Ik ben een christelijke atheïst. Ik geloof niet in wat aangeduid wordt met de term God. Hier heb ik al over geschreven in mijn eerste 'Armillair-ring'. Vanaf de dag dat ik me ervan bewust werd dat ik er niet in geloofde (iets wat al behoorlijk vroeg gebeurde, namelijk toen ik als klein meisje mijn hersens begon te pijnigen met het afschuwelijke dilemma van bestaat-God-nu-wel-of-niet), denk ik dat God door de mens gecreëerd is en niet andersom. Ik denk dat de mens hem verzonnen heeft uit eenzaamheid, onmacht en wanhoop. Om een uitleg te hebben voor het mysterie van het bestaan, om ons niet te veel van ons stuk te laten brengen door de onmogelijke vragen waarmee we in het leven geconfronteerd worden... Wie zijn wij, waar komen we vandaan, waar gaan we naartoe? Wat was er voor ons, voor onze planeet en de miljarden planeten die met zo veel precisie in het universum ronddraaien? Wat zal er na ons komen...? Ik denk dat we hem ook verzonnen hebben uit zwakte, uit angst voor het leven en de dood. het leven is immers heel gecompliceerd, en de dood zorgt altijd voor veel verdriet. Ik begrijp heel goed dat het idee dat er een God bestaat, die ons helpt om deze twee dingen onder ogen te zien, voor enorme opluchting kan zorgen. Ik benijd diegenen die geloven dan ook. Soms ben ik er zelfs jaloers op. Maar het is nooit zo erg dat het vermoeden gewekt wordt, en dus ook de hoop, dat die God werkelijk bestaat. Dat hij met al die miljarden planeten nog tijd en gelegenheid heeft om mij op te sporen en om zich over mij te ontfermen. Dus ik red me zelf wel. Daar komt nog bij dat ik een ontzettende hekel heb aan de kerk. De dogma's, de liturgieën, het vermeende geestelijke gezag en de macht. En ik kan het ook niet erg goed vinden met de priesters. Zelfs als het wijze of onschuldige mannen zijn, kan ik maar niet vergeten dat ze in dienst zijn van die macht, en is er altijd wel een moment waarop mijn aangeboren antiklerikalisme weer de kop opsteekt. een moment waarop ik glimlach naar de geest van mijn opa van moeders kant, een negentiende-eeuwse anarchist die altijd zong: 'Met de darmen van de priesters zullen we de koningen ophangen.' Maar ik herhaal nog maar eens dat ik toch christelijk ben.
Ik ben christelijk, ook al zijn er verschillende voorschriften van het christendom die ik verwerp. bijvoorbeeld de regel om mensen de andere wang toe te keren, om altijd maar te vergeven. (Dat is een fout ik nooit bega, omdat wreedheid er alleen maar door in de hand wordt gewerkt.) Ik ben christelijk, omdat het principe dat aan het christendom ten grondslag ligt, me aanspreekt en overtuigt. Ik ben er zo door gefascineerd dat ik er geen tegenstrijdigheid in zie met het feit dat ik atheïst en leek ben. Ik heb het over het principe van Jezus van Nazareth, en dan natuurlijk niet over de door de katholieke en protestante kerken bewerkte, verdraaide of vervalste versie. Ik bedoel het principe dat losstaat van de metafysica en zich helemaal op de Mens richt. Het principe dat ruimte laat voor een vrije keuze en dus een beroep doet op het geweten van de mens, waardoor we zelf verantwoordeiljk gesteld worden voor onze handelingen en zelf beslissen over ons lot. Ik zie in dat principe een lofzang op de rede, op het denkvermogen. Als je over denkvermogen beschikt, kun je ook een keuze maken, en als je een keuze kunt maken, heb je ook vrijheid. Daarom zie ik er een lofzang in op de vrijheid. Tegelijkertijd zie ik er de overbodigheid in van de God die door de mens verzonnen is uit eenzaamheid, onmacht, wanhoop, zwakte en angst voor het leven en de dood. Ik zie er de vervaging in van de abstracte, almachtige en meedogenloze God, die bijna in alle godsdiensten aanwezig is. Zeus die ons met een bliksem verschroeit, Jehova die ons met zijn dreigementen en wraakacties onder druk zet, Allah die ons met zijn wreedheid en stompzinnigheden tiranniseert.
