Feministen zonder mening

Feministen, bestaan die eigenlijk nog wel, en indien wel of niet, is dat nou zo erg? Degenen die hardop roepen feminist te zijn, zijn het in ieder geval niet of niet meer. Zo veel is mij de afgelopen jaren wel duidelijk geworden.

Want hoor je hen, om een actueel berichtje te nemen, over de op handen staande seksescheiding op Britse universiteiten? Je leest 't goed, in Engeland heeft de universiteitskoepel (UUK), een document gepubliceerd met richtlijnen voor het omgaan met gastsprekers. De redenering luidt als volgt: niet toegeven aan religieuze verzoeken om het publiek op sekse te scheiden zou een aantasting vormen van de vrijheid van meningsuiting.

Bij zo'n argumentatie is mijn klomp meteen gebroken maar breekt die van jonge, graag over feminisme en seksisme schrijvende vrouwen als Asha ten Broeke? Ten Broeke mocht zich, tot

Lees verder in METRO of op de METRO-site hierrr

Het seizoen van het wild

Knallen maar

Nog nooit is het illegaal vuurwerk van zo’n zwaar kaliber geweest als dit jaar. Het zijn al lang geen onschuldige strijkertjes meer maar echte bommen met 80 à 100 gram aan flitspoeder. Het gaat om illegaal knalwerk met namen als Cobra 6, Delova Rana en Big Boy. Her en der zijn in een aantal huizen honderden kilo’s aan vuurwerkbommen gevonden, waarmee je gemakkelijk een auto kunt opblazen. Het explosiemateriaal wordt ook via internet besteld en per post bezorgd. Er gaat 80 tot 100

Bosnat

Komt er nog een knal?

Je hebt van die wijken waar ze er rond de herfstvakantie al mee beginnen. Prachtige wijken maar poes en hond, jankend van angst, willen het liefst verhuizen. Als 't begint. En het begint altijd, daar kun je op wachten. Daders wachten tot de duisternis intreedt. Heel gewiekst. Je ziet ze niet aankomen, je hoort ze niet. Tot het begint. Je hart bonst in je keel. Vooral omdat het pas medio oktober is. What the hell is going on?!

Je zal maar

Lees verder op de METRO-site hierrr

Van oude en nieuwe woorden

Speel met kerst een spelletje. Of het nou een witte kerst is of niet, dat doet er niet toe. Een spelletje in huiselijke kring, of waar dan ook. Desnoods in een achteraf hotel met een of andere geheimzinnige vriend. Een woordspelletje bijvoorbeeld. Scrabbelen desnoods. En dan komt de ander met het woord brijn. Een nieuw woord? Daar trap je natuurlijk niet in. Brein kennen we. In allerlei samenstellingen, van puber- tot seniorbrein. Breinbrekers, breinkrakers, breingeheim, breintest. Wij zijn zo ongeveer tot

Witte kerstrede

Laat het alsjeblieft niet gaan sneeuwen met de kerst! 't Is super sprookjesachtig en sfeervol, een witte kerst toch is het beter er dit jaar én de eerstkomende tig jaren niet over te dromen. Luister niet naar

Lees verder in METRO of op de METRO-site hierrr

Toneelgroep Sterrenstof speelt DE MINNAAR van Harold Pinter

Het kind blijft

Veronderstel dat je een verhaal zou willen publiceren over een jongen die wordt vermoord, omdat hij een sneeuwbal gooit. Geen uitgever zou het op de markt willen brengen. Te bedacht. Ongeloofwaardig. Toch is dit verhaal in de werkelijkheid gebeurd. Op 1 februari 2003 werd Sedar Socrates Soares, een dertienjarige Rotterdamse jongen met Kaapverdiaanse roots, in de buurt van metrostation Slinge in Rotterdam Zuid doodgeschoten. De man op wiens autoruit een sneeuwbal uiteenspatte, stapte uit en knalde de jongen neer. Schrijver Alex Boogers schreef er een novelle over. Om daarover te praten was hij uitgenodigd bij P&W op 5 december j.l., de avond dat bekend werd dat Nelson Mandela overleden was. In het programma las hij een gedicht voor van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker: Het kind dat doodgeschoten is door soldaten bij Nyanga (Zie Black Butterflies). Het had hem geїnspireerd tijdens het schrijven van zijn boek en Nelson Mandela had het voorgedragen tijdens de eerste zitting van het eerste democratisch gekozen parlement in Zuid-Afrika. Boogers heeft – samen met uitgever Podium – 25 exemplaren van zijn boek aan de school van Socrates gegeven en je kunt zijn verhaal Wanneer de mieren schreeuwen gratis van zijn site downloaden. Dat laatste is al meer dan 30.000 keer gebeurd.

Mij staat een religie voor ogen

(...) Mij staat een religie voor ogen, waarvan de belijder niet anders zal beogen dan zichzelf te openen voor God, inplaats van God te willen bemachtigen en dienstbaar te willen maken aan de vervulling van infantiele begeerten; een geloof, dat misschien eens zal mogen heersen, en waarin de mens de moed zal vinden zijn Godsbegrip los te maken van elke hoop en elke verwachting van welk heil dan ook; een geloof, dat de noodzaak van de Dood zal willen inzien, en begrippen als Verlossing en Eeuwig Leven niet zal interpreteren als een zich na de Dood voortzettend, altijddurend heden. (...)

Gerard Reve, Tirade juli-augustus 1966 - Bij Mijn Intrede In De Rooms Katholieke Kerk.

