Vertaling Toespraak Wafa Sultan

Wafawilders_2

Toespraak van Wafa Sultan
* op de Free Speech and Islam Conference in Christiansborg Palace Kopenhagen 14 juni 2009.


Hallo allemaal. Hartelijk dank voor uw uitnodiging om hier aanwezig te zijn op deze conferentie. Het is mij een eer om hier vandaag aanwezig te zijn.

Twee jaar geleden, tijdens de turbulente nasleep van de Deense Mohammed-cartoons, reisde ik naar uw mooie land om mijn dankbaarheid uit te drukken voor uw moed om pal te staan voor onze westerse waarden zoals de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van geweten. Zoals u zich wellicht herinnert stelde ik toen dat het publiceren van de cartoons een eerste stap betekende om moslims van over de hele wereld te leren om te gaan met kritiek en respectvol te luisteren naar hoe anderen tegen hun religie aankijken.

Sindsdien heb ik intensief de Arabische media gevolgd, en ik kan u verzekeren dat de publicatie van die cartoons een belangrijke rol heeft gespeeld voor een beweging in de goede richting. In die crisis werd de islamitische ideologie, die uitblinkt in haat, geweld en intolerantie, door buitenstaanders aan de kaak gesteld. De cartoonepisode liet een ander voorbeeld zien en betekende zo een definitief keerpunt.

Maar moslims vinden het nog steeds moeilijk om verantwoordelijkheid te accepteren voor hun acties, en de vraag is waarom. Moslims zijn al meer dan 1400 jaar gegijzeld door hun godsdienstige systeem. Ze zijn eenvoudig nooit blootgesteld aan de wereld buiten hun islamitische beperkte gevangenis. Ze volgen blindelings hun dogma en zijn in het geheel niet in staat tot zelfreflectie en zelfkritiek.

Voor moslims is zelfevaluatie en het uitdagen van de eigen religie een puur taboe. Volgens Bernard Lewis, en ik bevestig dat, verwerpen moslims alles wat nieuw is. Aan de andere kant heeft de westerse politieke correctheid, veroorzaakt door angst, onder de paraplu van het multiculturele geloof, een belangrijke ondersteunende rol gespeeld voor de moslims om vast te houden aan hun overtuigingen en gedragingen, zonder enige behoefte aan hervorming.

Islamisten interpreteren het zwijgen en de softe aanpak van de westerse samenleving als een capitulatie voor hun eisen, en daardoor hebben ze de indruk gekregen dat ze de aan de winnende hand zijn bij hun mars naar de onderwerping van alle anderen aan de islam en de sharia-wetgeving.

Onlangs las ik het artikel ‘In de Casbah van Rotterdam’ van Julio Mittu. (Ik hoop dat ik zijn naam zo goed uitspreek). Het artikel beschrijft op schokkende wijze hoe Rotterdam, de op één na grootste stad van Holland, uitgroeit tot de eerst moslimstad van Europa.

In het krantenartikel stond een citaat van Ismaili, een Rotterdams raadslid, in de vorm van een brief die zij vorig jaar schreef, waarin zij het volgende stelt: “Luister goed jij vuile gek, wij blijven hier. Júllie zijn hier de allochtonen. Met Allah aan mijn zijde vrees ik niks en niemand. Een advies als ik zo vrij mag zijn bekeer je tot de islam en vind rust in je hart.”

Het is duidelijk dat de beschuldiging van Ismaili 15 of zelfs 10 jaar geleden niet afgedrukt zou zijn. Omdat destijds moslims zoals Ismaili zich nog een te zwakke minderheid voelden om zo’n schrikbarende bewering of aankondiging openbaar te maken. Nu hun populatie substantieel is gegroeid hebben de islamisten meer macht en lef gekregen om openlijk hun ware intenties uit te drukken.

De meerderheid in de westerse wereld beschouwt het begrip vrijheid als iets vanzelfsprekends. Men vergeet dan de geschiedenis van de Europese strijd die nodig was om de eeuw van de Verlichting te bereiken, om een seculiere liberale democratie te vestigen. Daarom is het algemene publiek onwillig om deze kostbare waarden te beschermen. Tegelijkertijd doorzien ze niet de ware aard en de bedoelingen van de moslims, en de onderliggende principes waardoor ze gedreven worden.

In de westerse cultuur is geweld een laatste toevlucht. In de moslimcultuur is het een instinctieve reactie. Het gevolg daarvan is, dat - terwijl barbaarse acties zoals eerwraak, verkrachting van niet-moslims, en georganiseerd vandalisme door moslims in Europses steden plaatsvinden - regeringsfunctionarissen en gezagsgetrouwe burgers, de liberale academische elite, de liberale media, en de voorstanders van de interreligieuze dialoog legitimeren dat de door de sharia goedgekeurde doctrines worden ingeweven in de westerse sociale structuur, waardoor een schadelijke ‘syncretistische’ verhouding ontstaat.

Aan de ene kant wordt in de moskeeën, op scholen en thuis aan de jonge moslims onderwezen dat niet-moslims kaffers zijn, ongelovigen, die geen respect verdienen, dat moslims nooit moeten assimileren in de westerse samenleving, dat de dood meer waard is dan het leven, dat Joden varkens en apen zijn, dat het verkrachten van niet-moslims geen misdaad is en dat het is toegestaan om je vrouw te slaan om haar te disciplineren, en ik zou nog lang door kunnen gaan met het opsommen van onacceptabele moslimactiviteiten die door de shariawetgeving zijn toegestaan. Aan de andere kant horen we totaal onredelijke boodschappen over tolerantie van Europese leiders, zoals een proces door een Nederlands gerechtshof tegen Geert Wilders wegens ‘haatzaaien’.

In plaats van zijn recht op vrije meningsuiting te verdedigen wordt Wilders gestraft vanwege het feit dat hij de strijd tussen de islamisering van het Westen en de noodzaak om de vrije wereld te beschermen bespreekbaar maakt. In plaats dat men het recht van Wilders op zijn voorkeur voor de ware liberale waarden verdedigt tracht men hem het zwijgen op te leggen en wordt hij beschouwd als een racistische islamofoob. Ik geloof dat de Nederlandse zaak tegen Wilders een uitdrukking is van de machtige invloed van de Organisation of the Islamic Conference op de Europese instituties.

Zoals u wellicht weet streeft deze Organisatie, een associatie van 57 islamitische staten, naar een resolutie van de Verenigde Naties die kritische dissidente stemmen tegen de islam zou kunnen verbieden. Dit initiatief is uiterst destructief en gevaarlijk. Ik dring krachtig aan op de nederlaag van dit voorstel.

Zoals in de zaak van de heer Wilders blijkt, is het liberale establishment, toegejuicht door de groeiende moslimpopulatie, in staat om met succes iedereen die de islam bekritiseert af te schilderen als oorlogshitser, anti-vrede, rechts extremist, racist en islamofoob. Op dit moment is deze sfeer van multiculturalisme wel heel navrant geworden, en bijgevolg is de toon van de oppervlakkige politieke correctheid niet in staat gebleken het gevaar onder ogen te zien van het onkruid dat kon groeien in de westerse tuin, het onkruid dat uiteindelijk de humanistische schoonheid van die tuin zou kunnen vernietigen.

Na ‘11 september’, en meer specifiek na de rel met de Deense cartoons, beseffen gelukkig een aantal moedige individuen in het Westen het enorme aspect van de islamitische cultuur en hebben ze zich er krachtig tegen uitgesproken. De heer Wilders is vandaag bij ons. Hij is één van deze moedige leiders. Hij is een echte held die ondanks allerlei obstakels zijn welzijn riskeerde om op te komen voor onze veiligheid. Door de documentairefilm Fitna te produceren stelde de heer Wilders het publiek in staat om het verband te onderzoeken tussen de islamitische leer en de manifestaties van de islamitische teksten, waarbij de uiteindelijke conclusies aan de kijker werden overgelaten.

Ik, als Arabische, ben er van overtuigd, dat naarmate er meer mensen in het Westen de waarheid over de islam te weten zouden komen, er nog veel meer de voetstappen van Geert Wilders zouden volgen.
Daarom doe ik een beroep op westerse regeringsfunctionarissen om de islamitische principes te bestuderen aan de hand van de oorspronkelijke Arabische teksten, zonder verdraaiing of verbloeming.

Eén van die principes is een zeer gevaarlijk islamitisch concept: in het Arabisch bekend onder de naam al-taqiyya. Het staat moslims toe, sterker nog, het beveelt moslims om te liegen en te misleiden om het uiteindelijke doel te bereiken: het onderwerpen van de wereld aan de islam en de sharia-wetgeving.

De islamisten, die de politieke ideologie volgen die er naar streeft om de niet-moslims te onderwerpen, gebruiken het concept van al-taqiyya. Ik geloof dat de taqiyya van de moslims en de onwetendheid van het Westen aangaande de ware bedoelingen van de islamisten allebei ons recht schenden om de waarheid te leren kennen, of hun bedoelingen nu slecht zijn of onopzettelijk. De relatie tussen die twee is het recept voor onherstelbare schade aan de liberale democratie en de waarden van de vrijheid, de basis van de Europese Unie.

Het is duidelijk dat de mensen in het Westen en in het bijzonder de leidinggevenden, die hun leven leiden volgens de westerse morele code waarmee ze zijn opgegroeid, weigeren individuen te beoordelen op basis van hun religie, en dat is hun goed recht. Maar ze hebben niet het recht om zich af te sluiten voor het feit dat de islam niet alleen maar een religie is, maar dat het bovendien een politiek doctrine is, die probeert zich aan anderen op te leggen door middel van geweld.

Dat is nu juist precies het punt dat de heer Wilders zo krachtig naar voren probeert te brengen en het is precies hetgeen wordt gesymboliseerd in de vlag van Saoedie Arabië. Kijkt u alstublieft eens naar die Saoedische vlag. De tekst op de vlag luidt: Er is geen God dan Allah en Mohammed is zijn profeet. Onder deze godsdienstige bewering is een groot zwaard afgebeeld. Het staat voor de superioriteit van de islam, en voor de ambitie om die met geweld op te leggen aan de niet-moslim. De vlag toont zo het onderliggende fundament van de islam.

U kent wellicht het gezegde dat er een heel dorp voor nodig is om een kind sociaal gezond op te laten groeien. In die geest doe ik een appel op alle verenigde volkeren, landen en naties, om er voor te zorgen dat dat eeuwige kind wordt beschermd, onze dierbare vrijheid, om moedig te zijn en vierkant achter de heer Wilders te gaan staan teneinde de liberale democratie te beschermen als onze hoogste prioriteit.

