Vannacht

Vannacht was ik op verjaardagsvisite. In mijn droom althans. Ik liep een huiskamer binnen waar dertigers de overhand hadden. Voornamelijk stelletjes. Hun kroost kroop als rupsjes over de huiskamervloer en al was het dan een droom, ik lette goed op dat ik niet met m'n hakken per ongeluk op de grappige maar kwetsbare ledemaatjes ging staan. Ik moest er niet aan denken.

Ik kende vrijwel iedereen, de een wat beter dan de ander, de sfeer was gemoedelijk en, zoals het op dergelijke gelegenheden hoort te zijn: het ging over ditjes en datjes, en de kinderen. Heel geruststellend. Met gemak zou ik zo de diepe slaap inrollen, maar een gesprek aan de eettafel trok mijn aandacht. Ik luisterde mee en hoorde de mannelijke helft van een nog net kinderloos stel vol overtuiging beweren dat wetenschap ook maar een mening is. Voor de luisteraars herhaalde hij dit nog eens met klem.

Ik bewoog me onrustig in bed maar m'n droom ging door en ik bleef aandachtig luisteren. Even later hoorde ik luid en duidelijk beweren dat wij in het Westen dan wel kunnen vinden dat de westerse cultuur superieur is aan de Arabische of islamitische cultuur maar dat die mensen in de islamitische wereld over ons precies hetzelfde denken. Daarmee was voor deze opgeleide persoon de kous af. Alle culturen zijn evenveel waard.

Nu schrok ik echt wakker. M'n hart klopte iets te hard. Ja, dacht ik, dat moet je eens vragen aan de vrouwen in Iran of Saoedie-Arabië, alsof die mensen daar niet heel goed zien dat wij het hier veel beter hebben... Je hebt je diploma dan wel behaald maar het is je niet gelukt van het postmodernistisch denken verschoond te blijven.

Ik tobde verder over hoe dat postmodernisme ons (onderwijs)systeem had kunnen binnensluipen en of dat niet opgelost kon worden, maar er gebeurde iets merkwaardigs, ik sukkelde weer in slaap en zag mezelf opnieuw dezelfde met slingers versierde huiskamer binnenlopen waar de visite m'n afwezigheid niet had opgemerkt. Alleen de dertiger door wie ik wakker was geschrokken, was verdwenen, wat heel verstandig van hem was, maar blijkbaar mocht ik de uitsmijter van de verjaardag niet missen.

Een leuke, jonge moeder die wel wist wat ze wilde en die na drie meisjes te hebben gebaard voorzichtig aan het werk was gegaan, gaf een dag per week les op een basisschool, elke week weer aan een andere klas en als het tegenviel zelfs op een andere school, gewoonlijk 'achterstandsscholen'. Geen dankbaar werk maar hard werken om de mondige kindjes erbij te houden en dat deed haar dan ook verzuchten dat ze het geen slecht idee zou vinden als de meisjes en de jongens gescheiden lessen zouden krijgen. Om praktische redenen, dat wel, want het was voor haar klip en klaar dat de meisjes nu de dupe waren van de klierige jongens die alle aandacht opeisten. De meisjes wilden wel maar die jochies! Ja, gescheiden les zou echt beter voor de meisjes zijn.

Ik wilde iets zeggen, ik wilde heel veel vragen, bijvoorbeeld of zij (of ik) zelf op een 'gescheiden school' had gezeten, of dat nodig was geweest en of ze wel eens van de nonnen had gehoord en ik had willen vragen of ze niet tijdens haar opleiding had geleerd hoe hier mee om te gaan. Kon ze zich voorstellen dat 'n bepaalde cultuur die zich steeds nadrukkelijker in Nederland manifesteert, het zou toejuichen als er sexe-scheiding op basisscholen zou plaatsvinden? Maar ik realiseerde me net op tijd dat ik droomde, dat er helemaal niets aan de hand was. Nee, deze lieve, aardige en gestudeerde jonge mensen zouden dergelijke domme dingen in het echt nooit zomaar beweren! Het was slechts een droom.

Maar de ochtend was nog uren verwijderd en ik had er nu wel even genoeg van. Voor de zekerheid nam ik een halve slaappil in.

AnneliesvanderVeer