Dode baby’s

Terwijl de huisarts me als altijd vriendelijk begroet, stapt ze enkele pasjes achterwaarts, uitnodigend maar een handdruk krijg ik niet meer. 

Aangezien ik niet aan ‘t nieuwe abnormale normaal doe, zeg ik er wat van. 

Wat volgt is natuurlijk ‘n warrig gesprek want haar weigering van ‘n jaar geleden om ‘t geneesmiddel ivermectine eventueel als early treatment voor te schrijven in geval van ‘n covid ziektebeeld zit ons nog vers in ‘t geheugen. Bij haar en bij mij bedoel ik. Ik kan haar beter meteen vragen of ze er inmiddels achter is hoe bijzonder effectief ivermectine is gebleken in ‘t bestrijden van de covidplandemie maar dat laat ik na. 

Ach er valt best wat voor te zeggen om daar waar zieke mensen bijeen komen ‘n beetje afstand te houden maar als ‘n huisarts nu, haast tweeeneenhalf jaar na de corona-inceptie nog niet weet dat ‘t mRNA-vaccin nog (steeds) in de experimentele fase zit en daar lakoniek op reageert met “oh… dat…”, alsof ‘t een onbelangrijk detail is, waar moet je dan beginnen? 

Ik heb m’n huisarts altijd gemogen maar ik kan niet meegaan in haar opvatting dat we allebei onze waarheid mogen hebben. Er is maar 1 waarheid, de rest is perceptie. 

Ik krijg een verwijzing naar de gynaecoloog.

Die maandagochtend ben ik ruim op tijd via ‘n digitale paal ingecheckt - niets onmenselijks is een ziekenhuis tegenwoordig vreemd - en kan ik genieten van de collegiale gesprekjes die vanuit ‘t aangrenzende secretariaat de nog lege wachtkamer binnenwaaien. Ze gaan over vakanties en hoe die door onmenselijke toestanden op vliegvelden schandalig in de soep lopen. Over de onderliggende feiten laat niemand zich uit. 

Tegen negenen meldt de een na de andere gynaecoloog zich met een vrolijke noot of begroeting bij de dames van de poli, zoals dat gaat op ‘n maandagmorgen als de arbeidsplicht roept. Ik kijk belangstellend toe want ‘k heb geen idee wie mijn gynaecoloog is, of ‘t een man of ‘n vrouw is, want mij is alleen een achternaam en voorletters gegeven. Of dit vernieuwde moderne privacy wetgeving is, tevens onderdeel van ‘t nieuwe abnormale normaal, geen idee, je moet niet van alles een probleem willen maken. 

Stipt 9.00 uur wordt mijn naam omgeroepen en herhaalt ‘t tafereeltje van bij de huisarts zich: ‘n vriendelijke begroeting, enkele stappen achterwaarts meelopen maar geen uitgestrekte hand. 

“Hier ook al niet?” 

Zo begin ik onze kennismaking. Maar dit keer verloopt ‘t vervolg volslagen anders dan bij de huisarts en blijk ik een-het-oude-normaal-gynaecoloog voor me te hebben. Ik krijg alsnog een hand, vrijwel meteen gevolgd door haar vraag: “dus jij bent ook niet geprikt?” 

Daarna ontstaat ‘n wat samenzweerderige uiteenwisseling van informatie waarin we elkaar compleet aanvullen. Het lucht haar zienderogen op. M’n wakkere gynaecologe vertelt dat ze de enige op de afdeling is en hoe lastig ‘t haar gemaakt wordt om naar eer en geweten haar werk te doen. Ze is vanwege haar oplettende houding al een keer van hogerhand berispt. Gelukkig is ze niet alleen wakker maar ook gis. Als ‘n zwangere vrouw (dit pleonasme houd ik mijn leven wel vol want echt alleen vrouwen kunnen zwanger worden, al beweren verdwaasde geesten wel eens anders) haar nu vraagt of ze er goed aan doet zich te laten injecteren, antwoordt ze dusdanig dat ze zelf niet in de problemen komt en de zwangere vrouw evenmin. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Maar ondertussen. Wat een ellende.

“Ik heb nog nooit zo veel dode baby’s gezien als in het afgelopen jaar,” stort ze haar hart uit. Het heeft haar enorm aangegrepen. Wat denk je nou! Over de oversterfte in ‘t algemeen is ze ook niet te spreken. 

