Hoeiboei

Hoeiboei_s

"Hoei, boei, ik moet hier even zijn", zegt de moeder van Frits van Egters, hoofdpersonage uit De Avonden - misschien wel het bekendste maar beslist niet het beste boek* van de Volksschrijver Gerard Reve - als zij uit de koude, winterse buitenlucht de woning aan de Amsterdamse Schilderskade (Jozef Israëlskade 116, 1 hoog (nu 415)) binnenstuift. Zij moet dan dringend naar het kloset.

De (aan)drang is niet verdwenen en 'de avonden' komen er weer aan, tóch hoeven wij hier (internet), na precies drie jaar, even niet meer te zijn.

Er verschijnen voorlopig geen updates op Hoeiboei. Mocht er een doorstart/update komen, dan weet u ons hier te vinden.

* Lees Bezorgde Ouders (nog eens) en laat U verrassen. Bij het schrijven van dit wereldboek putte Reve inspiratie uit Under the Volcano van Malcolm Lowry en A Confederacy of Dunces (Een Samenzwering van Idioten) van John Kennedy Toole.
Of laat U hier nog eens verrassen.

De Foto: 22 oktober 2008

Caffe_reviana

Gabler, 22.10.2008

Hoe het vrije woord voor het Westen verloren ging


Hoe het vrije woord voor het Westen verloren ging

Op 26 september was het twintig jaar geleden dat Salman Rushdie De Duivelsverzen publiceerde. Hij had er vier jaar aan gewerkt, daarbij gesteund door een voor die tijd bijna ongehoord voorschot van $850,000 van zijn uitgever, Penguin. Rushdie hoopte dat het werk zijn reputatie als de belangrijkste Britse romanschrijver van zijn generatie zou verstevigen. Het boek zette de wereld inderdaad in vuur en vlam, alleen niet bepaald op de manier waarop dat was bedoeld.

In een interview voor de publikatie zei Rushdie dat De Duivelsverzen een roman was over “migratie, gedaanteverwisseling, gespleten personages, liefde en dood.” Het was ook een satire op de Islam, “een serieuze poging,” aldus Rushdie zelf, “om over godsdienst en openbaring te schrijven vanuit het perspectief van een seculier persoon.” Voor sommigen was dat onacceptabel en zij zagen de roman als ‘haatliteratuur’, om de woorden van de Britse moslimfilosoof Shabbir Akhtar te gebruiken. Binnen een maand was De Duivelsverzen verboden in Rushdie’s geboorteland India, na protesten van extremistische moslims.

Tegen het eind van het jaar hadden protesteerders een exemplaar verbrand in de straten van Bolton, in Noord-Engeland. En toen, op 14 februari 1989, kwam de gebeurtenis die zou uitgroeien tot de Rushdie-affaire: de geestelijk leider van Iran, ayatollah Ruhollah Khomeini, sprak zijn fatwa uit.

“Ik wil alle ijverige Moslims van de wereld laten weten dat de schrijver van het boek met de titel De Duivelsverzen – dat is samengesteld, gedrukt en gepubliceerd in tegenspraak met de Islam, de profeet en de Koran – en iedereen die betrokken is bij de publikatie en bekend was met de inhoud van het boek tot de dood zijn veroordeeld,” zo verklaarde hij.

Dankzij de fatwa groeide de Rushdie-affaire uit tot het belangrijkste strijdpunt rond het vrije woord in onze tijd. Het bleek ook een keerpunt in onze houding tegenover de vrijheid van meningsuiting. De critici van Rushdie verloren de strijd; De Duivelsverzen is tot op de dag van vandaag verkrijgbaar. Maar ze hebben de oorlog gewonnen. Het argument dat aan de basis lag van de Rushdie-affaire – dat het moreel verwerpelijk is andere culturen te kwetsen – is nu algemeen geaccepteerd.

RushdieIn 1989 kon zelfs een fatwa verdere publikatie van De Duivelsverzen niet tegenhouden. Rushdie was bijna tien jaar lang gedwongen onder te duiken. Vertalers en uitgevers werden vermoord, er werden bomaanslagen gepleegd tegen boekwinkels en het personeel van Penguin droeg kleding die tegen bomaanslagen moest beschermen. Toch dacht Penguin er geen moment over de steun aan Rushdie’s roman op te geven.

Het enige wat tegenwoordig nodig is een uitgever eieren voor zijn geld te laten kiezen, is een brief van een woedende geleerde. De Amerikaanse uitgeverij Random House torpedeerde onlangs de publikatie van een roman die men had gekocht voor $US 100,000, dit uit angst een volgende Rushdie-affaire in gang te zetten. The Jewel of Medina - geschreven door de journalist Sherry Jones - is een pikante historische roman over Aisha, de jongste vrouw van Mohammed. Random House had proefexemplaren gestuurd naar schrijvers en wetenschappers in de hoop hun instemming te kunnen krijgen. Een van hen, Denise Spellberg, een universitair docent in Islamitische geschiedenis aan de Universiteit van Texas, veroordeelde het boek als zijnde beledigend. Random House trok de aangekondigde publikatie direct in.

In de 20 jaar tussen het verschijnen van De Duivelsverzen en het terugtrekken van publikatie van The Jewel of Medina heeft de fatwa in feite zijn dwang opgelegd. Niet alleen weigeren uitgevers boeken te publiceren waarvan men verwacht dat ze beledigend zijn, maar theaters offeren toneelstukken op, opera’s zetten opvoeringen stop, kunstmusea en galleries censureren shows, dit alles in naam van culturele gevoeligheid.

“Laten we eerlijk zijn; je zou wel twee keer nadenken,” zei Ramin Gray, directeur van het Royal Court Theatre in Londen, op de vraag of hij een stuk zou opvoeren dat zich kritisch uitlaat over de islam.

“Je zou het stuk op zijn individuele kwaliteiten moeten beoordelen, maar gezien de tijd waarin we leven is het erg moeilijk want je zou bang zijn dat het mogelijk als beledigend zou worden ervaren, waarna de gehele onderneming ten onder zou gaan in een zee aan controverses. Het zorgt ervoor dat je zeer voorzichtig te werk gaat.”

In juni vorig jaar schrapte het theater een nieuwe interpretatie van het stuk Lysistrata van Aristophanes, gesitueerd in een moslimhemel, uit angst kwetsend over te komen. Een ander theater in Londen, het Barbican, sneed stukken uit de produktie van Tamburlaine the Great om dezelfde reden en de Deutsche Oper in Berlijn schrapte de opvoering van Idomeneo van Mozart in 2006 vanwege de wijze waarop Mohammed erin werd afgebeeld.

In het verleden werd de vrijheid van meningsuiting gezien als een onvoorwaardelijk goed, waarvan een zo volledig mogelijke toepassing een noodzakelijke voorwaarde was om licht te kunnen werpen op de waarheid, de uitdrukking van morele onafhankelijkheid, het handhaven van sociale vooruitgang en de ontwikkeling van andere vrijheden. Beperkingen van de vrijheid van meningsuiting werden eerder gezien als uitzondering dan als norm, en er diende alleen voorzichtig te worden gehandeld in gevallen waarin de vrijheid van meningsuiting directe schade kon berokkenen.

In de post-Rushdie wereld wordt vrijheid van meningsuiting niet in de eerste plaats als iets goeds maar veeleer als iets problematisch beschouwd omdat het kan beledigen en schade kan berokkenen. Het woord dat kan beledigen kan sociaal net zo desastreus zijn als het woord dat directe schade aanricht. Het moet daarom gangbaar worden voorzichtig om te gaan met de vrijheid van meningsuiting, in het bijzonder in een samenleving die wordt gekenmenrkt door een grote diversiteit, met een grote variatie in innig aangehangen religies en overtuigingen. Censuur (en zelfcensuur) moet de norm worden.

“Zelfcensuur is een betekenisvolle eis in een wereld met diverse en zeer geestdriftig aangehangen overtuigingen,” aldus Akhtar. “Wat Rushdie publiceert inzake Islam gaat niet alleen hem aan. Het gaat iedereen aan – niet in de minste plaats alle moslims.” Met andere woorden: Als datgene wat jij beweert mij niet bevalt, dan mag je het niet zeggen.

