Onafhankelijk en onbaatzuchtig;
voor uw dagelijkse portie geestelijk verzet.
Hoei Boei, de enige site met zowel Gerard Reve
als Harry Potter aan haar zijde.
Als u nog meer vragen heeft...
Binnenkort krijgen we glasvezel in de straat en dan schieten ze ook meteen een draadje naar m'n voordeur. Om wat beter te begrijpen wat me te wachten staat, bezoek ik de tijdelijke voorlichtingskeet van onze voormalige telecom monopolist die al enige tijd overdwars bij 't winkelcentrum staat en daarom niet te missen is.
In het mobiele voorlichtingscentrum zit een meisje van in de twintig achter een pc te klikken. De andere twee of drie pc-plaatsen zijn onbezet. Vakantie, nietwaar.
Het meisje staat beleefd op en vraagt waarmee ze me kan helpen. Met opgetogen gezicht vertel ik haar dat ik binnenkort glasvezel kan verwachten en graag wat meer hierover wil weten. Hoe lang gaat het duren, moet ik er voor thuis blijven, is het nodig dat een monteur m'n huis betreedt, welke apparatuur gaat waar plaats innemen in mijn huis? Van die dingen wil ik weten.
Of ik glasvezel krijg en wanneer dat gebeurt, weet ze niet, daar gaat zij niet over, maar - en ik onderdruk m'n verbazing want dit was niet mijn vraag - ik verzeker haar dat dat zo is want ik heb me er voor opgegeven.
Of er monteurs bij mij binnen moeten komen, weet ze eigenlijk niet.
Hoe lang de operatie gaat duren weet ze evenmin: “Ik verkoop alleen pakketjes”.
Wel kan ze me laten zien hoe het kastje eruitziet dat meestal in de gangkast wordt geplaatst.
Ik maak er snel een foto van, heb ik toch nog iets voor het thuisfront, en zeg gedag.
“Dag mevrouw,” zegt het meisje, “als u nog meer vragen heeft, dan weet u ons nu in ieder geval te vinden!”
Ja, denk ik, uiteindelijk gaat het allemaal om het verkopen van pakketjes, dat mag wel duidelijk zijn.
AnneliesvanderVeer
Islamitische twijfels: wordt er in het paradijs aan seks gedaan?
Professorale ruzie over de belofte van de Koran om de martelaren voor het moslimgeloof als prijs 70 maagden toe te kennen. Een artikel breekt het allemaal af en spreekt van «niet aardse geneugten», maar anderen corrigeren het: «De Profeet is heel duidelijk geweest»
In een samenleving zoals de islamitische, die meedogenloos de vormen van de vrouwen verbergt, is de ontmoeting met beschikbare en ongeremde vrouwen de obsessie van iedere man. Het is geen toeval dat er in de Koran gezinspeeld wordt op de bovenaardse (maar in werkelijkheid bijzonder aardse) prijs van tientallen zinnelijke maagden voor de martelaren van het moslimgeloof. En het is begrijpelijk dat, wanneer een onderzoeker van de teksten over Mohammed heeft beweerd dat er in het paradijs geen seks bedreven wordt, er onmiddellijk talrijke anderen hem gecorrigeerd hebben, om de gelovigen (en de kamikazes van de jihad) gerust te stellen. Er ontbraken daarbij evenmin details van seksuele maniakken: iedere “rechtvaardige” zal de kracht van honderd mannen hebben en zal honderd maagden per dag kunnen ontmaagden.
[Corbis]
Als de CIA het geweten had, zou men hem er zeker voor betaald hebben. De vooraanstaande professor Anwar Bin Majid Ishqi heeft het echter helemaal alleen gedaan. Met een eenvoudig artikel dat enkele weken geleden in het dagblad Al Madina gepubliceerd werd, heeft de directeur van het “Saudi-Arabische Centrum voor Strategische Studies” de droom van alle kamikazes verstoord, de uiterste illusie van iedere brave zelfmoordterrorist vernietigd en Bin Laden en zijn medewerkers beroofd van het meest waardevolle wapen. In zijn artikel «Het paradijs ligt buiten de seks» legt professor Ishqi, zonder er omheen te draaien, uit dat er daarboven geen maagden bestaan, noch vurige intieme handelingen, omdat daar gewoon geen seks op aardse wijze bestaat. Ook niet voor degene die er in stukjes aankomt nadat hij zich temidden van een bende gehate ongelovigen heeft opgeblazen. Het is dus zinloos te hopen op die 70 weelderige, donkerogige maagden, zinloos de illusie te scheppen dat ze zich, zoals zo vele aspirant kamikazes hopen, ineens naast een “escort fee” bevinden die je onzichtbaar begeleidt, terwijl je het dynamietvest draagt en die, smachtend en wellustig voor je opduiken, zodra je in een steekvlam verdwijnt. Dat is, volgens professor Ishqi, pure verlakkerij.
«Allah --legt de professor uit-- weet dat de menselijke natuur de aard van de genietingen van het paradijs niet kan begrijpen; en om het duidelijker te maken spreekt hij van donkerogige schoonheden, wijn, honing en fruit». Nog niet tevreden, maakt de professor ook schoon schip met de legende die veel zelfmoordterroristen er toe brengt de gulp met stalen platen te bepantseren en aldus het gereedschap dat onmisbaar is voor het genieten van een eeuwige, paradijselijke “duizend en één nacht” zeker te stellen. «Aangezien er daarboven geen seks bestaat, hebben de geslachtsorganen geen nut en verdwijnen zodra men er aankomt», zo verzekert de ketterse professor.
Lieve hemel! In minder dan geen tijd doet de pas bekend gemaakte beschrijving van het heilige paradijs de hel losbarsten. In minder dan geen tijd verdwijnt het artikel van de site, terwijl op het web de dissertaties elkaar opvolgen van de wahabitische pseudo-intellectuele geestelijkheid, tot alles bereid om activisten en eenvoudige gelovigen hun uiterste bevrijdingsdroom terug te geven.
De eerste die naar voren treedt is zijne eminentie Khaled Muhammad Al Numan. In een stuk met de emblematische titel «Ja, men doet aan seks in het Paradijs» haalt de geestelijke het Koranvers aan waarin de bewoners van het paradijs beschreven worden die «vrolijk bezig zijn» en «met hun bruiden op zachte kussens in schaduwrijke plekken rusten». Wat zullen ze toch aan het doen zijn? «Uit de interpretatie van de korankenners blijkt duidelijk --oordeelt Al Numan-- dat de in de verzen beschreven bezigheid gewoon de ontmaagding van de maagden is». En onder verwijzing naar Al Darr Al Manthur --een geroemde commentator van de hadith, ofwel de uitspraken van Mohammed-- voegt Al Numan eraan toe «Men heeft de Profeet gevraagd of men in het paradijs ooit aan seks zal doen en hij antwoordde zeker --volgens Allah-- zal het daarboven een flink dahman dahman zijn (Arabisch voor «hard duwen», NvdR) en zodra de man zich van zijn bruid verheven heeft, zal zij wederom een pure maagd worden».
Khaled Babtin, docent aan de universiteit Umm Al-Qura van Mekka en gezaghebbend lid van de vereniging voor de Islamitische Jurisprudentie, maakt het, dat mag gezegd worden, nog fraaier. Als we naar hem en zijn citaten luisteren, wordt het paradijs een echt Viagristan. «In het paradijs zal de gelovige de maximale potentie gegarandeerd worden voor iedere paring …hij zal de energie van honderd mannen krijgen ….iedere zalige kan zo iedere dag minstens honderd maagden hebben», verzekert Babtin en citeert de verschillende, gebruikelijke schriftverklaarders en hun uitleg van de hadith. Maar het grootste effect bereikt hij wanneer hij de mannen lijkt te willen geruststellen als ze zich zorgen maken het zonder hun onafscheidelijke vriend te moeten stellen. Rustig maar, verzekert Babtin: «Al de paringen die door de Koran en in de overlevering van de profeten genoemd worden, worden volbracht met het zelfde orgaan dat men op aarde bezat. Want dat zal niet verdwijnen --zoals iemand beweert-- aan de poorten van het paradijs… de gelovigen hierboven genieten op dezelfde manier als op aarde, met het enige verschil dat hierboven hun genot onvergelijkbaar intenser zal zijn».
Kortom,de kamikazes kunnen gerust zijn, mits zij de oude en verstandige raad niet vergeten om «een gepantserde onderbroek aan te trekken, voordat zij het bomvest omdoen».
Gian Micalessin
23.7.2010
Bron: http://www.ilgiornale.it/
Vertaling: Hans den Hollander
© IL GIORNALE ON LINE S.R.L. - Via G. Negri 4 - 20123 Milano - P.IVA 05524110961
De noodzaak van het ritueel
(...)
Zonder te willen beweren dat het stierenvechten prettig is voor de stieren, dat er geen mishandeling, pijn en lijden aan te pas komen of dat het niet verboden moet worden, wil ik een lans breken. Niet op de nek van een stier, maar voor wat, naar ik hoop, de kern van het stierenvechten is en mogelijk ook van het ritueel slachten: dat de slacht van een dier een serieuze aangelegenheid is, een daad om bij stil te staan en om te markeren. In de bio-industrie is de dood van een dier alleen in economisch opzicht belangrijk, het dier zelf doet er niet toe. Het doden is onderdeel van het productieproces en betekent verder niets, geen primitief vermaak, geen lust opwekkend gebeuren of amusement. Het betekent niets én het is niet zichtbaar. Zolang de bio-industrie niet omgevormd is of uitgebannen, ben ik bang dat het volledig laten verdwijnen van wreed geachte gebruiken die nog wel enige betekenis geven aan de slacht en het dier zelf, geen goed idee is. Zolang de bio-industrie er is, is het misschien wel gevaarlijk om het stierenvechten of het ritueel slachten te verbieden, omdat het doden van dieren dan nergens meer enige betekenis heeft. In hun meest ideale vorm geven stierenvechten en ritueel slachten die betekenis wél. Zij voorzien, alweer in de meest ideale vorm, ook in een systeem van regels voor de slacht. Temple Grandin beschrijft dat in haar boek Thinking in pictures als volgt.