Als ze 1 jaar voor haar pensioen had gezeten dan wist ze ‘t wel maar deze gynaecoloog is dol op d’r werk, wil graag vrouwen blijven helpen, heeft een hypotheek en nog jaren voor de boeg… 

Dat haar collega’s wel braaf geprikt zijn, komt volgens haar doordat alles wat zij in hun studietijd voorgeschoteld krijgen voor waarheid aannemen. Dus nu ook deze georkestreerde prik-propaganda.De schapen…

Ik begin over hoe belangrijk het voor mij is lokaal te verbinden met andere bewuste mensen. Want je kunt, zoals zij heeft gedaan, met je geliefden uiteindelijk afspreken “agree to disagree en toch van elkaar te houden”, maar lukt het dan nog echt met elkaar te praten? 

Verbinden, dat wil zij ook. Dit cadeautje op de maandagochtend smaakt naar meer, ik wil in ieder geval alles horen over crisisgerelateerde zaken die ze als gynaecoloog de afgelopen jaren in haar vakgebied heeft meegemaakt. Anoniem of niet, dat mag, nee moet de mensheid ook weten. Er bestaan nog mensen bij wie ‘t morele kompas in orde is of wederom in balans kan worden gebracht. En die moet je koesteren. 

Niet nog meer dode baby’s!!

Hoewel het protocol twintig minuten voorschrijft, verlaat ik na een half uur haar werkkamer. 

Geen hand heb je, dus vraag om die hand en wie weet krijg je die, plus een goed verhaal. 

Medeplichtig

“Complicit.” Zo noemt Heather Heying mensen die de QR-code gebruiken. Ze zei dat onlangs in de DarkHorse Podcast die ze samen met haar man Bret Weinstein presenteert. Beiden zijn evolutiebiologen en Amerikanen.

Medeplichtig dus. 

Dat is nogal wat maar ik zie dat precies als zij en ‘t is DE vraag die me blijft bezighouden. Hoe moet je mensen zien die volledig meegaan in een leugenachtig narratief dat discrimineert en anderen, mensen met wie ze nog niet zo lang geleden omgingen, uitsluit? 

Medeplichtigen die weten wat ze doen want ze moeten de QR-code laten zien wanneer ze naar ‘n evenement gaan bijvoorbeeld. Zij weten dat anderen niet meer naar datzelfde evenement kunnen gaan. 

Zij weten!

Heathers man, Bret Weinstein, was er ‘n fractie minder uitgesproken over. Misschien vond hij het woord ‘medeplichtig’ iets te sterk en ‘t zou me niet verbazen als Geliefde het woord ‘medeplichtig’ evenmin zou gebruiken.

Goed, je kunt wat nuances aanbrengen. 

Zo ging vriend R. lekker uit eten in een restaurant waar we twee jaar terug ook wel samen kwamen. Hij had er heerlijk gegeten, meldde hij mij telefonisch. Hij stond er geen seconde bij stil hoe dat zou overkomen. Hij vond deze nieuwe situatie doodnormaal. Hij had enorm van z’n privilege genoten, ookal noemt hij het zelf niet zo natuurlijk. Hij had en heeft geen idee. 

Is dit om te lachen?

Dat zijn privilege niet veel later van hem werd afgenomen, heeft bij hem niks losgemaakt en al helemaal geen alarmbellen doen afgaan. Ik geloof eerder dat hij mij en Geliefde de schuld zou geven dat de restaurants weer dicht moesten dan dat hij zich werkelijk zou verdiepen in wat er gaande is. 

Het is te genant om er op te reageren en dat deed ik dan ook niet.

Waar is zijn morele kompas gebleven? Of bezat hij ‘t nooit maar viel het in vredestijd minder op?

“Neem die prik ook Annelies, dan ben je onderdeel van de oplossing.” 

Doe niet zo moeilijk. 

Dat niveau.

Ander geval.

80-jarige kennis vertelde afgelopen herfst in een ‘zoom-meeting’ dat ze naar ‘n concert was geweest en dat ze bij het tonen van haar QR-code heel kort aan ons had gedacht… Het voelde toch wat vreemd, wetende dat wij, muziekliefhebbers door wie ze weleens uitgenodigd werd naar ‘n concert te gaan, dit privilege ontberen.