In plaats van die onzichtbare, ongrijpbare machtswellustelingen, zie ik er een denkbeeld in dat nog nooit iemand had gehad, of in ieder geval nog nooit door iemand naar buiten was gebracht. Het denkbeeld dat God Mens wordt, met andere woorden het denkbeeld dat de Mens God wordt, zijn eigen God. Een God met twee armen en twee benen, een God van vlees en bloed, die eropuit trekt om de Revolutie van de Geest te ontketenen, of daar althans naar streeft. Die spreekt over een Schepper in de Hemel (want wie zou er anders naar hem luisteren, wie zou hem anders begrijpen?) en zich voorstelt als zijn zoon. Die uitlegt dat alle mensen broers en zussen van hem zijn, dus op hun beurt ook weer kinderen van die god, en dat ze daardoor in wezen ook goddelijk zijn. Ze moeten dan wel het goede prediken, dat voortkomt uit rede en vrijheid, en liefde uitdragen, die niet zozeer in het hart zit als wel in het hoofd. Een syllogisme, of beter gezegd een enthymema, waaruit je kunt concluderen dat deugdzaamheid gelijkstaat aan intelligentie en slechtheid aan achterlijkheid. Een God ten slotte, die het ethische vraagstuk tegemoet treedt als een mens. Met de hersens van een mens, het hart van een mens, de woorden van een mens, het gedrag van een mens. Vergeet de zachtaardigheid maar! Vergeet de minzaamheid maar, de tederheid en het laat-de-kinderen-tot-mij-komen! Als een mens gaat hij op de vuist met de Farizeeën en de rabbijnen die het geloof verkwanselen. Als een mens benadert hij de thematiek van het laïcisme: Geef-Caesar-wat-Caesar-toekomt-en-geef-God-wat-God-toekomt.
Als een mens houdt hij de schoften tegen die overspel willen bestraffen met steniging: wie-zonder-zonde-is-werpe-de-eerste-steen. Als een mens bindt hij de strijd aan tegen de slavernij, en wie had ooit eerder de strijd tegen de slavernij aangebonden?!? Wie had ooit eerder gezegd dat slavernij onaanvaardbaar en onbegrijpelijk was? Kortom, hij vecht als een mens. Hij ergert zich, ziet af, vergist zich, krijgt het zwaar te verduren, begaat ongetwijfeld de nodige zonden en sterft ten slotte. Maar hij sterft niet echt, want het leven gaat door. Het leven wordt steeds weer opnieuw geboren, komt steeds weer tot bloei en is oneindig. Samen met het principe van de rede, overtuigt het denkbeeld dat het leven onsterfelijk is, me het meest. Dat fascineert me het meest. Want ik zie daarin het verzet tegen de dood, de apotheose van het leven. De hunkering naar het leven dat misschien wel wreed is, en waarin levende wezens weliswaar andere levende wezens opeten, maar dat in ieder geval léven is. En het tegenovergestelde van het leven is immers het niets. Kort samengevat, ik zie daarin de beginselen die de basis vormen van onze beschaving.
