Onvoorstelbaar

[voor: het meisje, P. en V. en het zusje, maar ook voor L. te Hilversum, A. te Groningen en Martin Bril* en al die anderen.]

Wat is er moeilijker dan het schrijven van een brief of email aan een vriend of zeer goede kennis van wie bekend is geworden dat die aan kanker lijdt? Ik zou het niet weten. Of het moet zijn: een brief of email schrijven aan een zeer goede kennis of vriend die aan kanker heeft geleden en van wie bij de tweeëntwintigjarige dochter een hersentumor is vastgesteld. Die prachtige, krachtige meid die ik in de nazomer van 2008 voor 't eerst ontmoette en die nu nog een paar maanden te leven heeft.

Het is on-voor-stel-baar.

Het gaat niet om mij. Ik heb geen kanker.

Toen zijn huwelijk uiteindelijk tóch op de klippen liep, ontmoette de man, hij was net de vijftig gepasseerd, de vrouw van zijn leven. Wat het hem deed dat zijn enige zoon zich daarna definitief van hem afkeerde, daar kon men alleen maar naar raden. Híj liet niets merken maar hij wist dat hij meer dan z'n plicht had gedaan. Alles wat diens hartje begeerde had hij z'n jongen (mee)gegeven en meer dan dat. Veel meer. Misschien was dat de reden dat het kind, toch ook in de twintig, partij voor z'n moeder koos, wie zal het zeggen?

Maar nu was het tijd voor de man om (ver)laat geluk te proeven. Hij liet daar geen gras over groeien; een jaar na de scheiding woonde hij samen met z'n droomvrouw wier man was overleden. (Dat haar man aan kanker was overleden laat ik liever onvermeld want dan gelooft U mij niet meer.) Haar dochters waren net het huis uit en niets stond het liefdesstel in de weg om aan iets moois en werkelijks te bouwen: een huis op eigen naam in het zonnige zuiden. Plannen werden gemaakt.

Toen werd de man ziek. De lichte maagklachten waaraan hij al jaren leed maar waar hij niet mee naar de huisarts ging, waren niet door het drinken van groene thee overgegaan. Het ging helemaal mis. Met zijn maag was merkwaardig genoeg niets aan de hand maar de dikkedarmkanker was al dusdanig door z'n lichaam verspreid dat hij onmiddellijk geopereerd werd en chemokuren volgden.

Dat was een kleine vijf jaar geleden maar op een zondagmiddag in de nazomer van vorig jaar liet de man trots de foto's zien van het voormalige huis 'in originele staat' dat hij gedurende zijn ziekte had weten om te bouwen tot een waar droompaleis, midden in de Italiaanse heuvels. Wat een onvoorstelbaar doorzettingsvermogen!

We dronken een heerlijke witte Franse wijn die nazomerse middag want er viel veel te vieren en toen de dochter onverwacht binnenviel verhoogde dat de feestvreugde. Het is een cliché maar de kracht die zo'n gezonde, jonge en levenslustige meid van 22 jaar uitstraalt, is adembenemend.

Onlangs kwam dan het vreselijke bericht binnen dat deze jonge vrouw een hersentumor heeft die inoperabel is.

Ik denk aan de moeder maar ik loop direct vast. Het is niet zo dat m'n denken stopt maar m'n perceptie van tijd staat dan even stil. Ik kan me niet voorstellen hoe gruwelijk deze wetenschap voor de moeder moet zijn, voor haar nieuwe net genezen man, voor het zusje, en voor het meisje zelf.

Het meisje. Godverdomme!

Wat hebben zij eraan dat ik geregeld aan hen denk, wat hebben zij eraan dat ik niet weet wat ik hun zal schrijven?

Annelies van der Veer

* De tekst is afgerond vlak voordat ik kennis nam van het overlijden van Martin Bril. (Jammer dat er geen prijs bestaat voor een jaartje extra leven.)