Je wilt toch eten?

In 2006 schreef ik het gevoel te hebben midden in een oorlog te zitten tegen een min of meer onzichtbare vijand die zich in ons midden  bevindt. Een laffe vijand die zijn ware aard verbergt, die zich niet openlijk toont, maar die wél steeds dichterbij komt en zijn greep op de samenleving verstevigt. Een vijand die zich gesteund weet door het overgrote deel van mijn medelanders, passief of actief. (link)

Niet iets om vrolijk van te worden.

Nu, precies vier jaar later ondervind ik aan den lijve hoe brutaal die onzichtbare vijand is geworden en hoe dichtbij hij heeft kunnen komen. Deze onzichtbare vijand krijgt zijn zaakjes steeds beter voor elkaar in Nederland, hij kan zich openlijker tonen want wordt nauwelijks nog als vijand (h)erkend! Vrij spel dus voor deze gretige veroveraar. Met als eerste groep slachtoffers altijd weer de vrouwen (ik heb het hier  natuurlijk niet over communisme of kapitalisme). Maar hoe vergaat het diegenen die hem hardnekkig als vijand blijven bestempelen, en die 'm op de gekste plekken tegenkomen? Zij dus, die er last van ondervinden?

Dinsdag 2 november 2010 begeef ik me naar het ziekenhuis voor een standaard bloeddrukcontrole, hoewel er nog nooit een te hoge bloeddruk bij me is geconstateerd. Op een gemeenschappelijke zaal zal gedurende een half uur vijf keer mijn bloeddruk worden gemeten en automatisch genoteerd. Een eenvoudige medische test.

Ik meld me ruim op tijd bij de betreffende balie waar ik voor het eerst kom. Daarachter verrichten twee ziekenhuismedewerkers administratief werk. De eerste is een vrouw, de ander een religieuze fanaat, want dat maakt ze met haar uiterlijk meer dan duidelijk. Ik richt me tot de eerste, de vrouw dus, en zij is 't die me naar een gemakkelijke stoel begeleidt waar de automatische bloeddrukmeting zal plaatsvinden.

Naast mij ondergaat een man dezelfde medische test. Ik heb uitzicht op de ontvangstbalie én de zaal waar vier of vijf patiënten op verrijdbare bedden liggen – mogelijk ondergaan zij ook een bloeddrukmeting, dat kan ik niet goed zien – en er staat nog een tafel waaraan een paar ziekenhuismedewerkers pauzeren. Ik herken ze aan hun witte ziekenhuisuniformen met korte mouwen waaronder de armen bloot zijn. Het is er aangenaam warm, er heerst rust en dat is te verwachten van een  zaal waar de bloeddruk van patiënten wordt gemeten. Stel je voor!

Wat ik me niet kan voorstellen is dat ik in een ziekenhuis door een religieuze fanaat wordt 'geholpen', door iemand die er werkelijk uitziet  alsof ze niet kan wachten tot hier de sharia wordt ingevoerd. Ze  kan nog zo capabel, aardig en zelfs lief zijn, dat geloof ik best, maar dát is niet de boodschap die deze ziekenhuismedewerker zo uitstraalt.

Patiënten verschijnen in het ziekenhuis zoals ze zijn maar van behandelaars mag je een neutrale uitstraling verwachten. Van een ziekenhuis verwacht ik dat het z'n patiënten op een voor iedereen gelijke, zo neutraal mogelijke manier en in een neutrale omgeving behandelt. Ik verwacht dus dat factoren van buiten, die daar geen bemoeienis mee dienen te hebben, worden geweerd: geen actieposters van greenpeace of milieudefensie aan de muur, geen herrie, geen interrupties door derden, geen groot jezuskruis aan de muur (die tijd hebben we gelukkig gehad). Nog minder dan dit alles verwacht ik ongevraagd geconfronteerd te worden met in dienst van het ziekenhuis zijnde actievoerders, extreme personen met tatoeages of piercings of religieuze fanaten. Laat staan dat ik door een van hen een medische handeling moet ondergaan.

Maar dat gebeurt wél.

Het is namelijk de religieuze fanaat die op mij afkomt om bij mij de bloeddrukmeter om te binden.

Van innerlijke tweestrijd is geen sprake, ik moet hier iets van zeggen want mijn hart klinkt steeds luider, steeds harder!

Dit is waanzin.

Ik zeg op zacht stemniveau tegen de religieuze fanaat dat ik het vervelend vind dat zij mij behandelt.

“Hoezo?”

“Vanwege die hoofddoek. U discrimineert mij.”

De meetapparatuur is ondertussen in werking gesteld. De religieuze fanaat loopt terug naar de zaalbalie.

“Nee, u discrimineert mij!” roept ze terug. 