Het heeft haar er nooit echt van weerhouden naar dat concert te gaan. 

Niets meer gehoord toen ook haar dat privilege werd afgenomen. Ze ondergaat dat lijdzaam maar van haar dochter E. (bewust ongeprikt) hoorden we dat ze dit jaar alweer naar de film en uit eten was geweest met haar andere volgzame want geprikte dochters. 

Zowel R. als die bejaarde kennis volgt louter de oude media en die houden hun voor dat het ‘t juiste te doen is.

Maar toch. 

Ze weten.

Als je ze vertelt dat je hebt gelezen dat er veel oversterfte is sinds er ‘gevaccineerd’ is, reageert de een, “waar staat dat dan?” De ander noemt de vrije media steevast complotdenkers of gekken.

Allemaal uitgekomen waarheden inmiddels maar wakker worden, ho maar. 

Opvallend is ook dat geen van de QR-mensen en ‘vaccinados’ wil praten over wat er gaande is, niet eens over wat ze dEnken dat er gaande is. 

Ik vraag me oprecht af hoe deze mensen te zien, hoe (en of) met hen om te gaan, nu en als het leugenachtige tegen de mensheid gerichte narratief valt. Als het valt…

Gaan ze het ooit zien? Willen ze het ooit zien? 

Ik vrees van niet.

 

Onverschillig

Hoe onverschillig kun je zijn?

Als ouders bijvoorbeeld.

Dat je het accepteert dat je bloedeigen kind alleen nog mag leren als ‘t een mondluier voordoet in de klas.

Omdat de overheid dat (aan)beveelt.

Geen enkele reden zou toch zo’n vergaande en in dit geval nutteloze maatregel mogen rechtvaardigen. Want een mens, een kind moet vrij adem kunnen halen. 

Om gezond te blijven en om te leren, en ‘baat het niet dan schaadt het niet’ gaat hier niet op. Mondkapjes zijn schadelijk. Dat is bekend.  

Hoe onverschillig kun jij, ouder, dus zijn om dit niet - als je ‘t om een of andere reden niet instinctief aanvoelt - goed uit te zoeken en je kind te beschermen?!

Maar het is waar. 

De meeste mensen zijn onverschillig en menen dat ‘t een deugd is als ze braaf doen wat hun van bovenaf wordt opgelegd. Ze geloven liever leugens dan dat ze hun gevoel en verstand volgen. Zo verweekt is de westerse mens geworden. En ze verwachten er een bonus voor. 

Dit is de gruwelijke les die deze geplande pandemie blootlegt.

Arme mensheid.

Om je baan, je werk te behouden, laat je je inspuiten met een experimentele vloeistof die hatseflats, rechtstreeks je aderen ingaat, alsof je ineens een junky bent geworden. Geen mens meer maar een (ver)slaaf(de) gehorige, en je volwassen kinderen raad je ‘t aan en de kleine kinderen sleur je erin mee. 

Om op vakantie te kunnen gaan, te kunnen reizen in het algemeen, te kunnen sporten, winkelen, naar de wc in ‘t cafe te mogen of naar je lievelingsrestaurant. De redenen zijn eindeloos en diep bedroevend. 

En ja, 

om je restaurant open te kunnen houden, is discriminatie ineens weer toegestaan! Het wordt je door de omgekochte media aangepraat dat ‘t gerechtvaardigd is, ja, dat het zelfs ‘n vanzelfsprekende weg is die je moet bewandelen, namelijk dat jij, restauranthouder, mensen die geen malle door de overheid goedgekeurde doch discriminerende code wensen te gebruiken, uitsluit. De deur wijst. Die moeten dan maar ergens anders gaan eten… Jij hebt immers je zaak te redden? 

Hoe onverschillig kun je zijn om vrijheid met privilege te verwarren?

Privileges om dit of dat te mogen maar die je zo weer kunnen worden afgenomen. Door de leiders die jij maar braaf blijft geloven en volgen.

Je hebt het al zien gebeuren, nietwaar?

Dus. 

Wanneer stopt de onverschilligheid?

Als je (klein)kind…

Als je restaurant toch…

Als je geld wordt ….

Bij de start van het EU-social credit system?


Annelies van der Veer

28.1.2022