Petitie tegen sekseapartheid op Britse universiteiten

Nederlandse universiteiten scheiden mannen nog niet van vrouwen, het Amsterdamse debatcentrum @DeBalie gaat hen daar vooralsnog in voor (zie: De Directeur), maar in Engeland heeft de overkoepelende organisatie van Britse universiteiten (Universities UK (UUK)) een voorstel gedaan om scheiding van mannen en vrouwen toe te staan op bijeenkomsten.

Teken hier de petitie tegen seksescheiding op Britse Universiteiten.

Lees er meer over bij Carel Brendel:

Club van Haitham al Haddad drijvende kracht achter seksuele apartheid

Werkelijkheid achterhaalt fictie

In zijn goed geschreven debuutroman De belofte van Pisa verhaalt Mano Bouzamour over Sam (Samir) die dagelijks pendelt tussen zijn ouderlijk huis in de Diamantbuurt in Amsterdam en zijn vwo-school in Amsterdam Zuid (zie Pendelen tussen twee werelden). Daarin komen ook de criminele praktijken van zijn buurtgenoten, op de eerste plaats die van zijn broer, ter sprake. Zo spreekt Sam scherp over de schijnheilige Marokkaantjes die met hun komst naar het vrijdaggebed hun smartphonerooftochtjes afkopen bij hun vaders. In filmische scènes beschrijft hij de roofoverval, gepleegd door zijn broer en diens vriend, die hem later zal verraden. En ‘Duivel’ vertelt in het buurthuis één van zijn tories – dit keer over een mislukte inval van hem en zijn als poltieagenten vermomde maatjes in een drugshuis in Limburg. Inmiddels heeft zich in de werkelijkheid van Amsterdam-Zuid een krimistory ontwikkeld die doet denken aan de Zweedse film Play van Ruben Őstlund (zie De film PLAY van Ruben Őstlund: een spel met discriminatie en omgekeerde discriminatie), waarin jongens van Afrikaanse origine Zweedse leeftijdgenootjes opwachten, meetronen, leegschudden en beroven. Őstlund baseerde zich voor zijn speelfilm op de werkelijkheid van rechtszaken in Gŏteborg. In de roman van Bouzamour is het

David Byrne & Brian Eno - Qu'ran

Sta je d'r voor dan moet je d'r door

Het verhaal gaat dat een journalist de Grote Schrijver Gerard Reve thuis bezoekt om hem een interview af te nemen voor de teevee.

Waarom Grote Schrijver zo nodig met hoofdletters geschreven, en wie was die Gerard Reve van wie jij nog nooit gehoord heb dan wel? Welnu, Gerard Reve was een Nederlandse schrijver (1923-2006) die decennialang eenzaam aan de top heeft gestaan van wat wel de Nederlandse literatuur of letterkunde wordt genoemd. Tegenwoordig heb je andere schrijvers, ik noem even geen namen, heus iedere schrijver heeft wel wat of iets of zelfs een beetje maar het beroerde voor deze schrijvers is dat die Reve

Lees verder in METRO of op de METRO-site hierrr

Pendelen tussen twee werelden

Toen Robert Vuijsje in 2008 zijn debuutroman Alleen maar nette mensen (over David uit intellectuele Joodse kringen in Oud-Zuid - op zoek naar een voluptueuze zwarte vrouw uit Amsterdam-Zuidoost) publiceerde en beticht werd van ‘koloniaal seksisme’ en ‘discriminatie’ ten aanzien van zwarte vrouwen (hij werd trouwens ook voor discriminatoir aangezien ten aanzien van juist blanke vrouwen), keerde hij de zaken om (zie Gegoochel met de term racisme in en rond Intouchables en Alleen maar nette mensen) . Veronderstel – zo verklaarde hij in de media – dat er een roman uitkomt over een Marokkaanse jongen met een voorkeur voor Joodse meisjes, dan zou hij zelf de eerste zijn om dat boek

Poepchinees

Gnoe

In dienst bij de duivel

Achttien euro vijfennegentig heb ik neergeteld om me te laten beledigen, om mezelf en de rest van bleekscheterig Nederland een keertje in de zeik te laten nemen. Blijkt. Want ze kon het weer niet laten. Net als in haar bestseller (en straks ook verfilmde) VINEXVROUWEN zet Naima El Bezaz in haar jongste roman In dienst bij de duivel de Nederlander en de Nederlandse cultuur flink te kak en geeft ze aan het begrip 'slachtofferschap' een bijzondere draai.

Zo kan het ik-personage van In dienst bij de duivel dat over het werk op de redactie van een glossy gaat, er maar niet over uit dat sommige Nederlanders een urn van een overleden familielid in huis hebben: "Wij begraven onze mensen. Mijn ouders en hun vrienden zijn nog steeds niet van de schrik

Een zacht wit puntje

Het ging de afgelopen week over brood. De Volkskrant noteerde de opmars van het speltbrood, NRC Next maakte gewag van het onrustbarende feit dat Nederland minder brood eet, Elsevier besteedde aandacht aan het broodloze dieet, alle kranten meldden dat de prijs van het brood gaat stijgen, DWDD besprak met twee bakkers de broodgewoonten in ons land, Nico Dijkshoorn riep zijn afschuw uit over al die ‘rare exotische broodjes’ en brak een lans voor het ‘natte witte kadetje’, en Annelies wijdde er in Metro een column aan, waarin ze alle ophef over ons brood herleidt tot overbodige verwarring en paniek ten nadele van ‘die lekkere, gezonde broodnodige boterhammen’. Ik moest denken aan dat lesuurtje creatief schrijven aan de toenmalige opleiding Tekstschrijven van de toenmalige Hogeschool Holland, waarin de slogan Brood, daar zit wat in ontstond. Het was begin jaren negentig, een tijd dat het product brood een steuntje in de rug goed kon gebruiken.