Westerse 'progressieven'* zijn het steeds vaker met deze strekking eens. En waar zelfcensuur als ontoereikend wordt gezien is er een hele rij aan wetten die staatscensuur opleggen, van wetgeving tegen ‘hate speech’ tot de bij de VN ingediende eis dat ieder lid sterk optreedt tegen ‘belediging van een godsdienst.’ Het zijn niet alleen de critici van de Islam wie het zwijgen wordt opgelegd. Britse wetgeving tegen de ‘verheerlijking van terrorisme’ en aanzetten in de VS om het eerste amendement te wijzigen zodat het niet langer bescherming biedt aan radicale moslims laten zien dat islamitische critici het onzegbare ook niet langer mogen uitspreken.

Twintig jaar na De Duivelsverzen is het tijd dat we onze stem verheffen tegen deze trend. “Geef mij de vrijheid tot kennis, de vrijheid mij uit te drukken en in vrijheid te debatteren boven alle andere vrijheden,” schreef de 17-e eeuwse dichter John Milton. “Hij die een goed boek vernietigt vermoordt het gezond verstand zelf.”

Vrijheid van meningsuiting is niet zomaar een belangrijk recht; het is de basis van onze vrijheid, want zonder deze vrijheid kunnen we niet onder woorden brengen wat vrijheid is.

Akhtar had gelijk: wat Rushdie of wie dan ook zegt gaat iedereen aan. Het gaat iedereen aan dat we er zeker van zijn dat niemand het recht wordt ontnomen te zeggen wat ze willen, zelfs als dat als kwetsend wordt beschouwd.

Zoals George Orwell ooit zei: “Als er iets is wat vrijheid betekent, dan is het het recht mensen dingen te vertellen die ze niet willen horen.”

* Ik heb het woord 'liberal' hier vertaald met 'progressief' in de betekenis van een 'progressief' persoon. Het word ‘liberal’ in de tekst kent tegenwoordig veel betekenissen. Ik interpreteer het in deze tekst vooral in Angelsaksische, met name Amerikaanse zin: als een term die doorgaans wordt gereserveerd voor moderne, progressieve denkers.

Kenan Malik
(Vertaling: Kees Bakhuyzen HB)

Kenan Malik is schrijver, neurobioloog universitair docent en programmamaker. De ideeën van de 18-e eeuwse Verlichting vormen de basis voor veel van zijn teksten. Hij woont in Londen. Bovenstaand artikel verscheen op 26 september jl. in dagblad The Australian.

Oorspronkelijke tekst: How the West was lost for free speech

Update: Het Parool meldde afgelopen vrijdag dat een aanslag op de Nederlandse uitgever Martin Rynja was verijdeld. Drie mannen zouden een brandbom door de brievenbus van de Nederlandse uitgever hebben geduwd. Rynja, werkzaam voor Gibson Square, wil deze maand The Jewel of Medina van de Amerikaanse auteur Sherry Jones uitbrengen in Groot-Brittannië. Het artikel meldt dat Rynja trots is op de geplande publikatie van de roman: ''In een open gemeenschap moet er toegang zijn tot literaire werken, los van angst. Als een onafhankelijke uitgever, vinden we dat we niet bang moeten zijn voor de consequenties van een debat.''

De Foto: 20 oktober 2008

Licht_en_lood_4

Gabler, 20.10.2008

Alweer niks op internet vanavond

Gnoeblogbreedband

Na de Grabbel-Griek nu de Troetel-Marokkaan


Let op! Lees ook "Waar is mevrouw Aboutaleb?" door Stan de Jong

Plus update, 19.10.2008 Nogmaals Aboutaleb - de Maasstad is nog geen Hamasstad

Lees hierbij evt. ook: Het positieve effect van 2 november 2004 (deel 3) (A. v.d. Veer) en Aboutaleb Marokkaan-af: het kán (B. de Wit).


Na de Grabbel-Griek nu de Troetel-Marokkaan

Onderstaand fragment komt uit Het verraad van links (blz. 189-191). Het is een episode uit de carrière van Ahmed Aboutaleb, die niet voorkomt in de biografieën over de nieuwe burgemeester van Rotterdam. Waarschijnlijk denkt Aboutaleb er nu heel anders over en mogelijk heeft hij spijt van zijn onbeheerste uitval tegen Ayaan Hirsi Ali. Opvallend is wel dat ongemakkelijke feiten bij feestelijke gelegenheden snel achter de horizon verdwijnen.

Persoonlijk denk ik dat Aboutaleb een goede burgemeester van Rotterdam kan zijn. Het zit me wel dwars dat de man twee paspoorten heeft. De belangrijkste bestuurder en tevens korpsbeheerder van de grootste havenstad van Europa is onderdaan van de koning van Marokko. Daar mag best wat van gezegd worden, net als van het feit dat ook deze burgemeester niet door het volk is gekozen bij echte verkiezingen. Terecht laait het debat over de dubbele nationaliteit weer op.

Dat Aboutaleb 020 is interesseert me verder geen lor. Toen de 36-jarige Johan Cruyff in 1983 Feyenoord naar de landstitel leidde, zeurden de Rotterdammers ook niet meer dat hij uit Amsterdam kwam. Pas als Aboutaleb, in navolging van ‘grabbel-Griek’ Angelos Charisteas een volslagen miskoop blijkt te zijn, mogen ze daarover klagen in Rotterdam.

Aboutaleb zelf ondervond twee jaar na zijn aanval op Ayaan hoe moeilijk het in Nederland is om kritiek te leveren op de eigen groep, of zoals hij dat in 2002 nog noemde te ‘pissen in eigen nest’. Direct na de moord op Theo van Gogh riep hij Marokkaanse Nederlanders, die de vrijheid van religie en meningsuiting niet onderschrijven, op hun conclusies te trekken en te vertrekken. De Amsterdamse wethouder werd na deze krachtige toespraak met de dood bedreigd.

Waar Ayaan is verketterd door het politiek-journalistieke establishment, zijn de stevige uitspraken van Aboutaleb in november 2004 altijd (terecht, wat mij betreft) toegejuicht. PvdA-lievelingen als Aboutaleb en Ahmed Marcouch kunnen zich veroorloven om lelijke dingen te zeggen over Marokkaanse etterbakjongeren. Als Geert Wilders soortgelijke uitspraken doet, valt weldenkend Nederland over hem heen. Zo werkt dat in Nederland.

De Belgische auteur Wim van Rooy omschrijft het mechanisme dat de een wel kritiek mag leveren en de ander niet, in zijn recente boek De malaise van de multiculturaliteit (Uitg. Acco, Leuven): “Het sociopsychologische mechanisme is steeds hetzelfde en heet ‘wet van de achterlijke voorsprong’: de critici van welke vorm van correct denken ook worden in een rituele pavlovreactie weggezet als primaire reactionairen of achterlijke creaturen, al kan het tij soms ook vlug keren en mag de een al wat meer dan de ander, afhankelijk natuurlijk van het tijdstip en de tijdgeest.” Het boek van Wim van Rooy is overigens een aanrader, waarover ik binnenkort meer zal vertellen.

Carel Brendel

Pissen in eigen nest ofwel de toon van het debat

De allochtone ‘klokkenluiders’ zoals Bouazza, rechtsgeleerde Afshin Ellian, de uit Egypte afkomstige tolk Nahed Selim en het latere Kamerlid Ayaan Hirsi Ali krijgen weinig begrip voor hun waarschuwingen. Eén ding blijft hen bespaard. Gezien hun buitenlandse afkomst is het niet zo eenvoudig hen weg te zetten als racisten. Wel krijgen ze uit eigen kring bergen modder over zich heen gestort, want deze kritische allochtonen zijn ‘nestbevuilers’ en daarom schadelijk voor de multiculti-sector.