Ik doe een beroep op u om alstublieft goed te beseffen dat zij die hun geschiedenis vergeten gedoemd zijn om die geschiedenis te herhalen, en dat zij die hun vijand niet kennen nooit in staat zullen zijn om die vijand te verslaan. Zoals de wijzen zeiden zal het Congress nooit een wet maken die de de vrijheid van meningsuiting beperkt. Er is geen vrijheid zonder de vrijheid om kritiek te uiten en om een redelijke beschaafde discussie te kunnen voeren: er zijn geen waarden zonder wederzijds respect.[sic]

Het dreigen met geweld is iets voor criminelen, niet voor de beschaving. U, als het Deense volk, staat bekend om uw geschiedenis als strijders tegen het kwaad. Ik geloof dat het Deense volk inderdaad de eer verdient voor het schieten van de eerste bres in de islamitische gevangenismuur. Ik ben er zeker van dat u daardoor een deur hebt geopend en anderen in de Europese Unie de moed hebt gegeven om zich nu aan te sluiten bij de strijd tegen de ontwikkeling die onze manier van leven en onze kernwaarden bedreigt. Daarvoor breng ik u een eresaluut.

Ten slotte: de grote Thomas Paine, één van de grondleggers van de Verenigde Staten, stelde: “Indien er moeilijkheden moeten zijn, laat ze er dan zijn in mijn dagen, zodat mijn kind in vrede kan leven.” Dus laten we nú afrekenen met deze troebelen, zodat onze toekomstige generatie in vrede moge leven.

Heel veel dank.

* Wafa Sultan (Banias, Syrië, ca. 1959) is een Amerikaanse psychiater van Syrische afkomst die in Los Angeles leeft en de relatie tussen de religies becommentarieert. Ze gaat hierbij uit van haar vaststelling dat, in tegenstelling tot andere religies zoals het Christendom, het Jodendom, het Hindoeïsme of het Boeddhisme, de voornaamste bron van religieus geweld voortspruit uit de islam.

Vertaling: Henk - Hoeiboei

Wafa Sultan, Copenhagen, 2009 from IFPS on Vimeo.

La Route au Sud (9)

La_route_au_sud_9

Nette Meisjes



(ingezonden) Uitgelicht: 'Nette Meisjes', Hoofddoeken hebben ook voordelen, vindt socioloog HUGO VAN ASSCHE. 'Het maakt relaties en gezinnen stabieler.'

"Maar het dragen van de hoofddoek maakt ook deel uit van de godsdienstvrijheid en de identiteit van die meisjes. Dat verbieden getuigt van een gebrek aan respect voor hun identiteit en hun individuele keuze, zelfs al wordt die keuze hen opgedrongen. Onze wetten garanderen die meisjes dat ze later sowieso hun eigen keuzes kunnen maken."

Lees hier het volledige Jip en Janneke bericht: 'Nette Meisjes'

Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-uitspraken/berichten/verslaggeving/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

La Route au Sud (8)

La_route_au_sud_8

Een contrapunt voor kleinheid van geest: Ramadan

Contrapunt_2
Het Nexus-instituut organiseert al jaren bijzonder interessante conferenties voor de crème de la crème van intellectueel en kunstzinnig Nederland. Vandaar dat ook ik jaarlijks per post de aankondigingen van die conferenties ontvang. Ieder jaar weer bijzonder interessante sprekers en vooral ook bijzonder interessante combinaties van sprekers, van wie men voor slechts €75,- een hele zondag van ’s morgens vroeg tot het eind van de middag de bijzonder interessante lezingen kan aanhoren. De lezingen worden soms nog afgewisseld met hoogverfijnde muziek door eerste klas musici.

Elk jaar maak ik razend nieuwsgierig de enveloppe open waarin zich het boekje bevindt met de aankondiging van de eerstvolgende Nexus-conferentie, om te zien welke bijzonder interessante sprekers dit instituut nu weer bij elkaar heeft gebracht. Ondanks de immer hooggespannen verwachtingen dit jaar tóch weer een verrassing: te midden van een keur van beroemdheden (die u desgewenst op de website van Nexus kunt vinden) bevindt zich dit jaar niemand minder dan onze Rotterdamse professor en bruggenbouwer Tariq Ramadan. Boze tongen mogen van alles over deze man beweren; voor het Nexus-Instituut is hij een intellectuele kei onder de keien. In de aankondiging lezen we over hem het volgende:

"Tariq Ramadan (Zwitserland, 1962) heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot een van de bekendste en meest invloedrijke moslimwetenschappers van Europa. Hij behaalde een master in de filosofie en Franse literatuur en promoveerde in Arabische en islamitische studies aan de Universiteit van Genève. Op het moment is hij hoogleraar Islamitische Studies aan de Universiteit van Oxford. Sinds 2007 bekleedt hij als gasthoogleraar de belangrijke leerstoel Burgerschap en Identiteit aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam, waar hem door de gemeente een prominente rol in het integratiedebat is toebedacht.

Tariq_ramadan_200In zijn “Islam, the West, and the Challenge of Modernity” (2001), “Western Muslims and the future of Islam” (2004), Ïn the Footsteps of the Prophet: Lessons from the Life of Muhammed”(2007) en “Radical Reform: Islamic Ethics and Liberation”(2009) bepleit Ramadan een moderne, Europese variant van de Islam."

Hoe komt het Nexus-Instituut erbij om Ramadan uit te nodigen? Dat is nogal glad. Leest u even mee wat het motto is van het Nexus-Instituut:

"Het Nexus Instituut bestudeert het Europese cultuurgoed in zijn kunstzinnige, levensbeschouwelijke en filosofische samenhang om zo inzicht te bieden in eigentijdse vragen en uitdagend vorm te geven aan het cultuurfilosofische debat. Als culturele denktank beoogt Nexus een stijl van kwaliteit, eruditie en tolerantie, om op die wijze een contrapunt te zijn voor kleinheid van geest, verzuiling en nationalisme, de troosteloosheid van het niets weten en het fanatisme van het enige weten. Nexus wil zich op deze wijze scharen in de Europese humanistische traditie.”

Welgekozen woorden; prachtige doelstellingen; kan het mooier? Tariq Ramadan past er perfect in. Maar was er dan niet iets met die man aan de hand? Ach welnee, dat is natuurlijk allemaal laster, voortkomend uit de kleinheid van geest waarvoor Nexus nu juist een contrapunt wil zijn…

Kees Rudolf

Iran

Voor meer informatie: iproxyiran en hier (amandakluveld.blogspot.com).

La Route au Sud (7)

La_route_au_sud_7

Dhimmitude

Sokken

Let op! Binnenkort verschijnt op Hoeiboei 'Het Grote Bat Ye'or Interview' door Barry Oostheim. Onder andere over Bat Ye'or haar nieuwe boek: Verso il Califfato Universale.
Deel 1: Bat Ye’or over Dhimmitude
Deel 2: Bat Ye'or over Eurabia
Deel 3: Op weg naar het Wereldkalifaat

Ter introductie van Het Grote Bat Ye'or Interview plaatst Hoeiboei opnieuw Barry Oostheims artikel Dhimmitude uit 2006.


Dhimmitude


Ruim twintig jaar geleden toen de inwoners van Europa nog geen idee hadden dat de islam ooit hun politieke leven zou beheersen, schreef de latere nobelprijswinnaar, V.S. Naipaul zijn reisverslag, “Among the believers”. De in Trinidad geboren schrijver van Hindoestaanse afkomst, onderzocht daarin de gevolgen van de islamisering van landen als Pakistan, Indonesië en Iran, waar zojuist Ayatollah Khomeiney aan de macht was gekomen. Voor de komst van de islam bestonden in die landen grote bloeiende beschavingen, die nu geheel uitgewist of ontkend zijn. Naipaul trof een vorm van kolonisatie aan, die inwoners van hun geschiedenis en daarmee hun identiteit had beroofd. Het leidde tot zijn bewering dat de Spanjaarden wat betreft hun verovering en gedwongen kerstening van Zuid-Amerika, de kunst van de moslims moeten hebben afgekeken. Destijds een ongehoorde visie die hem niet in dank is afgenomen. In ons land is hij in die jaren tijdens een publiek interview woedend weggelopen vanwege de in zijn ogen ongelofelijke domme reacties en vragen van de verzamelde Nederlandse academici. “Wie heeft die achterlijke idioten op mij los gelaten”, zou hij nog geroepen hebben. Nooit zou hij meer een stap in ons land zetten, heeft hij toen gezworen. Maar daar is hij vijftien jaar of wat later in een schappelijke bui op terug gekomen.
De algehele opwinding over Naipauls uitlatingen viel tezamen met de hoogtijdagen van westerse boetedoening voor haar koloniale verleden. Islam behoorde immers tot de slachtoffers. Liever werd er vastgehouden aan een beeld van een tolerante religie waarin veel respect bestaat voor andere religies. Een kleine rondgang langs islamitische landen laat zien dat de werkelijkheid natuurlijk minder fraai is. Joden zijn nagenoeg uit de gehele islamitische wereld verdwenen en de overgebleven christelijke gemeenschappen en andere religieuze minderheden leiden een kwijnend bestaan.

Het moge duidelijk zijn dat er in de monoculturele islamitische wereld weinig aandrang bestaat om de confrontatie aan te gaan met de zwarte bladzijden uit hun geschiedenis. Dat ook in het Westen van overheidswege en in de media, de expansionistische totalitaire kanten van de islam worden ontkend en met de mantel der liefde worden toegedekt, is een pijnlijke vorm van dhimmitude.

De term dhimmitude is in de jaren tachtig uitgevonden door de van oorsprong Egyptisch Joodse historica, Bat Ye’or. Zij omschrijft daarmee de sociaal, politieke en psychologische houding van niet-moslims onder heerschappij van moslims. Het is een samentrekking van het Franse attitude en het Arabische woord dhimmi, of te wel beschermeling, de islamitisch-juridische term waarmee wettelijk getolereerde geloofsgemeenschappen van niet-moslims onder moslimheerschappij werden gedefinieerd. Het is vergelijkbaar met de restauranthouder die bij de maffia zijn eigen bescherming afkoopt.

In tegenstelling tot de meeste van haar collegae islamdeskundigen, benadert Bat Ye’or de islam niet als een ooit zo bloeiende beschaving waarin verschillende minderheden vreedzaam met moslims samenleefden tot dat het Westen daar een eind aan maakte. Zij beschrijft juist hoe de islam zelf een eind maakte aan verschillende bloeiende en minder bloeiende beschavingen. Net als de landen die VS Naipaul behandelt werd ooit de gehele islamitische wereld, bevolkt door andere culturen. De islam heeft zich in de eeuwen na haar ontstaan, voornamelijk verspreid door middel van verovering die gelegitimeerd werd door de jihad, de religieuze verplichting van moslims om zich in te zetten voor de verspreiding van de islam onder de ongelovigen. Dhimmitude, de onderdanige houding van niet-moslims ten opzichte van hun islamitische overheersers, komt voort uit de jihad.

Volgens de islamitische wet de Shari’a is de wereld verdeeld in dar al-islam, het gebied van de islam en dar al-harb het gebied van de oorlog waar de ongelovigen de macht hebben. En oorlog is volgens de Shari’a per definitie tegen ongelovigen, zoals de grote geleerde in het islamitisch recht, Joseph Schacht, ooit eens fijntjes opmerkte. De volkeren van dar al-harb hebben de keus tussen vrijwillige bekering of onderwerping met geweld.

