Het mirakel van Luxenberg

‘En worden niet ten huwelijk uitgegeven’: Het mirakel van Luxenberg

Christoph Luxenberg is het pseudoniem van een Libanese Christen die in Duitsland woont. Hij is niet onfeilbaar, maar hij is wel een wonderdoener. Hij heeft de westerse koranwetenschap weten wakker te schudden.

Niemand wordt graag uit zijn slaap gewekt, en de protesten van de slapers zijn dan ook heftig. De haat die Luxenberg oproept, zindert door het mini-universum van Islamologen, Arabisten, Korangeleerden, en hoe al deze waardigheidsbekleders zichzelf ook verder mogen aanduiden.

Politieke overwegingen versterken de commotie. Menig faculteitsdecaan heeft liever een zak met geld uit Oman dan een afdelinkje waar de Koran op moderne en wetenschappelijke wijze door drie excentrieke geleerden en hun vier studenten wordt bestudeerd. De gevolgen van zo’n voorkeur zijn even boekhoudkundig begrijpelijk als wetenschappelijk ernstig.

De postmoderne vrienden en vriendinnen van de islam vinden het bovendien nergens voor nodig dat ‘juist nu moslims zich zo in een achterstandssituatie bevinden’, er ook nog eens historisch-kritisch naar hun heilig boek wordt gekeken. Dat voorrecht is alleen voor de Bijbel weggelegd.

Luxenberg heeft desalniettemin een einde weten te maken aan de ‘westerse koranwetenschappen’, die niet meer om het lijf hadden dan het herkauwen van opvattingen waarvan islamitische vrome geleerden eeuwen geleden dachten dat ze wel juist moesten zijn. Anders klopte de islam niet. Die traditionele, op vroom wensdenken gebaseerde islamitische vermoedens werden vervolgens op een academische manier naverteld door mensen die op het gymnasium hadden gezeten, en in die vermomming werden die beweringen zonder enig verder bewijs als waar aangenomen.

De centrale onbewezen bewering luidde dat de Koran door Mohammed (570?-632? AD) mondeling aan de generaties na hem was doorgegeven, en vervolgens op schrift was gesteld. Dit impliceert dat de mondelinge traditie vooraf ging aan de schriftelijke vastlegging ervan. Luxenbergs werk toont echter aan dat het andersom gegaan moet zijn.

Er wordt een duizelingwekkende hoeveelheid details overgeleverd over de vermeende geschiedenis van de opschriftzetting van de Vulgaatversie van de Koran. Ook de Schotse geleerde John Burton (zie zijn boek The Collection of the Qur’an, 1977) was al van oordeel dat deze geschiedenis een theologisch verzinsel geweest moest zijn dat een polemisch doel diende: uit te sluiten dat Mohammed de auteur van de Koran was geweest. Volgens de algemeen aanvaarde islamitische theologie en dogmatiek kon Mohammad immers niet lezen en schrijven en had hij de Koran dus uitsluitend mondeling doorgegeven.

Het intellectuele bouwwerk van Koranwetenschap dat op die manier was ontstaan, zag er degelijk uit, en bevatte voldoende materiaal om een mensenleven lang niet op uitgestudeerd te raken. Zonder eerst een leven lang dat monumentale gebouw bestudeerd te hebben, is Luxenberg er toch in geslaagd de fundamenten ervan te ondergraven, wat onsportief is tegenover de bewoners en verzorgers van het bouwwerk. Hoe is Luxenberg er nu in geslaagd dit door Duitse vooroorlogse professoren opgetrokken monument van interreligieuze internationale intergenerationele samenwerking te ondermijnen en te ontmantelen?

Het is, helaas, niet mogelijk dat te begrijpen zonder iets van het Arabische alfabet af te weten. Het Latijnse alfabet telt minder letters dan nodig is om het Nederlands geriefelijk te noteren. Dat hebben we opgelost door combinaties van twee letters een nieuwe functie te geven: oe, ui, eu, ij, ng. Het Duits heeft hetzelfde probleem. De Duitsers hebben drie klinkers, de a, de o en de u, van twee puntjes voorzien, om op die manier er drie bruikbare tekens bij te hebben. De Polen en de Tsjechen hebben iets dergelijks gedaan, maar dan met de medeklinkers. Het aantal medeklinkers van het Latijnse alfabet is uitgebreid door streepjes en cedilles toe te voegen aan de letters die een medeklinker aanduiden. Voorzien van zo’n extraatje krijgt de letter een andere, nieuwe functie.