Uit: De Kracht van de Rede - Oriana Fallaci
Pag. 225-229
Vertaald door Karin van Puffelen
2005 Uitgeverij Bert Bakker Amsterdam
"Heute Morgen habe ich den berühmten Aufsatz wieder gelesen, den Benedetto Croce 1942 veröffentlichte: »Warum wir nicht sagen können dass wir keine Christen sein.« (Ja, und zur Schande der Professoren, die den »Leuchtturm« verherrlichen, heißt es dort: »Die lange glorreiche Epoche, die das Mittelalter genannt wurde, vervollständigte die Christianisierung der Barbaren und belebte die Verteidigung gegen den Islam, der für die europäische Zivilisation so bedrohlich ist.«) Zwei Dinge beeindrucken mich an diesem Aufsatz zutiefst: das lapidare Urteil, mit dem er das rühmt, was ich Seelenrevolution nenne, und der Nachdruck, mit dem er behauptet, dass alle späteren Revolutionen von dieser abgeleitet sind. »Das Christentum war die größte Revolution, die die Menschheit je erlebt hat. Keine andere kann sich damit messen. Im Vergleich wirken sie alle begrenzt.« Übrigens braucht man nicht auf Croce zurückzugreifen, um sich klarzumachen, dass es ohne Christentum keine Renaissance, keine Aufklärung und nicht einmal die Französische Revolution gegeben hätte, die trotz ihrer Ungeheuerlichkeiten aus der Achtung vor den Menschen entstand und in diesem Sinne etwas Positives hinterlassen oder angestoßen hat. Auch den Sozialismus oder besser gesagt, das sozialistische Experiment hätte es nicht gegeben. Es ist absolut katastrophal gescheitert, hat aber, wie die Französische Revolution, etwas Positives hinterlassen oder angestoßen. Und noch viel weniger hätte es den Liberalismus gegeben. Den Liberalismus, der unvermeidlich die Grundlage einer zivilen Gesellschaft bilden muss und den heute jeder akzeptiert oder zu akzeptieren vorgibt. (Verbal sogar die unverbesserlichen Ex- und Neo-Kommunisten). Meiner Meinung nach hätte es nicht einmal den längst verstorbenen Feminismus gegeben, und deshalb sage ich dir: Wenn man die schönen Märchen über die Wunder und die Auferstehung im Fleische abzieht, den katholische Überbau weglässt, die doktrinären Fesseln sprengt und das Christentum auf das geniale Idee des strahlenden Nazareners zurückführt, so ist es wahrhaftig eine unwiderstehliche Provokation. Eine sensationelle Wette des Menschen mit sich selbst. Und damit sind wir bei der Schuld der Katholischen Kirche angelangt, da sie ja den Dreierbund anführt, den Islam begünstigt und ihm Wohltaten erweist und sich auf diese Weise zur Hauptverantwortlichen für die Katastrophe, die wir gerade erleben, gemacht hat und macht.
BeantwoordenVerwijderenDenn mehr noch als auf die Invasion unseres Territoriums, die Zerstörung unserer Kultur, die Auslösung unserer Identität hat der Islam darauf abgesehen, diese unwiderstehliche Provokation zu vereiteln. Diese sensationelle Wette. Weißt du, wie? Durch ideologischen Diebstahl. Indem er das Christentum an sich reißt, es sich einverleibt, es im Gewand eines heruntergekommenen Abkömmlings präsentiert und Jesus Christus als »einen Propheten Allahs« bezeichnet. Einen Propheten zweiter Klasse noch dazu, der Mohammed so weit unterlegen ist, dass dieser beinahe sechshundert Jahre später noch einmal von vorne anfangen musste. Die Gespräch mit dem Erzengel Gabriel über sich ergehen lassen und, leider, den Koran schreiben musste."