Laat ik eerst bekennen, dat ik geen of nauwelijks meer brood eet, waardoor ik ben gaan behoren tot die groep van kennissen van Annelies, die een zelfde omslag hebben gemaakt maar daar niet veel over

Precies, daar zit wat in!

Het komt voor mij niet geheel uit de lucht vallen, dus voor de lezer wellicht evenmin; zeker drie kennissen hebben me onlangs verteld dat ze er niet meer aan doen en sinds vorige week is het door onderzoek bevestigd: Nederlanders

Lees verder in METRO, of op de METRO-site hierrr

Een historische dag

In de net uitgekomen vermakelijke debuutroman De belofte van Pisa van de 22-jarige Mano Bouzamour vraagt de hoofdpersoon Sam, een voorbeeld-Marokkaan, op pagina 67 aan de advocaat van zijn voor een roofoverval veroordeelde broer: “Waarom Wilders?” Waarop deze repliceert: “Waarom niet? “ Ik zou daaraan willen toevoegen: Waarom, Wilders? Waarom toch die parodoxale wens? Waarom een Europese samenwerking van nationalistische partijen? Waar is dat goed voor? Op de persconferentie naar aanleiding van het bliksembezoek van de met een zuurstokrose handtas gewapende Marine Le Pen sprak Wilders over het ‘monster van Brussel’. “Le monstre de Bruxelles”, hoorde de Front National voorzitster enkele tellen later in vertaling door haar koptelefoon. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Dat is wat deze twee geblondeerde leiders en al die andere voormannen van nationalistische partijen verbindt . Tegen Europa. Tegen. Maar zijn de verschillen tussen deze partijen niet veel groter? En wat willen ze in positivo? Alleen maar terug naar hun nationale hok en munt? Wilders sprak van een ‘historische dag’. Weer verscheen – na enkele tellen - die glimlach op het gelaat van de vrouw uit Parijs. “Un jour historique”. En toen? Welke grote omwenteling was hiermee in gang gezet?

De dag na de ‘historische dag’ haakte één potentiële Europese bondgenoot al af. Dat schiet natuurlijk niet op. De Deense Volkspartij (DF) liet weten, dat zij niets ziet in samenwerking met het Front

Waterplas

Nerveuze penseelstreken van een oude wilde

In zijn boek 1913, het laatste gouden jaar van de twintigste eeuw (2013) schildert Florian Illies – honderd jaar na dato - een boeiend panorama van een sleuteljaar in de geschiedenis, waarin Hitler zijn handgeschilderde prentbriefkaarten aan de man probeert te brengen (en Stalin niet ontmoet, hoewel beiden in januari van dat jaar bijna dagelijks in hetzelfde park in Wenen wandelen), maar waarin ook echte kunstenaars doorbreken of hun meesterwerk maken, zoals Thomas Mann, Strawinsky, Proust, Duchamp, Munch, Picasso, Matisse en Duke Ellington. Trotsky zit dat godganse jaar te schaken in Café Central in Wenen, terwijl Tito als testcoureur door de straten van Zagreb raast. Iedere maand krijgt van Illies een korte introductie. In die van juli lezen we: “Alma Mahler vlucht naar Marienbad omdat Oskar Kokoschka huwelijksaangifte heeft gedaan.” In datzelfde jaar reisde de 30-jarige weduwe van de componist Mahler naar Italië, samen met de schilder Kokoschka , over wie Beatrice von Dormann in het Rotterdamse Boijmans Van Beuningen nu een prachtige expositie heeft ingericht (tot half januari). Kokoschka schilderde op die reis De Windsbruid, één van zijn beste werken. Over het begin van hun stormachtige liefdesverhouding in 1912 en de verdere ontwikkeling daarvan schreef Hilde Berger in 2012 de roman De waanzinnige liefde van Alma Mahler en Oskar Kokoschka. Dat lijkt dus een aardige

De Reichskristallnacht van 9 november 1938

(...) Op 1 april 1933 waren joodse winkels, artsen en advocaten het doelwit van een boycot. De verontwaardiging in het buitenland was groot, zeker gezien de gewelddadigheid waarmee de SA de joden én hun mogelijke klanten aanpakte. De actie berokkende Duitsland grote imagoschade in het buitenland en moest na een paar dagen worden beëindigd. Begin april vaardigde de regering een wet uit op grond waarvan joodse ambtenaren werden ontslagen. Op aandringen van president Hindenburg werden - vooralsnog - joodse veteranen uit de wereldoorlog uitgzonderd. Op de Duitse bevolking maakten deze maatregelen weinig indruk, vrijwel niemand snelde de joden te hulp. Deze passiviteit en onverschilligheid zouden de toon voor de komende jaren zetten. Een van de eerste wetten die de nazi's uitvaardigden was het Reichstierschutzgesetz van 21 april 1933. Zoals wel vaker het geval is, vonden antisemitisme en dierenliefde elkaar in een verbod op ritueel slachten. Het was evident dat de joodse gemeenschap het doelwit van deze diervriendelijke wetgeving was.