'Killing is kept under control because it is done in a special place, according to strict rules and procedures. [...]. I believe that the place where an animal dies is a sacred one. There is a need to bring ritual into the conventional slaughter plants and use it as a means to shape people's behavior. It would help prevent people from becoming numbed, callous, or cruel. The ritual could be something very simple, such as a moment of silence. In addition to developing better designs and making equipment to insure the humane treatmant of all animals, that would be my contribution. No words. Just one pure moment of silence. I can picture it perfectly. *
Ik besef dat Grandin en ik uitgaan van een ideale situatie. Daar kan bij opgemerkt worden dat die ideale situatie in de bio-industrie nog niet eens in potentie aanwezig is, terwijl dit bij het stierenvechten en de rituele slacht wel zo is. Ik schrijf dit in de wetenschap dat ik waarschijnlijk door de meeste dierenliefhebbers niet begrepen zal worden en gediskwalificeerd als iemand die het mishandelen van dieren zou willen toestaan uit religieuze overwegingen, maar dat is beslist niet zo. Anders dan Grandin ben ik niet gelovig. Ik hang geen enkele religie aan en ben net als de meeste verstandige mensen mordicus tegen door religies opgelegde gebruiken en gedachten. Ik geloof ook niet dat er tijdens het stierenvechten of het ritueel slachten in ons land, recht wordt gedaan aan de dood van het dier of aan het ritueel dat wordt uitgevoerd. Daarvoor is de slacht waarschijnlijk al te massaal. Maar zoals gezegd, een kleine kans daarop is wel aanwezig en dat is nog altijd meer dan van de bio-industrie gezegd kan worden. Ik heb zowel afschuw van de wereld van de bio-industrie als van een wereld zoals dierenbevrijders die voorstaan, een wereld waarin dier en mens volledig van elkaar gescheiden worden. Ik ben bang voor een wereld waarin dieren niet meer de betekenis mogen hebben die mensen hun toeschrijven en waarin wij nooit meer met dieren mogen omgaan. Ik geloof niet dat zo'n wereld mogelijk is en nog minder dat die wenselijk is.
Amanda Kluveld
Amanda Kluveld - Mens&ndier
Verbonden sinds de zesde dag: een cultuurgeschiedenis
Pagina: 148-149
Uitgeverij De Arbeiderspers
Amsterdam - Antwerpen
16 euro 95
Bestellen?
* Grandin, Thinking..., hoofdstuk 11: http://www.spinninglobe.net/cowlady.htm
Jan en de zomerdip
(...) Dat hangt direct samen met mijn jaarlijkse zomerdip, waar ik met die andere 230.000 Nederlanders naar kijk. Heb je alles gehad, krijg je Zomergasten. Je wilde niet kijken, maar je kijkt toch. Dit keer met de pathetisch ingestelde Jan Marijnissen die zich, zo te horen, al aan het voorbereiden was op de dood, met al dat gepraat over de religie, en over de dingen waar het uiteindelijk allemaal om zou draaien, dat wil zeggen mooie muziek, dat wil zeggen vooral heel langzame, heel gedragen muziek. Muziek om bij te sterven. (...)
Lees de volledige tekst Jan en de zomerdip van Joost Niemöller hierr.
De 50 beste gedichten (33) Norman MacCaig - Aunt Julia
very loud and very fast.
I could not answer her—
I could not understand her.
She wore men’s boots
when she wore any.
—I can see her strong foot,
stained with peat,
paddling with the treadle of the spinningwheel
while her right hand drew yarn
marvelously out of the air.
Hers was the only house
where I’ve lain at night
in the absolute darkness
of a box bed, listening to
crickets being friendly.
She was buckets
and water flouncing into them.
She was winds pouring wetly
round house-ends.
She was brown eggs, black skirts
and a keeper of threepennybits
in a teapot.
Aunt Julia spoke Gaelic
very loud and very fast.
By the time I had learned
a little, she lay
silenced in the absolute black
of a sandy grave
at Luskentyre.
But I hear her still, welcoming me
with a seagull’s voice
across a hundred yards
of peatscrapes and lazybeds
and getting angry, getting angry
with so many questions unanswered.
“All I write about is what's happened to me and to people I know, and the better I know them, the more likely they are to be written about.”
Norman MacCaig (1910 – 1996) geldt als een van de beste dichters die Schotland in de 20e eeuw heeft voortgebracht, een oordeel waar ik me absoluut in kan vinden. Als ik de gedichten van MacCaig lees treft mij elke keer weer hun helderheid, hun subtiele humor en de louterende rust die uitgaat van de beelden die hij zo overtuigend op de lezer weet over te brengen.
MacCaig dichtte over dat wat hij wist en wat hem raakte. Daarbij stond het landschap en de bevolking van met name het Schotse platteland centraal. MacCaig werd geboren in Edinburgh, de stad waar hij ook het grootste deel van zijn leven zou wonen. Maar de vakanties bracht hij het liefst door in zijn geliefde Schotse hooglanden en in Aunt Julia overheersen de warme herinneringen aan zijn logeerpartijen bij zijn favoriete tante die met haar simpele levensstijl symbool staat voor de ‘gewone’ Schotse man en vrouw van het platteland waar MacCaig zo’n hoge achting voor had.
Die liefde voor het Schotse land en haar bewoners keert ook terug in zijn referenties aan directe fysieke gewaarwordingen. De tweede strofe uit Summer Farm is een illustratief voorbeeld:
A hen stares at nothing with one eye,
Then picks it up. Out of an empty sky
A swallow falls and, flickering through
The barn, dives up again into the dizzy blue.
MacCaig behaalde in 1932 zijn ‘Honours degree’ in de klassieke talen, maar voor hem verbleekt die kennis vergeleken met de met zoveel bewondering en fascinatie gadegeslagen natuur. ‘I don’t learn much, I’m a man/ of no improvements. My nose still snuffs the air/ in an amateurish way’, zo zegt hij in het zelfportret Ineducable Me, waar dezelfde fascinatie spreekt uit de laatste strofe: ‘How I admire the eider duck that dives/ with a neat loop and no splash and the gannet that suddenly/ harpoons the sea.’ (gannet: jan-van-gent [soort zeevogel])
De poëzie van MacCaig is een poging de tijd stil te laten staan of zelfs terug te gaan in de tijd. ‘I sit with my back to the future, watching/ time pouring away into the past.’ Zo zegt hij in Crossing the border. Die terugkeer in de tijd geldt zeker voor dit warme portret van Aunt Julia, die ook kort terugkeert in het wat langere zelfportret Return to Scalpay:
Aunt Julia’s house has vanished. The Red Well
Has been bulldozed away. But sharp and hard
The church still stands, barring the road to Hell.
Het traditionele aan Aunt Julia wordt versterkt door haar taal; zij sprak alleen Gealic, een taal die de jonge Norman niet sprak en niet verstond. Communiceren werd erdoor bemoeilijkt, maar Aunt Julia spreekt voor ons door haar doen en laten, en de metaforen in de vierde strofe geven de lezer een duidelijk beeld van een vrouw van het land die wordt gekarakteriseerd door het harde dagelijkse fysieke bestaan waarin de elementen een grote rol spelen en dat wordt beheerst door armoede – zie het sparen van de ‘threepennybits’ in de vierde strofe. Het feit dat de krekels die de jongen hoort vanuit zijn bedstee als ‘vriendelijk’ worden beschreven is veelzeggend; het verstrekt de warme gevoelens die uit dit gedicht spreken. Het fysieke element wordt versterkt door Schotse dialectwoorden als peatscrapes en lazybeds aan het einde.
In de laatste jaren van zijn leven werd de poëzie van Norman MacCaig volledig overheerst door het bittere gemis van zijn vrouw, die zes jaar eerder dan hijzelf overleed in 1990. Het leverde gedichten op die in al hun droefheid van een ongekende zeggenskracht getuigen, zoals het schrijnende Memorial, dat opent met de regel ‘Everywhere she dies. Everywhere I go she dies’ en dat afsluit met de strofe
Ever since she died
she can’t stop dying. She makes me
her elegy. I am a walking masterpiece,
a true fiction
of the ugliness of death.
I am her sad music.
Kees Bakhuyzen
Koningin Beatrix ondermijnt de constitutionele monarchie
Onder het regime van Beatrix was ook een linkse claque van monarchisten ontstaan. Progressieve iconen als Paul Rosenmöller, Andrée van Es en Ina Brouwer koesterden zich in het Oranje-zonnetje. Aan de rechter flank werd het gemor steeds luider. Zo sprak ik met Prosper Ego, voorman van de oerconservatieve organisatie OSL, die zich hardop beklaagde over ’burgerjuffen’ als de prinsessen Mabel en Máxima en hun linksige entourage.
Van Wijnen, voorheen werkzaam bij Parool en NRC Handelsblad, prees daarentegen het optreden van Beatrix. “Prins Claus heeft veel bijgedragen aan de vermaatschappelijking van het koninklijk huis. Hij gaf het een min of meer vooruitstrevend gezicht en dat hielp mee bij het aanvaardbaar worden voor de linker vleugel. Daarnaast is er de strakke regie van Beatrix. Zij houdt de monarchie in stand door conflicten te voorkomen en aanstoot te vermijden. Bij hun contacten met progressieve kringen hoeven de Oranjes zich niet te forceren. Ze gaan mee met de tijd. Dankzij de consensus zijn de Rosenmöllers en de Van Essen hun eigen kring geworden.”