"Um unseres Jesus von Nazareth besser habhaft zu werden, bestreiten die muslimischen Theologen sogar, das er gekreuzigt wurde. Sie verpflanzen ihn in ihr Djanna, wo er wie ein Trimalchio essen, wie ein Säufer trinken, wie ein Sexbesessener vögeln soll. Dan urteilen sie: Der Ärmste, auf seine Weise hat er Allahs Wort ja verkündet, aber seine niederträchtigen Jünger nannten Christentum, was in Wirklichkeit schon Islam war, sie verfälschten, was er gesagt hatte, und … Nun gut, sie haben es auch darauf abgesehen, das Judentum an sich zu reißen. Wenn sie behaupten, Abraham sei der ersten Prophet des Islam gewesen, so fällt der alte Abraham als Israels Stammvater weg. (Und selbstverständlich würde ich das, wäre ich Jüdin, kein bisschen bedauern. Meiner Ansicht nach ist es gar nicht schade um einen Stammvater, der zum Ruhme Gottes sein eigenes Kind abstechen will.) Was Moses betrifft, so wird zu ihm ein Schwindler, der mit den Schlauchboten der albanischen Mafia übers Rote Meer fährt. Ein Scharlatan, der ins Gelobte Land kommt, um Arafat hereinzulegen, seinen Rivalen in der Liebe oder was weiß ich. Doch das Judentum verteidigt sich mit Klauen und Zähnen gegen diese Absichten. Die Katholische Kirche nicht. Oh, die Katholische Kirche weiß genau, dass Christus, nach muslimischer Lesart, an einem Schnupfen gestorben ist und dass er sich im Djanna mit den Uris verlustiert. Sie weiß genau, dass die muslimischen Theologen diesen ideologischen Diebstahl schon immer begangen haben, im Christentum schon immer einen fehlgeschlagenen Islam gesehen haben. Sie weiß genau, dass der islamische Imperialismus seit jeher davon träumt, Europa zu unterwerfen, weil Europa nicht nur wohlhabend und hoch entwickelt und wasserreich ist, sondern auch die Wiege des Christentums. (Inzwischen zwar manipuliert, verzerrt, verraten, was du willst, aber Christentum bleibt Christentum.) Sie weiß genau, dass Karl Martells Franzosen die bis nach Poitiers vorgedrungenen Mauren ohne den Gekreuzigten niemals besiegt hätten. Dass die Spanier Ferdinands von Aragon und Isabellas von Kastilien ohne den Gekreuzigten niemals Andalusien zurückerobert hätten, die Normannen niemals Sizilien befreit hätten, Zar Iwan der Große niemals den zweieinhalb Jahrhunderten mongolischer Herrschaft ein Ende gesetzt hätte. Sie weiß genau, dass wir ohne den Gekreuzigten niemals die zweite Belagerung Wiens durchbrochen, niemals die fünfhunderttausend Osmanen Kara Mustafas zurückgedrängt hätten. (Heiligkeit, bei der Verteidigung Wiens im Jahre 1683 waren auch die Polen dabei, erinnern Sie sich? Aus Warschau gekommen unter der Führung des heldhaften Königs Johann Sobieski. Und erinnern Sie sich, was Sobieski vor de Schlacht rief? Er rief: »Soldaten, kämpfen wir für die Jungfrau von Tschenstochau!« O ja. Die Jungfrau von Tschenstochau. Die Schwarze Madonna, die Sie so sehr verehren.) Mit anderen Worten, die Katholische Kirche weiß genau, das es unsere Kultur ohne den Gekreuzigten nicht gäbe. Sie weiß auch, dass eine der Wurzeln, aus denen diese Zivilisation entstanden ist, nämlich die griechisch-römische Kultur, uns nicht von den Avicenna und den Averroes überliefert wurde, wie uns der Euro-Arabische Dialog glauben machen will: Sie wurde uns vom Heiligen Augustinus überliefert, der sie schon sieben Jahrhunderte vor Avicenna und Averroes in die christliche Theologie eingebracht hatte. Schließlich weiß die Katholische Kirche, dass ohne die unwiderstehliche Provokation, die sensationelle Wette, auch wir eine Sprache sprächen, die das Wort Freiheit nicht kennt. Auch wir würden in einer Welt dahinvegetieren, die weit davon entfernt ist, den Tod abzulehnen, ja sogar im Tod ein Vorrecht sieht."
