen van Geert Wilders er niet toe deed. Ook dat hielp braaf mee aan de bescherming van de islam. In de dagvaarding stond opgesomd wat Geert Wilders ten laste werd gelegd, en alleen daarover moest het proces gaan.

Geert W. mocht dan duizend keer Kamerlid zijn, en lid van de wetgevende macht, leider van een partij die in de peilingen er steeds weer uitkwam als de grootste in het land - in de ogen van de heersende elite was hij een geblondeerde Tokkie met ketterse praatjes. Hij geloofde niet in de ideologie van 'de multiculturele samenleving'. Hoe moest dat gestraft worden?

De beweringen over de islam, de koran en de sharia van deze volksvertegenwoordiger zouden volgens het Nederlands recht neerkomen op haatzaaien, discriminatie en groepsbelediging. Uitsluitend de vraag of dat ook inderdaad het geval was moest tijdens het proces ter discussie staan en beantwoord worden. De dagvaarding ging niet over de vraag of zijn beweringen al dan niet juist waren. Daarom was een getuigenverhoor ook eigenlijk irrelevant. Er zijn volgens buitenlanders die het proces gevolgd hebben in de vrije wereld wel rechtssystemen waar dat anders geregeld is.

Er bestond een onwrikbare consensus tussen de toenmalige bovenbazen van de politiek in het algemeen en die van justitie in het bijzonder over het voornemen om het Wilders-proces alleen en uitsluitend rond die drie punten te laten draaien: haatzaaien, discriminatie en groepsbelediging. Daarmee, viel te verwachten, zou de islam voldoende uit de wind kunnen worden gehouden en de gestelde doelen, wat die ook geweest mogen zijn, kunnen worden bereikt.

Wanneer de uitspraken van Wilders ook nog eens onwaar zouden zijn, een mogelijkheid waarmee het Openbaar Ministerie, de rechtbank en een aantal politici aanvankelijk ernstig rekening hielden, dan was dit misschien hoogstens een verzwarende omstandigheid bij het bepalen van de strafmaat. Maar naar Nederlands recht deed de waarheid er eigenlijk niet toe, zoals de officier in het requisitoir ten gehore van heel de wereld duidelijk liet weten.

Er waren griezelige kanten aan dat requisitoir. De officier eiste ten slotte vrijspraak, dat was mooi natuurlijk, maar over wat de rechtbank zou gaan doen, veroordelen of, zoals gevraagd, vrijspreken, bestond desalniettemin grote onzekerheid. De officier wekte de griezelige indruk dat hij er van overtuigd was dat hij het recht had te bepalen wat anderen denken. Die bevoegdheid strekte zich ook uit tot opinies omtrent zaken die toets- en testbaar waren zoals de precieze bewoordingen van bijvoorbeeld de koran, leek het wel. De middeleeuwen en de inquisitie deden ineens heel luchtig, aantrekkelijk en vrijzinnig aan. (...)

Pagina 29:

Achteraf is het bovenstaande [column 'Schalken, raadsheer'] op een aantal plekken net niet nauwkeurig genoeg geformuleerd. Schalken heeft geprobeerd mij van de 'redelijkheid van zijn standpunt' te overtuigen, die woorden herinner ik me precies, maar hij heeft geen moment geprobeerd, of gezegd, dat ik mijn mening, dat het hier een ketterproces betrof, diende te herzien. Het ging er hem vooral om dat ik de intellectuele uitdaging van een en ander positief zou waarderen.

Dat hij door met mij over de zaak-Wilders te spreken mogelijk een strafbaar feit begin, kon ik niet vermoeden. Ik vond hem onprofessioneel en deerniswekkend, hij probeerde op dit etentje respect te winnen, en ik althans weigerde hem dat te geven. Naar mijn idee was zijn optreden daar aan tafel in strijd met het normale standaardpakket burgerlijk fatsoen van een gewone burgerman. Een huisarts zou tegenover derden niet zo over zijn patienten praten, maar het idee dat dit zielige gedoe tot een ruwe ontknoping van het proces zou gaan leiden kon eenvoudigweg niet in mij opkomen, al was het alleen maar omdat naast mij een man zat die hoofdofficier van justitie is, of was, en die geen moment zei: 'Hola, Tom, beheers je een beetje', of woorden van gelijke strekking.

Titel: De Onzichtbare Ayatollah
Auteurs: Carel Brendel, Hans Jansen en Nahed Selim
ISBN: 978 90 490 2405 5
Formaat: 13,5 x 21,5 cm (paperback)
Omvang: 248 pag.
prijs: 19,95 euro
Uitgeverij Van Praag.

Bestellen?