Durban II

Australische Minister van Buitenlandse Zaken zou racistische conferentie moeten mijden.

De 120e verjaardag van Hitler’s geboortedag valt op 20 april, wat toevallig ook de dag is waarop landen bijeen zullen komen in Genève, waar op initiatief van de VN zal worden besproken hoe men het groeiende racisme tegen kan gaan.

The Durban Review Conference werd opgericht om de doelstellingen te evalueren die zijn opgesteld tijdens de eerste VN Wereldconferentie Tegen Racisme, die werd gehouden in het Zuid-Afrikaanse Durban in augustus 2001.

Het was een waardig onderwerp dat had moeten resulteren in een waardige conferentie, waarop gedebatteerd zou worden over de wijze waarop de wereld moest reageren op de fnuikende macht van rassen- en religieuze haat, kankers die het leven en de veiligheid van miljoenen mensen wereldwijd in gevaar brengen. Maar zoals zo vaak gebeurt in het geval van de wereldgemeenschap, bleek de hoopvolle belofte sterk te verschillen van de dodelijke realiteit.

Durban I was een beruchte, met haat gevulde bijeenkomst die uitliep op een van de meest racistische en vooringenomen vergaderingen in de geschiedenis van de VN. Het anti-Semitisme, de anti-Israel agenda en de hysterische groepen extremisten zorgen in de wandelgangen van mensenrechtenorganisaties nog steeds voor koude rillingen. Dat is de reden waarom veel landen, vooral uit het Westen, erover denken Durban II te boycotten omdat het, net als Durban I, dreigt uit te lopen op een platform voor anti-Semitisme en anti-westerse haatgevoelens.

Net zoals zijn voorganger is Durban II toegeëigend door landen die lak hebben aan mensenrechten en wier anti-westerse en anti-Israel houding het mensenrechtencomité heeft getransformeerd tot een instrument van het kwaad dat het geacht wordt te bestrijden.

Als een van het kleine aantal Australische gedelegeerden in Durban acht jaar geleden, was ik getuige van voorbeelden van de meest virulente anti-Semitische propaganda, toespraken en beslissingen sinds de Tweede Wereldoorlog.

Het venijn en de vooringenomenheid van de organisatoren waren zo ernstig, en het VN secretariaat dat de conferentie organiseerde was zo slap, dat de delegatie uit de VS de conferentie halverwege vol afkeer de rug toekeerde.

Deze keer heeft het er alle voortekenen van dat het nog erger wordt. Hoe zou deze conferentie niet antipathiek kunnen staan tegenover mensenrechten als Libïe, Iran, Sudan en andere leden van de Organisatie van de Islamitische Conferentie de bijeenkomst in Genève aanwenden om Israel te demoniseren, officiële geloofwaardigheid te verlenen aan de ontkenning van de Holocaust en wetten aan te nemen die ingaan tegen de vrijheid van meningsuiting?

Onder de allesbedekkende term ‘Islamofobie’ probeert het OIC landen het recht te ontzeggen kritiek uit te oefenen op extremisme en geweld.

Canada en Israel zijn zo onthutst door de agenda van dit haatfestijn dat ze hun intenties tot een boycot al kenbaar hebben gemaakt.

Vertegenwoordigers in een groeiend aantal Europese landen hebben ook hun bezorgdheid uitgesproken over deelname en het geven van legitimiteit aan de wijze waarop de UNHRC de agenda heeft gemanipuleerd.

De regering Obama heeft gezegd dat het de voorbereidingen voor de conferentie zal bijwonen, maar dat is een gevaarlijke manoeuvre. Aan deze zet liggen duidelijk bredere beweegredenen ten grondslag dan de conferentie zelf, want de VS heeft besloten dat het Iran en de Arabische wereld liever een hand wil reiken dan een gebalde vuist.

In deze tactiek schuilt een hoog risico. Als de VS erin slaagt de aandacht af te leiden van de islamitische haat richting Israel en de focus kan richten op de knellende religieuze en racistische discriminatie in de gehele wereld, dan zal de invloed van de VS een enorme impuls krijgen. Maar wat als deze tactiek faalt? En waar past Australië in dit plaatje?

Minister van Buitenlandse Zaken Stephen Smith heeft nog niet aangekondigd of Australië de bijeenkomst in Genève zal bijwonen. Er staat veel op het spel.

Australië loopt voorop in de race voor een niet-permanente zetel in de veiligheidsraad van de VN en een boycot kan een negatief effect hebben op de wijze waarop we worden beoordeeld door de wereldgemeenschap. Maar nu veel landen, waaronder de 27 landen van de Europese Unie, een boycot serieus overwegen, kan Australië zich plotseling in een compromitterende situatie bevinden als het plaatsneemt tijdens een conferentie die er alle schijn van heeft net zo berucht te worden als Durban I.

De agenda van de conferentie in Genève moet Smith reden voor bezorgdheid geven. En hij zal zeker worden beïnvloed door het feit dat Islamitische landen erop blijven hameren dat Islamofobie in een speciale categorie thuishoort en niet mag vallen onder nationale regelgeving.

Maar vooral het idee van censuur in democratische landen is de antithesis van Australische waarden. We zouden niet deel moeten nemen aan deze conferentie.

Alan Gold

Alan Gold is een Australische auteur die in 2001 deel uitmaakte van de Australische delegatie bij de VN Wereldconferentie Tegen Racisme. Dit artikel verscheen op 26 februari in het Australische dagblad ‘The Australian’.
Bron

Vertaling: Kees Bakhuyzen - Hoeiboei