Het Arabische alfabet had in de zevende eeuw AD (Mohammeds traditionele sterfjaar is 632) één teken voor zes letters: de y, b, n, t, th, en eigenlijk soms ook de lange aa aan het einde van een woord. ‘Dochter’, bint, zag er dus hetzelfde uit als ‘huis’, bayt. Net als in het Hebreeuws werden de klinkers niet genoteerd, wat niet zo’n probleem was omdat er in het Arabisch nauwelijks woordgroepen bestaan die alleen in de klinker verschillen, zoals in het Nederlands bijvoorbeeld de woorden pit, pet, put, peut, poet, poot, pad en pot.

Maar in het Arabisch leverden de medeklinkers die met hetzelfde teken werden weergegeven wel degelijk problemen op. Behalve de groep y, b, n, t, th en aa waren er namelijk nog zeven gelijkvormige groepen: een groep z/r, een groep d/dh, een groep g/H/kh, een groep Z/T, een groep q/f, een groep gh/ayn en een groep S/D. Dat betekende dat een schriftelijke notatie nooit veel meer was dan een geheugensteun. Wie niet al ongeveer wist wat er stond, kon maar zelden lezen wat er staan moest. Voor kwitanties, grafschriften, standaardcontracten, namen en inventarislijsten was dat niet zo’n probleem.

Pas decennia na de dood van Mohammed werd er een systeem van onderscheidende (‘diakritische’) punten bedacht om al die groepen tekens uit elkaar te halen, zodat een lezer wist of hij met een y, een b, een n, een t, een th of een aa te doen had. Maar toen dat systeem bedacht was, was het natuurlijk nog lang niet meteen algemeen ingevoerd. Pas eeuwen na de dood van Mohammed worden deze diakritische punten algemeen gebruikelijk, en duiken dan ook op in manuscripten van de Koran.

De dateringen geef ik heel vaag, ‘decennia’, ‘eeuwen’, omdat daarover nog detailonderzoek gaande is waarvan ik het fijne niet weet, maar wat daarvan ook de einduitslag zal zijn, het principe blijft onverlet. Voor het principe maakt het immers weinig uit of dit systeem van diacritica zestig of tachtig jaar na de dood van Mohammed wordt geschapen, en al helemaal niet of het na honderdtachtig of na tweehonderdtien jaar gemeengoed is geworden.

Ook aan de Hebreeuwse Bijbeltekst zijn, tegen het jaar 1000 AD, allerlei punten toegevoegd, maar dat betreft alleen de klinkers. Bij de punten die aan de Korantekst zijn toegevoegd, betreft het de medeklinkers. Later werden daar nog eens, net als voor het Hebreeuws, ook tekens voor de klinkers aan toegevoegd. De Korantekst is dus minstens twee keer totaal van uiterlijk veranderd. Toch denken de gelovigen dat de Vulgaatversie van de Koran die zij nu bij de boekwinkel kopen, tot in elk detail de tekst is zoals die door God aan Mohammed ter verdere verspreiding gegeven is.

Islamitische studenten die deze zaken op college voor het eerst horen, worden meestal eerst boos, en wenden zich vervolgens tot de decaan met het verzoek de docent die deze vuiligheid verspreidt, tot de orde te roepen. Om redenen die boekhoudkundig even begrijpelijk zijn als wetenschappelijk funest, wil dat wel eens lukken.

De grote ontdekking van Luxenberg is nu, dat zonder de punten (die zeker later zijn toegevoegd want het systeem bestond nog niet toen Mohammed overleed) een groot aantal onbegrijpelijke passages in de Koran direct duidelijk wordt. Eerst een eenvoudig voorbeeld: Zacharias bidt tot God en vraagt hem om een zoon, de latere Johannes de Doper (Nieuwe Testament, Lucas 1:5-25). In Koran 19:4 zegt Zacharias dan tijdens dat gebed ishtacala r-ra’su shayban, ‘in brand staat / het hoofd / van grijsheid’. Dat is raar.

Zonder de punten die er nu staan, luidt de tekst istacla r-ra’su shayban, ‘bedekt is / het hoofd / met grijsheid’, met andere woorden, ‘ik ben [oud en] grijs geworden’. Het gaat bij istacla dan om een vorm die dezelfde basis heeft als het Hebreeuwse al in El-Al, en de Arabische eigennaam Ali. Op een multiple choice test zou een moderne scholier niet lang aarzelen welke van de twee vertalingen de goede is: ‘Mijn hoofd staat in brand van grijsheid’, of ‘Ik heb grijs haar op mijn hoofd’.