Volgens Van Wijnen stond de monarchie niet meer ter discussie. “Links is veranderd. De ideologische tegenstellingen uit de jaren 70 zijn onder Wim Kok verdwenen. Er is algemene eensgezindheid, waardoor de monarchie geen strijdpunt meer is.”
De eensgezindheid was in 2005 overigens minder groot dan Van Wijnen veronderstelde. Het land had toen al te maken met nieuwe ideologische twisten. Beatrix kon haar partijdigheid niet verbloemen. Het volk klaagde over haar afstandelijke reactie op de moord op Pim Fortuyn. Na de moord op Theo van Gogh tastte de majesteit volgens veel waarnemers opnieuw mis door de familie van de vermoorde cineast te negeren en in plaats daarvan te verschijnen in een multicultureel centrum.
“Beatrix heeft de multiculturele idealen van de linkse elite omarmd”, schreef ik in mijn boek Het verraad van links. “Zolang er over de multiculturele samenleving een (afgedwongen) consensus bestaat, heeft bijna niemand problemen met deze taakopvatting van Beatrix… Politieke problemen dreigen er wel als er in de Nederlandse samenleving diepe verdeeldheid ontstaat over de manier, waarop het multiculturalisme wordt ingevuld… Op zulke momenten dreigt juist te gebeuren, wat Beatrix volgens bewonderaar Van Wijnen zo kundig heeft vermeden: het voorkomen van conflicten en het vermijden van aanstoot.”
Een constitutionele monarchie functioneert alleen als de majesteit zelf geen voorwerp wordt van politieke discussie. Dat brengt met zich mee dat het koningshuis zich verre moet houden van controversiële activiteiten. De koningin vervult een ceremoniële rol (Prinsjesdag, staatsbezoeken, lintenknippen), biedt troost bij rampen (Enschede, Bijlmer), houdt zich bezig met algemeen aanvaarde goede doelen, en probeert zich zo neutraal mogelijk op te stellen bij kabinetsformaties.
Onder Beatrix en haar echtgenoot Claus heeft zich een verschuiving voorgedaan naar activiteiten, waarover binnen de politieke en maatschappelijke elite wel consensus bestaat, maar die bij ‘de mensen in het land’ minder goed liggen. PVV-leider Geert Wilders heeft hiervoor de term ‘linkse hobby’s’ gemunt: Europese eenwording, multiculturalisme, ontwikkelingssamenwerking.
Hierover werd tien tot vijftien jaar geleden nog wel een beetje gemord in de kolommen van Elsevier of de Telegraaf. Met de opkomst van Fortuyn en Wilders heeft de oppositie hiertegen echter een politiek gezicht gekregen. De gevolgen voor de monarchie zijn desastreus: het optreden van Beatrix is onderwerp van politieke discussie geworden. Haar omarming van de linkse elite heeft geen nationale eenheid rond het Oranjehuis gesmeed. In plaats daarvan zijn we terug in de tijd van koning Willem III - de tijd waarin de Oranjes werden gezien als bondgenoten van de heersende klasse.
Wat zich achter de coulissen van Huis ten Bosch afspeelt, zal pas later exact bekend worden. Maar het beeld - vertekend of niet - is nu al dodelijk. Opnieuw fungeert de majesteit als steunpilaar van de zittende elite. Ze wekt de verdenking dat ze via de inzet van ‘vazallen’ als Herman Tjeenk Willink en Ruud Lubbers wil voorkomen dat de PVV in het kabinet komt, mede ter bescherming van haar favoriete thema’s.
Staatsrechtsgeleerden kunnen uitleggen dat het er niet eens toe doet of de verdenking klopt. Omdat de koningin zich zogenaamd niet kan verdedigen tegen dergelijke beschuldigingen, moet zij preventief te werk gaan en in de woorden van Van Wijnen ’geen aanstoot geven’. De eigenzinnige Beatrix slaagt daar niet meer in. De strakke regie is verworden tot een starre regie.
Het is daarom geen wonder dat de laatste dagen steeds meer geluiden komen dat de majesteit terug in haar hok moet (Sylvain Ephimenco in Trouw). ‘Majesteit formeer mee. Weg ermee!’ roept hoogleraar Meindert Fennema in De Groene. “We weten dat het staatshoofd geen kabinet met PVV of SP wenst, al was het alleen omdat die partijen een ceremonieel koningschap voorstaan”, speculeert docent en schrijver August Hans den Boef op website Joop.
Het gemopper op de meeformerende vorstin slaat over van de borreltafel naar de media. Voor de oprechte aanhangers van de monarchie is dat een horrorscenario. In de nadagen van haar regeerperiode ondermijnt de koningin de constitutionele monarchie. Ze ondergraaft de onomstreden positie waarover ze in de jaren daarvoor zo zorgvuldig heeft gewaakt.
Het kan niet anders of de roep om een ceremonieel koningschap zal sterker worden. Geen majesteit meer als deel van de regering. Geen bemoeienis meer van een niet-gekozen functionaris met de samenstelling van het kabinet. Nu de maatschappelijke consensus over Europa, de multiculti en de ontwikkelingshulp afbrokkelt, zal de familie Van Amsberg andere hobby’s moeten zoeken. Afbouw van het multiculti-koningshuis dus. Minder buitenhuizen aan de andere kant van de aardbol. Terughoudend optreden als ambassadeurs van ontwikkelingshulp. In plaats daarvan meer aandacht voor ‘onschuldige’ bezigheden in het verlengde van de padvinderij, het Rode Kruis, het watermanagement en de restauratie van oude stoomgemalen.
Nog beter is het natuurlijk om ons land om te vormen tot de Republiek der Nederlanden.
Carel Brendel
Marlies ter Borg: "Wilders verdraait de Koranteksten"
(ingezonden), Marlies ter Borg in NRC, 21.7.2010, katern 1 pagina 7: "Wilders verdraait de Koranteksten".
"De bedoeling van de Koran was om juist een einde te maken aan dochtermoord
Dat Geert Wilders de Koran zo vaak fout citeert komt niet alleen door gebrek aan dossierkennis, schrijft Marlies ter Borg.
In zijn ijver zijn wereldwijde kruistocht tegen de islam voort te zetten, verdraait de leider van de PVV, Geert Wilders, opnieuw citaten uit de Koran. Zo verwijst hij op de Opiniepagina van 19 juli naar een zin waaruit zou blijken dat de Koran anti-vrouw zou zijn, omdat een vader er de pest in heeft dat hij een dochter kreeg. Dan „wordt zijn gezicht zwart”. Wilders zegt er zoals gewoonlijk niet bij welke vertaling hij gebruikt, maar de verwijzing 43:15 klopt niet. Hij bedoelt waarschijnlijk 16:58-59.
Maar die ene zin betekent juist het tegenovergestelde. Ik citeer uit de standaardvertaling van Leemhuis: „En wanneer een van hen het goede nieuws van een meisje krijgt, betrekt zijn gezicht en hij is vol ingehouden woede.”
Volgens de Koran is een dochter krijgen dus goed nieuws. De Koran maakt hier de vaders uit de tijd van Mohammed verwijten, omdat zij juist ten onrechte boos waren als ze geen jongen kregen, maar een meisje. Zij plachten indertijd zelfs pasgeboren meisjes levend te begraven. In 81:8 waarschuwt de Koran dergelijke misdadige vaders, dat zij daarvoor later ter verantwoording geroepen zullen worden. Dat is dus heel anders dan wat Wilders beweert.
Wilders verwijt in zijn stuk ook de Koran dat God daar niet als vader getypeerd wordt, zoals dat in de Bijbel wel gebeurt en dat is volgens hem onpersoonlijk. Inderdaad, Allah lijkt niet op een vader of een moeder, maar op niets omdat hij de Schepper van alles is. Maar een niet op een persoon lijkende God kan volgens de Koran wel een persoonlijke verhouding tot mensen hebben, naar ze luisteren, ze vergeven. Zoals aan het begin van bijna elke soera wordt herhaald: „Allah is de Barmhartige Erbarmer” en dat is helemaal niet zo hard en onmenselijk als Wilders beweert.
Wilders valt niet alleen een gebrek aan dossierkennis te verwijten. Erger is het al of niet bewust, bij herhaling foutief lezen en citeren uit een, zeker voor hem en de PVV, belangrijk dossier, om het vervolgens te typeren als een ‘duivels’ boek."
Bron: NRC.nl
Alice Schwarzer contra de boerka: de sluier van de fundamentalisten
Toen het Franse parlement aan de vooravond van de 14e juli het verbod op het dragen van de boerka in het openbaar verbood, stemden – afgezien van twintig dissidenten – de socialisten, de communisten en de Groenen blanco. In het hoofddoekdebat schijnt het politieke front in alle Europese landen hetzelfde te verlopen: links neigt tot tolereren, conservatief en rechts tot een verbod. En de bevolking?
In Frankrijk is 82% van de mensen voorstander van een boerkaverbod. En de meerderheid van de zes miljoen moslims in Frankrijk is er ook voor. Ook dat komt overeen met de stemming in de bevolking van de westerse landen.
Net als in België moet ook de wet in Frankrijk nog de Senaat passeren. Daarna zal in de toekomst een vrouw, die in Frankrijk volledig versluierd in het openbaar optreedt, een boete krijgen van € 150,- en een cursus burgerschapskunde moeten volgen. Mannen, die hun vrouw onder de boerka ”dwingen”, worden – theoretisch – bedreigd met een jaar gevangenisstraf en geldboetes tot dertigduizend euro. Want een vrouw, die zo onderdanig is om te verdwijnen in het zwarte gat van de volledige versluiering, zal vermoedelijk nauwelijks de moed bezitten om haar man aan te geven wegens boerkadwang.