Joden en christenen worden door moslims als “volkeren van het boek” nog getolereerd als een soort afgeweken derivaten van de islam. Mozes, Jezus en vele andere oud-testamentische profeten zijn in de ogen van moslims, islamitische profeten, alleen hebben de joodse en christelijke volgelingen van die profeten dat nog niet helemaal begrepen.

Eenmaal onder islamitische heerschappij konden zij volgens de Shari’a alleen hun geloof behouden als dhimmi. Dat betekende dat zij de heerschappij van de islam moesten erkennen, en hun voortbestaan als jood en christen moesten afkopen met jizya, de voor dhimmi verplichte belasting. Ook diende zij zich te onderwerpen aan tal van discriminerende bepalingen zoals bijvoorbeeld het verbod op het bouwen van nieuwe gebedshuizen en het dragen van speciale kleding. Als zij niet aan deze eisen wilden of konden voldoen stond hun plundering, slavernij en willekeurige moordpartijen te wachten. De dhimma kon overigens elk moment opgeheven worden naar goeddunken van de moslimheerser, waardoor het in wezen niet meer is dan uitstel van executie. Via het dhimmasysteem wisten de vroege moslimveroveraars hun macht over de niet-moslimbevolking te consolideren en hun verdere veroveringen te financieren. Zoroastriërs, Hindoes, Boedhisten en animisten waren volgens de shari’a, per definitie rechteloos en vogelvrij. Vandaar dat in landen als Iran, Afghanistan en Pakistan nauwelijks een spoor van deze religies is te bekennen.

Voor de dhimmi leidde het voortbestaan als christen of jood tot onderdanigheid, verarming, marginalisering, zelfontkenning en uiteindelijk tot het verdwijnen van het merendeel van haar gemeenschappen.

Hoewel door westerse overheersing in de eerste helft van de vorige eeuw in veel islamitische landen de dhimma is afgeschaft, bestaan er vandaag de dag, tot in het seculiere Turkije toe, nog steeds discriminerende wetten tegen niet-moslims die hun oorsprong hebben in de Shari’a. Ook de psychische en sociale conditionering die het gevolg zijn van deze religieus bepaalde discriminerende verhoudingen zijn zowel bij moslims als niet-moslims nog springlevend. Nog steeds moeten niet-moslims in de islamitische wereld op eieren lopen, de machthebbers naar de mond praten en nederige dankbaarheid tonen, om vooral niet de toorn van hun islamitische landgenoten op te wekken. Een typisch voorbeeld van dhimmitude.

De afgelopen twintig jaar heeft Bat Ye’or in boeken en artikelen er op gewezen dat de burgeroorlog in Libanon en de strijd tegen Israel onder het mom van een Palestijnse onafhankelijkheidstrijd een verkapte Jihad is, aangezien onafhankelijkheid van niet-moslims in dar al-islam volgens de islamitische wet, totaal onacceptabel is en joden en christenen daar alleen als dhimmigemeenschappen worden getolereerd.

Daarnaast is met de herleving van de islam en jihadistisch activisme, in landen als Iran, Noord Nigeria, Pakistan en Soedan ook weer de herinvoering van de dhimma te bespeuren. Ook zijn tegenwoordig weer verschillende christelijke gemeenschappen in de islamitische wereld slachtoffer van geweld, plundering en verkrachting. Misstanden die in de Westerse wereld nauwelijks aan de kaak worden gesteld.

Zoals ook de cartoonaffaire op een beschamende wijze heeft aangetoond, is Dhimmitude inmiddels in Europa niet langer een onbekend verschijnsel. Ook hier bestaat een steeds grotere zorg moslims vooral niet tegen het hoofd te stoten. Ondanks het feit dat het aantal moslims in Nederland de zes procent niet overstijgt, accepteren wij in openbare scholen en universiteiten, gebedsruimtes. De gemiddelde krantenlezer en schoolleerling weet vandaag de dag inmiddels meer over de betekenis van de Ramadan dan de Kerst. De vorige President Chirac ging zelfs zover door in Le Figaro te beweren dat “de Europese wortels net zo moslim zijn als christelijk. Dankbaarheid voor wat de islam ons brengt en ontkenning van de eigen geschiedenis is een typisch voorbeeld van Dhimmitude.

Maatregelen tegen uitwassen van moslimextremisme worden zo omzichtig genomen dat voornamelijk seculieren, christenen, joden en andere groeperingen daar het slachtoffer van lijken te worden, zoals bijvoorbeeld wordt aangetoond in de huidige discussie over de vrijheid van meningsuiting en het bijzonder onderwijs. Maar Islamisten stoken zowel via het bijzonder onderwijs als het openbaar onderwijs. In de verhitte publieke debatten die hier het gevolg van zijn, geven christenen en seculieren, volgens de principes van de dhimmitude liever elkaar de schuld dan de oorzaak van de bende te benoemen waarmee zij opgescheept zitten. Christenen hekelen “seculierse” vrijzinnigheid en respectloosheid en seculieren hekelen religie als oorzaak van de islamwoede.

Voor de terreuraanslagen in Spanje werd de oorzaak in het Irakbeleid van de regering Aznar gezocht en niet in de jihadistische terreur waarmee voor het eerst in de Europese geschiedenis, parlementaire verkiezingen beslissend werden beïnvloed. Europese leiders wringen zich in alle bochten om vol te houden dat terreur niets met islam te maken heeft. In navolging van de islamitische wereld zoeken zij liever de schuld in de politiek van Amerika en Israel. Misstanden niet bij naam noemen om moslims niet te schofferen en de boel bij elkaar te houden, zoals dat tegenwoordig in Amsterdam heet, is een typisch voorbeeld van dhimmitude.

Om te voorkomen dat Iran geen kernwapens ontwikkelt heeft de EU het land in een bepaald stadium een nucleaire opwerkingsreactor beloofd op kosten van de Europese belastingbetaler. Voor Iran was het niet goed genoeg en onder Iraanse dreigementen wordt er koortsachtig verder onderhandeld. Er zijn nog talloze voorbeelden waarmee de Arabische wereld door het Westen massaal wordt afgekocht om het islamitisch terreur in toom te houden. Bijvoorbeeld de gigantische hulp die Egypte ontvangt om de extremisten in toom te houden en de astronomisch hoge bedragen die de Palestijnse autoriteiten ontvangen. Volgens Bat Ye’or zijn dat typische voorbeelden van een verkapte vorm van jizya, de voor dhimmi verplichte belasting om hun eigen veiligheid en voortbestaan af te kopen.

Volgens Bat Ye’or is Europa afgezakt tot een dhimmicultuur waar politieke leiders bewust en onbewust de vrijheid van haar burgers opofferen en verzet tegen verdere islamisering nalaten. Nu deze ontwikkeling zich duidelijk openbaart, groeit de belangstelling voor haar werk.

Barry Oostheim

Back to the music! - Bij de dood van Michael Jackson



Magnolia

Het nieuws van de hartaanval vanochtend om 7 uur was alarmerend genoeg.

Michael Jackson had enkele dagen geleden een persconferentie gegeven in het kader van zijn komende wereldtoernee. Onder de – inmiddels macaber klinkende - titel ‘The final curtain’ zou dit de laatste concertreeks worden. Met de berichten dat voor het invullen van de danspasjes een sollicitatieprocedure was gestart voor ‘Jackson-lookalikes’, nog smeuïger gemaakt door het bericht dat veel journalisten zich hadden verwonderd over de wel erg grote handen van Jackson (die volgens verschillende aanwezigen nooit de handen van Michael Jackson zélf konden zijn) leek de zoveelste aflevering in deze nooit eindigende farce te zijn begonnen. De toernee zou zonder twijfel een voortijdig einde vinden, wat op zich opnieuw gepaard zou gaan met een hoop theater. Hoe grimmig ook, een hartaanval leek er geheel bij te passen.

Twee uur later was het nieuws definitief: Michael Jackson – de uiterst getalenteerde maar tegelijkertijd uitermate getroubleerde zanger en entertainer – was dood, gestorven aan de hartaanval waarover het nieuws al eerder had bericht.

Zolang ik de ontwikkelingen in de popmuziek heb gevolgd is Michael Jackson een constante geweest, vaak zeer prominent aanwezig, soms een korte periode naar de achtergrond verdwijnend om daarna vernieuwd en nog groter tevoorschijn te komen.

Het begon met de nog geen tienjarige Michael als de verlegen leadzanger van The Jackson 5. ABC, I want you back – het zijn nog steeds onweerstaanbare nummers. Er was de solo Michael van begin jaren ’70 met Ben – kwijlerig maar toch mooi, ik kan er niet omheen – en een fraaie versie van Bill Withers’ Ain’t no sunshine. Daarna kwam de reünie met zijn broers, nu als The Jacksons. Grootste troef: het prachtige Can you feel it – met een hoofdrol voor Michael. Een nummer dat zijn tijd ver vooruit was.

Maar het beste kwam vlak daarna. Met het solo-album Off the Wall toonde Michael aan dat hij heel goed op eigen benen kon staan. De bewegingen die die benen zijn fans voorschotelde werden allengs meer opzwepend en onnavolgbaar. Don’t stop till you get enough bracht hem zijn eerste nummer 1 in de Billboard top 100. Het is ook nu nog een geheide ‘floorfiller’, waarbij die vloer niet zelden is gevuld met kids die ten tijde van Michael’s eerste solosucces nog geboren moesten worden. Michael Jackson is niet alleen universeel; hij is ook het ultieme vorbeeld van ‘the star who defies all ages’.

Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik het album Thriller voor de eerste keer hoorde en ik weet nog precies waar ik was. Een neef van mij had het album zojuist gekocht. Niet direct de grootste fan, was ik vooraf nogal sceptisch, maar dat verdween bij de eerste klanken van Wanna be starting something. Ik was met recht ‘blown away’ door het genie van Michael Jackson – met dank uiteraard aan de al even grootse productie van Quincy Jones. Met Don’t stop… en Can you feel it is dit nog steeds mijn favoriete nummer, natuurlijk met Billie Jean, het ultieme Michael Jackson nummer, waar in die jaren werkelijk niemand omheen kon.

Het is vaak aangehaald: De tragiek van Michael Jackson was dat hij al zo jong begon en nooit een jeugd heeft gehad. Maar die tragiek was dubbel omdat het betekende dat hij al op jonge leeftijd – hij was nog geen 25 – zijn top had bereikt. Zowel in artistiek als – vooral – in commercieel oogpunt werd Thriller zijn obsessie. Hij raakte gefrustreerd omdat hij keer op keer besefte dat hij dit succes nooit meer zou halen, al lagen de verkoopcijfers van de vervolgplaten in een marge waar nagenoeg alle andere musici alleen maar van kunnen dromen. Maar voor Michael Jackson was er maar een persoon die hij moest verslaan; zichzelf.