Volgens de Koran heet de zoon van Zacharias Ya-H-y-aa. Het gaat om vier letters die zonder diakritische punten moeilijk de interpreteren zijn: 4-3-4-6. Dat is theoretisch 288 mogelijkheden. Bij de vier mogelijkheden van de eerste letter zou iedereen die het Lucasevangelie gelezen heeft voor de Y kiezen, bij de keus uit drie bij de tweede letter voor de H, bij de tweede keus uit vier bij de vierde letter de N, en bij de laatste keus de lange aa of de N. Resultaat: Yo-H-ann-aa of Yo-Ha-na-n, maar in ieder geval de Hebreeuws-Aramese vorm van de naam die in het Nederlands Johannes luidt.

Dat moslimse korangeleerden het skelet van de naam Johannes niet hebben herkend, en hier de puntjes verkeerd gezet hebben, is tot op heden bij mijn weten nog niet verklaard. Anderzijds, de lezer heeft in theorie bij elke medeklinker ook weer de keuze uit vier mogelijkheden: de klinkers a, i, of oe, of geen klinker. Dat resulteert in 288 x 4 is 1152 mogelijkheden, waarbij er een klein aantal zijn uitgesloten, bijvoorbeeld dat alle vier de medeklinkers geen klinker hebben.

Luxenberg heeft een nieuwe visie gegeven op de kwestie van de mogelijk onjuiste punctuering van de Koran. Daarnaast heeft hij de geleerde wereld er aan herinnerd dat deze punctuering lang na de dood van Mohammed moet hebben plaats gehad. Maar daar blijft het niet bij. Hij heeft in een moeite door vastgesteld dat delen van de huidige Korantekst beter te begrijpen zijn als Syrisch/Aramees dan als Arabisch. (Syrisch, Aramees en Arabisch zijn even nauw verwant als Vlaams, Nederlands en Duits).

Het koranvers dat volgens de islamitische traditie als eerste vers van de Koran geopenbaard is, kan hier goed als voorbeeld dienen. Het gaat hier om 96:1, iqra’ bi-smi-Rabbika lladhi xalaqa l-insaan min 'alaq. Als het Arabisch is, staat er: ‘Roep uit in de naam van uw Heer die de mens uit een bloedklomp geschapen heeft’. Is het daarentegen Syrisch-Aramees, dan betekent het ‘Bid tot God die de mens uit klei heeft geschapen’. Net als in het geval van het grijze dan wel brandende hoofd van Zacharias, doet de multiple choice test hier weer wonderen.

Ook dat de Koran deels in het Syrisch-Aramees gesteld zou zijn, is in strijd met de theologische opvattingen van de islam. De Koran verklaart immers bij herhaling in ‘duidelijk Arabisch’ gesteld te zijn, en dat is dan ook het standpunt van de Islamitische wet- en schriftgeleerden waarvan geen afwijkingen getolereerd kunnen worden. Ook hier heeft Luxenberg in grote lijnen wel zeker gelijk, zonder dat de consequenties al helemaal duidelijk kunnen zijn.

Het is voorstelbaar dat de twee genoemde gevallen uit Soera 19 niet belangrijk worden gevonden. Yahya of Johannes, wat maakt het uit. Maar in de koranverzen 44:54 en 52:20, bij het werkwoord z-ww-g, ‘ten huwelijk uitgeven’, van 2-ww-3, ligt het anders. Hier is het mogelijk ook r-ww-H te lezen, ‘rust geven’. Aangezien de passage over de doden gaat, is ‘rust geven’ passender dan ‘ten huwelijk uitgeven’.

In de verzen 44:54 en 52:20 laat de Koran, in de Vulgaatversie, God zeggen: ‘Wij hebben hen [de doden] ten huwelijk uitgegeven’, zawwagnaahum. Luxenberg stelt voor daarentegen dit woord te lezen zonder de puntjes die er in de Vulgaatversie op staan: ‘Wij hebben hen rust gegeven’, rawwaHnaahum.

Dat Luxenberg hier gelijk heeft, en dat de Korantekst hier r-ww-H moet luiden, en niet z-ww-g, blijkt natuurlijk niet uit Mattheüs 22:30, een vers dat in de Statenvertaling luidt: ‘Want in de opstanding nemen zij niet ten huwelijk, noch worden zij ten huwelijk uitgegeven; maar zij zijn als engelen Gods in den hemel.’ Het moet desalniettemin niet geheel uitgesloten worden geacht dat de eindredacteur van de Korantekst dit Bijbelvers gekend heeft, en er naar heeft gestreefd de koran zo veel mogelijk van de bijbel te laten afwijken, in navolging van het adagium van Mohammed, de profeet van de islam: Xaalifuu-hum, ‘Verschilt van hen’.