In 1935 werden de joden definitief tot tweederangsburgers gedegradeerd. Hitler persoonlijk kondigde deze rassenweten af tijdens de Rijkspartijdag te Neurenberg. Volgens het Reichsbürgergesetz verloren joden hun burgerrechten, in plaats van staatsburgers waren ze voortaan niet meer dan 'onderdanen'. Opmerkelijk was dat de nazi's er niet in slaagden om hun racistische politiek volgens biologische criteria te implementeren. Het criterium 'jood' was uiteindelijk gebaseerd op de godsdienst van de

Zwarte Piet kan echt niet meer!

'Roken kan echt niet meer!', dat lullige, lijzig uitgesproken zinnetje uit die anti-rook reclame, daar moet ik steeds aan denken nu het Nederlandse culturele sprookjesfiguur Zwarte Piet ook niet meer schijnt te kunnen. Volgens sommige medeburgers die zich door Zwarte Pietje diep in hun huidskleur gekwetst weten dan.

't Is waar natuurlijk, roken kan echt niet meer want als roken nu, in 2013, zou worden bedacht, zou het nooit toegestaan worden. Zóóó smerig, zóóó slecht voor de gezondheid. Maar van mij mag iedereen

Lees verder in METRO of op de METRO-site hierrr

Het lot bepaalt - ook in de parlementaire democratie?

Ruim tweehonderd jaar geleden, ten tijde van de Amerikaanse en Franse revolutie, ontstond ons prachtige stelsel van verkiezingen. Inmiddels is er algemeen kiesrecht voor mannen en vrouwen. De parlementaire democratie is, zoals Churchill zei, het minst imperfecte systeem. Toch heerst er onvrede over dit politieke bestel . Het vertrouwen in de politiek is behoorlijk gedaald. Is onze parlementaire democratie op haar grenzen gestoten? De socioloog Willem Schinkel houdt in zijn boek De nieuwe democratie (2012) ons vertrouwde politieke systeem tegen het licht, dat het naar zijn idee steeds meer moet afleggen tegen de financiële markten en de macht van de massamedia. Hij pleit voor een nieuwe politisering in de vorm van een nieuwe Raad van State als bron van kritische tegenkracht. De Duitse filosoof Jürgen Habermas spreekt in (email)interviews naar aanleiding van het in ontvangst nemen van de Erasmusprijs op 6 november over radicaliserende burgerprotesten tegen ontoereikende kansen om aan het democratisch proces deel te nemen. Hij pleit in dit verband voor (internationale) solidariteit. En David van Reybrouck, bekend geworden door zijn bestseller Congo, een geschiedenis (2010), waarvoor hij zowel de AKO Literatuurprijs als de Libris Geschiedenis Prijs won, ziet in loting een mogelijkheid om het verworven recht op zeggenschap op een eerlijker manier te verdelen. In zijn net uitgekomen pamflet Tegen verkiezingen wil hij aantonen, dat loting de beste manier is om te vermijden dat alleen wie geld, diploma’s of connecties heeft, werkelijk recht van spreken heeft.

D66 heeft in Nederland voorstellen voor hervormingen gedaan, zoals een districtenstelsel, een gekozen premier en referenda, waarvan het laatste door populistische partijen is opgepikt. Veel soelaas heeft dat niet gegeven. De laatste jaren is de politieke constellatie in Nederland met enige kunstgrepen in stand gehouden. Eerst door het sluiten van een akkoord met een onbetrouwbare gedoogpartner, vervolgens

De Directeur

Je hebt van die debatten die niet makkelijk zijn om te voeren, je kunt ze gerust moeilijk noemen. De onderwerpen liggen gevoelig bij de mensen, ze zijn heikel, ze maken van alles los wat soms beter vast kan blijven zitten. Je let dus wel op, maar níet De Directeur van De Balie, platform voor debatten, seminars en wat niet al op het gebied van (multi)culturele, sociale en politieke kwesties te Amsterdam. 

Directeur Yoeri Albrecht tamboereert er graag op dat 'moeilijke debatten' in De Balie gevoerd moeten kunnen worden. Niets is hem te dol om het vrije woord te laten klinken. Nou ja, mochten lieden fascistengedachtegoed een warm hart toedragen en daar een avondje in De Balie tijdens zo'n moeilijk debatje over willen bakkeleien, dan zijn die griezels natuurlijk niet welkom. Echter, probeer De Directeur er eens van te weerhouden Haitham al-Haddad, de seksistische sjeik uit Engeland, onderdak

Roetmop

GNOE

"U moet zijn die u bent"

Prijs de Heer

GNOE

Inspiratie

Bij de dood van Lou Reed (1942-2013)

In de jaren ’70 was hij – samen met Keith Richards – jarenlang aanvoerder van de zogenaamde ‘dodenlijst’ van de rock & roll. Lou Reed, de Amerikaanse rock legende die zondag op 71-jarige leeftijd overleed, was als zanger en verreweg belangrijkste songschrijver van The Velvet Underground dé personificatie van dat vreselijke cliché sex, drugs and rock & roll. En na het vroegtijdig heengaan van Jimi Hendrix, Janis Joplin en Jim Morrison werd in muziekkringen druk gespeculeerd wie van de twee rocklegendes de volgende zou zijn.