Billie_jeanDat is extra triest als je beschouwt welke klasse er ook op platen als Bad en Dangerous te vinden is. Wat te denken van ‘killer tunes’ als Smooth Criminal of Black or White? Maar bij de krampachtige pogingen Thriller in commercieel en artistiek opzicht te overtreffen voegde zich de uitermate vreemde wens zich een imago aan te passen dat totaal niet bij hem paste. Ten tijde van het genante ‘bad boy’ imago van Bad werd ook voor het eerst echt duidelijk dat er toch wel iets veranderd was aan de neus van Jackson. De rest volgde in horten en stoten, eerst mondjesmaat, daarna steeds sneller en vooral op steeds meer bizarre wijze. De neus die steeds kleiner werd, tot de eerste berichten binnenkwamen dat er helemaal geen neus meer over was. De zogenaamde ‘pigmentziekte’, die hem langzaamaan veranderde van een ‘young black man’ in een ‘middle aged white woman’. Het verdwijnen van zijn lippen. Michael Jackson werd een absolute ‘freak’. Voeg daarbij het ‘weirde’ huwelijk met Lisa Marie Presley, de dochter van Elvis, gevolgd door het zo mogelijk nog vreemdere huwelijk met verpleegster Debbie Rowe, moeder van zijn twee oudste kinderen. En laten we maar zwijgen over al die aantijgingen van ‘molestation’ van kleine jongetjes – al ben ik er vrij zeker van dat Jackson zijn jonge bedgenootjes niet sexueel heeft belaagd, simpelweg omdat hij compleet sexloos was, blijven steken in zijn kinderjaren.

Met zijn dood zal het circus ongetwijfeld nog even voortduren. Ik verwacht zelfs dat de begrafenis die van Elvis naar de kroon zal steken. Maar ik hoop van harte dat er daarna vooral veel ruimte zal zijn voor de muziek. Ik denk niet dat Michael Jackson in staat was ooit nog een plaat van werkelijk kaliber te maken (zijn laatste proeve uit 2001, Invincible – met 6 miljoen verkochte exemplaren een ‘flop’, was voor zijn doen behoorlijk zoutloos), maar zijn beste werk zal ook in de komede decennia de dansvloer overal ter wereld weten te vullen, van bruiloftsfeest en Christmas party tot clubland; Michael Jackson is en blijft universeel. En Off the Wall en Thriller zullen - geheel terecht – ook over twintig jaar wereldwijd nog zijn terug te vinden in de lijstjes van ‘The 100 best albums ever’.

Kees Bakhuyzen

La Route au Sud (5)

La_route_au_sud_5

Twintig zotte excuses voor die malle hoofddoek (10)

1barbie_met_hoofddoek_2

Excuus 10. “Ja, maar het is zo zielig die hoofddoek, je moet juist medelijden met ze hebben!”


[Me.de.lij.den: gevoel van smart over het leed van anderen, Van Dale, dertiende herziene uitgave.]

Het zotste excuus om de hoofddoek goed te praten dat ik ooit hoorde en daarmee een van de kwalijkste uitspraken. Het kwam uit de mond van een Amsterdamse docent (ROC), maar hij was niet de enige, er zijn er velen, ik heb het 'zieligexcuus' vaker gehoord.

Als ik het goed begrijp, gelooft een meerderheid van de Nederlanders (nog) heilig in de multiculturele samenleving waarin alle culturen gelijkwaardig zijn. (Wat dus iets heel anders is dan een pluriforme samenleving.) Toch zit het gevoel van medelijden voor de allochtoonse medemens er bij heel wat mensen diep in. Alle culturen zijn volgens deze Nederlanders gelijkwaardig en tóch is de hoofddoek, tóch vinden ze de hoofddoekdragers zielig. Dit lijkt me in tegenstrijd met elkaar.

Bovendien, als je iemand zielig vindt, zie je die persoon niet als volwaardig, dan heb je de hoop op diens maatschappelijk verbetering eigenlijk al opgegeven. Dat vind ik gevaarlijk.

Ik zie de mensen die het 'zieligexcuus' hanteren er dan ook niet naar streven om die hoofddoekmeisjes dezelfde vrije jeugd te geven zoals zij of hun kinderen die hebben genoten. Dat zit er niet in. Medelijden tonen volstaat en daarmee is de kous wel zo'n beetje af want verder heeft het niets met henzelf, deze cultuurrelativisten dus, te maken. Denken zij. (Zie excuus 3: Waar maak je je druk over? Jij hoeft toch zeker geen hoofddoek te dragen?!)

Medelijden als excuus om de vrouwonvriendelijke hoofddoek te aanvaarden.

Wie is hier nu eigenlijk zielig?

Ik kan me voorstellen dat 'wij' met de eerste gehoofddoekte moslim-immigranten in Nederland nog medelijden hadden - want zij waren immers niet aangepast - maar inmiddels zijn we één, twee, drie generaties verder en zijn er in Nederland meer (jonge) meisjes, kinderen nog, die de malle hoofddoek dragen dan ooit en dat wordt normaal gevonden. Voor mij een duidelijk teken dat Nederland verislamiseert en wel op die manier zoals de gevestigde politieke elite en belanghebbenden 't wensen, namelijk op de gemakkelijke, gematigde manier, via de vrouwen. (Er wordt van alles en nog wat door het CBS bijgehouden. Bijvoorbeeld hoeveel procent van de Nederlandse vrouwen in 2008 een zware drinker was. Waarom zou het CBS dat niet ook voor de hoofddoek doen, bijvoorbeeld onder het mom van gebrek aan vitamine D?)

Wat heeft dit gevoel van medelijden ons gebracht?

De meeste jongvolwassen hoofddoekdragers willen helemaal geen medelijden (meer) maar hebben inmiddels geleerd er begrip en respect voor te eisen. Van de Nederlandse samenleving dus. De 'hoofddoekbrigade' is daar een voorbeeld van. Deze 'polderhoofddoekdragers' eisen dat de hoofdoek, dat discriminerende symbool, overal gedragen mag worden. En sinds kort weten we dat 'moslims' deze zomer per bus naar U toe komen (zie de gehoofddoekte moslimvrouw bij Knevel en Van de Brink, 9.6.2009) om met de PVV-stemmers in discussie te gaan en te bewijzen dat er meer is dan ....

Maar weet U wat wel zielig is?

17march2009boyZielig is dat meisjes en vrouwen in islamitische landen geen keuze hebben om de hoofddoek af te doen. En dan helpt het echt niet als ex-feministe Anja Meulenbelt of Ceylan Pektas Weber zeggen dat er in de islam geen dwang is en dat de vrouwen onder islamitische regimes ook een keuze moeten hebben. Net als hier. Net als hier? (Zie excuus 4 Het is hun eigen keuze, die moet je respecteren!”)

Zielig is dat meisjes uitgescholden, aangerand of verkracht worden omdat ze geen hoofddoek dragen. Dat gebeurt niet alleen in de islamitische wereld (waar een vrouw zelfs kans loopt vermoord te worden als haar 'hoofddoek niet goed zit') maar evengoed bij ons in de buurt, bijvoorbeeld in Belgie.

Zielig is dat meisjes gedwongen worden een hoofddoek te dragen: "dan hebben we rust en krijgen respect van Marokkaanse mannen". (Interview Opzij 2006)

Zielig is dat meisjes die van de doek afwillen geen steun krijgen, niet van hun familie, niet op school, niet van de Nederlandse samenleving en niet van de politiek. (Denkt U echt dat de miljoenen meisjes in Iran, die hun verplichte hoofddoek nog net op de kruin dragen, zielig gevonden willen worden?)

Zielig is het als je ongeneeslijk ziek bent; van een hoofddoek-dragen kun je 'genezen'.

Dat het maar nooit zover mag komen dat we de mens vergeten onder die doek. Maar een hoofddoek is niet zielig, een hoofddoek is een conflict in de gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen. Het gebruik ervan moet zo veel mogelijk gedemotiveerd worden. Door iedereen en door de overheid voorop.

Ex-PvdA-stemster, drie dochters, een man, een hond en een spaarvarken

Excuus 1: klik hier
Excuus 2: klik hier
Excuus 3: klik hier
Excuus 4: klik hier
Excuus 5: klik hier
Excuus 6: klik hier
Excuus 7: klik hier
Excuus 8: klik hier
Excuus 9: klik hier

La Route au Sud (4)

La_route_au_sud_4

Sharia versus Democratie

Arabist_jansen

Behalve in een Egyptische soap-serie in de vroege jaren tachtig heb ik nog nooit een moslim horen roepen dat hij het een fantastische religieuze ervaring vond om zijn hand afgehakt te krijgen. Toch, als moslims zulke voorstanders van de invoering van de sharia zouden zijn, zou je nu en dan op de tv of op het internet moeten horen van moslims die smeken de sharia op hen toe te passen en hun mensenrechten niet te respecteren. Misschien, gezien de ernst van de zaak, niet zo heel vaak, maar heel af en toe zou toch moeten gebeuren.

Maar het gebeurt nooit. Sterker nog, er is iets heel anders dat we wel horen. Er is al veel over de rede van Barak Hussein Obama in Cairo gezegd. Maar er is bij mijn weten nog maar heel weinig gezegd over de reacties van het publiek.

Voor zo ver ik kon zien en horen, werd er bij Obama’s loftuitingen op de islam niet geklapt. Twee keer barstte de zaal daarentegen wel in applaus uit: toen Obama de democratie noemde, en toen hij verwees naar de bevrijding van de vrouw. Het spijt me, maar in die situatie applaus voor alleen maar het uitspreken van het woord ‘democratie’, dat vind ik ontroerend. Een les voor de minnaars van de islam in het CDA, de PvdA en de CU.

Om niet in naam van God of door je regering gemarteld en/of bestolen te willen worden is kennelijk niet zo’n exclusief, cultureel gebonden verlangen als de rede van Obama suggereerde. Erger nog, democratie en ‘westerse waarden’ zijn precies waarnaar de toehoorders van Obama daar in Cairo kennelijk ook verlangen. Want alleen toen de democratie en de vrouw genoemd werden, begonnen ze te applaudisseren.

En het klopt met mijn eigen waarneming. Nog nooit heb ik een moslim horen zeggen: ‘Onthoofd mij, stenig mij, ontneem mij mijn bezit, hak mijn voeten en handen af, geef mij stok- en zweepslagen, want zo bevelen het de sharia-handboeken’. Behalve dan in die Egyptische soap-serie.

Die sharia heeft iets heel kwaadaardigs. De heersende elite, zowel in de islamitische wereld als in het westen, voelt, door studie of instinctief, heel precies aan dat invoering, geheel of gedeeltelijk, van de sharia de chaos zal scheppen waarin zij kunnen floreren en ongecontroleerd hun macht kunnen uitoefenen. Het is vermoeiend om het steeds weer te moeten neertikken, maar economie, techniek, wetenschap en kunst bloeien pas sinds de heersers in Europa verzwakt zijn doordat zij niet meer ongecontroleerd hun gang kunnen gaan.

