Mubarak

Mubarak en zijn vrienden kijken waarschijnlijk even verbaasd naar de opstandelingen in de straten van Cairo als Hare Majesteit Koningin Beatrix naar de VVD en het CDA heeft gekeken toen het huidige kabinet in elkaar werd gezet. Ja, Egypte is heftiger, maar dat is het verschil. De overeenkomst is interessanter.

Al jaren doen de Egyptische staatsmedia, staatspolitiediensten, staatsjustitiediensten en staatsonderwijsinstellingen niets anders dan uitleggen hoe slecht en achterlijk de islamitische ‘radicalen’ wel niet zijn. Dat heeft hen het zicht op de rest van het Egyptische landschap een beetje ontnomen.

Al jaren doen de Nederlandse gelijksoortige instanties ongeveer hetzelfde: de ambtenaren van de staatsmedia enzovoort beschouwen het bashen van de PVV als hun hoofdtaak. Ze komen daardoor aan het gewone werk niet toe, en zijn misschien zelfs nauwelijks nog op de hoogte van wat er in Nederland omgaat.

In de luwte van die onwetendheid kon in Nederland links de macht kwijtraken. Als het spel rustig en zuiver volgens de regels verder gespeeld wordt, is Geert Wilders de volgende minister-president, als tenminste Peter Breedveld van de Vrije Universiteit te Amsterdam hem niet voor de grap doodschiet. In Egypte ligt het niet veel anders: Een islamitische ‘radicale’ leider zou de opvolger van de opvolger van Mubarak kunnen worden. Als er niet wordt ‘ingegrepen’ door aanhangers van het heersende, vallende regime.

Er is tot op heden nog weinig inbreng van islamitische groeperingen in de Egyptische of Tunesische onrust. Zelfs over een vorm van gedoogsteun is nog niets vernomen. (Ook de Iraanse Ayatollahs gedoogden enige tijd een halfseculiere regering voor ze hun dictatuur invoerden).

Tevreden of triomfantelijk doen over de stilte uit het Egyptische radicale islamitische kamp is voorbarig, want we weten natuurlijk niet wat er in de gevangenissen en concentratiekampen gezegd en gedacht wordt. We weten wel wat er op de begraafplaatsen gebeurt; daar is het rustig, en islamitische ‘radicalen’ zijn daar oververtegenwoordigd.

Al millennia is het in Egypte steeds de machtigste militaire commandant die de macht grijpt als de zittende commandant het opgeeft. Soms probeert zo’n commandant een dynastie te stichten, maar dat lukt nooit lang. Uiteraard heeft zo’n nieuwe sultan bondgenoten nodig.

Er is maar één politieke organisatie in Egypte die daarvoor in aanmerking komt: de Moslimbroederschap, de moederorganisatie van alle islamitische radicaliteit, terreur en ellende. Maar een coalitie van zware jongens uit de veiligheidsdiensten is ook een goede bondgenoot. Met steun van zo’n coalitie kunnen de staatszaken even goed afdoend geregeld worden.

Na de islamitische revolutie van 1979 in Iran hebben de seculiere politici de tango met de islamitische ‘radicalen’ en hun organisaties verloren. In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw heeft Nasser in Egypte de tango met de radicalen gewonnen. Wat Egypte anno nu betreft is het opnieuw kruis of munt. De triomf van de islam is niet waarschijnlijk want anders dan de meeste Nederlandse politici zijn de Egyptische militairen goed op de hoogte van de aard en de aspiraties van de islamitische ‘radicalen’, en ze zullen de nodige maatregelen nemen, ook al zal Amnesty International dat heftig afkeuren.

De verfijnde verwesterde Iraanse elite van 1979-1980 daarentegen had niet zo veel idee van de islam, en vond die Ayatollahs maar rare haatbaarden. Een soort Tokkies, eigenlijk. Maar die Tokkies hebben het toch gewonnen in Iran. Maar ook die Ayatollahs zijn na een kwart eeuw hun macht langzaam aan het kwijt raken aan de traditionele coalitie van zware jongens die afkomstig zijn uit leger, politie en veiligheidsdiensten die in het Midden-Oosten meestal op den duur goedschiks of kwaadschiks de macht in handen krijgt.

Dat Egypte ‘bevriend’ is met Amerika, is een misverstand dat alleen leeft onder mensen die denken dat er naast de officiële wereld van ambtenarij, diplomatie en staatsmedia verder niets bestaat. Dat misverstand is, helaas, wijdverbreid in de wereld van ambtenarij, diplomatie en staatsmedia.

Onder alle lagen van de bevolking van het islamitische Midden-Oosten is de haat jegens Amerika immens, zelfs onder de nu nog heersende elite. Met zulke bevriende mogendheden heb je geen vijanden meer nodig. Sterker nog, vijanden als China zijn voor Washington te prefereren boven vrienden als Pakistan en Egypte. Veel nette mensen kunnen het zich niet indenken, eigenlijk maar gelukkig ook, maar die vriendschap is geveinsd. In het islamitische en in de Arabische wereld wordt het westen gehaat.

Die haat is grotendeels afgunst. Een van de vorige keren dat de mobiele eenheid in Cairo in actie moest komen, was bij de opening van een Amerikaans fast-food restaurant, Kentucky of Burger of Mac of Pizza World, maar in ieder geval een eetgelegenheid waar de Nederlandse elite niet dood of levend gezien wil worden. In Cairo daarentegen trok de opening zo veel enthousiastelingen aan die begeerden dit buitenissige heerlijke westerse voedsel te gaan proeven, dat de ordediensten hard moesten ingrijpen.

Dat was een flauwe afschaduwing van de opmars van boze jongens die ons te wachten staat als de islamitische wereld blijft zoals hij is: geen vrijheden, geen concurrentie, geen rechtszekerheid en niemand wordt gelaten in het ongestoorde genot van de vruchten van zijn arbeid.

De Mubarak’s, de moslimtheologen en de multiculti’s van deze wereld weten helaas niet eens dat die vier voorwaarden wezenlijk zijn voor het ontstaan en in stand houden van welvaart en welzijn. Anderzijds, hun onwetendheid is een kans die de rest van de wereld niet aan zich voorbij moet laten gaan.

HansJansen