Voor The Velvet Underground schreef Reed nummers over drugs (Heroin) en sadomasochisme (Venus in Furs). In het legendarische, in één take opgenomen en 17 minuten durende Sister Ray van de tweede VU plaat White Light, White Heat, komen de thema’s drugsgebruik, travestie en homosexualiteit

Kijk, als het ware een schilderij van Alex van Warmerdam

De apenrots oftewel de bankierswereld van Groenink en consorten

In 2008 verscheen het boek De prooi, reconstructie door Jeroen Smits van de ondergang van ABN-AMRO in 2007. Topman Rijkman Groenink had beloofd de bank binnen een jaar honderd miljard euro waard te maken. In plaats daarvan kostte de redding ervan de belastingbetaler 22 miljard. Het boek werd goed verkocht. De toneelbewerking in 2012 door het Nationale Toneel in de regie van Johan Doesburg, en met Mark Rietman in de rol van Groenink, was minder geslaagd, al kwam er wel veel publiek op af. Je wilt per slot van rekening weten hoe je geld verkwanseld is. Het afgelopen jaar werd de bestseller over de vastgoedfraude van Vasco van der Boom en Gerben van Marel op toneel gebracht. Het stuk (De verleiders) trok veel bezoekers, won de Toneel Publieksprijs en Pierre Bokma kreeg voor zijn rol van mental coach Nico Vijs de Louis d’Or. Nu is De Prooi in de vorm van een miniserie op tv, met Pierre Bokma als Rijkman Groenink en Viktor Lŏw als Nout Welling. Naar deel I keken op zaterdag 19 oktober bijna een miljoen mensen. Zaterdag 26 oktober wordt het tweede deel uitgezonden. Zeer de moeite waard om te zien, meer natuurlijk dan komende tv programma’s waarin liedjes gezongen worden met teksten als “..want al ben ik zwart als roet / ‘k meen het toch goed..”. 

Rijkman Groenink, de man met de torenhoge ambities, zou ABN AMRO naar een hoger plan tillen. Hij was echter niet geliefd bij zijn medewerkers. Zijn botte manier van optreden leidt er in deel I van de

Wat een fijn land is Nederland!

Om het gebabbel naast me goed te kunnen verstaan, moet ik diep bukken. Ik ben vergeten hoe klein meisjes van vier jaar kunnen zijn. Nee hoor, ik ben geen oma geworden die de wondere wereld van haar eerste kleinkind ontdekt en daar zo nodig over moet schrijven. Hoewel, dat had zomaar gekund als ik zo'n dertig jaar geleden géén abortus had gepleegd omdat ik zeker wist dat ik geen kinderen wilde. Ik was tamelijk jong, het was een ongewenste zwangerschap, een fout die ik gelukkig heb kunnen herstellen. Wat een fijn land is Nederland toch!

Niet voor E0-christen/NPO-voorzitter Henk Hagoort. Die vindt van mij dat, ik citeer, "Zolang er mensen zijn die zo denken en handelen, is het extra nodig het recht op leven in de grondwet op te nemen." Of André Rouvoet (ex-CU), die zich in 2007 nog,

lees verder in METRO of op de METRO-site hierr

Resisties

GNOE

In gesprek met Zwarte Piet

Iedereen spreekt over hem maar niet met hem. Interview met Zwarte Piet:

Interviewer: Zwarte Piet, wat fijn dat ik u even aan de lijn heb! Hoe gaat het met u en hoe doorstaat u de tsunami aan aandacht voor uw persoontje?

Zwarte Piet: Ja,ja, u heeft Zwarte Piet even op z'n Blackberry te pakken maar eigenlijk besta ik niet hè, ik ben maar een sprookjesfiguur, weet u. Maar nu u het zo vraagt, door al die negatieve berichten rolt het zweet me over de wangen en u mag best weten dat er af en toe een traantje mee vloeit. 't Is maar goed dat u me niet kunt zien, 't is geen gezicht, mijn bleke huid schijnt dwars door de zwarte schmink heen. Ik schaam me kapot, straks krijg ik er nog een baard van en ik ben Sint-Nicolaas niet, toch?!

Interviewer: Dus het grijpt u nogal aan, al die beledigende verdachtmakerij?

Zwarte Piet: Dat kunt u wel zeggen, dat kunt u wel zeggen. In zoverre dan, dat ze niet moeten denken

Ik wil Zwarte Piet behouden, maar dan wel de echte

Fokke en Sukke hebben in de NRC van afgelopen weekend de aftrap gegeven voor de internationale discussieweek over het fenomeen Zwarte Piet.

Zelden is onze natie zo in beroering geraakt over een onderwerp dat eigenlijk alleen maar een lik schoensmeer om het lijf heeft. Maar een veegje schmink is voldoende gebleken om gekwetste gevoelens in verband met ons niet zo fraaie slavernijverleden volop in de aandacht te brengen. Maar dat is nog geen reden voor Sinterklaas en Zwarte Piet om overhaast op de vlucht te slaan.

Op de nationale televisie nam de minister-president van onze geteisterde natie ferm stelling. “Ja hij is

Marktplaatspoëzie - Het Russische Hoekje

I.

Help,
ik ben verliefd op Poetin
had heel wat foto’s van deze rakker
In judopak met cowboyhoed in blote bast te paard
m’n vriend heeft ze allemaal verscheurd
versnipperd en verbrand
van wegen die wetten zegt hij
toch wil ik ze graag terug
wie kan me helpen?

Gerard

II.