‘Wij hebben hen rust gegeven’, rawwaHnaahum, is de enige juiste lezing. Dit blijkt onomstotelijk uit pre-islamitische Arabische inscripties (vaak grafschriften) waarin regelmatig r-ww-H voorkomt, in de betekenis van Dona eis requiem, ‘Geef hen rust’ en/of Requiescant in pace, ‘Mogen zij rusten in vrede’.

Het gaat hier om inscripties die al zijn beschreven in het CIS, Corpus Inscriptionum Semiticarum, Pars Quinta Inscriptiones Saracenicas Continens, Parijs 1950, bijv. pp. 607 en 355; Enno Littmann, ‘Thamud und Safa’, in: Abhandlungen für die Kunde des Morgenlandes, 25-1, 1940, zie r-w-H in de index; en W.G. Oxtoby, Some Inscriptions of the Safaitic Bedouin, New Haven 1968, pp. 52-53. Ik heb slechts enkele uren gezocht, langer zoeken levert ongetwijfeld nog meer voorbeelden op.

Voor de vrienden en de vriendinnen van de islam is het sneu dat om een aantal goede technische redenen de antieke Arabische teksten in dit soort wetenschappelijke literatuur in het Hebreeuwse alfabet weergegeven worden. Het is te veel geëist om van hen te verlangen dat ze ook nog weer dat Hebreeuwse alfabet leren lezen. Het Arabische alfabet vonden ze al zo moeilijk. Maar laten we ons nergens over verbazen. Het is in Nederland voorgekomen dat een qualiteitscourant een artikel over deze quaesties afdrukt van de hand van een ‘universitair hoofddocent’ in het een of ander, die noch Aramees noch Arabisch kent, ook niet voorgeeft deze talen te kennen, maar die wel zeker weet dat Luxenberg ongelijk heeft. God sta hem bij. Misschien dat Hij in zijn oneindige goedheid vervolgens ook even aan de redactie en aan de lezers van zo’n krant wil denken.

De boeken van Oxtoby, Littmann en het CIS dateren alle drie van lang voor Luxenberg, wiens boek voor het eerst in het jaar 2000 in het Duits is verschenen. Het is dus uitgesloten dat bij de ontcijfering van deze inscripties ‘naar Luxenberg toegewerkt is’. Het is van belang hier op te wijzen, want zulke dingen komen wel eens voor. Luxenberg zelf noemt die inscripties niet eens. Hij is al aan zijn volgende boek bezig.

Het belang van deze passages, 44:54 en 52:20, gaat ver uit boven dat van 19:4. Immers, de paradijsvrouwen, de zogenoemde Hoeri’s die volgens vrome moslims aan de martelaren ter beschikking worden gesteld, worden met 44:54 en 52:20 verbonden. Normale, rustige filologische exegese maakt duidelijk dat de tekst wil vertellen dat de gestorvenen (niet alleen de martelaren) in het Hiernamaals zullen rusten en druiven te eten zullen krijgen, niet dat ze zullen worden uitgehuwelijkt aan hemelse maagden.

Er is inmiddels ook een afbeelding gevonden waarop te zien is hoe de aartsvaders de nieuw in het Hiernamaals aangekomen zielen op schoot nemen, en hen druiven voeren. Op de omslag van het boek De omstreden bronnen van de islam, 2009, van de hand van Eildert Mulder en Thomas Milo, staat een qua perspectief enigszins bewerkte foto van deze kloosterschildering, en worden de nodige details over de pre-islamitische christelijke herkomst vermeld. De bewerking van de hoek van het perspectief was nodig omdat de camera niet recht voor de schildering kon komen. De foto moest van opzij gemaakt worden.

Voor zelfmoordterroristen en hun coaches en sympathisanten zijn deze druiven een nauwelijks te verwerken teleurstelling. Hun reacties lopen dan ook uiteen van het onnozele ‘Ik kan geen Duits lezen’ tot het giftige ‘Luxenberg is geen echte academicus’. Nee, gelukkig niet.

Het werk van Luxenberg toont aan dat er geen ononderbroken mondelinge overlevering van Mohammed naar de volgende generaties geweest kan zijn. Wat moslims vandaag als de Koran zien, is een bouwsel dat steunt op een soms verkeerd begrepen multi-interpretabel skelet van neergeschreven medeklinkers, niet op een levende mondelinge traditie.