Toen het boerkadebat in Frankrijk in 2009 begon, geïnitieerd door een communistische burgemeester, beweerden diegenen die de boerka tolereren eerst dat er in het hele land überhaupt maar 156 boerkadraagsters zouden zijn. Daarom zou een verbod irrelevant zijn. Intussen is hun aantal in de officiële statistieken gegroeid naar tweeduizend. Waarbij opmerkelijk is, dat minstens één op de drie versluierde vrouwen in Frankrijk een bekeerlinge is. In de regel hebben hun mannen d.m.v. een huwelijk aan hen het Franse staatsburgerschap te danken.
Zo ook in het geval van de Algerijn Lies Habbadj, wiens volledig versluierde Franse vrouw Anne in Frankrijk het boerkadebat veroorzaakte. Een politieagent had haar een bekeuring gegeven vanwege het rijden met een niqab, de volledige versluiering, die alleen een spleet voor de ogen vrijlaat. Haar man is een actieve aanhanger van de zich aan de letter van de Koran houdende missionarissekte ”Tabligh”. De slager uit Nantes werd al langer door de Franse geheime dienst in de gaten gehouden, omdat hij al jarenlang weken achter elkaar in Pakistan verblijft.
Habbadj heeft overigens nog drie vrouwen, met wie hij echter niet volgens het Franse, maar alleen volgens islamitisch recht is getrouwd. Toen justitie hem wilde aanklagen vanwege polygamie, zocht de blijkbaar goed geschoolde moslim de publiciteit op en verklaarde dat dan ook de vele Franse mannen, die minnaressen hebben, wegens polygamie aangeklaagd zouden moeten worden. Lies Habbadj is dus geenszins een naïeve gelovige, maar een tactisch optredende islamist, wie de straf voor zijn vrouw waarschijnlijk heel goed uitkwam, omdat hij uit schijnt te zijn op provocatie van de rechtsstaat.
Net zoals destijds de Duits-Afghaanse Fereshta Ludin, die meer dan acht jaar lang tot aan het hoogste gerechtshof procedeerde voor het recht van leraressen op het dragen van de hoofddoek in school. Of zoals in het geval van de zogenaamde ”hoofddoekaffaire”, die in het jaar 1989 Frankrijk bezighield. Toen hadden desbetreffende politiek actieve vaders en ooms drie kleine meisjes provocatief met een hoofddoek naar de laïcistische school gestuurd – en zodoende een jarenlange discussie veroorzaakt, waarin bijna geheel links zich uitsprak voor de hoofddoek.
De filosofe Elisabeth Badinter, de vrouw van de voormalige socialistische minister van justitie, was destijds een van de weinige linkse stemmen, die tegen de – negentien jaar later daadwerkelijk verboden – hoofddoek in de school pleitte. Ze sprak van een ”versluierd verstand”. Ook nu verhief Badinter haar stem weer en schreef een open brief aan de boerkadraagsters: ”Zijn wij in uw ogen zo verachtelijk en onrein, dat u ieder contact, iedere relatie met ons weigert, tot aan een kleine glimlach toe?”, vroeg ze en ging verder: ”In werkelijkheid gebruikt u de democratische vrijheden om de vrijheid af te schaffen. Dat is een oorvijg voor al uw onderdrukte zusters, voor wie voor deze vrijheden, die u zo veracht, de doodstraf dreigt.”
Het is inderdaad heel moeilijk te begrijpen, hoe vrouwen vrijwillig een verhulling kunnen dragen, die in de ”Godstaten” en in alle landen waarin inmiddels de islamisten de macht hebben, onder bedreiging met de dood aan vrouwen wordt opgedwongen. In deze landen hebben de vrouwen geen andere keuze. En ook binnen de door islamisten beheerste gemeenschap middenin Europa is het voor moslima’s niet altijd eenvoudig.
Maar wat is er aan de hand met de bekeerlingen, die in landen zijn opgegroeid, waarin hun voorgangsters zo moeizaam gelijkberechtiging – van het stemrecht tot aan het recht op zichtbaarheid in de openbare ruimte – hebben bevochten? Hun motieven schijnen angst voor vrijheid en zelfverantwoordelijkheid en vrouwelijk masochisme te zijn, als gevolg van een lange reële onderdrukking en vernedering van het vrouwelijke geslacht.
Maar de subjectieve motieven van vrouwen en meisjes, die zich in democratieën ”vrijwillig” onder een hoofddoek of volledige versluiering begeven, zijn slechts het ene gebied en overigens veelzijdig en wisselend – mits deze vrouwen überhaupt de innerlijke en uiterlijke vrijheid bezitten om van mening te wisselen. Het andere gebied echter, de objectieve betekenis van de sluier, is duidelijk: de hoofddoek en de chador waren ook in de islamitische wereld relicten van de niet verlichte plattelandsbevolking – totdat Khomeini in Iran de Godstaat uitriep. Sindsdien is de hoofddoek de vlag van de gepolitiseerde islam en de volledige versluiering zijn totale overwinning.
De meerderheid van de islamwetenschappers schijnt het erover eens te zijn, dat noch de islamitische hoofddoek, die de haren helemaal bedekt, noch de volledige versluiering religieus gemotiveerd zijn. Maar, eerlijk gezegd vind ik deze kwestie irrelevant voor ons debat. Want het kan toch niet zo zijn, dat wij teksten, die uit religieuze en machtspolitieke interesses eeuwen of zelfs duizenden jaren geleden werden geschreven, in de rechtsstaat als realiteit erkennen – zelfs wanneer ze de meest fundamentele mensenrechten overtreden.
Met de hoofddoek dragende moslima’s in onze landen moeten we vanzelfsprekend praten en niet alleen tegemoet treden met verboden. Op kleuterscholen, scholen en in de openbare dienst heeft deze hoofddoek, die geen religieus, maar een politiek teken is, niets te zoeken. Daarbij komt nog, dat het een enorme opluchting voor veel islamitische meisjes uit orthodoxe of fundamentalistische families zou zijn als de hoofddoek hen in ieder geval niet op school als de ”anderen” zou stigmatiseren en in hun bewegingsvrijheid zou hinderen en hen van de jongens als wezens van een andere planeet zou scheiden. Wij zouden de meisjes met de ontplooiingsmogelijkheid school überhaupt pas de kans tot een op zekere dag echte vrije keuze bieden.
De volledige versluiering heeft echter in een democratie niets te zoeken. Zij berooft de vrouwelijke mensen van iedere vorm van individualiteit en beperkt hen enorm in hun bewegingsvrijheid. Boerka en niqab zijn enorm mensverachtend. Niet alleen voor de in hun stofgevangenissen opgesloten vrouwen, maar ook voor de mannen, die worden toegedicht dat ze zich als een dier op iedere vrouw zouden storten van wie ze ook maar een haar of een stuk lichaam kunnen zien.
In Duitsland werd de afgelopen maanden in bijna alle media neerbuigend spottend bericht over het Franse boerkadebat. Hebben de Fransen eigenlijk geen andere problemen? Wij hebben in ieder geval deze problemen niet!, was de teneur. Zogenaamd zijn er bij ons geen vrouwen die een boerka of niqab dragen. Met uw toestemming, ik ben verbaasd. Al geruime tijd zie ik tijdens ieder wandeling door het centrum van Keulen minsten twee tot drie volledig versluierde vrouwen, meestal in begeleiding van nonchalante mannen in jeans. Hoelang willen we eigenlijk nog net doen alsof we zulke slavinnenoptredens niet zien?
Toen Frankrijk in de herfst van 2008 het hoofddoekverbod voor leraressen en leerlingen op school aannam, dreigde de Al Qaida-leider Abou Moussab Abdoul Wadoud: ”Wij zullen ons in de naam van de eer wreken voor onze dochters en zusters in Frankrijk. Vandaag is het de chador, morgen de niqab.” Wadoud en zijn ”goddelijke strijders” schijnen het serieus op te vatten.
Maar president Sarkozy liet zich niet intimideren. Als zoon van een geëmigreerde Hongaar en een Griekse Jodin, opgegroeid bij de joodse, ooit voor de nazi’s gevluchte, grootouders, heeft hij zelf een ”migratieachtergrond” en een zeer pragmatische, onsentimentele relatie tot integratie. ”Wij zijn een oude natie, die het eens is met betrekking tot een bepaalde voorstelling van de waardigheid van de mens, in het bijzonder de waardigheid van de vrouw”, verklaarde Sarkozy. ”De volledige versluiering, die het gezicht verbergt, is een overtreding van onze fundamentele republikeinse waarden.”
Ook Sarkozy’s islamitische staatssecretaris Fadela Amara verklaarde, dat ”de boerka een zichtbare uitdrukking van de fundamentalisten in ons land” zou zijn. De Frans-Senegalese Rama Yade, ook moslima en lid van het kabinet, noemde de boerka ”mensverachtend en pure hoon”. Geheel anders klinken echter Europese linkse mensenrechtenorganisaties. Zo waarschuwde ”Human Rights Watch” tegen de ”stigmatisering” van de boerkadraagsters door een verbod, verklaarde Amnesty International dat een boerkaverbod een overtreding van ”de fundamentele rechten van vrouwen” zou zijn; en gaf de leidster van de socialisten Martine Aubry uiting aan haar zorg, dat men daarmee de boerkadraagsters nog sterker zou ”isoleren”. Net alsof een stijging van de isolering van de vrouw onder de boerka überhaupt mogelijk zou zijn.