Natuurlijk kiezen de islamcritici ‘de verkeerde toon’, want de enige ‘juiste toon’ is namelijk het inslikken en achterwege laten van kritiek. Sylvain Ephimenco verwoordt het aardig tijdens een lezing die hij in juni 2004 houdt aan de universiteit van Groningen. “Ik heb het gevoel dat in Nederland iedere scherpe discussie over de islam of wat de multiculturele samenleving wordt genoemd, te snel in een verdachte hoek belandt. Dit geldt zeker voor degenen, die het risico nemen deze onderwerpen aan te snijden en aan een kritische blik te onderwerpen. Laten we daarom afstappen van de opvatting dat scherpe kritiek op de islam of de cultuur van de islam alleen door islamofobie ingegeven kan zijn. En, vooral, dat het hekelen van het fundamentalisme rechtstreeks leidt tot het stigmatiseren van alle moslims. Dat zijn perfide beschuldigingen waartegen men zich moeilijk kan verweren en die te vaak dienen om het debat om zeep te helpen.”[i]

Dan slaat het progressieve boegbeeld Ahmed Aboutaleb een ‘veel betere toon’ aan tijdens een discussie in Paradiso (Amsterdam), waar de met de dood bedreigde (toen nog) PvdA’ster Ayaan zonder beveiliging niet kan verschijnen. “Eerst uit de groep stappen, roepen dat je ex-moslim bent, vervolgens stevig in het nest pissen en ook nog verwachten dat je als gesprekspartner wordt geaccepteerd.”[ii]

Aboutaleb, prominent PvdA-lid en dan nog directeur van het multiculturele instituut Forum, laat weten dat hij niet volledig is geciteerd. Verder meldt hij terloops dat de inbreng van Ayaan ‘inhoudelijk niets opmerkelijks’ toevoegt.[iii] Sylvain Ephimenco beschrijft later hoe Aboutaleb glunderend het applaus van de met jonge moslims gevulde zaal heeft ondergaan. “Ahmed Aboutaleb is de allereerste in Nederland geweest die de actie die tot doel had Ayaan Hirsi Ali monddood te maken, heeft vergoelijkt.”[iv]

[i] Ephimenco, S., Toespraak ter gelegenheid van het multiculturele debat. Uitgesproken in Groningen (21 juni 2004). Het land van Theo van Gogh. De multiculturele desintegratie. (Amsterdam 2004) 87-95.

[ii] Groen, J., ‘Een moslim die in het nest pist, ligt eruit’ in De Volkskrant (23 september 2002).

[iii] Aboutaleb, A., ‘Monddood gemaakt’ in Trouw (1 oktober 2002).

[iv] Ephimenco, S., ‘De meedogenloze vijand van Ahmed Aboutaleb is ook de mijne’ in Trouw (6 november 2004). Ephimenco schreef deze column naar aanleiding van Aboutalebs felle toespraak tegen het moslimextremisme na de dood van Theo van Gogh die tot gevolg had dat ook de Amsterdamse wethouder met de dood werd bedreigd. Ephimenco houdt Aboutaleb ‘medeverantwoordelijk voor het stinkende klimaat dat in Nederland is ontstaan’.

De Foto: 19 oktober 2008

Licht_en_lood_3

Gabler, 19.10.2008

The Closer

The Closer

Ze is blond, heeft een goed figuur en niet eens opvallend grote borsten. Ze straalt kracht uit maar haar lach is als een doodsteek en ze vertoont het meest onvrouwelijke gedrag tussen collega's die het meest mannelijke gedrag vertonen dat je je kunt voorstellen maar geen van hen zal ooit aan haar kunnen tippen en dat weet ze.

Ik heb het over Deputy Chief Brenda Leigh Johnson (Kyra Sedgwick) in de Amerikaanse politieserie The Closer die Net 5 op zaterdagavond om 20.30 uur uitzendt. Brenda Leigh Johnson is een Texaanse - de grappen over haar zuidelijke accent zijn eindeloos - die naar Los Angeles komt om daar een speciale eenheid van de Los Angeles Police Department te leiden. Het is haar taak elke zaak, hoe ingewikkeld die ook is, zo snel mogelijk op te lossen en dat doet ze op haast onnavolgbare wijze en met bijzonder veel risico wat telkens goed uitpakt. Leigh Johnson kan luisteren als geen ander en ze prikt daarna een verhaal gewoon door.

Aan het einde van elke aflevering waarin de nodige tegenwerking niet ontbreekt, laat ze iedereen dan ook verbluft en vol bewondering achter. En niet alleen dat want, en daar ligt volgens mij het grote succes van deze serie, er is blijkbaar niets sexiers dan een sterke, intelligente en aantrekkelijke vrouw die risico durft te nemen. Gezegend zijn mannen met een vrouw als Brenda Leigh Johnson.

Maar als zij haar klus heeft geklaard, taalt deze moordvrouw in deze moordserie maar naar één ding en daar kan niets of niemand haar van weerhouden. Dan moet haar eigen feestje gevierd worden, en wel in volkomen afzondering. De kijker ziet Leigh Johnson in haar tamelijk rommelige woning thuiskomen, we zien haar een laatje openen, vervolgens een doosje, en met de inhoud van dat doosje strijkt ze ergens neer, bij voorkeur op haar bed omringd door haar poezen. We zien wat ontspanning werkelijk inhoudt en hoe een gelukzalige glimlach op haar brede, aantrekkelijke mond verschijnt als ze er een verrukkelijk stuk chocolade in steekt, en nog één...

Annelies van der Veer

De Foto: 17 oktober 2008

Licht_en_lood_1

Gabler, 17.10.2008

Martijn Katan

Martijn Katan

Naar zekerheden is altijd veel vraag. Daarom is het verfrissend als iemand in het nieuws komt met sceptische, kritische uitspraken en de boodschap dat het zus kan, maar ook zo. Zoals Martijn Katan, hoogleraar in de voedingsleer en een van Nederlands prominentste, meest geciteerde wetenschappers. Een originele denker en leuke schrijver. Nu pas, na z'n zestigste, krijgt hij ook in de pers enige aandacht (zie het interview in NRC Handelsblad van 6 oktober jl.). Katan zegt schokkende dingen, zoals dat een broodje kroket heus niet zulk slecht eten is, en in menig opzicht zelfs beter dan een broodje kaas, want minder vet. En dat er niks tegen fruit is, maar dat je er weinig aan hebt, uit voedings-oogpunt.

Het leukste in het interview van gisteren zijn de reacties van twee collega's van Katan. De ene is Frans Kok, hoogleraar Voeding en Gezondheid, die zegt: 'Feitelijk kan hij wel gelijk hebben, maar je hebt ook te maken met een maatschappelijke context.' Katan maakt mensen in de war, vindt Kok: het gaat niet om waarheid, maar om de leer. De andere criticus is Ivan Wolffers, die moppert dat als je het zo ziet als Katan, ook cola en een magnum-ijsje in een gezond dieet passen. Nou precies!

Het lijkt er op dat bevoogding al zo ver is doorgedrongen in de voedingskunde, dat de meeste beoefenaren van dat vak de waarheid zijn gaan beschouwen als gevaarlijke contrabande - ongeveer zoals priesters vroeger liever niet hadden dat het volk zelf de bijbel las.

Ileen Montijn

Fiat Boerka TDi

Gnoeauto

De Foto: 16 oktober 2008

Weer_thuis_12
Gabler, 16.10.2008

Turks tuig

Ebru3fu

Turks tuig

Als het regent zoals het regent in Nederland, weet ik dat ik me gewonnen moet geven. Dat er maar één ding op zit als je om half acht in Utrecht moet zijn. De trein. Op zich is er niets mis met de trein. Voor een autorijder is het nietsdoen in de trein zelfs een uitdaging en die vertragingen, ach. Vergeleken met de bediening in een gemiddeld Amsterdams restaurant is de vertraging bij de NS verwaarloosbaar. En dus nam ik opgewekt plaats in een tweede klas coupé – ja, de hypotheekcrisis treft ook mij.

