De kat op het spek binden

Net loop ik langs het kleine standbeeld van Anne Frank op de Westermarkt. Om de hoek is het Anne Frank huis. Rond het beeldje staat een groep jonge Marokkanen, gelardeerd met een enkele Antilliaan. Onder begeleiding van een zwarte onderwijskracht en een, naar mijn indruk ingehuurde, instructrice. De instructrice legt het een en ander uit over Hitler en de moord op de joden. Ik meen haar te herkennen als een medewerkster van het Verzetsmuseum. 'Heil Hitler' zegt een Marokkaans meisje. Drie Marokkaanse jongens brengen de Hitlergroet. Lachen. Onderwijzeres en instructrice negeren dit. De jongens maken nog een paar keer en langdurig het vreselijke gebaar, dat gebaar dat betekent dat men bereid is zoveel mogelijk joden te vermoorden. De leerlingen gaan in groepjes op de foto, staand aan weerszijden van het beeldje. Jolig zetten zij hun Marokkanen-petjes op het hoofdje van het beeldje. Laggeh! De onderwijzeres maakt foto's. Zonder iets te zeggen van het schenden van het fragiele monument. Het is een mooi beeldje van een klein meisje. Kwetsbaar, ontroerend.

Het groepje zet zich jolig in beweging, ik begrijp dat ze nu nog het homomonument gaan bezoeken. Het zal een project zijn van de gemeente Amsterdam. Om jongeren te informeren over de ramp van de tweede wereldoorlog. Het is volstrekt zinloos. Ergens in het stadhuis zal dit project worden geëvalueerd. Het zal een paar ton kosten. Maar daar staat blijkens de rapportage tegenover dat ‘ondanks de voorziene moeilijkheden gesproken kan worden van een geslaagd project dat de minderheden van onze stad heeft weten te wijzen op hun eigen rol in onze maatschappij en hen de boodschap heeft meegegeven dat ook zij bij onze geschiedenis horen’. Zoiets zal het worden. Kraait verder geen haan naar.

Roelf-Jan Wentholt