Deze bevoogding van links is niet nieuw. Opvallend is, dat in heel Europa links de strijd tegen de islamisering overlaat aan de conservatieven respectievelijk aan rechts. Met als resultaat, dat rechts dit gedeeltelijk populistisch functionaliseert en misbruikt. En links? Dat relativeert met zo’n foute tolerantie niet alleen moeizaam verkregen westerse waarden zoals staatkundigheid en gelijkberechtiging, maar negeert ook de terechte angst van de bevolking. Vooral echter laat het de meerderheid van de moslima’s in de steek, die immers de eerste slachtoffers van de fundamentalistische onruststokers zijn.
De redenen voor deze schijnbare ”vreemdelingenliefde”, die eigenlijk slechts de keerzijde van de vreemdelingenhaat is, schijnen veelzijdig te zijn. Ze reiken van onverschilligheid en een slecht geweten tot aan een zeer principieel ”differentialisme” van deze zonen en dochters van Michel Foucault en Claude Lévi-Strauss. Want het waren die kringen, die het offensief van het islamisme lange tijd als ”revolutie van het volk” hebben gevierd. Foucault bijvoorbeeld was een van de eerste en meest fervente voorstanders van de Iraanse Godstaat. En de liberalen en conservatieven? Die deden en doen vrolijk zaken met de islamisten. Over de mensenrechten, in het geval van de vrouwen, heeft het daar niemand.
Toen de feministes vanaf de late jaren-70 de genitaliënverminking bekritiseerden, werden ze door links beschuldigd van ”blank, burgerlijk Eurocentrisme” en aangewezen zich erbuiten te houden. Met betrekking tot de gruwelijke genitaliënverminking bestaat er intussen een algemene mentaliteitsverandering. Moeten we de maatschappelijke aanvaarding van de boerka ook nog twintig tot dertig jaar laten geworden – totdat het te laat is? Moeten we ons er opnieuw buitenhouden, als voor de ogen van ons allemaal midden onder ons vrouwen van hun meest elementaire mensenrechten beroofd en onzichtbaar gemaakt worden? Willen we nog steeds niet begrijpen, dat het hier niet om geloofskwesties, maar om doelbewuste politieke provocaties gaat, die dankzij onze foute tolerantie de grenzen van de rechtsstaat zouden kunnen overschrijden?
”Zouden we de boerka moeten verbieden?”, werd er onlangs tijdens een openbare manifestatie gevraagd. Wat een vraag! Ja, natuurlijk! Met welke spitsvondige, formele juridische formuleringen dan ook. Want er bestaan grenzen aan de ”religievrijheid”. Met die willen bijvoorbeeld ook christelijke fundamentalisten motiveren waarom ze hun kinderen niet naar onze scholen sturen.
Reeds sinds paus Johannes Paulus II. Is er overigens al een sluiten van de rijen tussen de conservatieven en fundamentalisten van beide religies waar te nemen. Daarbij hebben ze beiden hun privileges en de zelfbeschikking van de vrouw in het vizier. Dat is een ook voor christenen gevaarlijke strategie. Want ze zouden uiteindelijk aan het kortste eind kunnen trekken.
Een boerkaverbod zou slechts symboolpolitiek en het probleem van de ondermijning door het Steentijdislamisme daarmee niet opgelost zijn, argumenteren de hele slimmeriken. Dat klopt. Maar symboolpolitiek is ook politiek. En een verbod zou een eerste stap en een zichtbaar teken zijn – niet alleen voor de onzichtbare vrouwen. Niet toevallig nam het Franse parlement aan de vooravond van de 14e juli het boerkaverbod aan. Het is de verjaardag van de Franse revolutie – op de nationale feestdag zelf wordt in Frankrijk niet gewerkt, maar gevierd. Deze Franse revolutie proclameerde meer dan tweehonderd jaar geleden de ”vrijheid, gelijkheid en broederschap” voor alle mensen. En wij vrouwen voegden daar ”zusterschap”, of beter gezegd het ”broeder- en zusterschap” aan toe. Daarvan willen we geen afstand meer doen.
Alice Schwarzer
Bron: http://europenews.dk/de/node/33886
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
[Zie ook Kein Kopftuch in der Schule!]
Wat Is Nu Gezond? ("Een nikab is dus slecht voor de botten!")
Veel allochtone vrouwen hebben een tekort aan vitamine D omdat ze een donkere huid hebben die ze bovendien geheel bedekken. De donkere huid houdt een groot deel van het ultraviolette licht tegen dat de huid nodig heeft voor de aanmaak van vitamine D, en de kleding doet de rest. Een nikab is dus slecht voor de botten! Bij zwangere allochtone vrouwen en hun baby's komen ernstige tekorten aan vitamine D voor.
Hoe komt iemand van tusen de vier en de vijftig jaar aan genoeg vitamine D? Dat is niet heel moeilijk. Wie vier boterhammen besmeert met margarine of halvarine heeft bijna de helft van zijn dagelijkse vitamine D-behoefte binnen. In de zon lopen plus het eten van wat vis doet de rest. Vis is een uitstekende bron van vitamine D, een blikje sardines levert evenveel als tien boterhammen met margarine. Het hoeft geen wilde vis te zijn, gekweekte zalm en forel zijn ook rijk aan vitamine D.
In roomboter (echte boter) zit bijna geen vitamine D en in melk ook niet. Als een peuter al zijn vitamine D uit halfvolle melk zou moeten halen zou hij 50 liter melk per dag moeten drinken. Melk levert wel de kalk, maar niet de vitamine D die nodig is om die kalk op te nemen.
Fabel: Melk bevat vitamine D.
Feit: Melk bevat van nature nauwelijjk vitamine D. Daarom wordt er in Amerika en Scandinavië vitamine D aan toegevoegd, maar bij ons niet. In Nederland zijn melk en roomboter geen goede bron van vitamine D.
Behalve vitamine D bevat margarine onverzadigde vetzuren, die het cholesterol verlagen en de kans op een hartinfarct verkleinen. Margarine en halvarine zijn best gezond en vergeleken met hagelslag, kaas of pindakaas die erbovenop komt levert halvarine nauwelijks calorieën. (...)
Uit: Wat Is Nu Gezond? Fabels en feiten over voeding - Prof. Dr. Martijn B. Katan
Pag. 45-46
Uitgeverij Bert Bakker
Bestellen?
Kritisch onderzoek nodig naar subsidie Amerikaanse islamclub
Volgens de wollige projectbeschrijving is het programma gericht op ‘een wereldwijde infrastructuur voor samenwerking onder moslimvrouwengroepen, organisaties, instellingen en netwerken’, ‘religieuze context voor een dialoog van moslimvrouwen over, en bevordering van hun rechten’, ‘een institutionele stem voor de gelijkheid van man en vrouw’ en ‘toegankelijke kennis over effectieve manieren om de rechtvaardige ethiek van de islam te bevorderen’.
Het is de bedoeling dat WISE met gemarginaliseerde vrouwen en meisjes gaat werken in Afghanistan, Bangladesh, Egypte, India, Jordanië, Marokko, Nigeria, Pakistan, Palestina, Saoedi-Arabië, Somalië en Turkije. In die landen is genoeg werk aan de winkel, al kun je je afvragen of het niet juist de 'rechtvaardige' ethiek van de islam is waardoor deze vrouwen en meisjes worden gemarginaliseerd.
Maar het blijft vreemd dat een Amerikaanse vereniging voor de bevordering van de islam is opgenomen in de lijst van 45 organisaties, die in de Derde Wereld met Nederlandse steun werken aan de Millennium Development Goals op het gebied van de vrouwenrechten. Het (Nederlandse) MDG3 Fund is volgens het laatste financiële verslag een van de belangrijkste extra financiers van ASMA, alleen overtroffen door een fonds van de regering van de oliestaat Qatar. Nader onderzoek kan daarom geen kwaad, zeker omdat ASMA - anders dan bijvoorbeeld Volkskrant-correspondent Diederik van Hoogstraten vandaag (23 juli) zijn lezers wijsmaakt - wel degelijk tot over de oren in het project op Manhattan zit.
Van Hoogstaten: “Die organisatie heeft echter niets van doen met het initiatief in New York. Wel is imam Faisal Abdul Sauf (sic) van het toekomstige Centrum getrouwd met Daisy Khan, die de ASMA leidt; Sauf zit in het bestuur van ASMA.”
Een korte rondgang op de website van ASMA zelf laat zien dat ASMA en Cordoba Initiative nauw met elkaar zijn verweven. Over board member (bestuurs- of directielid) imam Feisal Abdul Rauf lezen we dat hij oprichter is van ASMA en voorzitter van het Cordoba Initiative. Volgens de achterliggende bio is hij oprichter and CEO (Chief Executive Officier, algemeen directeur) van de ASMA. Daarnaast wordt hij omschreven als ‘architect’ van het Cordoba Initiative, een ‘interreligieuze blauwdruk voor het verbeteren van de relaties tussen de moslimwereld en het Westen & Amerika’. Echtgenote Daisy Khan is oprichter en uitvoerend directeur van de ASMA en bedenker van het WISE-programma.
Op de ASMA-website staat verder een recente reportage van NPR News over het omstreden Cordoba House, ‘volgens voorstanders geen moskee, maar een cultureel centrum met een plaats om te bidden‘. Volgens dit verslag is het project ‘de droom van imam Feisal Abdul Rauf en zijn vrouw Daisy Khan’.
De website van het Cordoba Initiative (waarvan imam Rauf naar eigen zeggen de architect is) schenkt ruim aandacht aan Cordoba House. Wie het vakje ‘What we do’ aanklikt, komt behalve het door Nederland ondersteunde WISE-project ook het Cordoba House tegen. Bij Who we are lezen we dan weer dat imam Feisal Abdul Rauf, de voorzitter van het Cordoba Initiative, in 1997 de ASMA heeft opgericht. Medewerker Josh Martin werkt als coördinator voor zowel ASMA als Cordoba Initiative.