Desalniettemin trekt heersen het soort mensen aan dat snakt naar ongecontroleerdheid. En die dus met een stalen gezicht beweren dat de sharia voor 80 of 90 of 95 procent identiek is met het Nederlandse recht. Terecht heeft Minister Verhagen (CDA) gezegd dat als dat zo is, de sharia-activisten niets te klagen hebben.

Maar dat van die 90-95%, dat is onwaar of irrelevant. Mens en chimpansee hebben voor 99% identiek DNA, toch is er verschil. Het recht van nazi-Duitsland en het naoorlogse Duitsland verschilden waarschijnlijk minder dan 1%, maar die ene procent had wel iets te betekenen voor het lot van de Joden.

Prof. Dr. Mr. Maurits Berger, wiens islamvriendelijk oeuvre laatst op HoeiBoei besproken is, is een van de experts die regelmatig uiteen zetten hoe zeer de sharia procentueel overeenstemt met het Nederlands recht. Al jaren, mogelijk al meer dan tien jaar, vraag ik hem regelmatig om een cijfermatige onderbouwing van het percentage dat hij opgeeft. Elke keer wanneer we elkaar ontmoeten, zegt hij mij vrolijk toe die onderbouwing te zullen leveren. Maar tot op heden is die onderbouwing er niet gekomen. Mogelijk is zijn mailtje over deze kwestie steeds weer in het ongerede geraakt.

Zo lang deze professor (die betaald wordt door het Sultanaat Oman) het niet gedocumenteerd tegenspreekt, moeten we maar denken dat het publiek dat in Cairo voor Obama applaudisseerde het grootste gelijk van de wereld had. Uiteindelijk zijn zij stuk voor stuk ervaringsdeskundigen. Democratie is voor mens en maatschappij prettiger en humaner dan gehele of gedeeltelijke onderwerping aan de sharia. Dat is een universeel gegeven, dat is geen verwende chique westerse opvatting.

De sharia is immers ondemocratisch, antichristelijk en anti-Joods. De sharia is oorlogszuchtig, vrouwonvriendelijk, homofoob, bloeddorstig en unfair. De sharia is liefdeloos, hooghartig en corrupt. De sharia wil de mens knechten, zowel moslims als andersdenkenden. De sharia is alles waar vroeger de Amerikaanse founding fathers en, wat minder lang geleden, de Nederlandse politieke partijen, de PvdA voorop, tegen gestreden hebben.

Obama beseft zulke dingen niet, zijn moslim-toehoorders in Cairo wel.

HansJansen

Mad Men - Veelbelovende verhaallijnen moeten zich nog waarmaken

Madmen_2

Zes weken geleden startte de Amerikaanse serie Mad Men op de Australische publieke zender SBS, dit na eerdere uitzending via de commerciële tv. Ik pikte de flink gehypte aankondiging op uit de media en besloot de serie te gaan volgen – een uitzondering voor mij want ik volg vrijwel nooit (vervolg)series.

Ik moest er even inkomen maar na 10 minuten was ik verkocht. Natuurlijk heeft de serie een sterke verhaallijn en worden de karakters met overtuiging gespeeld, maar het was vooral het visuele element dat me van meet af aan heeft geboeid. Op uiterst nauwkeurige wijze (tot in de kleurschakeringen en cinematografie toe) hebben de makers het New York van 1960 weten te recreëren, om precies te zijn de wereld van Sterling Cooper Advertising Agency. Er wordt alleen wel heel erg veel afgepaft, maar waarschijnlijk is dat ook op de ware wereld van toen gebaseerd.

De serie draait om ‘creative director’ Don Draper (een met een Golden Globe beloonde rol van John Hamm). Ambitieus, womaniser, de man die ogenschijnlijk alles heeft maar niet echt gelukkig is met zijn iets te lieflijk ogende doch beeldschone vrouw Betty (er wordt in de serie niet geheel ten onrechte gerefereerd aan Grace Kelly). Don is een gecompliceerde persoonlijkheid waar we als kijker slechts beetje bij beetje meer van te weten komen. Dat heeft vooral te maken met zijn afkomst, maar daar zeg ik verder niets over, kijk zelf maar.

Beantwoordt Mad Men aan alle hype? Ja en nee. Ja vanwege de redenen die ik hierboven heb vermeld. En ja omdat ik gedurende de eerste afleveringen uiterst geboeid zat te kijken, na een tijdje alleen zo nu en dan angstige blikken op de klok werpend omdat ik niet wilde dat er een eind kwam aan mijn wekelijkse uur Mad Men.

Maar na de derde week begint mijn aandacht te verslappen en keek ik eerder op de klok om te kijken hoe lang de aflevering nog duurde. Het is moeilijk precies aan te geven waar dat aan lag, maar twee dingen zijn voor mij duidelijk.

Don Draper weet als karakter totaal geen empathie bij mij los te maken, ik vind hem zelfs uitgesproken antipahtiek. Dat is natuurlijk knap gespeeld van Jon Hamm en het zal zeer waarschijnlijk zo bedoeld zijn, maar toch; voor mij is het een minpunt. Ik moet een bepaalde affiniteit voelen met de hoofdrolspeler. – Het gebrek aan affiniteit met Don Draper wordt overigens prima gecompenseerd door de knappe vertolking van Peggy Olson door Elizabeth Moss. Aangenomen als secretaresse van Draper weet Peggy het door een vorm van toeval en (gespeelde) naïviteit ver te schoppen.

Een groter manco zijn de vele verhaallijnen die worden uitgezet maar vaak niet echt worden uitgewerkt en in enkele gevallen zelfs abrupt eindigen. Soms besef ik enkele afleveringen later dat er inderdaad niets meer over gezegd wordt, wat een teleurstelling veroorzaakt - maar wie weet; een tweede aflevering kan voor verrassingen zorgen.

Ondanks genoemde bezwaren heb ik alle afleveringen uitgekeken an achteraf was ik daar altijd blij om. Morgen (donderdag ) voorlopig de laatste (dubbel)aflevering. Vanavond begint de serie in Nederland, zo heb ik berepen. Ga vooral kijken, al was het alleen maar vanwege die prachtige vormgeving. En of het werkelijk meer vorm dan inhoud is zal de tweede serie moeten uitwijzen.

Kees Bakhuyzen

La Route au Sud (3)

La_route_au_sud_3

Free run

Wimbledon_twee_2

De onwillige knie van Rafael Nadal heeft Wimbledon dit jaar bij voorbaat ontdaan van een hoop glans en spanning. Ik hoop van harte dat mijn voorspelling niet zal uitkomen – of in ieder geval hevige tegenstand zal ondervinden – maar ik vrees dat deze Wimbledon-editie bij de mannen een ‘free run’ richting titel no. 6 voor Roger Federer zal betekenen. De enige die ik werkelijk in staat acht een streep te halen door Federer’s ambities definitief de beste ooit te worden met 15 grand slam titels, is Andy Murray. Afgelopen week was mijn voorspelling Federer 50%, Nadal (mits hersteld) 35%, Murray 10% en de altijd opduikende toernooi-verrassing 5%. Na de aankondiging van Nadal dat hij zijn titel niet zal verdedigen, gaat zijn percentage ook naar Federer. Ik gun het hem van harte, zijn spel is prachtig, valt niets op af te dingen, maar een beetje saai begint het wel te worden. Tussen een Federer en een Nadal in vorm en de rest gaapt een enorm gat.

Zoals waarschijnlijk de meeste tennisliefhebbers houd ik van de grote duels tussen de ‘real champions’. Een gebrek aan tegenstand voor Federer is dodelijk, er is niets mooier dan een finale Federer-Nadal, net zoals er begin jaren ’90 bij de dames niets mooier was dan een finale Graf-Seles. Navratilova-Evert, Borg-Connors, McEnroe-Borg en McEnroe Connors, Becker-Edberg, Sampras-Agassi. Het zijn de partijen waarop je hoopt en waarvoor je alles afzegt.

Bij de dames voorspel ik opnieuw een finale tussen de Williams sisters. Ook hier hoop ik dat mijn verwachtingen gelogenstraft zullen worden, maar wie moet ze tegenhouden? Kijk niet naar Roland Garros, dat is geen graadmeter voor Venus en Serena op Wimbledon. Hoe Kuznetsova met haar gezapig ogende tennis ooit een tweede grand slam kon winnen is me een raadsel, Sharapova kan wonderen verrichten als ze het ware vuur heeft (Australian Open 2008) maar na een lange blessureperiode is ze er nog niet helemaal, Safina imponeert tot de finale, waarin ze zich plotseling ontpopt als een ware ‘choker’, om over Dementieva nog maar te zwijgen. Resteren de Servische speelsters. Maar kindvrouwtje Ivanovic is te druk met het cultiveren van haar imago van koket lachebekje en Jankovic verliest in de vierde ronde of kwartfinale van een (met alle respect) ‘minor’ speelster die in de ronde daarop door een van de Williams zusters met 6-1, 6-0 wordt weggemept.

Afgelopen jaar viel ik wegens het tijdverschil in slaap tijdens de finale tussen Nadal en Federer. Ergens aan het eind van de derde of begin vierde set ging ik naar bed, ervan uitgaande dat Federer op ‘zijn’ ondergrond uiteindelijk opnieuw zou winnen in vier sets. Toen ik de volgende dag besefte welke ‘classic’ ontknoping ik had gemist, nam ik me voor dit keer op maandag een vrije dag op te nemen. De finale van de Australian Open dit jaar was een hele fraaie opwarmer, waarin Nadal tegen alle verwachtingen in uiteindelijk aan het langste eind trok in een uitermate spannende en boeiende vijfsetter. Ik verwacht dat het er dit jaar bij de mannen maar drie zullen zijn. Maar wat hoop ik dat ik er naast zit!

Kees Bakhuyzen

La Route au Sud (2)

La_route_au_sud_2

Iran in Crisis: Een ayatollah verliest zijn status

Ayatollah_ali_khamenei_holding_we_2

De gebeurtenissen die de laatste vier dagen plaatsvonden in Iran hebben de ‘Hoogste Gezagsdrager’ Ali Khamenei gereduceerd tot een politicus als alle andere – en de crisis is nog niet afgelopen.

Op zaterdag noemde Khamenei President Mahmoud Ahmadinejad’s herverkiezing een ‘historische overwinning voor de islam’ en nodigde hij Iraniërs uit samen feest te vieren. Slechts 48 uur later beloofde diezelfde Khamenei een hertelling en ‘andere maatregelen’ om ‘onregelmatigheden die mogelijk zijn opgetreden’ tijdens de verkiezingen te herstellen.

Deze gedeeltelijke ommezwaai gebeurde nadat miljoenen Iraniërs de straten van de hoofdstad Teheran en andere steden opgingen onder het slaken van de kreet ‘Marg bar Doktator!’ (Dood aan de dictator!), en een oproep deden de verkiezingen nietig te verklaren.

Niemand verwacht dat Khamenei werkelijk een hertelling zal houden, laat staan een herverkiezing – als het hem lukt er onderuit te komen. Maar zijn overijlde bevestiging van de verkiezingsuitslag, gevolgd door zijn gedeeltelijke ommezwaai, heeft een groot deel van zijn aanzien al geruïneerd.

