Leuk is het allemaal niet

Ben ik er toch nog geweest – midden in het hart van onze democratie - in de Vrijdenkersruimte. Donderdag 2 april jl. vond in deze bijna één jaar oude 'nieuwe gedoogzone voor vrijdenkers' een boekpresentatie plaats. Mark Rutte (VVD) nam het eerste exemplaar in ontvangst van de bundel Eindstrijd, de finale clash tussen het liberale Westen en een traditionele islam.

Nee, leuk is het allemaal niet. Dat U dat niet denkt.

Maar gedachten zijn vrij en daar houd ik mij aan. Toevallig had ik het in de trein op weg naar Den Haag nog hardop gedaan. Ik zit op m'n laptop wat te stoeien met de jongste poll: 'Is de verdoeking van Nederland voor U een vaststaand feit?' - gewoon omdat het kan en omdat ik verdoeking zo'n mooi woord vind voor iets wat we met z'n allen níet willen – als er een reiziger bij me in de coupé komt zitten. Het is een vrouw en dat stoort mij geenszins. Haar leeftijd schat ik op 55plus en dat wekt mijn nieuwsgierigheid. Ik leg haar de enquête voor en houd even m'n adem in maar ik heb goed gegokt, deze vrouw die beslist een dame is, heeft 'm direct te pakken en we bedenken vervolgens samen de mogelijke antwoorden. “Geen idee moet er ook bij,” zegt ze bedachtzaam, “want sommige mensen hebben echt geen idee wat er gaande is”.

Er volgt weer zo'n vluchtig gesprek waarvan ik er de afgelopen jaren talloze in treinen, en waar niet al, heb gevoerd; met vrouwen maar ook wel eens met mannen. Dit soort gesprekjes logenstraffen keer op keer de domme en valse beschuldigingen van de multikul-elite en media dat autochtone Nederlanders racistisch, xenofoob of ongegrond islamofoob zijn; wél laten deze gesprekjes zien dat 'gewone Nederlanders' de buik vol hebben van de knievallen die dag in dag uit voor de nieuwe godsdienst worden gemaakt. Zij zien de bui al hangen, of zitten er al middenin.

“De leuke dingen van Nederland, de dingen waar Nederland zo bekend om staat en die Nederland zo uniek maken, verdwijnen één voor één,” vertelt de treindame me. “Ik kom uit Zwolle en sinds kort laten ze daar in het zwembad ook vrouwen toe die,” en ze wijst naar haar lichaam, “.... vrouwen die helemaal bedekt zijn, die laten ze nu ook toe, nou, verschrikkelijk, maar ik ben niet gek en je begrijpt natuurlijk wel dat ik daar niet tussen wil zwemmen. Ik kom er nu niet meer.” Ze schudt haar volle bos blond haar en kijkt me veelzeggend aan.

Wat zou het leuk zijn als Jet Bussemaker deze vrouw eens hoort, denk ik, alhoewel, ik hoor het Jet al zeggen, 'maar u kunt toch nog steeds gaan zwemmen? U heeft daar toch geen last van? Het is toch uw eigen keuze om dat niet meer te doen, terwijl deze islamitische vrouwen anders niet kunnen zwemmen'. Zoiets. Maar wie niet horen wil moet maar voelen want aan het eind van ons prettige gesprekje zegt de dame, die al 40 jaar met een Indonesische man - een christen - getrouwd blijkt te zijn, dat ze er nu, na die zwembad-ervaring, aan denkt op Geert Wilders te gaan stemmen.

Vol goede zin stap ik de Vrijdenkersruimte binnen waar ik de leukste vrijdenkers en -schrijvers van Nederland aantref; namen geef ik niet maar mijn dag kan niet meer stuk. Ook niet als ik even om me heen kijk en zie wat er van de ruimte is geworden. In de kleine ruimte die toch in eerste instantie in het leven is geroepen om het werk van al dan niet bedreigde, vervolgde of vermoorde islamcritici een plek te geven (denk aan sommige cartoons van Nekschot, een naaktschilderij van Ellen Vroegh en wat werk van Theo van Gogh), hangen ook een aantal in het oog springende kunstwerken waar ik zo snel geen bedreigingen aan kan aflezen: een satirische poster over Geert Wilders en een portret van Anne Frank met een khefiya (Palestijnensjaal).

Dat deze kunstwerken ook in de Vrijdenkersruimte hangen is vooral het werk van de zelfbenoemde Grote Vrijdenker en Uitdager Tofik Dibi (GroenLinks). Het grote verschil is alleen dat de mensen die deze flauwe dingen hebben bedacht niet bedreigd worden, en dat zal ook niet gebeuren; het is dus appels met peren vergelijken wat dappere Dibi doet. Zijn enige verklaring voor deze inzendingen is dat de vrijheid van meningsuiting in Nederland voor iedereen geldt, ook voor diegene die Wilders op de hak willen nemen. Een zinnige verklaring heeft Dibi er dus niet voor.

In het hart van onze democratie klopt mijn hart niet, het bonst.

Terwijl m'n blik steeds naar Anne Frank met 'Arafatsjaal' glijdt, luister ik naar het welkomstwoord van Mat Herben (leuke man!), Mark Rutte die een pleidooi houdt voor het sluiten van slechte islamitische scholen en de toespraken van de samenstellers van de bundel Eindstrijd, de professoren Hans Jansen en Bert Snel. Jansen somt nog eens op wat er zoal op grond van de orthodoxe islam in Nederland gebeurt.

Nee, leuk is het allemaal niet. Dat U dat niet denkt.

Maar ja, boodschappers van minder leuke, doch met feiten onderbouwde tijdingen, zijn natuurlijk nooit geliefd. Dat neemt niet weg dat er een prachtboek is verschenen dat een tegenwicht biedt aan domheid en onwetendheid, misschien wel 'onze' grootste vijanden. Het kan geen enkel kwaad het boek Eindstrijd van de prof. dr. Fortuynstichting te lezen: voor beter begrip, om de westerse normen en waarden met het woord te verdedigen. Tenminste, als U zich daarvoor wilt inzetten. Ik ga er vanuit dat niet iedereen zo naïef en irrationeel wil blijven als ex-feministe Anja Meulenbelt die zich maar blijft afvragen: "Wat is er toch met moslims dat er steeds maar gedoe is?"

Laat U niet door de titel afschrikken want Eindstrijd is een interessante bundel (meer info) met wel 15 fijne bijdragen van de fine fleur van internationale islamcritici: Robert Spencer, Ibn Warraq, Hans Jansen, Paul Cliteur, Bernard Lewis, Bat Ye'or, Douglas Murray, Daniel Pipes, Lars Hedegaard en nog zes anderen. Het is me altijd al opgevallen dat bijdragen van islamcritici zelden gespeend zijn van humor, of zoals Woody Allen in z'n film Scoop tegen Scarlett Johansson zegt (uit m'n hoofd): if everybody had the same sense of humor as you [they] have, the world would be a much better place...

Annelies van der Veer