De gevolgen die deze conclusie heeft voor de bestudering van de vroege islam zijn voorlopig niet te overzien. Maar alsof dit allemaal nog niet erg genoeg is, er is nog meer aan de hand. Het skelet van medeklinkers waarop de Koran gebouwd is, bevat aanwijzingen dat er mogelijk een eerdere, andere versie geweest is, niet gesteld in een antieke vorm van het Arabische alfabet zoals we dat tegenwoordig kennen, maar in een vorm van het traditionele christelijke Syrische alfabet.

Dit vermoeden is gewettigd doordat er hier en daar passages zijn waarin zich verwarring voordoet van de letter Lamed/Labda met de letter Ayin. De Lamed en de Ayin zijn in het Syrisch haast gelijkvormig maar in het Arabisch niet. Deze verwarring tussen Lamed en Ayin is alleen te verklaren uit het bestaan van een eerdere versie die in het Syrische alfabet was neergeschreven. Dit wordt verder uitgelegd en geïllustreerd aan de hand van Koran 72:18-20 in mijn Zelf Koranlezen, Amsterdam 2008, blz. 64-66. Hoewel gelovige moslims er groot belang bij hebben dat er een andere verklaring voor dit verschijnsel gevonden zou kunnen worden, is er niemand die het waarschijnlijk acht dat er ook maar een moslim zijn best zal willen doen om een andere, betere verklaring te vinden, die de vermoedens van Luxenberg kan weerleggen.

De grote vraag waarvoor het onderzoek zich gesteld ziet is nu, waar het skelet van medeklinkers, de koranische consonantenductus, vandaan komt, en hoe deze precies luidt. Er is voorlopig geen begin van een oplossing van die vraag.

Een van de verwijten die Luxenberg wordt gemaakt, is dat hij een ‘christelijke agenda’ zou hebben. Het is misschien wel goed aan buitenstaanders eens uit te leggen wat dit betekent in de kringen waar het als verwijt geldt. Iemand die blijkt ‘een christelijke agenda’ te hebben, kan academisch gezien verder wel op het dak gaan zitten. Wie er daarentegen een ‘islamitische agenda’ op na houdt, is een kostelijke verrijking van het academische leven in de Lage Landen.

Maar wat betekent ‘een christelijke agenda’ in vredesnaam in concreto? Luxenberg weet hier en daar christelijke liturgische teksten en Bijbelfragmenten te herkennen in de tekst van de Koran nadat hij de puntjes verwijderd of anders geplaatst heeft. De rechtgeaarde moderne academicus mag dan alleen maar ‘foei’ roepen. De bijbel staat immers vol met verhalen over bloedvergieten? Hoe durft u met dat kruisvaardersboek aan te komen.

Toen ik nog student was, heb ik met een klein groepje medestudenten een tijdje een college gevolgd over niet nader te noemen oudchristelijke Oosterse teksten bij een niet nader te noemen hoogleraar. Op een gegeven moment werd het de geharde geleerde te moeilijk, hij stelde handen vol emendaties en veranderingen van de tekst voor. Het verbaasde iedereen behoorlijk, zo veel fouten op een bladzij, en met alle emendaties erbij kwamen we er nog steeds niet uit. Tot een van de studenten, een gereformeerd oud meisje, verbaasd zei: ‘Maar professor, dit is toch gewoon de brief van Paulus aan de Korintiërs, hoofdstuk zoveel, vers zoveel tot zoveel?’ Beschaamd viel iedereen stil.

Het meisje zal wel dominee zijn geworden en inmiddels met emeritaat zijn. Zij had bij uitstek wat er aan de universiteiten ‘een christelijke agenda’ wordt genoemd. Het is nodig zo veel aandacht te vragen voor deze anekdote, omdat zelfs in wat serieuze artikelen over Luxenberg lijken te zijn, geklaagd wordt over zijn christelijke agenda. Nu weet u wat dat is.

Luxenbergs methode van ontcijfering van de traditionele Korantekst is vruchtbaar, en werpt licht op de tot op heden voor onontcijferbaar gehouden passages. Fragmenten die voornamelijk bevreemdend waren, weet hij begrijpelijk te maken. Zijn aanpak zal zeker zodra de huidige generaties westerse koranwetenschappers zal zijn uitgestorven, gemeengoed gaan worden.

Luxenberg, zijn pseudoniem zegt het al, wil licht brengen waar tevoren duisternis heerste. Inderdaad, een christelijke agenda.

HansJansen

In iets kortere vorm in Ellips, Magazine van de Evangelische Hogeschool, Jaargang 34, nr. 293, september 2009, pp. 8-13