In het Khomeinistische systeem wordt Khamenei geacht de goddelijke macht op aarde te vertegenwoordigen via de “Verborgen Imam”. Hij wordt gezien als de leider van alle 1.3 miljard moslims wereldwijd, met de macht om de regels van de islam zelf op te schorten als en wanneer hij dit wenst.

Zijn woord wordt geacht het definitieve woord te zijn in alle kwesties; als hij spreekt heeft Allah gesproken. Nu is hij verworden tot een politicus als alle andere, verwikkeld in een bittere machtsstrijd om de controle van het land.

Deze vervalste verkiezingen hebben de aandacht gevestigd op een drieledige breuk binnen het regime:

* Een fractie – noem ze “de bittere-einders” – gelooft nog steeds dat er niets is veranderd, dat ze kunnen voortgaan met Ahmadinejad’s agenda die de wereld ‘moet voorbereiden op de terugkeer van de verborgen imam.’

* Een tweede fractie, in feite onder leiding van voormalig President Hashemi Rafsanjani en waartoe nu ook Mir Hussein Mousavi behoort (de voornaamste verliezer in de presidentsverkiezingen), hoopt het regime intact te kunnen houden door haar imago aan het thuisfront en in het buitenland te verzachten via een verandering zoals deze zich in het Chinese systeem heeft voltrokken, waar strikte politieke controle wordt gecombineerd met economische vrijheid.

* Een derde fractie gelooft dat het gehele Khoministische systeem over haar houdbaarheidsdatum heen is en dat Iran klaar is voor een verandering in de leiding op dezelfde wijze waarop de oostbloklanden daarvoor klaar waren in de late jaren 80. Deze fractie wordt geleid door voormalig Minister van Binnenlandse Zaken Abdallah Nuru (een geestelijke van middelbare rang), voormalig rector van de Universiteit van Teheran Muhammad Abbas Sheybani en de voormalige parlementsleden Mahmoud A’alami en Imadeddin Baqi.

Het lijkt er nu op dat Mehdi Karrubi – een mullah en een van de andere drie verliezende kandidaten – zich bij deze groep zal voegen. In een verklaring die gisteren werd gepubliceerd in Teheran, beweerde Karrubi dat Khamenei’s nominatie als ‘Hoogste Gezagsdrager’ in 1989 ook “een resultaat van fraude” was – een impliciete oproep aan hem om op te stappen.

Deze vervalste verkiezingen hebben ook een wig gedreven binnen het leger. De derde verliezende kandidaat was Generaal Mohsen Rezai Mir-Qaed — die de Islamitische Revolutionaire Garde 16 jaar leidde.

Rezai’s vernederende verlies – in een verkiezing die algemeen als vervalst wordt gezien – heeft de woede opgeroepen van veel Garde-officieren, die in hem een soort vaderfiguur zien. Minister van Defensie Generaal Mustafa Muhammad Najjar heeft Ahmadinejad publiekelijk geprezen — maar de bevelhebber van de Revolutionare Garde, Generaal Ali Jaafari, heeft zich in een veelzeggend stilzwijgen gehuld. Erger nog; hij heeft geweigerd eenheden van de Garde in te zetten om protestdemonstraties in Teheran en 16 andere steden neer te slaan.

Aangezien Ahmadinejad zijn opkomst dankt aan de steun van de militaire-veiligeheidsestablishment, kan elke scheuring binnen de aan haar verwante organen duiden op komende problemen.

Sommigen vergelijken de huidige demonstraties met de rellen die Iran op zijn grondvesten deden schudden ten tijde van het presidentschap van Mohammed Khatami. Maar er zijn enkele belangrijke verschillen:

* Als persoon was Khatami niet zo impoplulair als Ahmadinejad nu is. Aldus was het voor hem altijd mogelijk op te treden als brug tussen demonstranten en de ‘autoriteiten’.

* Toen slaagde Khamenei er nog in zich boven de strijd te plaatsen – en aldus het prestige van het systeem hoog te houden, ook al gold dat niet voor haar populariteit. Deze keer heeft hij (om redenen waarnaar het vooralsnog gissen is) zich in de srijd gemengd door zijn steun voor Ahmadinejad uit te spreken.

* Momenteel kiezen enkele zwaargewichten van het regime de kant van de demonstranten – waarmee ze de eenheid van het Khomeinsitsische regime aan diggelen slaan terwijl datzelfde regime wordt uitgedaagd door het volk. Het aantal hoogwaardigheidsbekleders dat Ahmadinejad steunt, vermindert met de dag – terwijl het aantal dat roept om zijn ontslag toeneemt.

* Deze protestbeweging beperkt zich niet tot studenten in de grote steden. Er zijn talloze berichten over onrust in kleine steden en dorpen in het hele land. In sommige steden, zoals Marivan en Gohar-Dasht, heeft de bevolking regeringsgebouwen aangevallen, portretten van Khomeini en Ahmadinejad verbrand en zich meester gemaakt van stembussen.

Hoe de huidige strijd ook zal verlopen, het regime is een goed deel van haar legitimiteit kwijt. Het is ook duidelijk geworden dat vreedzame evolutie van binnenuit niet mogelijk is. Dat maakt de optie voor ‘regime change’ aantrekkelijk voor de eerste keer sinds het midden van de jaren 90.

Amir Taheri

Vertaling: Kees Bakhuyzen, Hoeiboei

Bron: hierr.

La Route au Sud (1)

La_route_au_sud_1

De woelige onderbuik van Melbourne

Underbelly_2

Australië heeft zijn eigen Sopranos, de Melbourne-variant van de Corleones, zij het op z’n zachtst gezegd lichtelijk trashier (maar wat is trash in deze context?). Tussen 1999 en 2006 eiste de zogenaamde ‘Melbourne gangland war’ 29 levens, vaak gepleegd op klaarlichte dag en in vrijwel alle gevallen het resultaat van onderlinge strijd tussen rivaliserende families, meestal voormalige ‘partners in crime.’ Aanvankelijk trok de onderwereld van Melbourne weinig media-aandacht, maar sinds het aantal moorden opvallend toenam en met name sinds de op deze ‘gangland war’ gebaseerde televisieserie Underbelly – evenals het gelijknamige boek – door zijn enorme populariteit een zekere cultstatus verwierf, is Australië in de ban van de onderwereld van Melbourne, al was het tot voor kort stil na de laatste moord in 2006.

Centraal staat de familie Moran, bestaande uit vader Lewis, moeder Judy en zoons Jason en Mark (zoon uit Judy’s eerste huwelijk, halfbroer van Jason en stiefzoon van Lewis). Tegenover de familie Moran staat de familie Williams, aangevoerd door de sullig ogende ‘babyface’ Carl Williams, die van chauffeur van de broers Moran uitgroeide tot hun voornaamste tegenstander in een poging het monopolie te veroveren in de drugswereld van Melbourne. Daarnaast is er een reeks van onderwereldfiguren die direct gelieerd zijn aan deze twee families.

Jason Moran wordt verdacht van de moord in 1998 op zijn makker Alphonse Gangitano (uit de serie kwam naar voren dat de licht ontvlambare Jason niet kon uitstaan dat Gangitano dezelfde minnares had als hij). Nadat de broers Moran ontdekken dat hun ‘chauffeur’ Carl Williams zijn eigen (goedkope) ecstacy produceert met behulp van hun apparatuur, schiet Jason Williams met opzet in zijn onderbuik. Deze daad leidde eind jaren ’90 de oorlog pas echt in. Het resulteerde in de moord op Mark (2000) en Jason Moran (2003). Vader Lewis werd een jaar later doodgeschoten in een bar in Melbourne. In 2007 werd Carl Williams veroordeeld tot 35 jaar gevangenisstraf voor vier door hem bekende moorden, waaronder die op Jason en Lewis Moran. Zijn medeplichtigheid in de moord op Mark Moran wordt door niemand betwijfeld.

Afgelopen week werd Carl’s vader George Williams ontslagen uit de gevangenis waar hij een straf uitzat wegens drugshandel. In tegenstelling tot zijn zoon mocht hij wel naar de begrafenis van zijn vrouw Barbara, die in November vorig jaar zelfmoord pleegde, moe van de depressies, moe van het leven - Barbara kon er niet langer tegen de moeder van een veroordeelde moordenaar en de ‘estranged’ echtgenote van een drugshandelaar te zijn.

Alle aandacht ging deze week echter uit naar de eerste ‘gangland murder’ sinds 2006. Op maandag 15 juni werd Des Moran, broer van Lewis en zwager van Judy, doodgeschoten terwijl hij zijn dagelijkse koffie dronk in zijn café in Melbourne. Naar verluidt was Judy snel op de plek des onheils, onder het uitroepen van de dramatische kreet “Dessie, Dessie, what have they done?” Enkele uren later werd Judy gearresteeerd op verdenking van medeplichtigheid aan de moord op haar zwager, met wie ze al jaren in onmin leefde vanwege een erfeniskwestie. Omdat die onmin publiek geheim was, heeft Judy’s theatrale verschijning op de plaats van het misdrijf de politie waarschijnlijk gealarmeerd. Judy zit inmiddels vast en zelfs vrijheid op borgtocht zit er niet in. De Daily Telegraph wijdde er een fraaie cartoon aan. ‘You’re not granted bail mam’ zegt de rechter, waarop Judy antwoordt: ‘It’s ok love, there’s no one to pick me up anyway.’

Er is weinig compassie voor Judy bij het publiek en er is zeker geen compassie in de media. Maar Judy weet wel veel aandacht te trekken van diezelfde media. De Moran matriarch doet er dan ook alles aan ‘in the picture’ te komen en te blijven. Na de moord op haar zoons en haar echtgenoot publiceerde ze in 2005 haar autobiografie My Story – uiteraard met behulp van een ‘ghost writer’. Voor de vele begrafenissen en ‘court cases’ waar ze haar opwachting moet maken heeft ze een speciale kapper en stylist, die haar van een ‘striking outfit’ moeten voorzien. Verder zorgt ze er altijd voor een ‘killer quote’ klaar te hebben, zodat ze er zeker van is de kranten te halen. De meest aangehaalde quote is “All will be dealt with my darling”, uitgesproken in een theatrale buiging over de kist van Jason.

Enkele uren nadat Judy werd gearresteerd stond haar huis in de fik. Met een dikke knipoog meldde dagblad The Australian dan ook dat Lewis bijna voor de tweede keer werd gecremeerd – zijn urn staat in de hal van Judy’s huis. Aangestoken door een van haar vijanden of juist door een handlanger om bewijsmateriaal te vernietigen? De ware achtergrond is vooralsnog niet duidelijk.

