PvdA-voorvrouw rekent af met nepfeminisme van haar voorgangers

Door Carel Brendel 

Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Ondanks mijn optimistische buien ben ik realist genoeg om te beseffen dat de PvdA niet in één dag is veranderd door een opmerkelijk hoofddoekblog van het Kamerlid Martijn van Dam. Ook twee zwaluwen maken geen zomer. Begin deze week vloog wel een tweede vogel over. Keklil Yücel, voorzitter van de PvdA Vrouwenorganisatie, verklaarde in dagblad De Pers, dat de gedachte achter de hoofddoek niet bij deze partij past.




De partij moet volgens haar meer doen voor vrouwen die zich onder dwang bedekken.
De verrassing is des te aangenamer omdat ze uit de hoek komt van wat voorheen bekend stond als de Rooie Vrouwen. Bij deze organisatie is het naïeve multiculturalisme zo’n beetje uitgevonden. De PvdA heeft een lange traditie van nepfeministische goedpraters als Hedy d’Ancona, Annemarie Grewel en Ella Vogelaar, die blind waren voor seksisme en religieuze groepsdwang rond de islamitische hoofdbedekking. 

 Oud-Kamerlid Yücel, afkomstig uit de liberale Alevitische stroming binnen de islam, denkt hier duidelijk anders over. “We moeten onze ogen er niet voor sluiten dat er een groep is die de hoofddoek draagt onder religieuze, sociale of culturele druk. Daar wordt te weinig debat over gevoerd. Als sociaaldemocraten – en als vrouwen – in een samenleving waarin we gelijkheid van man en vrouw hoog achten, moeten we meisjes en vrouwen die zich willen bevrijden, een toegestoken hand bieden. Helpen hen van onvrijheid naar vrijheid brengen.”

Het interview met De Pers bevat meer aardige uitspraken. Yücel zoekt ook het debat met vrouwen die de hoofddoek vrijwillig (zouden) dragen. “De oorsprong vanuit de islam is wél – en daar heb ik moeite mee – de gedachte dat als je je hoofd bedekt, mannen seksuele gevoelens over jou kunnen hebben die alleen je echtgenoot toekomen. Dat had in de oertijd misschien een functie. Maar kom op zeg, 2011 in een westerse samenleving: de gelijkheid van man en vrouw is zó’n fundament, daar is voor mij geen compromis op mogelijk. Ik zeg: toon jezelf als vrouw in je schoonheid en je onvolmaaktheid in álle vrijheid. Als een man daar een probleem mee heeft, ligt dat bij hem. Het is met de hoofddoek net alsof je bezit bent. Sta nooit toe dat je bezit bent van een ander, je bent vrij!”
Yücel is overigens niet voor een hoofddoekverbod, behalve bij de politie en de rechterlijke macht. Ook heeft ze – net als eerder GroenLinks-politica Femke Halsema – begrip voor de Belgische schooldirectrice die een hoofddoekverbod afkondigde. Meisjes sleurden elkaar mee in een wedloop wie het zedigste was bedekt. Yücel: “Als je daar niets tegen doet, faciliteer je onvrijheid van meisjes.” (Halsema was overigens wel voor hoofddoeken bij de politie – een verbod daar vond ze zelfs ‘vernederend’.)

Yücels standpunt komt redelijk overeen met dat van Van Dam, die evenmin voor verboden pleit maar wel persoonlijke bezwaren heeft tegen de hoofddoek. Het Kamerlid schreef onder meer op zijn eigen weblog: “Ik zou het liefst willen dat meisjes van 15 niet om religieuze redenen een hoofddoekje gaan dragen. In Nederland is gestreden om ons vrij te maken van het juk van religie. Kledingvoorschriften en al helemaal het voorschrift voor vrouwen om een deel van zichzelf te bedekken is in strijd met alles waar ik voor sta: zelfbeschikking, de gelijkwaardigheid van man en vrouw, vrijheid.”

De uitspraken van Yücel en Van Dam zijn slecht gevallen bij dat deel van de partij, dat enerzijds de hoofddoek een ‘futiele kwestie’ vindt, maar anderzijds van het altijd en overal dragen ervan een halszaak heeft gemaakt. Het (zelf hoofddoekloze) Amsterdamse PvdA-raadslid Iman Akel distantieerde zich van het artikel over Yücel. Volgens haar heeft emancipatie niets met de hoofddoek te maken.
In PvdA-kring werd ook door sommigen instemming betuigd met een artikel van Miriyam Aouragh op de website van de Internationale Socialisten. Activiste Aouragh is bekend als spreekster op een herdenking van Hamas-oprichter Achmed Yassin. Zij was ook de voorvrouw van trotskistisch aangestuurde comités als Stop de Hetze! en Samen tegen Racisme, die na de moord op Theo van Gogh het verongelijkte gevoel onder moslims hebben opgezweept. Aouragh werkt tegenwoordig in Oxford, maar af en toe laat ze nog van zich horen.

Het zit Aouragh dwars, dat politici van gevestigde linkse partijen zich steeds minder gelegen laten liggen aan de ‘antiracistische’ activiteiten van de Internationale Socialisten. Ze richt haar kritiek niet alleen op Geert Wilders en de PVV, maar ook op linkse politici die volgens haar hun antiracistische plichten verzaken. Halsema en Van Dam worden met name genoemd; het interview met Keklil Yücel kwam pas later. Aouragh over de hoofddoekkritische uitlatingen uit linkse hoek en de rechterlijke uitspraak over de Don Boscoschool: “Als progressieve mensen nog steeds niet doorhebben wat hier gaande is en niet onvoorwaardelijk tegen dit besluit ageren, dan zijn ze geen knip voor de neus waard.”
Het artikel van Aouragh wordt geïllustreerd door een foto van mr. Jelle Klaas en de Volendamse scholiere Imane Mahssan. De prominente trotskist gaat namens haar in beroep tegen de rechterlijke uitspraak in de Don Bosco-zaak. Het monstervond tussen extreemlinks en de fundamentalistische islam werkt ook hier weer op volle toeren. Helaas voor de Internationale Socialisten is de werkzaamheid buiten deze kring sterk verminderd. Dat blijkt niet alleen uit de uitspraken van Halsema, Van Dam en Yücel, maar ook uit de verwijdering tussen GroenLinks en de IS-bondgenoten René Danen en Mohamed Rabbae. PvdA en GroenLinks nemen langzaam maar zeker afstand van enkele oud-linkse dogma’s. Het wereldbeeld van Stop de Hetze! vind je alleen nog terug bij Joop.nl en in aanverwante haatbunkers.