De banden tussen ASMA en Cordoba Initiative zijn dus zeer nauw. Extra aandacht is des te meer gewenst omdat Rauf weliswaar wordt aangeprezen als ‘bruggenbouwer’, maar volgens zijn tegenstanders lang niet zo gematigd is als door zijn westerse supporters wordt aangenomen. Onderzoeksjournaliste Alyssa Lappen omschrijft Rauf als ‘een wolf in schaapskleren’ met ‘wortels in de Moslimbroederschap‘, een voorstander van de sharia en een goedprater van de aanslagen van 11 september. De islamcritici Pamela Geller signaleerde ook 'double talk' bij Daisy Khan. In een radioprogramma liet ze zich zeer halfslachtig uit over het wijdverbreide veschijnsel van polygamie onder Amerikaanse moslims. Khan raadt vrouwen aan om het niet nemen van een tweede vrouw in het huwelijkscontract op te nemen, 'want mannen kunnen op een dag besluiten hun recht op een tweede vrouw te laten gelden'. Alsof de Amerikaanse wetgeving dit uit de sharia afkomstige 'recht' niet bij voorbaat uitsluit.
Niet alleen islamcritici maar ook echt gematigde moslims hebben kritiek op Rauf en zijn plannen. Volgens Stephen Suleyman Schwartz, directeur van het Center for Islamic Pluralism, weigert Rauf te erkennen dat Hamas een terroristische organisatie is. Daarnaast speelt hij een hoofdrol in de Perdana Global Peace Organization, een belangrijke sponsor van de door Hamas en de Moslimbroederschap opgezette Gaza-vloot. Schwartz heeft verder kritiek op de ondoorzichtige financiering van Raufs projecten.
Je vraagt je af waarom en hoe een Nederlandse minister voor Ontwikkelingssamenwerking uitgerekend bij deze omstreden figuur is terechtgekomen. Helemaal uit het niets is de ’bruggenbouwer’ uit New York in elk geval niet in de polder beland. In april 2005 kreeg hij een korte vermelding in bijna alle Nederlandse media. In Washington ontving Rauf namelijk samen met de gezaghebbende liberaal-joodse rabbijn Awraham Soetendorp een vredesprijs, die werd toegekend door de Alliance for International Conflict Prevention and Resolution. Rauf en Soetendorp ontvingen de eerste Peacebuilders Award voor hun onvermoeibare werk om de kloof tussen de Abrahamitische godsdiensten te overbruggen.
Rauf en Soetendorp kregen de smaak te pakken want in hetzelfde jaar schreven ze samen een artikel voor het blad Justitia et Pax. In deze door Cordaid en de Nederlandse Commissie Duurzame Ontwikkeling gesponsorde uitgave riepen vooraanstaande geestelijke leiders - onder anderen paus Johannes Paulus II - de wereld op om zich in te zetten voor de Millennium Development Goals. Soetendorp is lid van de Nederlandse commissie voor de Millenniumdoelen.
Uiteraard gaat een gepensioneerde rabbijn niet zelf over de verdeling van ontwikkelingsgelden. Maar bij de onderhandelingen over zijn eigen Millenniumdoel kon Rauf de Nederlandse ambtenaren in elk geval imponeren met de beste referenties.
Carel BrendelMeer fairheid voor Geert Wilders!
Wilders aan Berlijn. De schrijfster Hilburg Bruns en haar leidende redacteur mogen deze brief wel eens goed ter harte nemen, voordat ze klakkeloos overnemen wat anderen hen influisteren.
Zeer geëerde BILD-redactie, beste mevrouw Bruns,
Axel Springer zou zich waarschijnlijk in zijn graf hebben omgedraaid als hij uw artikel zou hebben gelezen! Axel Springer was duidelijk vóór Israël – en ook tegen de antisemitische geest van de islam, die bijvoorbeeld Hitler vereerde.
Over uw actuele bericht over Geert Wilders hieronder enkele vragen aan u en de BILD-redactie:
Kunt u mij ook maar één citaat van Wilders noemen, waarin hij generaliserend en unfair tegen moslims opstookt (zoals ook in enkele media werd beweerd?). Ik heb nu 12 interview met Wilders op internet gezien en geen enkele aanzetting tot haat gevonden, maar in plaats daarvan een man, die heel gedifferentieerd denkt – en geenszins ”tegen moslims” is, maar tegen de islam – dat is een hemelsbreed verschil!
Het gaat tegen de principes, dus tegen de overtuigingen en het gedachtegoed op islamitisch terrein, en niet tegen mensen, ook dat heeft Wilders steeds opnieuw duidelijk gezegd.
Wist u, dat de partij van Wilders moslims na tien jaar goed gedrag het Nederlandse staatsburgerschap wil geven? Dat staat in het partijprogramma. Hoewel bijna alle media beweren dat Wilders een moslimhater zou zijn en alle moslims uit Nederland zou willen verdrijven.
Ik beschouw de naamgeving ”rechtspopulist” als benaming voor Geert Wilders als laster. In de eerste plaats is de man parlementariër en niet bijvoorbeeld een van de daadwerkelijk gevaarlijke, rechts-radicale partijen zoals de NPD is.
Bent u vergeten, dat alle terreur van de laatste jaren voor 99% op rekening van de islam is te schrijven? Dus door mensen wordt uitgevoerd, die de Koran serieus nemen en zich er ook op beroepen.
Is het u niet bekend, dat er in geen enkel islamitisch land vrije verkiezingen, functionerende vrouwenrechten, echte vrijheid van meningsuiting en vrijheid van godsdienst of een gevangenis zonder beulen bestaat?
Als u de inhoud van de Koran en de uitspraken van Mohammed zou kennen, zou u weten, dat zowel het terrorisme als de toestanden in islamitische landen exact de wil van Mohammed omzetten.
Hitlers ”Mein Kampf” en de Koran hebben daarom zoveel overeenkomsten, dat de uitspraak dat de Koran een rechts-radicaal, totalitair boek zou zijn, niet alleen heel goed is te begrijpen, maar ook door alle mij bekende islamcritici wordt bevestigd.
Onder rechtspopulisme verstaat men ”politieke stromingen respectievelijk politici, die vereenvoudigde, de stemmingen (emoties) van de massa’s volgende, parolen en acties aanbieden om acute problemen op te lossen.” Precies dat doet Geert Wilders niet, wanneer hij waarheidsgetrouw laat zien, wat de Koran zegt en de samenhangen tussen geweld en terreur en de Koran beschrijft, omdat oorzaak en gevolg eigenlijk heel duidelijk en empirisch en door de uitspraken van terroristen kunnen worden bewezen.
Gaat u dus s.v.p. fair met mensen als Geert Wilders om. Het is niet zijn doel moslims te beledigen, dat doet hij niet. Veel meer is het zo, dat Wilders het werk opknapt dat de media al jarenlang zouden hebben moeten doen – echter uit angst voor bedreiging en uiteindelijk uit lafheid deze uitspraken niet doen.
Helaas moet ik vaststellen, dat BILD bij deze groep hoort – en uiteindelijk niets anders dan mainstream biedt, die vaak niets te maken heeft met de waarheid en de noodzakelijkheden in de politiek. Uw artikel draagt bij aan de verdere islamisering van ons land – met alle reeds bekende gevolgen van dien.
Daartoe behoort ook het gedrag van de meeste Europese regeringen, die opnieuw neerknielen voor de islam en devoot een wit voetje proberen te halen bij het islamitische bevolkingsdeel, hoewel ze heel goed weten, dat Wilders exact de feiten uitspreekt die als correcte analyse voor probleemoplossingen zouden kunnen dienen. Alleen door het bewustmaken van de samenhangen kunnen we – ook MET de moslims in het land – de zaken aanpakken. Daarbij behoort echter ook dat men zich thematisch bezighoudt met het islamitische denken.
We moeten er namelijk inderdaad bang voor zijn, dat wanneer er nu geen omslag in het denken en een duidelijke aanpak van zaken plaatsvindt en dat de tot nu toe voor iedere prijs door de mainstream vermeden discussies later daadwerkelijk tot veel grotere, gewelddadige branden zullen leiden. In de buitendistricten van Parijs, Brussel en Londen spelen zich dagelijks scènes af, waarover de mainstream-pers nauwelijks nog bericht – en van zulke scènes zal Duitsland ook niet ver meer verwijderd zijn.
Verander uw denken en handelen wat betreft Geert Wilders en het thema islam fundamenteel a.u.b. Dat is definitief in de zin van uw oprichter Axel Springer, maar veel meer in de interesse van ons land – met zijn goede waarden van grondwet en geloofsvrijheid.
Bron: http://www.pi-news.net/2010/07/brief-an-bild-mehr-fairness-fuer-geert-wilders/#more-147454
Vertaald uit het Duits door E.J. Bron.
De voorraadkast
De CDA-informateur zal in feite hetzelfde gaan proberen wat de anderen niet is gelukt: de onwillige, halsstarrige Maxime en Job bereidwillig krijgen. Het zou een mooi succes zijn voor mijn stadsgenoot, die zich door zijn echtgenote naar Den Haag liet rijden.
Daarover werd volop getwitterd.
Onzin.
Ik kwam in de jaren zeventig nogal eens bij de familie in de Essenlaan. We waren lid van Leonidas, waar Ria en ik de dameselftallencommissie leiden.
Ruud was toen minister van Economische Zaken en speelde bij de Veteranen. Het grootste voordeel van dat ambt vond Ria de auto met chauffeur.