De werkelijkheid is uitermate grimmig voor Judy. Mocht ze al ooit vrijkomen, dan heeft ze weinig geld meer achter de hand. Ook moet ze het doen zonder de steun van haar zoons, die ze als een soort persoonlijke bodyguards graag naar een pub stuurde waar ze zich onheus bejegend voelde. De Sydney Morning Herald wijdde zaterdag een lang stuk aan de trieste realiteit achter de façade van de ‘Melbourne gangland wars’. Natuurlijk werd er gerefereerd aan de zelfmoord van Barbara Williams, maar het verhaal dat me het meest is bijgebleven is dat van een huilende Judy, ongemerkt gefotografeerd op een bank in een park in Melbourne, de ogen dik opgezet van de tranen en een doos tissues op haar schoot.

Omdat het een familiekwestie betreft wordt algemeen aangenomen dat de moord op Des Moran geen aanleiding zal zijn tot een reeks nieuwe moorden.

Kees Bakhuyzen

Khomeini’s magnum opus, Hal al-Masa’el

Gevonden_voorwerpen_3

Khomeini’s magnum opus, Hal al-Masa’el (“Oplossing voor Problemen”), geeft advies betreffende “de juiste manier om dingen te doen” voor alle mogelijke menselijke activiteiten, van het knippen van je nagels tot geslachtsgemeenschap, boeren en scheten laten, en oorlogvoeren. De ayatollah zegt ons dat we een toilet moeten binnengaan met onze linkervoet. En wanneer we verstrikt raken in “een zwerm sprinkhanen”, moeten we niet proberen de sprinkhaan op te eten die erin is geslaagd uit onze handen te ontsnappen.

Als we geslachtsgemeenschap hebben gehad met onze ezel, moeten we het beest naar een ander dorp brengen en verkopen aan iemand die we niet kennen.

Als een man in een kamer boven die van zijn tante slaapt, moet hij ervoor oppassen dat hij indien hij tijdens een aardbeving door het plafond en bovenop zijn tante valt, in de daaropvolgende paniek geen gemeenschap met haar heeft; als dit desondanks wel gebeurt en het resultaat is een dochter, dan moet hij deze niet als bijvrouw nemen. Het advies van de ayatollah is: doe niets op eigen initiatief; als je wordt geconfronteerd met een probleem, vraag het dan aan de experts. Allah heeft een antwoord op alle vragen die ooit zijn gevraagd of nog gevraagd zullen worden tot in het einde der tijden.

Bron: Amir Taheri: The Persian Night – Iran under the Khomeinist Revolution. Encounter Books, 2009.

Amir Taheri was hoofdredacteur van het dagblad Kayhan, Iraans grootste dagblad, voor meer dan zes jaar voordat de mullahs de macht grepen. Zijn artikelen verschenen in veel westerse en orientaalse dag-en weekbladen, waaronder The Wall Street Journal, New York Post en The Los Angeles Times.

Vertaling citaat: Kees Bakhuyzen, Hoeiboei.

Wafa Sultan in Kopenhagen, 14 juni 2009.

Wafa Sultan, Copenhagen, 2009 from IFPS on Vimeo.

Ben je bang voor mij?

Arabist_jansen

In het jaar 2002 heeft de stichting Ben jij bang voor mij? in Paradiso in Amsterdam een bijeenkomst gehouden, waar ook nog Theo van Gogh en Ahmed Aboutaleb het woord gevoerd hebben. Zou Mohammed Bouyeri, de moordenaar van Theo van Gogh, in de zaal gezeten hebben?

Wie er beslist wel in de zaal zaten, waren vriendelijke, naïeve toeschouwers, die aan het schrikken werden gemaakt door assertieve Marokkaanse ‘meiden’. Deze assertivibo’s liepen met draaiende camera en professionele felle belichting op een toeschouwer af, bij voorkeur een met krulletjespermanent, en vroegen dan streng: ‘Ben je bang voor mij?’.

De slachtoffers wisten zich geen houding te geven. ‘Ja’ zeggen was politiek incorrect. ‘Nee’ zeggen gaf de situatie ook niet helemaal weer. Het was een kledderige vertoning, en je vraagt je af of er één belastingbetaler deze flauwekul de moeite van zijn belastingpenningen waard heeft gevonden. Of vindt, want het ziet er op Internet uit alsof de stichting nog steeds bestaat.

Maar ‘Ben jij bang?’ was een interessante vraag, al hebben we van de stichting Benjijbangvoormij na het startsucces in 2002 weinig meer gehoord. Wat zegt de Koran er eigenlijk over?

Ondanks de gebruikelijke kromspraak waarvan de Koranvertalers zich bedienen, is het antwoord glashelder. De Koran (3:151) wil dat de andersdenkenden bang zijn. Er staat daar: ‘Wij (=God) zullen angst werpen in de harten van wie geen moslim is omdat hij geen moslim is want hij is geen moslim’.

Inderdaad, de Koran is onvertaalbaar, en van een onnavolgbare schoonheid. De Koran gebruikt dan ook drie keer een andere Arabische uitdrukking voor ‘is geen moslim’.

De eerste keer staat er alladhiina kafaroe, ‘degenen die ongelovig zijn’, of ‘die ondankbaar zijn’, of wat dan ook. Betekenis: is geen moslim.

De tweede keer staat er bi-maa ashrakoe bi-Llaah, ‘omdat/doordat zij aan God [verkeerde eigenschappen of collega-goden] toekennen’, ‘omdat zij verkeerde opvattingen over God hebben’. Betekenis: Omdat zij geen moslim zijn.

De derde keer staat er maa lam yunazzil bihii sulTaan, ‘waarvoor [God] geen toestemming heeft geopenbaard’, of: ‘want [God] heeft [aan Mohammed] iets anders geopenbaard’. Betekenis: [Wat hij zegt] is niet islamitisch [dus hij is geen moslim].

Dit is wel zeker een van de meest transparante verzen uit de Koran. De betekenis laat aan duidelijkheid niets te wensen over: Wie geen moslim is, is bang. Moslims in Europa weten uit eigen waarneming dat het wel meevalt, maar moslims in het Midden-Oosten geloven echt dat het inderdaad zo is.

Bijvoorbeeld in gesprekken in het thee- of koffiehuis of in preken zult u menigmaal meegedeeld kunnen krijgen dat westerlingen gek zijn van angst: voor de islam en voor de moslims, maar ook voor de dood en het hellevuur.

Dit is in de islamitische wereld de gangbare opvatting. Alleen zelf moslim worden kan aan deze angsten een einde maken. Eigenlijk heel aardig dat ze ons van onze angsten af willen helpen.

Voor wie zou willen gaan ontkennen dat de Koran het hier over angst heeft, het woord voor ‘angst’ dat de Koran gebruikt in 3:151 luidt ru'b.
Toegegeven, geen woord dat ook in de spreektaal dagelijks gebruikt wordt, maar toch ook weer niet zo bijzonder.

Wat zullen de imams onder hun baard, tabberd en toga geschuddebuikt hebben terwijl die mevrouwen met krulletjespermanent braaf zeiden niet bang te zijn. ‘Dat komt nog wel mevrouwtje’, moeten ze gedacht hebben, want als die angst niet komt, staat er een onwaarheid in de Koran. En alles wat er in de Koran staat is waar – of zal op de lange duur waar worden.

Daarom horen we natuurlijk ook niet zo veel meer van de stichting Benjijbangvoormij. Mohammed, de profeet van de moslims, had het niet zo op lachen. De imams en hun hofhoudingen vonden dit soort komieke voorstellingen die zo op hun lachspieren werkten, ongepast. En u weet, als de imams iets ongepast achten, dan verdwijnt het uit het openbare leven.

HansJansen

Ayatollahs kloppen op de deur

Willem_de_zwijger

In Nederland, wel te verstaan. Volgens Sjuul Paradijs, in elk geval, is voor het eerst een journalist als verdachte aangemerkt. Na het oppakken van Nekschot wordt nu een stap gezet in de richting van de grote media. Na wat inleidende probeersels richting GeenStijl, Hoeiboei en enkele andere sites, is het grote intimideren begonnen. De poging Fitna preventief te ruimen. De vervolging van Wilders vanwege zijn kritiek op de islam. De ernst van de actie van vandaag is niet te onderschatten.

Enig nut is immers niet van de inval bij de Telegraaf-journaliste te verwachten. Haar publicaties waren al verschenen, de informatie was dus al gebruikt en ze zal de stukken ook elders in kopie hebben bewaard - als ze ze al thuis had. Het uitsluitende doel kan dan alleen liggen in de afschrikwekkende werking van het overhoophalen van een privé-woning.

Het grote staatsgeheim dat blijkbaar bewaard moet worden, is dat de AIVD klakkeloos andermans ongefundeerde 'intelligence' heeft overgenomen betreffende de niet-bestaande massavernietigingswapens van Saddam Hussein. Nog belangrijker is waarschijnlijk dat Balkenende in dezen evenmin in staat was tot zelfstandig nadenken.

Nog wel zo gewichtig is het staatsgeheim dat noch de AIVD, noch de premier in staat waren de krant (en eventueel enkele relevante boekjes van voormalige wapeninspecteurs) te lezen en daar op eigen kracht conclusies uit te trekken. Iedere geïnteresseerde leek zonder oogkleppen wist ruim voor de inval in Irak dat geen massavernietigingswapens zouden worden gevonden. En, bovendien, dat die wapens niet de werkelijke redenen voor die inval waren. Die redenen stonden immers riant gepubliceerd op de website van het toenmalige Project for the New American Century.

Alarmerend is overigens dat geen enkele politieke partij tot dusver zijn afschuw over deze affaire heeft laten blijken.

Willem de Zwijger

David Bowie: Young Americans (1975)


Too good to be forgotten (9)

[Waarin aandacht voor de platen die onterecht buiten de lijstjes van ‘De Beste 100’ vallen.]


David Bowie: Young Americans (1975)


Na een reeks klassiek geworden albums - van het folkgetinte David Bowie (later Space Oddity) uit 1969 tot het stilistisch veelomvattende Scary Monsters uit 1980, ging David Bowie op de commerciële toer met drie platen die hem in de jaren ’80 zowel ongekend succes als afkeer van critici en fans van het eerste uur opleverden. Ruim twee decennia later blijken die platen helemaal niet zo slecht als vaak gedacht – Let’s Dance (1983) en vooral Never let me down (1987) hebben zo hun momenten, alleen het uit ’84 stammende Tonight is een ware draak – maar het kwaad was geschied: Van een van de meest ‘coole’ rockmuzikanten uit de jaren ’70 – met Low en “Heroes” en de slogan ‘There is punk, there is new wave and there is David Bowie’ overleefde Bowie zelfs de voor vele oudgedienden funeste berdreiging van de punk – verviel Bowie tot absoluut ‘uncool’. Het Tin Machine-project van eind jaren ‘80/begin jaren ’90 bracht weinig soelaas. Pas vanaf de jaren ’90 deed Bowie weer bewuste pogingen opnieuw ‘en vogue’ te raken, maar echt gelukt is het nooit, dit ondanks het in artistiek opzicht zeer geslaagde tussendoortje The Buddha of Suburbia uit 1993 (opnieuw uitgebracht in 2007) en de hereniging met producer Tony Visconti op Heathen uit 2002, Bowie’s beste plaat sinds 1980, maar zeker in Nederland neergesabeld door de critici. Bowie kan bij ons echt geen goed meer doen, dit i.t.t. de UK, waar men nog altijd meer achting heeft voor zijn groundbreaking platen uit de jaren ’70 en waar ook zijn in artistiek opzicht meer geslaagde recentere platen veel positiever worden beoordeeld.