De jongen tegenover me las Metro, het meisje naast me was druk aan het communiceren via de knopjes van haar telefoon. Relaxt, de trein. Totdat op Amsterdam Amstel een zooitje pubers allochtoons pratend binnenkwam. Even overwoog ik toch naar de eerste klas te verhuizen maar aangezien de hele coupé stoïcijns bleef zitten, besloot ik deze ervaring ook te ondergaan. Zeker tien minuten lang terroriseerde het groepje van zes mannelijke pubers met herrie en lawaai de coupé. MP3 spelers produceren tegenwoordig herrie waar mijn Bose-boxen thuis niet tegenop kunnen. Daarnaast vonden ze het nodig om met elkaar op luide toon te communiceren. En niemand, niemand die er iets van zegt. De groep ‘niemand’ bestond uit zeker twintig volwassenen. Sinds wanneer laten volwassenen zich terroriseren door een stelletje malloten dat net uit school komt?! Waarom doen volwassenen alsof dat allochtoons tuig er niet is?! Blijkbaar is de tolerantie van een autorijder niet zo groot als van een doorsnee treinpas - sagier. En dan is mijn grens overschreden. Iemand zal dat tuig beschaving moeten bijbrengen, en als kinderloze single zit er niets anders op dan om dat dan maar zelf te doen. Gelukkig heb ik geen moeite met het produceren van decibellen die hoger liggen dan dat van het allochtone tuig: “Hé! Kan die herrie wat zachter?!”

Verbazing alom. Aandacht! Eentje schrok en begon te sussen ‘ja mevrouw natuurlijk mevrouw’, een ander vond het nodig om mijn rollende ‘r’ aan te zetten ‘zachterrrr, zachterrr kan het wat zachterrr? Harderrr? Zachterr?’ Het resultaat was dat de herrie minder werd. Uiteraard. Wel tien seconden. Toen begon de ellende weer. Ik dacht het echter niet: “HE! Hoor je me niet? Ik vroeg of het wat zachter kon!” En toen was het over. De muziek ging uit. Nu begon het onderling afzeiken van elkaar. “Jezus man, gedraag je dan ook, je bent een Turk, wat ben je nou voor Turk, je bent een schande je lijkt wel op een Marokkaan, dat ben je toch niet.” Het tuig blijkt Turks te zijn. Ook dat nog. Hoewel, Turks?

Dat tuig?! Schei toch uit! Vier maanden heb ik tussen de Turken gezeten, vier maanden heb ik weer ervaren wat beschaving en service inhoudt. Met dit tuig dat zich Turk noemt, willen Turken niet eens geassocieerd worden. Hollands Tuig zijn jullie, niets meer en niets minder. En inderdaad, alleen tuig krijgt in Nederland aandacht. En subsidie. Nou jongens, je aandacht heb je. Het wachten is op de subsidie. Precies zoals het een allochtoon betaamt. Wees er maar trots op. Jullie ouders schamen zich voor je. En terecht. Tuig.

Ebru Umar

De Foto: 15 oktober 2008

Weer_thuis_11

Gabler, 15.10.2008

Het einde van de Samenwerking - een kort science fiction verhaal

City

Het einde van de Samenwerking
Een kort science fiction verhaal

Door: Hans Jansen

We hadden de Wijkcommissaris voor Culturele Diversiteit nooit zo veel macht en bevoegdheden moeten geven, overwoog de voorzitter. Zijn schoenen sopten. Hij was op weg naar wat nog een paar maanden zijn huis zou zijn. Het was een wonderlijke bijeenkomst geweest. De Wijkcommissaris had zich onverbiddelijk opgesteld. Bij nationaal referendum hadden hij en zijn collega’s nu eenmaal inderdaad de bevoegdheid gekregen aan een gebouw een multiculturele functie toe te kennen. Er wonen nog wel weinig, misschien zelfs geen gelovigen in de omgeving van het ‘bezit’ van de Samenwerking, had hij destijds al uitgelegd, maar juist daarom getuigt het van respect om wat nu de bibliotheek is te sluiten en in dat gebouw een gebedshuis te vestigen. Het ging bovendien toch om een bibliotheek met voornamelijk vermaaksboeken. Ach, wat was het lang geleden en wat leek het tegelijkertijd dichtbij.

De toenmalige voorzitter, een ex-communist, had die aanwijzing tot gebedshuis verdedigd en gesteund. Hij had op de internationale verantwoordelijkheden van de gegoede leden van de Samenwerking gewezen die te goedkoop woonden en er bovendien warmpjes bijzaten, terwijl er elders in de wereld mensen op straat moesten bidden. Hij had van een dwarse ledenraad zijn zin gekregen, maar herkozen was hij niet. En nu dan vanavond de laatste consequenties van de besluiten die toen genomen waren.

Toen dat gebedshuis er eenmaal was, bleek meteen bij de opening al dat er iets niet klopte. De voorganger van het gebedshuis moest voor het theedrinken met de Burgemeester uitwijken naar Wildschut. Het had enorme moeite gekost Wildschut goed alcoholvrij te krijgen. Dat had wel wat gekost, maar de Gemeente had het zwaar gesubsidieerd. Bierpompen waren sierlijk weggewerkt, flessen met sterke drank en likeur waren goed afgedekt. Maar die subsidie was geen weggegooid geld voor een eenmalige gebeurtenis geweest. In het gesprek met de Burgemeester wees de voorganger hem er op dat een etablissement waar alcohol geschonken wordt aan hetzelfde plein waar ook een gebedshuis staat bijzonder ongebruikelijk is, en ook door de godsdienstige wetten verboden wordt. De Burgemeester handelde meteen. Hij wist in een kort maar goed gesprek de eigenaar van Wildschut zo ver te krijgen dat er tegenover het nieuwe gebedshuis van af de eerste dag geen alcohol meer geschonken zou worden.

Later was er een keuken aan het gebedshuis vastgebouwd, wat jammer was van de tuin achter het gebouw. Maar het verdwijnen van die tuin was onvermijdelijk. De waardigheid van een voorganger belet het hem om tussen de dagelijkse gebeden steeds met zijn gevolg de straat te moeten oversteken voor spijs en drank. Toen die keuken aan het gebedshuis er eenmaal was, werd het beleid van Wildschut om aan bezoekers geen verboden dranken meer te serveren, toch maar voortgezet. Die maatregel paste immers in de toen nog recente wetgeving over het respect dat aan godsdiensten verschuldigd is. Er waren bovendien immers uitwijkmogelijkheden genoeg. Ja, toen nog wel.

Wie herinnert zich de volgende stap niet. Het Eigen Huis, boven en naast het gebedshuis, werd ambtswoning van de voorganger en zijn staf. Er werden een sportzaal en een dojo ingericht waar de jongemannen die de voorganger omringden konden trainen. De Samenwerking heeft de verbouwing nog betaald, op voorwaarde dat het einde nu bereikt was, en het bezit van de Samenwerking verder onaangetast zou blijven. De Wijkcommissaris voor Culturele Diversiteit wilde dat wel toezeggen, maar voor een periode van ten hoogste tien jaar. De voorganger meende dat hij niet bevoegd was zulke toezeggingen te doen. Heel de aarde behoort aan God, legde hij uit.

Er was niet veel keus: zulke toezeggingen werden goed genoeg bevonden. Bovendien beschikte de Wijkcommissaris over een verklaring van de kerken in Oud-Zuid, die het diversiteitsbeleid van de Wijkcommissaris volledig steunden. Het was erg jammer dat de Ledenraad van de Samenwerking geen toestemming had weten te krijgen van de Wijkcommissaris van Openbare Orde om deze kwestie op haar agenda te zetten. Maar Openbare Orde had het sterk afgeraden deze kwestie te agenderen, ‘om erger te voorkomen’. Zoals gebruikelijk was dat advies vrijwillig opgevolgd.

Arabistjansen
Maar nu. Ook de voorzitter zijn eigen huis uit. Nu ja, er werd voor opvang gezorgd. Net als de andere leden van de Samenwerking die hun huis ter beschikking van de culturele diversiteit hadden moeten stellen, mocht hij met zijn vrouw en drie kinderen in een van de kamertjes van Huize Lydia verblijven. Hij zou niet verplicht worden daar nog logé’s ingekwartierd te krijgen. De noodzaak af en toe iemand in te kwartieren was goed verklaarbaar, want Lydia telde nu eenmaal minder kamers dan er huizen geweest waren binnen het bezit van de Samenwerking. Toch werd dat inkwartieren meestal wel als overlast ervaren. Hij was in ieder geval blij dat het hem niet overkwam.

