Henryk M. Broder noemt het ”zin om in te dutten”, anderen noemen het pacifisme, weer anderen noemen het gewoon lafheid. Het gaat over een zeer wijd verbreide mentaliteit. Het gaat om een vorm van appeasement, die naderbij komt in een tolerant, wereldlijk en begripvol gewaad en niet alleen lafheid is, maar pacifistische domheid. Een dodelijke mentaliteit, die Europa de kop zal kosten.Terwijl de Europese media de conservatieve en neoconservatieve denkers en publicisten maar al te graag verdoemen als ”oorlogshitsers” en ”haviken”, als ”intolerant” en als ”hardliners”, rijzen de conflicten op de hele wereld de pan uit. De Europese pacifist echter fantaseert over nucleaire en conventionele ontwapening en verliest daarbij de realiteit uit het oog. Ondanks alle plechtige verzekeringen zal er geen nucleaire en conventionele ontwapening komen. In ieder geval niet in die landen, die een echt gevaar zijn voor de vrede.
Dat hoort de Europese pacifist echter überhaupt niet graag, hij financiert liever een stadion in Kaboel, waar later mensen worden terechtgesteld, of hij pompt geld naar Gaza, waarmee dan terrorisme wordt gefinancierd. Hij betaalt de terroristenleider Gadaffi een atoomcentrale. Hij is blij over de culturele uitwisseling met bruten in Saoedi-Arabië. Hij classificeert de inzet voor vrouwenrechten in Afrika en in de islam als ”imperialistische inmenging”. Hij geniet hier in het land relatieve veiligheid en veroordeelt interventies tegen terroristen in Afghanistan als kwaadaardige aanvalsoorlog. De Europese pacifist: hij heeft het overzicht.
Voor al diegenen, die zich niet willen aansluiten bij deze infantiele ideologie van het Europese pacifisme, is er een andere mogelijkheid. De mogelijkheid bestaat om het verstand te laten werken en je af te vragen: hoe kunnen we ons verdedigen? Het antwoord daarop zou heel eenvoudig kunnen zijn: in de eerste plaats moeten onze politici leren, dat zij onaangename waarheden moeten uitspreken en moeilijke beslissingen moeten nemen.
Zoals daar o.a. zijn: de islamitische wereld is geen vriend, hij is een vijand. De Europese vredesorde is één grote leugen, ons sociaal systeem en de ”Europese vredesorde” zijn namelijk alleen daarom ”mogelijk” (geweest), omdat de VS voor ons de defensiekosten op zich hebben genomen. De resultaten van dit inzicht zijn dan: appeasement heeft nog nooit gewerkt in de historie, afschrikking echter wel. De logische consequentie van zo’n denkproces: de ontwikkeling van een fatsoenlijke Europese veiligheids- en defensiepolitiek.
Als Europa wil overleven, ontkomen we hier niet aan. Op dit moment graaft Europa zijn eigen graf.
Andreas Unterberger
Bron: http://www.andreas-unterberger.at/2010/04/europa-wo-bist-du/#more-1724
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
Wat een speciale conclusie: dus er zijn vele brandhaarden in de wereld en daarom hebben ‘we’ kernwapens nodig. Zullen we eerst eens even vaststellen dat veel van die brandhaarden alleen mogelijk zijn omdat er levering van wapentuig bestaat. Zoals de taliban alleen kon ontstaan door NAVO wapenleveranties als steun aan de –islamitische- strijd tegen het Sovjet communisme. Waren die wapens nooit geleverd had de wereld er toch iets anders uitgezien. Ontwapening is nog steeds hét antwoord. Niet door zelf als eerst de wapen neer te gooien, maar door een stop op wapenhandel en export. Maar nee, Iraanse studenten weigeren voor een nucleaire studie aan de TU is discriminatie. En Nederland ligt niet in oorlog met de taliban, maar is op ’vredesmissie’. Nou, m’n reet. Het heet heel rechts te zijn om je uit te spreken vóór een terugkeerbeleid en tegen massa-immigratie en heel links om pacifist te zijn. Fijn, ik ben het alle twee. Noem het maar teleurgesteld links!
BeantwoordenVerwijderen