Hallo,
Russen houden van vriendschap
wij hebben voor eeuwig vriendschap gesloten
met onze Nederlandse mannen
het is zo erg wat er nu allemaal gebeurt
we willen Timmermans adviseren

David Sedaris - Six to Eight Black Men

Room with a view

Zwarte Piet is een toffe vent

Burgemeester Van der Laan wil in gesprek over Zwarte Pieten. Van der Laan heeft te kennen gegeven de gevoeligheden te begrijpen, Zou Van der Laan ook met de honderdduizenden in gesprek willen over De Hoofddoek? Hoe kwetsend die voor moderne westerse vrouwen en mannen is? Zal hij dan ook te kennen geven

Vrouwen als wisselgeld

Je hoort wel eens dat nogal wat Nederlanders gestrest raken van de islam, ze zouden er een ongehoorde angst voor ontwikkelen die grenst aan vreemdelingenhaat.

Toch lijken recente incidenten aan te tonen dat het met die angst wel meevalt. Allereerst zijn er natuurlijk kenners als hoogleraar Maurits Berger die blijven verkondigen dat de sharia (de islamitische wetgeving) en het Nederlands recht voor meer dan 95% aan elkaar gelijk zijn. Helemaal geen angstige man die Berger. Hij is dan ook een warm pleitbezorger van een nog op te richten Nederlandse familierechtbank in Islamitisch Recht.

Een hele geruststelling. Misschien niet voor vrouwen want er moet wel íets ingeleverd worden wil het hier gezellig blijven, je moet je ook een beetje aanpassen aan de wensen en gewoontes van anderen, maar dat is slechts voor 5% en dat verschil vangen de vrouwen dan wel op. Dat is het

Loten

Aan het eind van de Simon Carmiggelt week, ter gelegenheid van het feit dat de stukjesschrijver honderd jaar geleden geboren werd, hier een kroegverhaal, een kronkel.

Loten 
Het was zo’n half donker café in Oud-West waarvan je er niet zoveel meer ziet. Alles moet tegenwoordig helder, transparant, licht en strak zijn. Design, noemen ze dat. Of je zit onder tl buizen en aan formica tafels in zo’n frituur of halal tent. Hier was alles donker bruin. Vale verf bladderde van de muren. Naast mij aan de tapkast stond een aan de slapen grijzende man die geen habituele zwijger was en mij een lot uit de loterij toonde: “M’n loterijbriefje. Allemaal bedriegerij. En toch koop ik het iedere keer weer. “

 Ofschoon hij niet meer dan een flauw glimlachje op mijn gelaat kon ontwaren, vervolgde hij energiek: “Doorgestoken kaart. Alleen vriendjes krijgen de prijzen. Ministers en zo. Maar de gewone man nooit. “ Ik knikte welwillend. De gewone man wint nooit iets. “Ik heb erop gestudeerd.“ Hij keek me

Shariadebat als blijspel in de Amsterdamse De Balie

De zaal moet vol, de zaal moet vol, de zaal wás vol in Laren (NH) waar 10 oktober een debat over 'De Toekomst Van De Islam In Nederland' zou plaatsvinden. De grootste zaal van Het Brinkhuis telt wel achtenzestig (68) zitplaatsen en die waren allemaal vergeven. Uitverkocht! Toch gelastte Het Brinkhuis dit islamdebatje af. Iets met capaciteitsbewaking, iets met veiligheid, iets met te veel aanmeldingen van mensen die luisteren naar de naam Mohammed, Fatima en Ali en die, maar nu vul ik wat te veel in, die, hoewel niet gehandicapt, misschien wel speciale wensen hadden betreffende de zaalindeling omdat ze anders niet konden komen.

Afgeblazen dus. Geef Het Brinkhuis eens ongelijk. Ik niet.

Islamdebatten, breek me de bek niet open.

't Zijn kluchten hoor, iets om te lachen als je dat nog kunt want laten we wel zijn, wat hebben al die islamdebatten de afgelopen tien jaar opgeleverd? Precies, nada. Alleen al van de titel, krijg ik de bibberaties: 'De toekomst van de islam in Nederland'! Scheid er eens mee uit. Als de islam 'here to stay' is dan op z'n minst volgens de universele rechten van de mens. En een beetje seculier, weet je wel.

Wie heeft de organisator tevens uitgever, René van Praag (UVP), trouwens uitgenodigd voor dit pretentie-pretantie-debat over de toekomst van de islam in Nederland?

Twee sharia-lovers (Abdul-Jabbar van de Ven en Okay Pala) plus een kritische arabist (Hans Jansen)! Een goede grap, uitstekende formule voor wie zin heeft in een avondje debatteren in het luchtledige. Sorry hoor, maar deze combinatie van ingrediënten valt niet serieus te nemen. En dan nog dit. Ik heb

Roepende in de Sahara

 

Onlangs verschenen in de media bedreigingen van een Leidse moslimfundamentalist aan het adres van professor Ellian. In tegenstelling tot wat de gemeentelijke politiek in Leiden altijd beweerde, is de Sleutelstad met de komst van de islam niet meer wat het geweest is. Wat weten we eigenlijk van de bedreiger? Hij is gelieerd aan extremistische organisaties als Salafimedia NL en Millatu Ibrahim. Laatstgenoemde is in Duitsland verboden, en de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) noemt het “een radicale, jihadistisch georiënteerde organisatie.” Hij bidt in de al Hijra moskee, die in Leiden bekend staat als salafistisch. De gemeente wil deze moskee verplaatsen naar een nieuwe locatie, waar het een megalomaan islamitisch centrum wordt. Naast een grote gebedsruimte moet dit centrum worden voorzien van onder andere een bibliotheek, winkel, woning, acht lesruimtes en, luguber genoeg, een mortuarium. Je zou er maar tegenover wonen…