Gezien dit alles is het niet verwonderlijk dat Bowie steeds verder wegzakt in de lijstjes van ‘De beste 100’. Dat geldt bepaald niet voor ondergetekende: Hunky Dory (1972) is al jaren mijn favoriete plaat, op de voet gevolgd door Ziggy Stardust (1973), precies de twee platen die je nog wel tegenkomt in die lijstjes van critici en lezers.

Bowieyoung
Als het echter aankomt op de plaat die ik het meest heb gedraaid in zeg de afgelopen vijf jaar, dan maakt Young Americans uit 1975 de meeste kans op de eerste plaats te eindigen. Ik krijg nooit genoeg van Bowie’s ‘plastic soul’ en blijf deze prachtplaat herontdekken. Mooi, warm, swingend; Young Americans is en blijft een van Bowie’s sterkste platen, maar het grote publiek en zeker de critici lijken de plaat vergeten te zijn. Zelfs the man himself heeft er naar horen zeggen afstand van genomen. Uitermate vreemd, want als er één plaat is die aantoont op welke geniale wijze Bowie zichzelf opnieuw kon uitvinden dan is het wel Young Americans.

De kiem werd gelegd tijdens Bowie’s Amerikaanse toernee in 1974 – vastgelegd op David Live, een door critici en Bowie zelf zeer ten onrechte verguisde dubbelplaat. Bowie raakte onder de indruk van de Amerikaanse soul van de vroege jaren ’70, met name de nieuwe ‘Philly sound’ van componisten/producersduo Gamble & Huff, zoals beroemd geworden door acts als The O’Jays, The Three Degrees en Philly’s eigen huisorkest MFSB (Mothers, Fathers, Sisters & Brothers). Op David Live is te horen dat er tijdens de toernee een hoofdrol was weggelegd voor Aladdin Sane (1973) en Diamond Dogs (1974), maar Bowie was al op zoek naar iets anders. Geïnspireerd door de Amerikaanse soulklanken besloot Bowie te gaan werken aan een waar soulalbum, met nieuwe muzikanten als de zeer swingende gitarist Carlos Alomar. Zelfs gerespecteerde soulzanger Luther Vandross werd gevraagd zijn medewerking te verlenen. Aldus luidde Young Americans Bowie’s ‘Amerikaanse’ periode in.

Tony Visconti – vriend en producer uit het verleden – werd teruggehaald en met hem nam Bowie een reeks zeer homogene, prachtige soulnummers op in Philadelphia (waar anders?). Ingeleid door het enorm swingende titelnummer tot mijn favoriet ‘Right’; alles op Young Americans is even prachtig. - Dat wil zeggen; vooral alles op de originele Young Americans. Enkele weken na afronding van de opnames bevond Bowie zich in de New York, waar hij John Lennon ontmoette. De twee organiseerden een jamsessie in de Power Plant studio’s, met als resultaat een coverversie van de Beatles classic Across the Universe (een compositie van Lennon) en het funknummer Fame. Iedereen was zo onder de indruk van met name dit laatste nummer dat Bowie besloot deze twee songs toe te voegen aan Young Americans. Dit betekende dat twee door Visconti geproduceerde nummers van de lijst werden gehaald. Toen ‘Who can it be now?’ en ‘It’s gonna be me’ in 1991 eindelijk op plaat verschenen, bleek hoe prachtig ze pasten bij de rest. De twee nummers die voortkwamen uit de Bowie/Lennon-samenwerking zijn veel meer vreemde eenden in de bijt. Goede nummers op zich, maar ik heb een voorkeur voor de originele setlist. Bowie’s keus bleek echter een prima zet want Fame leverde hem zijn eerste Amerikaanse nummer 1 hit op.

De ‘Amerikaanse’ of ‘soul’ periode werd opgevolgd en tegelijkertijd afgesloten met het al even geniale Station to Station uit 1976. Bowie zelf schijnt zich niets van de opnamen te kunnen herinneren. Hij leefde in deze jaren met zijn neus een tikkeltje te stevig in de coke, als een zombie in zijn huis in Los Angeles dat er van buiten meer uitzag als een onneembare vesting. Bowie was van de wereld, mogelijk een belangrijke oorzaak van het feit dat hij zich liever distantieert van deze periode. Het optreden in de Dick Cavett show, waarin Bowie het titelnummer van Young Americans ten gehore brengt, laat goed zien hoe vel over been en ‘coked’ Bowie in die tijd was. Maar coke of geen coke: Young Americans is een inmiddels zeer ten onrechte vergeten meesterwerk, dat de weg plaveide voor vele acts, met name de soul-oriented Britse ‘New Romantics’ als ABC, Duran Duran en Spandau Ballet. Dat is misschien geen grootse erfenis, maar de plaat zelf – inmiddels volop verkrijgbaar inclusief alle oorspronkelijk geplande nummers - staat 35 jaar na dato nog altijd als een huis.

Kees Bakhuyzen

‘Young Americans’ in The Dick Cavett Show:
http://www.youtube.com/watch?v=Bed-pnf6oGY

‘Right’ (sound only):
http://www.youtube.com/watch?v=HABUcnLRcK4

Migratie en Jihaad

Arabist_jansen

Is migratie door moslims naar Europa een vorm van Jihaad? De Italiaanse schrijfster Oriana Fallaci is de eerste mainstream auteur die deze vraag volmondig met ‘ja’ heeft beantwoord. Dat heeft ze gedaan onder invloed van de boeken en artikelen van Bat Yeor, een in Egypte opgegroeide Joodse historica, die al decennia lang de Britse nationaliteit heeft en in Zwitserland woont.

Wat zeggen de klassieke islamitische bronnen zelf over dat onderwerp? De juristen van de islam, de fatwa-schrijvers, geven in hun inmiddels klassieke verzamelwerken al eeuwenlang allerlei bedenkingen over het vreedzame verblijf van moslims in het ‘Huis van de Oorlog’, zoals in deze boeken de niet-islamitische wereld wordt aangeduid.

De sharia kent maar weinig redenen waarom een moslim een wettig toegestaan vreedzaam bezoek zou mogen brengen aan het Huis van de Oorlog. De meest prominente zijn het vrijkopen van in de oorlog buitgemaakte krijgsgevangenen die anders tot slavernij zouden vervallen. Ook economische noodzaak (handel valt daaronder) is een geldig excuus.

Alleen al dat er in de Sharia-handboeken eigenlijk alleen in termen van oorlog over de wereld buiten de islamitische wereld wordt gesproken, geeft te denken. De terminologie, ‘Huis van de Oorlog’, versus ‘Huis van de Islam’, geeft al aan dat er naar de hoge normen van de moderne beschaving iets mis is.

In het Westen bestaat al schroom om van ‘ontwikkelingshulp’ te spreken. De correcte term is ‘ontwikkelingssamenwerking’. Als het woord ‘hulp’ zelfs in deze context al taboe is, laat staan dat we dan er toe zouden durven overgaan om welk deel van de wereld ook, aan te duiden als ‘te beoorlogen gebied’. Niet dat de in dit geval wel zeer onverhulde islamitische terminologie onze bestuurlijke elite wakker schudt.

In het jaar 622 AD zijn de toenmalige moslims en Mohammed geëmigreerd van Mekka naar Medina. Medina was een grotendeels door Joden bewoonde oase in de Arabische woestijn, ten noorden van Mekka. Binnen enkele jaren hadden de moslims deze Joden van Medina gedeporteerd of uitgeroeid. Zouden deze mensen ook met de komst van de Moslimse migranten hebben ingestemd als ze geweten hadden hoe het met hen zou aflopen?

Zolang Mekka nog in heidense handen was, gold het binnen de islam als verdienstelijk naar Medina over te steken, te emigreren. Hoe meer moslims in Medina, hoe krachtiger het leger van Mohammed. Nadat Mohammed Mekka had veroverd, in 630, was het natuurlijk niet verdienstelijk meer om naar Medina over te steken, en diende er een einde te komen aan deze migratie.
Daarom heeft Mohammed toen gezegd: ‘Na de verovering van Mekka geen Migratie meer! Maar wel Jihaad! Als jullie worden opgeroepen, ruk dan uit!’. Deze overlevering is onder andere terug te vinden in het boek van Wim Raven, Leidraad voor het Leven: De Tradities van de Profeet Mohammed, nr. 424; en, dit voor de geletterde moslims, op gezag van Ibn Abbas, bij Buchari, 56,1; en Moeslim 33,85.

Het systeem van de islam ziet, net als Oriana Fallaci en Bat Yeor, dus wel degelijk een band tussen migratie en Jihaad. Het zou me verbazen als een fantast als Tariq Ramadan dit niet heel goed weet, en het zou me nog meer verbazen als er geen moderne gematigde moslimse leiders zijn die van mening zijn dat de klassieke Jihaad, met bloedvergieten en zo, minder effectief is dan migratie waarbij de migranten allerlei goedwillende ‘hulp’ ontvangen van het gastland dat hen in goed vertrouwen opneemt, zonder even over het lot van de Joden van Medina te willen mediteren.

De les van een en ander is duidelijk. Geen bommen gooien, maar gewoon verhuizen. Dan verdwijnt het Huis van de Oorlog vanzelf. Komt iedereen in de hemel.

HansJansen

Pardon?


In het tijdschrift Intermediair van 4 juni 2009 (nr. 23) staat een ingezonden brief n.a.v. het interview met Salahedine Benchikhi (Intermediar 21). Zie de 'Spiegel' hier: 'Wij joden moeten zelf de norm bepalen'.

Hier volgt de ingezonden brief/mail (naam is weggelaten omdat geen toestemming is gevraagd) die opvalt door de ongezouten kritiek op de journalist(iek).

"Ik begin me af te vragen of er wel journalisten rondlopen bij jullie of dat iedereen op journalistiek gebied een onbenul is. In december 2008 al een kritiekloos podium voor Duyvendak en nu weer het 'interview' met Benchikhi. Deze meneer stelt dat moslims zelf de norm moeten bepalen. Pardon? Ik zou denken dat in Nederland de Nederlandse cultuur de norm bepaalt. Maar daar heeft hij geen boodschap aan. Verder zou ik deze man willen vragen wat al die fundamentalistische moslims hier doen als ze lak hebben aan onze cultuur. En ook waarom men de cultuur afwijst, maar wel de sociale voorzieningen accepteert. Ten slotte zou ik die man eens zeer stevig aan de tand voelen vanwege een uitspraak in de laatste alinea. 'Blijkbaar werkt het zo in dit land dat wij ons moeten aanpassen aan de Nederlandse regels.' Werkelijk woest word ik hiervan. Wat denkt deze idioot wel? Dat een stel mensen hier kan komen en vervolgens Nederland zich maar moet aanpassen aan hen? Pardon?"