Praten of gehoorzamen

De vrienden en de vriendinnen van de islam beschouwen islamkritiek als een eigentijds soort fascisme, en dat zullen we weten ook. Er zijn columnisten die wat dit aangaat hun lezers echt niets meer besparen.

Fascisme is politiek, islam is volgens velen een godsdienst. Als dat laatste klopt, is het een grove schending van de scheiding tussen kerk en staat en de scheiding tussen godsdienst en politiek om islamkritiek fascisme te noemen.

Of zou hier juist de schoen wringen, en is de islam ook volgens de vrienden en vriendinnen van de islam ten diepste een politiek-maatschappelijk systeem? Jammer dat alleen God in de harten kan kijken.

Iemand die over een godsdienst spreekt, of zijn verhaal nu in positieve of negatieve termen is gesteld, maakt gebruik van twee grondrechten: de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van meningsuiting.

Door kritiek op de islam te verbieden, maakt de verbieder duidelijk dat de islam inderdaad geen gewone godsdienst is waar over te praten valt, maar een politiek systeem dat gehoorzaamd moet worden – indien ten minste die verbieder de normale westerse regels van godsdienstvrijheid onderschrijft, of hoort te onderschrijven omdat hij, bijvoorbeeld, politiecommissaris is.

Wie de islam bespreekt, of hij nu wel of niet om de drie regels in gejubel uitbarst, moet natuurlijk laten zien dat de islam inderdaad leert wat hij (over de schouders van moslims meelezend of meeluisterend) beweert dat de islam leert.

Daartoe citeert hij of zij uit een zo breed mogelijk scala van oude en recente teksten, inscripties, preken, shariahandboeken, fatwa’s, de koran, artikelen in islamitische opiniebladen, korancommentaren, leuzen op muren geschilderd, wat hij maar te pakken kan krijgen.

Als volleerde judoka’s reageren de vrienden en vriendinnen van de islam daarop door te zeggen dat ‘de meeste moslims die preek/dat koranvers/dat shariahandboek/die fatwa niet kennen’. Zo weten ze de kracht van hun tegenstander te gebruiken voor een mooie heupworp. De ‘pedante’ tegenstander gaat toch maar mooi onderuit met zijn knipselboek vol citaten!

Het is natuurlijk waar dat de meeste moslims die citaten niet kennen. Daar is weinig of niets tegen in te brengen. Maar wie de islamitische ideologie wil beschrijven, moet steeds naar bronnen verwijzen, anders is zijn beschrijving niet precies genoeg. Voor elk citaat hadden er in principe tien andere kunnen staan.

De gelovigen kennen, als het goed is, de inhoud en de strekking van zo’n citaat uit de mondelinge overlevering aan tafel in het theehuis, uit gesprekken binnen de familie, uit andere preken dan de toevallig geciteerde, en zo voort.

Niet alle protestanten in Nederland weten wat er afgelopen zondag in de kerk in Harderwijk gezegd is. Toch is wat er daar en toen gezegd is, wel zeker representatief voor protestants Nederland en het christendom in het algemeen. Wie iets over het protestantisme wil zeggen, mag die preek uit Harderwijk voor de voetnoten gebruiken.

Wanneer een dominee in Harderwijk iets raars zegt, kan hij er bovendien op rekenen dat de weldenkende columnisten van het koninkrijk der Nederlanden hem con brio aan het kruis van de publiciteit zullen nagelen.

Het zou goed zijn als de islamitische predikanten in binnen- en buitenland wat dit aangaat niet langer gediscrimineerd zouden worden, ook niet door de vrienden en vriendinnen van de islam.

HansJansen