Kijk, dat gebedshuis was meteen bij de opening al een groot succes gebleken. Van heinde en verre stroomden gelovigen toe, en al snel werden er, behalve de dagelijkse gebedsdiensten, ook lessen en colleges godgeleerdheid en recht gegeven, eerst nog in het gebedshuis zelf maar al spoedig in de voormalige school aan de andere kant van de straat. Die ‘Beatrix Madrassa’ werd destijds nog geopend door een kleinzoon van Beatrix, die tot het ware geloof was overgegaan. De Madrassa was, zoals iedereen die de buurt kent begrijpen zal, gevestigd in de oude Beatrixschool. Van MULO naar Madrassa. De vooruitgang is niet te stuiten. Zeker niet als zij geleidelijk voortschrijdt. Toch werden de problemen nu ineens veel groter. De docenten van de Madrassa konden natuurlijk wel in de bejaardenwoningen in de voormalige Beatrixschool gehuisvest worden, dat was het probleem niet, maar de studenten? Waar moesten die heen?

Heel lang was het zo geweest dat de helft van de vrijkomende huizen toch nog voor de leden van de Samenwerking ter beschikking kwam. Die moesten dan wel in een gesprek met een ambtenaar van Culturele Diversiteit en een ambtenaar van Openbare Orde gescreend worden, en misschien ook wel door verder geheime Veiligheidsdiensten, want ze kwamen natuurlijk wel midden tussen studenten en docenten van de madrassa te wonen. Wat kleding betreft, schiep dat natuurlijk verplichtingen maar die waren duidelijk. Ook mochten er geen affiches met ongepaste afbeeldingen aan de ramen bevestigd worden, of schilderijen in huis worden opgehangen waar te veel bloot op stond wanneer dat van buiten zichtbaar was. Het was wel toegestaan kranten te lezen waar cartoons in stonden, maar het was niet toegestaan een abonnement op zo’n krant te nemen. De vrijheid van meningsuiting werd immers geheel onverkort gegarandeerd. Maar het zou niet goed zijn wanneer er per ongeluk zo’n krant op een verkeerd adres bezorgd werd, en de cartoons plotseling bij de madrassa-studenten terecht zouden komen: een vanwege de leeftijd licht ontvlambaar volkje!

De regeling waarbij de helft van de huizen studentenwoningen moesten worden voor de madrassa-leerlingen had tot veel protest geleid onder de jongere leden. Jarenlang hadden die de (bescheiden) contributie betaald, en, belangrijker nog, hoop gekoesterd, en nu werden hun kansen ineens gehalveerd, terwijl de druk op de huizenmarkt toch al zo groot was. Dat het plantsoen van de Harmoniehof geasfalteerd werd, om er een parkeerplaats van te maken voor de bezoekers van het gebedshuis, was natuurlijk ook een teleurstelling geweest, maar niemand was verplicht de hele dag naar buiten naar het asfalt te kijken. Daar was over heen te komen. Spijtiger was dat de kans om in een van de huizen van de Samenwerking gehuisvest te worden, drastisch was afgenomen, maar qua smartelijkheid werd dat volgens het bestuur gecompenseerd doordat de aantrekkelijkheid van die mogelijkheid even sterk was verminderd.

En ja, er was op een gegeven moment ook nog een maatregel afgekondigd dat wie als student zijn studie aan de Beatrix Madrassa wist af te ronden, zijn studentenwoning niet hoefde te verlaten. Sterker nog, de woning werd dan op kosten van de eigenaar opgeknapt en weer geschikt gemaakt voor gezinsbewoning. Daar had de ledenraad wel lang over moeten discussiëren, maar de vertegenwoordiger van de Wijkcommissaris voor Diversiteit, die bij uitzondering de vergadering had mogen bijwonen had de meerderheid van de leden toch weten te overtuigen. Het effect dat de buurt op die manier langzaam volliep met afgestudeerde voorgangers en je er steeds minder gewone mensen tegen kwam, werd lang niet door iedereen gewaardeerd, maar er was natuurlijk weinig aan te doen. En ja, bent u wel eens een gewoon mens tegengekomen? En hoe beviel dat?

Toen kwam de Grote Ommekeer, een reeks van wetswijzigingen die Nederland fundamenteel hebben veranderd. De eerste wetswijziging betrof politieke partijen die respectloos jegens religie waren, of rassistisch. Die werden verboden door een speciaal daartoe ingesteld Hof van Ommekeer. Wie iets met zo’n partij te maken had, verloor uiteraard zijn stemrecht. De tweede stap, en die was voor de Samenwerking relevant, was de nieuwe wet op verenigingen. Vrijheid van vereniging werd als vanouds gegarandeerd, maar om als rechtspersoon te mogen optreden, diende een vereniging voldoende divers te zijn. Het aanhouden van een bankrekening of het bezitten van onroerend goed kon niet worden toegestaan aan verenigingen die niet voldeden aan de wettelijke diversiteitseisen.

Eigenlijk vond iedereen dat wel redelijk, maar niemand had voorzien hoe de rechter deze wet uit zou leggen. De diversiteit werd getoetst over het gehele ledenbestand sinds het begin van de 21ste eeuw, dus eigenlijk deels met terugwerkende kracht. Beroep op bijzondere omstandigheden werd als rassistisch en respectloos gezien, en was dan ook niet mogelijk. Iedereen begreep dat dit redelijk was, anders zou een vereniging door het haastig inschrijven van een handjevol papieren leden zichzelf divers kunnen proberen te verklaren zonder dat werkelijk te zijn. Nee, de historische reële werkelijkheid diende bij de diversiteitsverklaringen betrokken te worden.

Daar kwam nog een probleem bij. De gehele Mozartkade, tegenover de Reinier Vinkeleskade, was afgebrand. Het was haast wel zeker brandstichting, maar niemand wist er het fijne van. Er zou een rabbijn gewoond hebben. De madrassa-studenten hadden zich al vaker afgevraagd of het zo dicht op elkaar wonen van aanhangers van verschillende godsdiensten wel te rijmen was met het respect dat iedere godsdienst verdient, zeker daar waar het rabbijnen betreft. Maar goed, dat probleem was nu opgelost, en wat nu te doen met de vrijgekomen grond? Het Bestuur van de Samenwerking wilde die wel kopen, en er Samenwerkingswoningen neerzetten, ook wanneer die deels of grotendeels naar de Madrassa-studenten zouden gaan, want dit zou het Bestuur de gelegenheid geven om op een constructieve wijze haar respect voor religies te laten zien.

Het Madrassa-bestuur had daarentegen andere plannen: er moest daar een tweede gebedshuis komen, want de groenstrook van de Apollolaan kon dan heel goed door de bezoekers als parkeerplaats gebruikt worden. Ook was het Madrassa-bestuur van oordeel dat de gelegenheid aangegrepen moest worden om de straatnamen in die omgeving aan te passen aan de nieuwe diversiteitsregels. De wat strengere voorgangers zijn zoals bekend van mening dat wie naar muziek luistert, op de Laatste Dag vloeibaar lood in zijn oren gegoten zal krijgen. Daarom kon eerbetoon aan een musicus als Mozart door een kade naar hem te vernoemen waar een gebedshuis gevestigd zou worden, toch eigenlijk niet onbeperkt getolereerd worden. Ook een heidense afgod, Apollo, was als naamgever aan een straat waar een gebedshuis zou komen te staan toch bepaald een ongelukkige keuze.