Ik krijg niet de gelegenheid mijn opmerking toe te lichten want haar collega, de vrouw, is naar mij toegekomen, ze probeert mij te sussen. “Ik begrijp je wel hoor, je bent niet de enige die hier problemen mee heeft,” zegt deze ongeveer 45-jarige ziekenhuismedewerkster zachtjes  tegen me, ze kijkt op het meetapparaatje en schrikt van de cijfers. Ik ook. Mijn bloeddruk is onnodig tot ongekende hoogte gestegen. “Ga rustig liggen,” zegt ze en ze verstelt de stoel naar een nog lagere stand in de hoop mij zo beter op m'n gemak te stellen. “Het gaat me niet om het  meisje,” leg ik uit, "maar om het symbool, om de boodschap die ze ermee uitstraalt en wat voor gevolgen die boodschap heeft voor andere meisjes en vrouwen. Die boodschap verafschuw ik. Ik begrijp niet waarom ik in het ziekenhuis tijdens een behandeling met die boodschap geconfronteerd moet worden! Dit werkt niet.”

Volgens mij heeft alleen de man naast me de korte woordenwisseling kunnen horen, aan de anderen op de zaal is het voorbij gegaan maar ik zie dat de aardige en begripvolle vrouw nu ook de religieuze fanaat - haar collega immers met wie ze dagelijks moet werken - probeert te kalmeren. Samen gaan ze even later de gang op.

Ik heb de pest in maar probeer me voor de resterende tijd van de test zo goed mogelijk te ontspannen, wat niet meevalt. Na tien minuten zie ik dat de tweede meting gedaald is maar nog steeds een hogere waarde aangeeft dan gebruikelijk. De religieuze fanaat en haar collega keren na een tijdje terug achter de balie en hervatten hun werkzaamheden alsof er niets is gebeurd, er wordt niets meer gezegd. Andere collega's lopen in en uit en ogenschijnlijk is het rustig maar ik zit wel te denken. Oogcontact wil ik even vermijden.

Tijdens de derde meting verschijnt er een andere vrouw naast mijn gemakkelijke stoel, zij draagt geen ziekenhuiskleding. Ze probeert mijn linkerhand te schudden en stelt zich voor als het hoofd van de afdeling bloeddrukmeting. Een hele eer, maar waar heb ik dit aan verdiend?

Of ik na afloop van de behandeling even bij haar langs wil komen.

Wat is dit nu weer? Had die vraag niet tot na mijn behandeling kunnen wachten? Dit vind ik onprofessioneel gedrag. Bovendien komt het weliswaar vriendelijk gestelde verzoek toch bij mij over alsof ik op het matje word geroepen.

Ik kijk met lede ogen naar het resultaat van de derde bloeddrukmeting. Wederom is die vanwege onnodige opwinding tot ongekende hoogte gestegen. Wat een waanzin! Ik word er moedeloos van. Deze hele meting slaat nergens meer op, weet ik dan al, maar mijn buurman vindt het nodig om er nog een schepje bovenop te doen. Zijn meting is voltooid, hij loopt naar de balie, handelt daar zijn  zaken af bij de religieuze fanaat en zegt tegen haar, ondertussen naar mij gebarend, dat zij zich niets van mij moet aantrekken want:

“Zij weet niet waar ze het over heeft!”

“Waarom denkt u dat ik niet weet waar ik het over heb?”, antwoord ik, half overeind komend maar ik kan geen kant uit want ik zit vast aan de meetapparatuur. De man lacht schamper en vertrekt.

Ik ben nieuwsgierig naar het resultaat van de volgende meting.

De aardige vrouw, de collega van de religieuze fanaat, heeft alles gehoord  en aanschouwd en voegt zich weer bij me, half fluisterend zegt ze: “Natuurlijk zegt die man dat, hij is een Surinamer!”

Eigenlijk begrijp ik deze opmerking niet maar wat ik wel begrijp is dat die hele verdomde meting over moet worden gedaan en dat ik niet bereid ben voor deze 'mishandeling' te betalen.

Ik had al gezien dat  het afdelingshoofd aan de koffietafel had plaatsgenomen en gezellig aan het babbelen is met collega's maar ik ben nog niet klaar of ze komt op me af. We lopen naar haar kamer ergens verderop in de gang, vriendelijke nodigt ze me uit plaats te nemen en vraagt of en waarom ik problemen had met de behandeling.

Ik steek van wal, ik leg uit dat het me niet om het meisje gaat, dat het me niet interesseert waarin ze gelooft en hoe vaak ze wil bidden en of ze die doek vrijwillig of onvrijwillig draagt, of ze hem thuis draagt en waarom ze hem draagt, maar dat ik hier in het ziekenhuis waar ik als  patiënt kom niet geconfronteerd wil worden met een behandelaar die dit afschuwelijke, discriminerende symbool (uit)draagt dat wereldwijd onderdrukking en ongelijkwaardigheid mede in stand houdt van meisjes en vrouwen en of het afdelingshoofd daar niet van op de hoogte is. Ik zeg haar dat ik bovenal niet begrijp dat het ziekenhuis zich inzet voor het verspreiden van dit schandalige symbool, dat ik hen dit zeer kwalijk neem en dat door deze confrontatie mijn bloeddrukmeting niet voor representatief kan worden gehouden. Ik stel haar daarvoor aansprakelijk.