Een van de vele verworvenheden van onze democratische rechtsstaat is, dat de burger zich in een eerlijk proces kan verweren tegen slechte overheidsbesluiten. Althans, dat kan in theorie. Het is geen

De kunst van het cadeautjes geven

Cadeautjes in ontvangst nemen, je moet er aardigheid in hebben, je moet er tegen kunnen. Ik kan er slecht tegen. Als volwassene dan. Iets met gêne en maar moeilijk kunnen veinzen, wat weer garant staat voor pijnlijke confrontaties. Zo kreeg ik ooit

Lees verder in METRO of op de METRO-site hierrr.

Verboden voor vrouwen

Wederom actueel!: Sharia tijdens Amsterdams debat  (De toekomst van de islam in Nederland)


Het enige juiste antwoord van #DeBalie en #Uitgeverij Van Praag aan de dames en heren moet zijn: we doen niet aan reservering van individuele zitplaatsen in de zaal. Gehandicapten krijgen bij het vinden van een zitplaats op de eerste rij voorrang. Dat is alles, meer heeft een organisatie niet te melden aan wie dan ook! 

Update: Lees ook BOYCOT HET ISLAMDEBAT IN DE BALIE!

Wij zijn de helden van het vrije woord! Wij, Youri Albrecht (Balie-directeur), Tofik Dibi (GroenLinks) en Kustaw Bessems (DePers-journalist) zijn de echte, mannelijke verdedigers van de vrijheid van meningsuiting. Wij hebben die taak op ons genomen want anderen laten die liggen maar wij doen 't met verve en met plezier. Wij, Albrecht, Bessems en Dibi, lachen om begrippen als 'islamisering van de samenleving', 'dhimmitude' en 'boerkaboetes'. Wij, mannen, doen daar niet aan mee, wij staan daar kalm boven. Wij zijn tegen verboden en voor de totale vrijheid! Alles moet gezegd kunnen worden, zolang we elkaar maar niet de hersens in slaan. Wij gaan met iedereen in debat. Dus mag een omstreden sjeik als Haitham al-Haddad

Opvolger voor Ibn Ghaldoun

Afgelopen donderdag berichtte Trouw over de voorgenomen doorstart van de islamitische scholengemeenschap Ibn Ghaldoun. Vanaf 1 november gaan de leerlingen van de failliete school verder onder christelijke vlag. Ze komen administratief namelijk onder de hoede van de christelijke scholengemeenschap Melanchton.

Philippus Melanchthon staat bekend als een geboren pedagoog, in wie klassiek humanisme en bijbelse theologie een verbond waren aangegaan. In 1543 schreef deze wijsgeer een apologie tegen de dwaalleer van de islam, die hij beschouwde als de antichrist.
Nu is het van tweeën één:

Op het kruispunt van Europa en Azië

Ook deze zomer is het me niet gelukt Odessa (waar PSV afgelopen week van Chornomorets Odessa met 2-0 won) aan te doen, laat staan een rondje Zwarte Zee te maken. Ooit zag ik een documentaire van een reis rondom de Zwarte Zee, vanaf de poort van dit water in Turkije naar Bulgarije, Roemenië, Oekraïne, Rusland, Abchazië, en Georgië om daarna weer in Turkije te eindigen. Sindsdien heb ik me voorgenomen een keer deze route van achtduizend kilometer te volgen. Ze herbergt een amalgaam van culturen en vormt het gebied bij uitstek voor wie de jongste geschiedenis van Europa wil begrijpen. De komende winter is het aan de Zwarte Zee gelegen subtropische Sotsji het centrum van de Olympische Winterspelen. In een tunnel onder het asfalt vindt al enige tijd een levendige handel plaats. Bekers en t-shirts met de beeltenis van Poetin in skitenue en buttons waarop deze moderne vorst de Olympische ringen als een soort kroon draagt. En onderbroeken met afbeeldingen van eurobiljetten. Poetin aan de borst, honderd euro aan de kont, dat moet lekker zitten. Of juist niet. De verkopers verheugen zich niet op de Winterspelen. Ze zijn bang dat de politie de tunnel gaat schoonvegen. Niet alleen demonstrerende homo’s en kritische journalisten (bijvoorbeeld die van het Sotsji-project) zullen geweerd worden, ook straathandel is uit den boze. Poetin heeft de straathandel in Sotsji ‘Turks’ genoemd, en dat was bepaald geen compliment. Dat melden journalist Olaf Tempelman en fotograaf Marco van Duyvendijk in hun onlangs uitgekomen Omweg naar Istanbul – de kusten van de Zwarte Zee. Een prachtig boek dat het verlangen om deze reis nog eens te maken alleen maar aanwakkert. Voeg daarbij De Mythe van Odessa, een uitgave in de reeks Literaire Steden, waarin zeven schrijvers centraal staan die verbonden zijn met deze stad, en je wilt onmiddellijk vertrekken naar dit ‘oord van opperste melancholie’.

“Wie de zwarte zee niet ziet, leeft slechts met een half hart”, schreef de Russische schrijver Konstantin Paustovskij over het verlangen dat de kusten van deze zee opwekken er steeds weer terug te keren.

Het softe Nederlandse ouderenbeleid!