BeantwoordenVerwijderen* * *
Oriana Fallaci
BeantwoordenVerwijderenDIE KRAFT DER VERNUNFT
2007, Berlin: List Taschenbuch
KAPITEL 9
Altijd weer lachen op deze site!
BeantwoordenVerwijderen"Wijzen bewaren de kennis, maar de mond van de dwaas is een steeds dreigend onheil." (Spr. 1-:14)
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenTURBAN EN HAKENKRUS
BeantwoordenVerwijderenKORAN geliefd bij HITLER & Co.
FILM: http://vimeo.com/9807926
Mooie tekst Ave - ik heb het boek, maar het is goed het hier te lezen - thanks!
BeantwoordenVerwijderenLeve God, weg met Allah
BeantwoordenVerwijderenVoor Knack schrijft Benno Barnard onbelemmerd wat hij niet mocht en kon vertellen op het spreekgestoelte van de academische vrijheid. Lees hier de essentie van zijn speech waarin Barnard stelt dat de scheiding tussen kerk en staat van in het begin in het christendom was ingebakken, in tegenstelling tot de islam.
Leve God, weg met Allah
"dat de scheiding tussen kerk en staat van in het begin in het christendom was ingebakken, in tegenstelling tot de islam."
BeantwoordenVerwijderenHet valt historisch gezien en ook hedentendage nog steeds reuze mee hoor met die scheiding. Overigens is de begin van het gristendom, door de dood en vermeende wederopstanding van Gristus, te danken aan een staat: die der Romeinen. Het Romeinse vonnis en de Romeinse executie van Gristus bewijst dat sedert het begin van het gristendom en de institutionele kerk er geen scheiding van kerk en staat was.
Voortdurend heeft de kerk gepoogd wereldlijke invloed te hebben - tot de dag vandaag. Sterker nog, er is in praktische en in principiële zin helemaal niet eens een scheiding mogelijk - hooguit nominaal en in de fantasie! Immers, als de Paus zijn kudde abortus en het condoom ontzegt, genereert hij daar wel degelijk grote maatschappelijke en politieke gevolgen mee: verspreiding van HIV en andere SOA's, onmogelijkheid van geboortepolitiek, ongewenste kinderen en ouders-tegen-wil-en-dank en ga zo nog maar een uur of drie door.
Terug naar het eerste punt: vindt U bijvoorbeeld gristelijke partijen in de politiek getuigen van die scheiding van kerk (in ruimere, buiteninstitutionele zin: religie) en staat?
Voorbeelden van de onvolledige scheiding tussen kerk en staat ten onzent zijn verder onder meer:
- Op Prinsjesdag sluit de Koningin de troonrede af met een 'bede'.
- De koningin regeert volgens de aanhef van elke wet "bij de gratie Gods".
- De Nederlandse 2-euromuntstukken dragen, net als vroeger de guldens en rijksdaalders, als randschrift de tekst "God zij met ons".
- In veel gemeenteraden wordt de vergadering geopend en gesloten met een ambtsgebed.
- Een kerkelijk huwelijk mag niet gesloten c.q. bevestigd worden voordat het burgerlijk huwelijk is gesloten. Kerkelijke bedienaren die zich hier niet aan houden zijn strafbaar.
- De Zondagswet verbiedt openbare vermakelijkheden op zondag voor 13.00 uur.
- De Winkeltijdenwet verbiedt openstelling van winkels op de zondag. (Wel mogen gemeenteraden maximaal 12 koopzondagen per jaar instellen. Ook mogen zij een bepaald gebied aanwijzen als toeristisch gebied, waarvoor dit verbod niet geldt.)
- Al het overheidspersoneel is verplicht vrij op vijf christelijke feestdagen.
En in institutionele zin: in 'de islam' is er helemaal geen instituut zoals de kerk in het beginsel van scheiding tussen kerk en staat. Hooguit in sommige sji-itische landen als Iran.