Hij was een matige hockeyer, maar kwam trouw wanneer ze thuis speelden. De ambtsauto stond hem met draaiende motor op te wachten als het laatste fluitsignaal klonk.
Ruud was en is een brokkenpiloot. Hij kan gewoon niet autorijden.
Hij zal voor zijn klusjes her en der wel een chauffeur verlangen - maar eigenlijk rijdt Ria altijd.
De koningin heeft weer een blik "wijze heren" opengetrokken. Nadat Rosenthal, Tjeenk Willink en Wallage onsuccevol waren heeft zij haar favoriet Ruud Lubbers van de plank gehaald.
Het lekkerste voor het laatst.
Ellen ten Bruggencate
Surf ook eens naar VERT-EL-SELS.
PaarsPlus miste het seculiere cement van Paars-1994
Nu komt dus het middenkabinet aan de beurt, maar ook die optie maakt weinig kans van slagen. Niemand zit te wachten op een Nationale Cohen-Rutte-Verhagen-regering (het NCRV-kabinet). Zo’n team glijdt weg op de eerste de beste zeephelling, om in de beeldspraak van Zeskamp te blijven, het legendarische spelprogramma van de enige echte NCRV.
De formatie van Paars in 1994 was een makkie vergeleken met de politieke warwinkel van nu. Vele decennia verliep de regeringsvorming langs sociaal-economiche lijnen met de PvdA op links, de VVD op rechts en het CDA en zijn voorlopers in het comfortabele midden.
Paars doorbrak dat oude patroon. De drie partijen PvdA, VVD en D66 vonden elkaar op niet-materiële onderwerpen. Het ging om sociaal-culturele tegenstellingen: modern, progressief en liberaal versus conservatief en confessioneel. Dat was het seculiere cement van twee paarse kabinetten in de jaren 90.
Die seculiere eensgezindheid is verdwenen door de instorting van het multiculturalistische eenheidsdenken. De politieke en maatschappelijke elite slaagt er niet meer in om de drie i’s (islam, immigratie en integratie) buiten het maatschappelijke debat te houden. Het wegstoppen van de problemen leidde achtereenvolgens tot de opkomst van Pim Fortuyn en Geert Wilders.
De vertrouwde links-rechts-tegenstellingen zijn door dit alles nog verder in de knoop geraakt. Vroeger was het links om tegen de invloed van conservatief christendom te strijden. Op die basis konden prominenten uit de PvdA, de VVD en D66 elkaar vinden in het Des Indes-overleg dat voorafgang aan de Paarse avontuur.
In mijn ogen is het ook links om tegen de invloed van de reactionaire islam te strijden. Zo bezien is de PVV op dat punt zeer links, is de VVD links, staat de SP in het midden, is de PvdA conservatief en zijn D66 en GroenLinks als verdedigers van een conservatieve religie juist zeer rechtse partijen.
De onwetende waarnemer zou verwachten dat GroenLinks scherpe Kamervragen zou stellen over de subsidiëring door het ministerie van Buitenlandse Zaken van een Amerikaanse moslimorganisatie, die in New York een moskee wil bouwen vlak bij de plek van de aanslagen van 11 september. De subsidie is toegekend aan de American Society for Muslim Advancement. Als het geld was uitbetaald aan een Amerikaanse vereniging voor de bevordering van het fundamentalistische christendom, dan waren de vragen inderdaad gesteld door GroenLinks. Nu het geld is uitgedeeld aan een fundamentalistische moslimgroep, trekt alleen de PVV aan de bel.
In het Amsterdamse stadsdeel Centrum stelt de ‘rechtse’ VVD vragen over een subsidie, die door ‘linkse’ deelraadbestuurders van PvdA, D66 en GroenLinks is verstrekt aan een weekendschool, waar koranonderwijs wordt gegeven. ‘Links’ subsidieert dus rechtse religie, terwijl ‘rechts’ juist deze subsidiëring bestrijdt. Deze lokale kwestie is overigens een perfecte illustratie van het in PaarsPlus ingebakken oerconflict.
De politieke indeling op enkele voor de kiezers zeer belangrijke punten wijkt totaal af van de vertrouwde verdeling langs sociaal-economische of sociaal-culturele lijnen. Dat alles maakt een kabinetsformatie zo ingewikkeld na de jongste verkiezingsuitslag.
Samenwerking met de PVV ligt bijzonder moeilijk. De retoriek over kopvoddentaks, koranverbod en knieschot (de drie k’s van Wilders) keert zich nu tegen de partij. Als het niet lukt met de PVV, is een minderheidskabinet VVD-CDA met gedoogsteun van andere partijen zoals de PVV wellicht te beste uitweg.
Is een uitgestoken hand richting SP in dit verband misschien een idee? De opvattingen van de SP (vooral die van haar electoraat) over de onderwerpen immigratie, integratie en islam liggen ergens tussen die van de VVD en die van de gevestigde linkse partijen. Wellicht kan er met hulp van de SP een nieuw beleid rond deze drie onderwerpen worden uitgestippeld, zonder de ontsporingen van Wilders maar ook zonder de naïviteit van de PvdA en de probleemontkennerspartijen D66 en GroenLinks.
Bij de formatie, ook weer tijdens de persconferenties van vandaag, bestaat nog steeds de neiging om de onderwerpen islam, integratie en immigratie weg te poetsen. De Nederlandse elite begaat steeds opnieuw de zelfde fout. Natuurlijk, de economie, de begroting, de woningmarkt en het rekeningrijden zijn zeer belangrijk. Maar de door de gevestigde orde te vuur en te zwaard bestreden Wilders heeft niet voor niets 24 zetels behaald. Ook zijn virtuele groei naar 35 zetels heeft een oorzaak. It’s the islam stupid.
Aanvulling: Een uitgestoken hand richting SP heeft natuurlijk geen enkele zin zolang de partij de ruimte geeft aan radicale vrienden van de antisemitische terreurbeweging Hamas. Zo roept de Rotterdamse afdeling van de SP moslims op om elkaar tijdens de dwangmaand Ramadan geen dadels uit Israël cadeau te geven. Wat zei vrijdenker Anton Constandse ook al weer naar aanleiding van de ophef over de SP-brochure Gastarbeid en Kapitaal? "Er zijn tal van orthodoxe islamieten, die veeleer racistisch of fascistisch genoemd kunnen worden dan vrijzinnige Nederlanders die hen kritiseren." Eerder liep de Rotterdamse SP voorop bij pogingen om Gaza tot zusterstad te maken. Dankzij de oplettendheid van de toenmalige burgemeester Ivo Opstelten werd de Maasstad gelukkig geen Hamasstad. Helaas. Zolang de Van Bommels en Meulenbelts een hoofdrol blijven spelen, wordt het ook niks met de SP.
Carel Brendel
Echtgenote van
Er schijnt echter al tijden iets aparts met die identiteitskaart aan de hand te zijn maar aangezien ik zelf zeer gewenst ongetrouwd ben, heb ik dat nooit geweten en er dus nooit bij stil gestaan. Tijdens een toevallige ontmoeting met een gepensioneerd stel kwam ik het onlangs dan toch te weten en omdat de echtgenote er – na járen en járen gewenst getrouwd te zijn geweest en nóg - maar niet aan kan wennen en het nog steeds een groot onrecht vindt, breng ik de lezer hier graag van op de hoogte.
Wat wil het geval? Het identiteitskaartje meet ongeveer 3 bij 5 centimeter. Of je nu man bent of vrouw, op de voorkant staan dezelfde gegevens vermeld: naam, geboortedatum en -plaats, lengte, geslacht, gemeente waar U ingeschreven staat en de datum van aanvraag en tot wanneer het kaartje geldig is (5 jaar, daarna mag U voor de weergave van dezelfde gegevens opnieuw betalen).
Op de achterkant staat wat algemene informatie alsmede voor welke landen de kaart geldig is; naast de landen die behoren tot de Europese Unie mag U er ook mee reizen naar Andorra, Liechtenstein, Monaco, Noorwegen, San Marino, Turkije, IJsland en Zwitserland. Nuttige informatie.
Verder is er op de achterkant extra ruimte voor een kopje vervolg naam – voornamen / continue surname – given names. Bij mij staat daar niets vermeld, al mijn namen passen met gemak op de voorkant; bij deze zo'n 45 jaar getrouwde vrouw is dat ook het geval maar op de achterkant staat bij haar onder dit kopje nog genoteerd: “echtgenote van de heer X”.
Nou is dat helemaal niet zo vreemd, getrouwd is getrouwd en niet-getrouwd is niet-getrouwd, maar wat deze echtgenote van maar niet kan begrijpen en waar ze diep verontwaardigd over is, is het feit dat op de identiteitskaart van meneer X niet vermeld staat dat hij echtgenoot van mevrouw is! Dus op haar identiteitskaart staat wel vermeld dat ze echtgenoot is van haar man maar op de identiteitskaart van haar man staat op de extra ruimte op de achterkant niet geschreven dat hij de echtgenoot is van zijn vrouw, hetgeen hij wel degelijk is en al zo lang..
Betreft het hier een bureaucratische dwaling? Dat lijkt me onwaarschijnlijk.
Ik legde dit geval telefonisch voor aan een vriendelijke medewerkster van 't gemeentehuis en vroeg haar om uitleg. Zij wist me met zekerheid te vertellen dat deze kwestie met twee dingen te maken heeft: met de leeftijdscategorie waarin het getrouwde stel valt én met de gemeentehuismedewerker(s) die hen daardoor automatisch indeelt zoals hierboven beschreven: de vrouw krijgt op de achterzijde van de identiteitskaart de vermelding 'echtgenote van', de man niet 'echtgenoot van'.