Wordt er in Nederland eindelijk weer eens wat nuchterder gedacht over de hulpbehoevendheid van ouderen en ja, je kon het voorspellen, half Nederland slaat aan het mekkeren van ongenoegen.

Het is een gecombineerde christelijk-linkse reflex, want de ouderenzorg zoals we die nu kennen is een uit de hand gelopen linkse hobby. Al die jongens en meisjes die dankzij de inspanningen van hun ouders op universitair en HBO-niveau linkse wetenschappen konden studeren, hebben daar alleen maar leren praten als Brugman. Dat kwalificeerde hen voor goedbetaalde stafbaantjes bij de overheid en

Maiwand Al-Afghani wil alleen maar waarschuwen

Nee hoor, Maiwand Al-Afghani (echte naam: Shabir Burhani) bedreigt helemaal niemand, en zeker niet Elsevier-blogger en hoogleraar Afshin Ellian. Kijk maar, hij zegt het zelf in een filmpje. Er zijn geen dreigtweets of andere doodsbedreigingen van hem te vinden op dat hele grote internet. Dus waar hebben de media het over? Laten die eens beter hun werk doen, vindt Al-Afghani.
Er circuleren wat vakantiekiekjes op internet waarop Maiwand, zo blij als een kind, met raketwerpers speelt, als ik me niet vergis, nee ik vergis me niet, in het vreedzame gezelschap van Talibanstrijders maar zo'n vakantiekamp gun je zo'n jongen gewoon, daar moet je niet te veel waarde aan hechten bovendien zegt hij er zelf in 't filmpje niets over.

Dus nou kunnen de geheime diensten student Bestuurskunde Al-Afghani wel als een invloedrijke jihadist beschouwen, maar

Nog niet zo aan gewend

De opmerking laat me niet los. Ik moet er nog aan denken als ik al lang, lekker en breeduit in bed lig. Niet m'n eigen maar dat van de enige Bed and Breakfast die ermee adverteert het Beste Bed te hebben en die toevallig in de Achterhoek staat, tegenwoordig ook wel 'Het Wilde Oosten' genoemd.

Een goed bed is het halve werk van je vakantie. Geen Franse toestanden hier met te korte, grondig doorgelegen matrassen, nee, ik lig er ongekend vorstelijk en ontspannen bij, mij hoor je niet klagen, het enige dat ik hoor is het zachte gekraak van de oude, houten molenwieken die, zo vertelde de B&B-manager me, slechts in het weekend hun rondjes draaien en die me een enorm nostalgisch gevoel geven, terwijl ik nooit of te nimmer naast een molen heb gewoond.

Ik luister dus naar dat breekbare geluid, dat nog het meest lijkt op een voor de wind varende zeilboot, als het voorvalletje van die middag weer naar boven komt. Ik moet er wel aan denken want ik weet nog steeds niet wat de opmerking betekent en ik wil die zo graag duiden omdat ik het gevoel heb dat, ja hele grote woorden, dat van levensbelang is voor de toekomst van ons land. Ik heb de man toch niet misverstaan? Ach, had ik maar doorgevraagd!

De gepensioneerde man en ik staan bij de Klantenservice van de blauwe supermarkt en wachten op onze beurt als er een verschijning voorbijschuift die in steden als Amsterdam wellicht nauwelijks (nog) opzien baart maar die ik hier, in een gehucht in de Achterhoek, niet verwacht. Niet zo, niet dusdanig onbeschaamd en toch vol schaamte. Alsof ik via een onzichtbare tijdmachine plotsklaps in 'De Hof Van

Baudet en de angst voor het eigene

Toen ik Oikofobie van Thierry Baudet aangekondigd zag, dacht ik dat het ging om een verhandeling over de vrees voor het eigene, waarvan naar zijn oordeel de intellectuele en politieke elite doortrokken is. “Een ziekelijke afkeer van de geborgenheid van ons thuis.” Het boek bevat zijn columns over het Europese project, multiculturalisme en modernisme in de kunst, drie terreinen waarop deze – overigens door die elite zelf niet erkende – angst zich volgens Baudet manifesteert. Over zijn idee van de nationale staat en multiculturalisme heb ik eerder geschreven. Hier wil ik het hebben over zijn opvattingen over

Fariq, een jongen met een Nederlands uiterlijk.

 

De rechtbank in Maastricht (11 september 2012, ECLI:NL:RBMAA:2012:BY2910) heeft vorig jaar een bijzondere uitspraak gedaan die eigenlijk niemand is opgevallen. Het betrof een jongen uit havo-5 die een Arabische voornaam had en dat graag zag veranderd in een Westerse voornaam. Geboren uit een Turkse vader en een Nederlandse moeder werd hij nogal gepest om die naam. De rechtbank gaf niet aan welke naam dat was maar gelukkig gaf ze wel de vertaling: zeldzaam. Dan kan maar één naam zijn: Fariq. Dat lijkt nu niet direct een naam die een bijzondere weerzin oproept maar er was een omstandigheid waar de jongen zelf ook niets aan kon doen. Hij had namelijk, zoals de rechtbank dat verwoord, een Nederlands uiterlijk. En die combinatie vormde mede de opstap van die pesterijen. Er uit zien alsof je uit de polder komt maar toch op een duister wijze Fariq heten, was voor de jongen een buitengewoon ongelukkige combinatie gebleken. En wat vindt de rechtbank nu van dit verzoek tot naamswijziging?

Zij stelt in eerste instantie het volgende: