Brandend huis & grote jongen

De democratische rechtsorde in Nederland wordt onhoudbaar gemaakt, en dus ondermijnd, niet door de islam maar door twee complexen van haast algemeen aangehangen opvattingen. Hoewel die opvattingen misschien niet links zijn, zien ze er wel zo uit.

Het eerste complex van redeneringen noem ik voor het gemak ‘brandend huis’. Het is algemeen bekend dat het niet mogelijk is een brandend huis te verzekeren. Een maatschappij die dat wel doet zou al snel merken dat er niemand meer premie komt betalen. Als het mogelijk is een brandend huis alsnog te verzekeren, wacht een verstandig mens immers tot zijn huis in brand staat, en dan belt hij de verzekeraar.

Je bent natuurlijk zielig als je huis in vlammen opgaat en je hebt geen verzekering. Maar de rijke verzekeringsmaatschappij die het makkelijk missen kan, betaalt niks aan een arme zielepoot wiens huis is afgebrand en die alleen maar dat ene papiertje niet kon overleggen. Als brandende huizen verzekerd konden worden, zouden er geen brandverzekeringen bestaan en zouden huizen die niet in brand staan, niet tegen brand verzekerd kunnen worden. Het is beledigend voor de intelligentie van de lezer om dit verder uit te leggen.

Het toestaan van ongereguleerde massa-immigratie is een variant op het verzekeren van een brandend huis. De rijke maatschappij waar die ene zielige migrant zich vestigt, kan de uitkering aan die ene migrant makkelijk missen, bovendien is het gemeen om hem niet te helpen. Er is ook nog zoiets als naastenliefde! Maar voor de maatschappij als geheel zijn de consequenties niet anders dan voor de brandverzekeraar die een brandend huis verzekert, nl. opheffing.

Het tweede complex noem ik voor het gemak ‘grote jongen’. Elke Nederlandse ouder gaat er vanuit dat hij zijn kinderen wanneer die volwassen zijn niet meer hoeft te onderhouden. Maar door het huidige overheidsbeleid ten aanzien van ongereguleerde migratie onderhoudt elke volwassen Nederlander niet zijn eigen volwassen kinderen maar wel onbekende aantallen hem vreemde volwassenen uit andere landen. Het is de verdienste van Pamela Hemelrijk (1947-2009) hier al vele keren op gewezen te hebben. Het heeft niet geholpen.

Toch blijft de vraag bestaan: Waarom moet iemand van 9 tot 5 naar kantoor of fabriek, om daar te werken voor een volwassene die hij niet kent, die 24 uur per dag vrij heeft, maar die niet beschikt over kwalificaties om aan het Nederlandse arbeidsproces deel te nemen? Waarom gedwongen werken voor willekeurige, uit het buitenland afkomstige volwassenen die zelf nooit de voor de arbeidsmarkt benodigde kwalificaties zullen verwerven, en die ook geen voornemens koesteren om zulke kwalificaties te gaan verwerven, of de lust daartoe voelen? De eigen kinderen worden ooit grote jongens, of meisjes, maar een grote groep migranten en hun nazaten worden dat kennelijk nooit.

Omdat een groot percentage van de migranten moslim is, heeft er zich ook een kleine maar agressieve en welbespraakte islamitische voorhoede in Nederland gevestigd die de centrale stellingen van de islam bevorderd wil zien. Die voorhoede opereert geraffineerd, en meestal binnen de ruimte die Nederlandse rechtsorde biedt, hoewel de dreiging met geweld sinds de moord op Theo van Gogh nooit ver weg is. De doelstellingen waarvoor die voorhoede zich ‘inspant', zijn regelrecht in strijd met de Nederlandse democratische rechtsorde. Het Arabische woord jihaad betekent zoals iedereen weet, ‘inspanning’.

Het betreft onder andere de volgende aspiraties: geen concurrentie tussen meningen en dus afschaffing van de vrije meningsuiting; geen concurrentie op de markt van liefde en relaties maar uithuwelijking; geen concurrentie in de economie maar een ‘islamitische economie’, die mogelijk gemaakt moet worden door ‘islamitisch bankieren’; geen religieuze concurrentie maar een verbod op uittreding uit de islam; geen politieke concurrentie tussen politieke partijen maar invoering van de islam en de wetgeving van de sharia.

Het is wel duidelijk wat een grote jongen in zo’n brandend huis te doen staat.

HansJansen