We leven in een modern land, waarin qua namen eigenlijk alles kan maar dat mevrouw X, ongeacht haar gevorderde leeftijd, er moderne gedachten op nahoudt, daar houden de medewerkers van de gemeente geen rekening mee, en hoe haar man daarover denkt, weten we niet, hem wordt niets gevraagd.
Misschien komt het daardoor dat de gepensioneerde man er tijdens het onderonsje glimlachend maar stilzwijgend bijzat, alsof het allemaal een beetje langs hem heen ging.
AnneliesvanderVeer
Amnesty International is compleet van de pot gerukt
Wereldwijd worden miljoenen vrouwen door hun man, vader of broers opgesloten en geestelijk gemarteld. Met een beroep op hun godsdienst worden vrouwen in landen als Afghanistan, Pakistan, Saoedi-Arabië, Soedan en elders gedwongen tot het dragen van de vernederende boerka of niqaab.
Deze Middeleeuwse praktijk begint zich ook uit te breiden naar westerse samenlevingen. In landen als België en Frankrijk wil het parlement een halt toeroepen aan deze hedendaagse slavernij door het dragen van gezichtsbedekkende kleding te verbieden.
Je zou verwachten dat een mensenrechtenorganisatie als Amnesty International het verbod van deze mensonterende kleding zou toejuichen. Niets daarvan. AI verzet zich met hand en tand tegen het boerkaverbod, dat in de Franse Assemblée Nationale (vergelijkbaar met onze Tweede Kamer) met 336 stemmen voor en één stem tegen is aangenomen.
John Dalhuisen, discriminatie-expert bij AI, zegt dat ‘een volledig verbod op het dragen van gezichtssluiers het recht op de vrijheid van expressie en religie zou schenden van de vrouwen voor wie het dragen van een boerka of een nikab onderdeel is van hun identiteit of geloof’.
Worden boerkadragende vrouwen straks opgesloten en gemarteld in Franse of Belgische gevangenissen? Wacht hen de doodstraf? Natuurlijk niet. In het Franse voorstel is sprake van een boete van 150 euro voor het dragen van een boerka of niqaab op de openbare weg. Desondanks steekt AI een mes in de rug van miljoenen vrouwen in de islamitische wereld door de wandelende vrouwengevangenis tot hoeksteen van de godsdienstvrijheid en de vrijheid van meningsuiting te verklaren.
Natuurlijk gebruikt Dalhuisen ook het versleten argument dat de betrokken vrouwen het slachtoffer zullen worden van een boerkaverbod. In het Engelstalige persbericht zegt de ‘discriminatie-expert’: “Verboden dragen het risico dat vrouwen die nu gezichtsbedekkende sluiers dragen, worden opgesloten in hun huizen, minder in staat zullen zijn om te werken en te studeren en minder toegang zullen krijgen tot publieke diensten.”
Met andere woorden: niks vrijheid van keuze of expressie. De betrokken vrouwen worden zonder boerka gewoon opgesloten door hun eigenaren. Die gedwongen opsluiting lijkt me nou typisch een onderwerp waarover Amnesty International zich druk zou moeten maken.
Amnesty heeft zijn werkterrein in de loop der jaren uitgebreid, van de strijd tegen de doodstraf en het martelen van politieke gevangenen naar de naleving van alle rechten die zijn vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en andere internationale mensenrechtendocumenten. Met deze uitbreiding heeft de organisatie zich op een hellend vlak begeven.
In de praktijk botst de ‘vrijheid van godsdienst’ in het geval van de boerka en de niqaab met elementaire vrouwenrechten. Amnesty doet mee aan de pervertering van de mensenrechten door met een beroep op vrijheid van godsdienst en expressie te buigen voor ultra-conservatieve en vrouwvijandige elementen in de islam.
Amnesty International zet zich op die manier niet in voor de mensenrechten maar voor de sharia. Terwijl vrouwen in Afghanistan en Pakistan voor hun leven moeten vrezen als ze zonder boerka over straat gaan, steunt discriminatie-expert Dalhuisen de voorstanders van slavernij in West-Europa.
Amnesty International is compleet van de pot gerukt.
Carel Brendel
Belangrijk
Het is maar goed dat we ons zelf belangrijk vinden.
Als het eens niet zo was, waar moest het dan wel heen!
Och och, we hoeven er geen doekjes om te winden:
dan stortte werkelijk de maatschappij ineen.
Want stel u voor dat we onszelf ineens eens zagen
zoals de anderen ons zien. Hoe zou dat zijn?
Dat was afschuwelijk! Dat was niet om te dragen!
We wierpen ons waarschijnlijk voor de dieseltrein.
Ofwel, we zouden ons in 't kolenhok verschuilen.
Geen mens zou ooit nog meer geloven in zijn werk.
Meneer hiernaast zou in de gang gaan zitten huilen:
'Ik ben een vlerk... ik ben een nietsnut en een vlerk...'
En al de grote directeuren van bedrijven
gingen beschaamd en heel verdrietig naar bed;
ook de politici... ze zouden binnen blijven,
de ambtenaren kropen achter het buffet.
Geen enk'le spreker zou nog één keer durven spreken,
geen enk'le chef zou ooit een chef meer durven zijn,
geen enk'le predikant zou ooit meer durven preken,
de boel lag stil, volledig stil op elk terrein.
Gelukkig zijn we niet op die manier ontluisterd.
Wat is het eigenlijk toch prachtig ingericht,
dat de natuur ons stuk voor stuk heeft ingefluisterd:
vergeet het niet, je bent een mens van groot gewicht.
Annie M.G. Schmidt
Uit: Annie M.G. Schmidt - Tot hier toe
Gedichten en liedjes voor toneel, radio en televisie 1938-1985
Pag. 346
Querido
Welke biografie kan daar nu aan tippen?
We hebben dan al gelezen wat voor 'n viezerik Reve eigenlijk was; dagen zo niet een week liep de schrijver in dezelfde onderbroek rond, om over 't verschonen van zijn beddengoed maar niet te spreken. Ruimschoots worden we geïnformeerd over Reves aan gierigheid grenzende zuinigheid, z'n racistische uitspraken over negers, de voorkeur voor steeds jongere vriendjes die elkaar steeds sneller opvolgen, z'n geslachtziektes, z'n pillen- en alcoholverslaving en wat dies meer zij.
Nee, veel blijft er van de persoon Gerard Reve niet heel in het tweede deel van Nop Maas' biografie. Je zou aan het einde van deze weer net zo dikke pil als het eerste deel haast vergeten welke boeken de schrijver Gerard Reve ons heeft nagelaten. Boeken die qua stijl een hoogtepunt vormen in de Nederlandse literatuur en die qua inhoud onovertroffen zijn. Juist de boeken die hij in deze 'rampjaren' schreef. Het zijn boeken die, als ze nu zouden worden uitgegeven, veel stof zouden doen opwaaien want dezelfde taboes waar Reve in z'n 'bekentenisliteratuur' zo vrijmoedig over schrijft, steken heden ten dage gewoon weer de kop op: denk aan 't gebrek aan sociale acceptatie van homoseksualiteit (niet alleen door jongeren, laagopgeleiden en Marokkaanse en Turkse Nederlanders maar even zo goed door orthodox godsdienstige Nederlanders), ongebreidelde immigratie van niet-westerse culturen, religiekritiek en vrijheid van meningsuiting ('het Ezelproces'). Al zou je je ook kunnen afvragen welke uitgever zich er anno 2010 aan zou wagen een onbekende jonge Reve ongecensureerd uit te geven maar misschien ben ik nu toch iets te somber.
Nop Maas weidt natuurlijk niet voor niets uit over Reves geestelijke toestand en persoonlijke eigenaardigheden; een gemakkelijk mens was de schrijver niet, dat geloof ik zeker, maar wat Nop Maas schrijf is vooral waarheidsvinding (als in de rechtsspraak) terwijl Reve zelf al openhartig en uitgebreid over al zijn persoonlijke 'tekortkomingen' en andere gebreken heeft geschreven. Misschien niet zozeer in zijn boeken alswel in de ontelbare brieven die hij vrijwel dagelijks aan vrienden, geliefden, bekenden en anderen schreef. En als ik zo vrij mag zijn, die brieven lees ik toch veel liever dan deze dikke en wat bittere pil. Want dan weet ik minstens zo veel als na het lezen van dit tweede deel en blijft er toch een ander, completer en de schrijver meer recht doend beeld overeind. Daarbij word ik van begin tot einde op onnavolgbare en humoristische wijze vermaakt en geeft de schrijver me genoeg stof tot nadenken. (En als ik dit zeg dan hemel ik Reve niet kritiekloos op.)
Het allerleukste is nu dat deze brievenboeken die als een autobiografie lezen, er al zijn, alleen niet op datum maar op geadresseerde. Mijn grote wens is dat deze brieven ooit integraal op datum worden uitgegeven. De Verzamelde Brieven van Gerard Reve dus. Mogelijk zijn het er wel duizenden want op welke dagen van zijn leven schreef Reve geen brieven? Stel je toch eens voor wat voor heerlijk en interessant document dat zal zijn, vooral ook voor wie de schrijver niet kent maar wel eens gehoord heeft dat Reve zo'n groot schrijver is, of zo'n viezerik...., voor wie nieuwsgierig is en wil weten hoe 't allemaal zat, hoe de schrijver leefde, onder welke omstandigheden hij schreef, over zijn liefdes, z'n huizen, z'n gevoel voor humor, maar die nooit een boek van hem heeft gelezen en niet weet waar te beginnen, want echt, Reve schreef met deze brieven zijn eigen biografie, en al is niet elke brief een juweeltje, welke biografie kan daar nu aan tippen?
AnneliesvanderVeer