Hoe het ook zij, Bestuur en Ledenraad van de Samenwerking hadden op advies van de Wijkcommissaris voor Diversiteit de aanwijzing de coöperatie wegens onvoldoende diversiteit op te heffen uiteindelijk geaccepteerd. Eigenlijk was het natuurlijk geen aanwijzing geweest de organisatie op te heffen, want de vrijheid van vereniging mocht niet worden aangetast, die werd door de grondwet gegarandeerd. Het ging in feite alleen om een aanwijzing om vanaf dit moment zonder bezit van onroerend goed of een bankrekening verder te gaan. Er waren leden die een kelder aan de Amstel gehuurd hadden, en van daaruit de Vereniging hadden willen voortzetten, maar dat was wettelijk niet mogelijk, de nieuwe club was immers niet voldoende divers. De laatste woningen werden nu maar ontruimd en aan het madrassa-bestuur ter beschikking gesteld. Doorgaan was in theorie natuurlijk heel goed mogelijk geweest, de vrijheid van vereniging was immers niet opgeheven. Maar in de praktijk zou het waarschijnlijk gewoon niet lukken. Het deed de voorzitter pijn. Het einde van zijn voorzitterschap. Het einde van een trotse organisatie die meer dan honderd jaar bestaan had.
Met lood in de schoenen was de voorzitter de werkkamer van de notaris binnengestapt. De voorzitter van het madrassabestuur was er al. Het was een korte plechtigheid. De meeste tijd was nog heengegaan met het controleren van de diversiteitsverklaring van het notariskantoor zelf. Daarna in de motregen alleen naar huis. De rest van het Bestuur was al afgetreden. Gelukkig was het niet ver. Vanaf de toren op het Roelof Hartplein klonk de oproep tot het nachtgebed. Wie was die Roelof Hart in godsnaam ook weer geweest? Kon die naam nog wel? Ach, het was gelukkig niet meer aan hem om daar over te vergaderen.

Hans Jansen

website


(Uit: Els van Eijden & Wilma Hoeflaken, Samenwerking 100 jaar: Verhalen van schrijvende bewoners, Amsterdam 2008, pp. 55-59.)

De Foto: 13 oktober 2008

Weer_thuis_9

Gabler, 13.10.2008

'Zet islamitische orthodoxie in bij strijd tegen radicalen'



Uitgelicht: onderzoeksrapport 'Teruggang en Uittreding. Processen van deradicalisering ontleed' door het Instituut voor Migratie en Etnische Studies (IMES) van de Universiteit van Amsterdam.

Uit het Nederlands Dagblad:

'Zet islamitische orthodoxie in bij strijd tegen radicalen'

AMSTERDAM – Er moet in Nederland meer ruimte komen om te experimenteren met orthodoxe denkbeelden en uitlatingen. Daarnaast moeten er serieuze religieuze alternatieven worden geboden aan radicale moslims, om hun radicale groepering te verlaten. Dat zijn enkele aanbevelingen die het Instituut voor Migratie en Etnhische Studies (IMES) van de Universiteit van Amsterdam doet in een onderzoek naar deradicalisering.

Verder adviseert het rapport, dat donderdagmiddag wordt gepresenteerd, om moslimgemeenschappen meer onderdeel van de Nederlandse samenleving te maken, zodat ook vanuit deze religieuze groep meer tegengeluiden tegen radicale onderdelen zullen klinken.

Vervolg artikel Nederlands Dagblad

Lees hier het volledige onderzoeksrapport.

Heeft u ook voorbeelden van Jip-en-Janneke-verslaggeving/berichten/uitspraken/foto's gehoord/gezien op radio, televisie of andere media? Stuur deze, met bronvermelding, dan naar hoeiboei@gmail.com .

De Foto: 12 oktober 2008

Weer_thuis_8

Gabler, 12.10.2008

Drie IJslanders por favor!

Ebru3fu

Drie IJslanders por favor!

Gemopper aan de keukentafel. Mijn vrienden Blondie en Strakke Man zijn tien mille kwijt aan Icesave. “Ik snap niet dat de ING die hele hut niet opkoopt,” zegt Strakke Man. “Ze lachen zich rot daar, voor nop kun je alle banken van de wereld opkopen momenteel.” Inderdaad.
“Eh, zelfs wij kunnen een bank kopen,” herinner ik hem. “Nog even en ze worden gratis weggegeven.” Strakke Man veert op. “Ja verrek, wat moet dat kosten, die bank?!” Blondie schudt haar hoofd. “Wacht nou maar even af, schatje. Er is nog niets duidelijk.” Hoezo niets duidelijk?! IJsland is bankroet, Fortis is van de beurs en ING is 20 procent minder waard. “Jullie hebben nog tien mille te goed van mij,” herinner ik ze. “Ik zal het vanavond even overmaken.” Blondie en Strakke Man hebben mij onlangs wat geld geleend zodat ik een huis kon kopen. “Waarom hebben we jou niet meer geleend? Hadden we geen geld gehad om naar Icesave over te maken.” Hij schudt zijn hoofd en gaat stoïcijns verder met internet afstruinen. Blondie en ik hebben vrouwelijke prioriteiten: een brownie. “De site van DNB doet het niet,” is de volgende mededeling. Nee, die doet het al de hele middag niet weet ik. Iedereen met een internetaansluiting is opeens die site aan het uitspitten. “Zó lekker,” verzucht ik. De brownie heeft Blondie geïnspireerd tot de oplossing voor het bankroet van IJsland. “Doe mij maar wat IJslanders,” straalt ze. “Van die jonge blondies, leuk voor jou,” plaagt ze haar Strakke Man. “Nemen we er drie: eentje voor de kinderen, eentje voor jou en eentje voor de tuin. Laat ze maar werken totdat ze hun schuld aan Nederland hebben afbetaald.” Strakke Man ziet een jonge blondie uit IJsland wel zitten maar mag natuurlijk niet te enthousiast reageren. “Voordat ik op send drukte om die tien mille over te maken vroeg ik nog aan hem of hij het zeker wist,” haalt (oude) Blondie haar schouders op. Ik lig in een deuk: “Zie je wel,” zeg ik tegen Strakke Man. “Het is jouw schuld.” Hij houdt wijselijk zijn mond. Best fijn, een man die zijn plek weet.

Ik knipoog naar Blondie: “Zal ik die tien mille naar een ABN Amro rekening overmaken, stukslaan bij een juwelier of op mijn Rabo account laten staan?” Dat is een goede vraag. “We hadden gewoon dat hele huis van jou moeten financieren,” moppert Strakke Man verder. Blondie vindt het mooi geweest: “Liefje, het is maar geld. En gelukkig niet al ons geld. Het komt wel goed. Dit is Wouter Bos’ finest hour, hij weet dat hij hiermee kan scoren en de PvdA heeft die stemmen hard nodig.” Strakke Man gromt. “Die gast stapt de politiek zo uit, zijn commissariaten zijn al gescoord.” Ik zwijg. Strakke Man is een cynicus, daar kan je mee praten.

Ondanks dat ik alles weet over waardevaste investeringen als bakstenen en juwelen, bewijst één blik op mijn financiële administratie dat een crisis zich elk moment kan aandienen. Maar dan wel in stijl graag. “Ik heb dringend rode lakleren laarzen nodig,” herinner ik mij. Alleen al omdat ik Wouter Bos aan het werk houd verdien ik een commissariaat. Leuk, bij die PvdA-rode lakleren laarzen.

Ebru Umar

Zij hebben Pat Condell, wij Dolf Jansen

Jan_jaap_van_der_wal_2

Let op! UPDATE: 11.10.2008

Maar wij hebben ook nog de heel erg fatsoenlijke Jan-Jaap van der Wal

Van mijn mening over de 'tenenkrommende' Jan-Jaap van der Wal (zie verderop) deugt helemaal niets. Een Volkskrant-recensent heeft zijn nieuwe voorstelling gezien. Jan-Jaap is een 'kunstenaar van het fatsoen', en dat kunnen we helaas niet zeggen van die lelijke islambasher Pat Condell. De onfatsoenlijke en smakeloze Condell zal nooit fijnzinnige humoristische grappen maken over de clitoris van de als klein kind mishandelde Ayaan Hirsi Ali. Laat dat dus maar aan Jan-Jaap over.

'Fatsoen moet je doen' is de leus van premier Balkenende - sinds kort getooid met de bijnaam Ruud Lubbers de Tweede. In het geval van Jan-Jaap van der Wal nam Wouter Bos deze slogan over. Lees hierover de verontwaardigde reactie van Leon de Winter.

Toch heeft Jan-Jaap het ver gebracht. Er is een werkwoord naar hem genoemd. Na het 'Pulsen' en het 'Meulenbelten' hebben we nu het 'Jan-Japen'. Wat dat betekent? Jan-Japen is 'slap ouwehoeren door een cabaretier van linkse huize'.

