Welk islamdebat?

In Vlaanderen debatteert men nog steeds niet ten gronde over de islam 

Men zegt wel eens dat het in Vlaanderen de goede kant op gaat met het debat over de multiculturele samenleving en de islam. Men vergist zich. Nederland is op dat vlak - onder anderen dankzij Geert Wilders - gidsland. Terwijl Nederlandse islamkritische columnisten - Nahed Selim, Elma Drayer, Nausicaa Marbe, Amanda Kluveld, Michiel Hegener, Afshin Ellian, Sylvain Ephimenco, Hafid Bouazza, Carel Brendel, Machteld Allan, Hans Jansen, etc. - man en paard noemen over de islam, gaat men in Vlaanderen nog steeds een debat ten gronde over dit belligerent en totalitair systeem uit de weg.

NRC Handelsblad publiceerde in juli van dit jaar een opinie van 1500 woorden met als titel: ‘Moslims, bevrijd uzelf en u kunt alles’. Daarin stond geschreven: ‘De islam ontneemt moslims hun vrijheid. Dat is jammer, want vrije mensen zijn in staat tot grote dingen, zoals de geschiedenis heeft geleerd. De Arabische, Turkse, Iraanse, Indiase, Indonesische volkeren hebben een enorm potentieel. Als ze niet de gevangenen van de islam zouden zijn, als ze zich konden bevrijden van het juk van de islam, als ze Mohammed niet meer tot rolmodel zouden nemen en zich zouden ontdoen van de duivelse Koran, dan zouden ze in staat zijn tot grote dingen, niet alleen ten bate van zichzelf, maar van de hele wereld.’ Het zou een citaat kunnen zijn van een groot filosoof, maar het is van de leider van de Nederlandse Partij Voor de Vrijheid, Geert Wilders. De brief verscheen later, licht ingekort, in De Standaard. Arthur Schopenhauer, Gustave Flaubert, Jacob Burckhardt, Winston Churchill, Czesław Miłosz, Aldous Huxley, Michel Houellebecq, Claude Lévi-Strauss en anderen wisten al dat de islam niet deugt, maar ze zouden vandaag zoals Geert Wilders op een schandelijke wijze worden berecht. En ze zouden door mensen als Jean-Luc Dehaene en Rob Riemen - een fascist vermomd als antifascist - “een gevaar voor de democratie” worden genoemd. Men vergist zich helaas van vijand. Er zijn immers gutmenschliche politici die verklaren dat de sharia bij een twee derde meerderheid moet kunnen worden ingevoerd (de Nederlandse Minister van Justitie Piet Hein Donner in 2006). Ook zijn er domme en/of opportunistische arabisten die, gesponsord door bepaalde olielanden, op geruststellende toon opperen dat de sharia voor 98 procent overeenkomt met het Nederlandse recht (de Nederlandse arabist Maurits Berger in 2007). De verschrikkelijke beelden van de geseling van een vrouw die ons pas bereikten uit Soedan, laten zien wat er zoal in dat verschil van ‘slechts 2 procent’ zit.

Het feit dat er naast de VN een Organization of the Islamic Conference (OIC) bestaat, die 57 (islam)landen telt met inbegrip van de Palestijnse Autoriteit, en inclusief landen zoals Mozambique en Togo waar moslims niet eens een meerderheid vormen, zou al

voldoende achterdocht moeten wekken bij westerse leiders en opiniemakers. Het feit dat de OIC in blok de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens afwijst en in zijn islamitische tegenhanger, de ‘Caïroverklaring van de Mensenrechten in de Islam’, stelt dat de ‘mensenrechten in de islam’ steeds in overeenstemming moeten zijn met de sharia, zou bij ons moeten hebben geleid tot het diepe besef dat de clash of civilizations een onafwendbaar feit is. Sharia en jihad staan immers diametraal tegenover vrijheid en vrede, en ze zijn onmogelijk los te koppelen van de essentie van de islam.

Echter, hoe duidelijker de islamwereld zijn afkeer - inherent aan de leer van Mohammed - van de westerse waarden uit, hoe stiller het blijft in de Vlaamse media. Nadat Angela Merkel het wereldnieuws haalde - maar menig straathoekwerker, politieagent en onderwijzer wist dat natuurlijk al lang - door te stellen dat de multiculturele samenleving totaal is mislukt, en Yves Leterme zei dat ze gelijk heeft ‘in die zin dat het integratiebeleid niet steeds de heilzame effecten heeft gehad die men ervan verwachtte’, volgde in De Standaard een reeks opinies waarin het woord ‘islam’ niet één keer voorkomt. Behalve af en toe Mia Doornaert - gelukkig nog steeds een vaste waarde bij De Standaard - mag niemand de vinger op de wonde leggen. Gesubsidieerde Kifkiffers en CGKR-adepten, gluiperige sociologen à la Nadia Fadil, naïeve ‘stafmedewerkers intercultureel management’, ngo-gutmenschen en de Jan Blommaertsen van deze wereld zetten nog steeds de toon in onze media en leveren hun opinies op bestelling: dé islam bestaat niet, culturen zijn gelijkwaardig. Dat (men in) de islamitische wereld voortdurend het absolute tegengestelde zegt, schrijft en predikt, wordt genegeerd. En de islamkritische opinies van moedige mensen zoals ex-straathoekwerker Peter Calluy, hoogleraar Ronald Commers en hindoloog Koenraad Elst, worden niet of nauwelijks geplaatst.

Sam van Rooy  

Samen met Wim van Rooy samensteller van ‘De islam. Kritische essays over een politieke religie’ (ASP, 2010).

Bestellen?


[Deze tekst verscheen begin januari in het Vlaamse magazine Doorbraak.]