Het  afdelingshoofd gaat op geen van mijn opmerkingen in. Ze zegt dat het haar alleen te doen is de rust op de afdeling te bewaren. Ik heb vanzelfsprekend wel het recht op vrijheid van meningsuiting, zegt ze wat lacherig, alsof ze volledig op de hoogte is van het 'integratiedebat' en heus wel aan de goede kant staat, maar ik heb de rust op de zaal verstoord en dat vindt zij vervelend. Dat is niet goed.

Over mijn mislukte meting rept ze met geen woord. Wel komt ze met een werkelijk verbluffende vergelijking nadat ik nogmaals uitleg waar het mij om gaat. “Maar wat doe je,” zegt ze me “als je brood wilt kopen en er  staat alleen zo'n meisje, zo'n vrouw met een hoofddoek achter de toonbank, koop je dan geen brood? Je wilt toch eten?"

Ja hoor, ik wil niet eten! Ja hoor, ik wil niet medisch behandeld worden!
Ik ben gek, zij niet. Zo'n simplificatie van de religieuze besmetting van het ziekenhuis heb ik niet eerder gehoord. Echt iets voor een bekwaam afdelingshoofd om zoiets te zeggen. Ik dacht van niet!

Ik zeg haar dat ze mijn vragen niet heeft beantwoord. Waarom voert het ziekenhuis het beleid om religieuze uitingen te introduceren? Vanwege m'n koppigheid en om m'n verhaal kracht bij te zetten, lees ik haar nog een stukje voor over wat ik van de hoofddoek vind. Dat mag, al blijkt ze niet zo veel tijd meer te hebben. Nu ineens niet meer, ze heeft haar zegje al gedaan. In die tekst, die zo eindigt, voeg ik spontaan haar functie in het rijtje van zelfislamiseerders toe:

“Misschien  is het wat naïef maar ik leef nog steeds in de veronderstelling dat het allereerst een verworven recht is om kritiek te hebben op een dergelijk discriminerend symbool en het belachelijke en afschuwelijke gedachtegoed waaruit die hoofddoek voortkomt. Het is misschien niet je plicht maar het is een verworven recht om niet aan die gekte mee te doen. Of je nu sportschoolhouder bent, directeur van een school, bedrijfsleider van een grote winkelketen, apotheker, caféhouder,  bedrijfsondernemer, [hoofd van de bloeddrukmeting van een ziekenhuis], bankdirecteur, etc.” [link]

Een nietszeggend glimlachje is de enige respons.

Ik meen nog te moeten uitleggen dat het niet alleen om de hoofddoek gaat maar dat het een heel concept betreft, het was me al opgevallen dat deze religieuze fanaat de enige op de afdeling is die lange mouwen onder haar uniformjasje draagt, waar de anderen hun blote armen laten zien.

Daar schijn ik wel een punt te hebben volgens het afdelingshoofd, maar daar moet ze nog met de religieuze fanaat over praten, niemand mag om hygiënische redenen lange mouwen onder het ziekenhuisuniform dragen, maar dit meisje had aangegeven dat ze het zo koud had. Vandaar. Ze gaat het er nog met haar over hebben. Ze moet trouwens ook elke dag een schone hoofddoek dragen.

Hoe lang de religieuze fanaat haar godsdienst in het ziekenhuis al zo opzichtig uitdraagt, mag ik niet weten. Dat gaat mij niets aan.

Het afdelingshoofd rondt het gesprekje af met de mededeling dat ze niet kan garanderen dat ik bij een eventuele volgende meting door iemand anders kan worden geholpen als alleen dit meisje op de afdeling staat. Ik neem me voor een brief te schrijven.

Op de gang klampt de aardige vrouw me aan, ze wil weten hoe het gesprek verlopen is. Zij had me al gelijk gegeven en benadrukt dat nog een keer, ze begrijpt ook niet waarom haar collega die hoofddoek mag dragen, waarom dat meisje er überhaupt een draagt al heeft de religieuze fanaat haar uiteraard uitgelegd dat het haar eigen keuze is, ze vindt het een goed idee als ik hierover een brief aan de directie schrijf.

“Maar jij kunt er óók wat van zeggen, als je het zo raar en vervelend vindt,” adviseer ik haar.

“Nee!,” roept ze met stelligheid uit: “ik kijk wel uit, dan word ik ontslagen!”

Ik heb met deze vrouw te doen, ze vindt het vervelend dat haar collega zo religieus gekleed gaat maar ze moet doen alsof het normaal is, ze wordt, om haar baan te kunnen behouden, door het beleid van het ziekenhuis feitelijk tot zelfislamisering gedwongen. Hoeveel werknemers zitten in hetzelfde schuitje als deze aardige vrouw?

Wie wordt hier nu eigenlijk uitgesloten?

AnneliesvanderVeer

Nota Bene: Ik heb mijn verzekering gevraagd geen rekening voor deze medische test te accepteren. Tevens is er een brief naar de directie van het ziekenhuis uitgegaan.