Carel Brendel

Carel Brendel
is auteur van Het verraad van links


Youtube_logo


Zij hebben Pat Condell, wij Dolf Jansen


De laatste aanbeveling in mijn boek is niet voor politici, maar voor linkse cabaretiers: “Stop met afgezaagde grappen over Geert Wilders en Rita Verdonk. Pak de fundamentalistische moslims net zo hard aan als jullie gewend zijn te doen met orthodoxe christenen en de paus.”

Op dit punt lever ik een verloren strijd. Na de tenenkrommende vertoning van Jan-Jaap van der Wal aan het slot van 2007, kunnen we ons nu opmaken voor de oudejaarsvoorstelling van kijk-eens-hoe-leuk-ik-ben Dolf Jansen, actief supporter van Nederland Bekent Kleur. Nadere toelichting overbodig.

Gelukkig is er nog Pat Condell. Deze Britse standup-comedian maakt met grappige en inhoudelijke ijzersterke toespraakjes gehakt van het islamfundamentalisme. Even genadeloos is deze komiek voor de naïevelingen in het vrije westen, die de religieuze intolerantie en onderdrukking verdedigen en goedpraten. Condells laatste video (‘Welcome to Saudi Britain’) is gecensureerd door website YouTube na klachten uit een aantal islamitische landen die hem beschuldigen van haatzaaien.

Condell is een petitie begonnen tegen het besluit om vijf informele sharia-rechtbanken in Groot-Brittannië een officiële status te geven. De invoering van Saoedische rechtsprincipes is volgens Condell een rechtstreeks gevolg van het verraad van liberale westerse waarden door de heersende Labour Party. Condell: “Tijdens de laatste elf jaar van deze Labour-regering hier in Groot-Brittannië is het Britse volk onderworpen aan grootschalige gedragsbeïnvloeding door een misplaatste en arrogante liberale elite, die in hun zucht om het weefsel van onze maatschappij te vernielen er in zijn geslaagd om beschaafde waarden een slechte naam te geven.” Tolerantie en diversiteit zijn volgens Condell verworden tot ‘een nachtmerrie van dubbelzinnigheid en leugens’.

Om dat alles hardop te zeggen kost meer moed dan het zingen van grappige liedjes zoals: ‘We zijn zo vrolijk, zo vrolijk want Geert Wilders die is dood.”

Carel Brendel

De Foto: 10 oktober 2008

Weer_thuis_6

Gabler, 10.9.2008

De zon gaat onder boven New York

Sunset_3

De zon gaat onder boven New York

Amerika's inzinking: als dit zo doorgaat, volgt er een inzinking wereldwijd

Denkers uit de Oudheid van Thucydides tot Cicero hielden vol dat geld de echte bron van militaire macht was en politieke invloed. Aan deze klassieke wijsheid werden wij de afgelopen drie weken herinnerd.

Op een wijze die sinds de grote crisis van 1929 niet eerder is gezien, ontstond er paniek op Wall Street door te veel slechte schulden. De symbolische steunpilaren van de Amerikaanse monetaire kracht sinds jaren—AIG, Goldman Sachs, Merrill Lynch, Shearson-Lehman, en Washington Mutual—stortten in een paar uur ineen, werden opgeslokt of opnieuw samengevoegd. Fannie Mae en Freddie Mac stortten als een kaartenhuis ineen, dat ze in feite ook waren.

Ook al kwam de Amerikaanse overheid snel tussenbeide om de rust te herstellen, honderden miljarden dollars aan papieren bezittingen verdwenen gewoon. Vriend en vijand in het buitenland wisten niet zeker of de onregelmatige Amerikaanse hartslag een ernstig hartinfarct of slechts een hartritmestoornis betrof. Hoe sterk was de sterkste economie van de wereld nou echt? Was deze paniek de rekening voor jarenlang lenen voor het ongebreidelde bestedingspatroon door consumenten? Is Amerika uiteindelijk te ver gegaan bij het verrijken van dictators door het kopen van energie die het niet zelf kon of wilde produceren?

Plukken de goudhaantjes met hun buitensporige beloningen op Wall Street en speculanten in Washington nu eerder dan de doorsnee producenten de wrange vruchten?

Bondgenoten vertrouwen erop dat de Verenigde Staten uiteindelijk garant staan voor vrije communicatie en handel - en zij willen onmiddellijk worden gerustgesteld dat hun oude Amerika er nog steeds is. Daarentegen zien opportunistische rovers - zoals olierijke schurkenstaten met veel geld - nieuwe kansen.

We hebben het verband gezien tussen de Amerikaanse economische crisis en de wereldwijde onrust ervoor. In de jaren dertig deden de Verenigde Staten en haar democratische bondgenoten aan ontwapening en gingen ze zich minder met het buitenland bemoeien, terwijl ze zich midden in een economische crisis bevonden. Deze politiek van het eigen isolement maakte het mogelijk dat regimes in Duitsland, Italië, Japan en Rusland hun kleinere buurlanden konden opslokken en ordelijk recht door het recht van de sterkste konden vervangen. Vervolgens had je de Tweede Wereldoorlog.

Gedurende de stagflatie en de economische malaise van de jaren van Jimmy Carter vielen de Russen Afghanistan binnen, bestormden de Iraniërs de Amerikaanse ambassade in Teheran, probeerden de communisten hun invloed te vergroten in Midden-Amerika, en werd Cambodja door een holocaust getroffen die vrijwel onopgemerkt bleef.

Het was geen verrassing dat de overmoedig geworden Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad afgelopen week opnieuw opriep tot de vernietiging van Israël.
Hij heeft dit al meerdere keren gedaan. Maar zelden was hij zo grof om de Joden in het algemeen eerder dan alleen Israël de schuld te geven van de financiële problemen van de wereld. En hij spuide zijn nazistische haat tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in New York, en dat was slechts een paar huizenblokken verwijderd van het Ground Zero van de economische crisis op Wall Street.

Met een vloed van oliedollars in contanten denkt een brutaal Iran dat onze regering zodanig is afgeleid door het lenen van geld voor Wall Street dat ontmoedigde belastingbetalers Iraans nucleaire streven niet zullen stoppen.

Op ongeveer hetzelfde moment ging een Russische vloot op weg naar Venezuela om een nieuw samenwerkingsverband aan te kondigen met de fel anti-Amerikaanse Hugo Chavez en zijn mede Latijns-Amerikaanse communisten. Deze daad was een slag in het gezicht van de Monroe Doctrine, en een waarschuwing dat vanaf nu de Russen met hun olierijkdommen schaamteloos dictaturen zullen steunen in ons deel van de wereld, zoals wij in hun deel van de wereld democratie in Georgië en de Oekraïne bevorderen. Chavez zelf riep op tot een revolutie in de Verenigde Staten om de “kapitalistische” grondwet te vervangen.

De gekken die de macht hebben in Noord-Korea roken, zoals te verwachten, ook bloed. Zo kondigde het land aan dat het zijn koers wijzigde en splijtstoffen ging opwerken om zijn nucleaire bewapeningsprogramma, waarvan men veronderstelde dat het zou zijn ontmanteld, opnieuw te beginnen.

Ondertussen kijken sommige Amerikaanse bankiers, die in een shocktoestand verkeren, naar onze "vriend" China, die miljarden aan Amerikaanse obligaties voor noodleningen heeft. Maar de Chinezen—die met genoegen terugkijken op hun succesvolle organisatie van de Olympische Spelen, hun eerste uitstapje in de ruimte, en bezig zijn met een enorme herbewapening—toonden geen belangstelling om contant geld naar wankelende firma’s op Wall Street te sturen.

Tijdens deze Wall Street aritmie (hartritmestoornis), vielen islamitische zelfmoordterroristen de Amerikaanse ambassade in Jemen en het Marriott Hotel in Islamabad, Pakistan, aan. Verdachte islamitische terroristen werden opgepakt in een Nederlands passagiersvliegtuig in Duitsland. En zelfmoordterroristen hadden het weer druk in Afghanistan en Irak.

