Over media en fatsoen in de zaak ERIC L.

Een kamerlid is in opspraak. De media gaan er voluit tegenaan. De bewoordingen liegen er niet om. Ontucht, minderjarigen, aanrandingen wellicht. Veertien dagen detentie. Maar het kan toch niet waar zijn dat je voor zelfs maar één zo’n vergrijp maar veertien dagen krijgt? Dan wordt bekend dat de delinquent maar één week moest brommen. En vervolgens blijkt dat ook niet waar, hij is in hoger beroep veroordeeld tot één week voorwaardelijk en een boete van € 250. Vervolgens blijkt dat hij niet is veroordeeld wegens ontucht met twee minderjarigen maar met een. En nadien werd bekend dat die een leeftijd had waarop het op zich niet verboden is om mee te verkeren. Waarom werd de toenmalige sergeant dan veroordeeld? Dat was vanwege

artikel 249 lid 2 ten 1e van het Wetboek van Strafrecht. De aanhef van dat artikel luidt: Een ambtenaar die ontucht pleegt met een persoon aan zijn gezag onderworpen enz. Maximale straf 6 jaar of € 16750. Volgens Van Dale is ontucht; onkuisheid, losbandigheid; inzonderheid verboden of veile geslachtsgemeenschap. Een of meer van deze handelingen werd(en) bewezen verklaard, maar kennelijk niet bepaald streng aangerekend.

Volgens Het Juridisch Dagblad van vrijdag 12 november 2010 heeft RTL-Nieuws op donderdagavond 11 november het gerechtshof in Arnhem benaderd met de vraag of het hof in 2002 uitspraak had gedaan in de zaak L. Ter voorbereiding op eventuele vervolgvragen die avond heeft een lid van het hof een kopie van het arrest plus enkele processtukken mee naar huis genomen. De raadsheer raakte het dossier echter kwijt. Er werd meteen gezocht, maar het werd niet gevonden. Inmiddels is het dossier in bezit van RTL-Boulevard, aldus Het Juridisch Dagblad.
RTL-Boulevard meldde op vrijdag 12 november dat het dossier recht tegenover het gerechtsgebouw tegen de muur van een kapsalon zat geplakt.

Het is dus mogelijk ’s avonds het gerechtsgebouw in Arnhem te bellen en dan iemand aan de lijn te krijgen die meteen een gelukkig nog aanwezig lid van het hof, een raadsheer dus, weet te mobili- seren. Die raadsheer laat dan de stukken lichten en kopiëren (of doet dat zelf), en wil die mee naar huis nemen, want misschien moet (moet?) hij nog die avond een paar vragen beantwoorden. Hij raakt de stukken echter kwijt. Het Algemeen Dagblad wist ook nog te melden dat RTL het nieuws nog dezelfde donderdagavond naar buiten bracht. Wie hier ook maar een snars van geloofd mag het zeggen. Tot de ‘kwijt geraakte’ processtukken behoort vast ook de bewezenverklaring (bijlage III bij het arrest) waarin naar aangenomen mag worden de gewraakte handelingen staan vermeld en ook stukken waarin de personalia van alle betrokkenen. En dat ligt dan op straat, dat wil zeggen bij RTL.

Terwijl ik dit stukje typ hoor ik in het tv-programma De Wereld Draait Door een regelmatige deelnemer aan dat programma, de heer Jort Kelder, het kamerlid aanduiden als: Die verkrachter.
De heer Kelder noch de presentator, de heer Matthijs van Nieuwkerk, hadden en hebben reden te veronderstellen dat het kamerlid in de ontuchtzaak een handeling heeft verricht die, ware hij geen ambtenaar, strafbaar is. De heer Kelder beging daarmee m.i. een misdrijf ex art. 261of 262 WvS, waarop in het uiterste geval 2 jaar of een boete van € 18500 op staat. De presentator maakte deze keer geen bezwaar. Dat deed hij een dag eerder wel toen een andere regelmatige medewerker van het programma een journalist er van beschuldigde ‘het’ met jongetjes te doen. Ook schunnig, maar die medewerker bracht nog de nuance aan geen bewijs te hebben, maar dat te hebben vernomen. Bij De Wereld Draait Door maakt het verschil wie zonder grond van een ernstig misdrijf wordt beticht.

J. M. Slaats