De natuurlijke wereldorde is ontregeld, onrustig. Of je het nou leuk vindt of niet, maar gedurende meer dan een halve eeuw hielden alleen de Verenigde Staten de nucleaire bedreiging tegen, hielden de zeestraten vrij van bandieten, en hielden de schurkenstaten in toom. Alleen Amerika kon voor die afschrikking zorgen, omdat we een vierde van alle goederen en diensten van de wereld leverden en we het rijkste land in de geschiedenis van onze beschaving werden.

Maar de rekening van jaren buitensporig lenen voor olie, geïmporteerde consumptiegoederen, en voor speculatie wordt nu uiteindelijk op Wall Street geïnd—en dat geldt ook voor ons.

Mocht het hart van de Amerikaanse financiële macht in New York wankelen—of zelf maar lijken te wankelen—dan zal uiteindelijk ook de Amerikaanse militaire kracht verminderen. En dan kunnen dingen goed fout gaan—en ook heel snel.

Victor Davis Hanson

Vertaling: Rudolf
Bron: National Review Online, 2 oktober 2008

(Victor Davis Hanson is een medewerker bij het Hoover Instituut en ontving in 2007 de National Humanities Medal en in 2008 de Bradley Prize.)

Brideshead herzien

Aloysius
Brideshead herzien

In 1981 bezocht ik in Londen John Mortimer, topadvocaat, succesvol schrijver van geestige boeken en toneelstukken, en bewerker van Evelyn Waughs Brideshead Revisited (1945) voor de televisie. Hij woonde in een groot wit huis in Holland Park en straalde het gemak uit van iemand die alles heeft: afkomst, geld, beschaving. Hij schonk mij een glaasje sherry in, en zichzelf champagne uit een aangebroken fles in de ijskast. Hij leek nog een beetje te horen bij de wereld van Waugh - en het was in zekere zin jammer dat hem nu juist was gevraagd Waughs minst ironische, meest nostalgische boek te bewerken, in plaats van een van de andere, veel oneerbiedigere romans.

Waarom maakte die tv-serie toen toch zoveel indruk? Was het omdat voor het eerst na twee decennia modernisme weer uitvoerig gezwelgd werd in aristocratische glamour, religie en sentiment? Het was allemaal nogal plechtig gedaan, en sommige mensen vonden de koeienblik van Jeremy Irons in de zwijgzame hoofdrol van Charles Ryder onverdraaglijk. Gisteren zag ik de nieuwe verfilming, en ik moet zeggen: die was leuker, ondanks het gemis van John Gielgud als Ryders verstrooide vader (maar hij werd goed geremplaceerd door Patrick Malahide). Emma Thompson is heel aardig als de tiranniek-vrome Lady Marchmain, voor het eerst in de rol van een oudere vrouw - help, ze is zeven jaar jonger dan ik!

Ileen Montijn

De Foto: 9 oktober 2008

Weer_thuis_5

Gabler, 9.10.2008

Gnoe (3)

Schoot van de kerk

Schootvandekerk

Aan: Hoeiboei

Topsecret_2

AAN: Hoeiboei
VAN: Uw eigen mol.
Datum: 1 oktober 2008

Hierbij heb ik de eer u wederom op de hoogte te stellen van de zorgen en vage geruchten die er de afgelopen weken onder het personeel van de veiligheidsdiensten de ronde doen. De discussie over een aparte islamitische belasting, waarover ik u vorige maand gerapporteerd heb, is trouwens binnenskamers nog volstrekt niet afgerond. Het stemt tot grote voldoening dat ons rapport over dit onderwerp door velen als een pastiche of hoax werd beschouwd. Bepaalde vormen van geheimhouding zijn nergens voor nodig, betoog ik vaak tegen mijn collega’s, en ja, ik heb gelijk, want ‘ze’ geloven het toch niet. Maar terzake.

Afgezien van de ontmaskering van onze agent en collega Lemhauli (die inderdaad voor Nederland in Marokko spioneerde, maar dat is nu helaas verleden tijd) zijn de beeltenissen op de euromunten het gesprek van de dag. Het probleem hier is dat de nieuwe toetreders tot de EU, zoals Cyprus en Malta, wat minder gelijkmoedig over de islam denken dan de eurocraten in Brussel. Zo heeft Malta sinds het begin van dit jaar zijn eigen euromunten. Helaas heeft niemand eraan gedacht dat de Maltezen bij de voorbereiding van hun munten goed in de gaten gehouden moesten worden.

Twee_euromunt_van_de_republiek_malt
Dit ministaatje, qua inwoners nog niet eens de gelijke van de stad Assen, qua omvang nog niet eens een waddeneiland, heeft van de gelegenheid die de munten boden gebruik gemaakt door op brutale wijze aan het eigen verleden als bastion tegen de oprukkende islam te herinneren. Zoals bekend is de opmars van de Turkse moslims in het Westen van de Middellandse zee tot staan gebracht door het piepkleine Malta dat tot één totale vesting is verbouwd, met net genoeg overige ruimte om het qua voedselproductie te redden. Uiteraard geldt zo’n opstelling, het steeds weer bouwen van muren en vestingwerken ter voorkoming van een invasie, tegenwoordig als hoogst agressief.

Het nationale symbool van Malta, het Maltezer kruis, is voor vele Turken dan ook het symbool van de vijandigheid die het Westen vanouds jegens de islam koestert. Dit telt natuurlijk des te meer daar het de Turken niet gelukt is Malta te veroveren. Het spreekt vanzelf dat elke herinnering aan deze kwaadaardige islam-vijandige episode uit de Maltezer geschiedenis moet worden uitgeroeid. Maar wat heeft het mini-staatje daarentegen gedaan? Het heeft op alle eigen Maltezer euromunten een triomfalistisch Maltees kruisteken geplaatst.

Het is zeer de vraag of deze munten straks in Turkije, wanneer Turkije lid van de Europese Unie is, wel geldig kunnen zijn. Het kruisteken wordt zoals bekend door moslims als bedreigend en vijandig ervaren. Gesprekken over deze kwestie met Malta en ook Cyprus hebben tot nu toe weinig anders opgeleverd dan beleefde glimlachjes van de Maltezers. Er zal hier harder moeten worden opgetreden, en God zij dank is er in het geval van hard optreden meestal binnen de diensten wel voldoende algemene steun voor geheimhouding.

Beatrix
De kwestie van de afbeeldingen op de euromunten, ik durf het haast niet op te schrijven, breidt zich de laatste tijd overigens als een olievlek uit. Ook Nederland dreigt betrokken te raken. Immers, zo goed als op alle Nederlandse euromunten staat een vrouw zonder hoofddoek afgebeeld. Van islamitische zijden is er weliswaar nog niet op aangedrongen dit te veranderen maar er is wel gevraagd hier eens over na te denken. Dat dit probleem over enige tijd uit de wereld zal zijn, omdat de beoogde troonopvolger een man is, zal mogelijk niet voldoende zijn. Munten kunnen immers nog decennia lang blijven circuleren.

De Foto: 7 oktober 2008

Weer_thuis_3

Gabler
, 7.10.2008

De Foto: 5 oktober 2008

Weer_thuis_12

Gabler, 5.10.2008

Waarom ook rechtse regeringen linkse maatregelen nemen

Pamela_head_1

Waarom ook rechtse regeringen linkse maatregelen nemen

Mijn stelling dat de krediet crisis in de VS een direct gevolg is van sociale wetgeving, oftewel van teveel overheidsregulering ipv een vermeend gebrek daaraan, wil er bij de meeste lezers met de beste wil van de wereld niet in. Die rechtse kapitalisten van Bush met hun laissez faire cultuur hebben het toch zeker voor het zeggen gehad al die jaren? En dan toch de schuld op het socialisme gooien? Ga toch op het dak zitten Hemelrijk, met je paranoïde kruistocht tegen links! Dat is ongeveer de teneur.

Die lezers maken een denkfout: ze denken dat linkse maatregelen alleen genomen worden door linkse regeringen. Maar dat is niet zo: 30 jaar lang hebben opeenvolgende Amerikaanse regeringen, of ze nou links of rechts waren, hypotheekbanken onder druk gezet om boterzachte leningen te verstrekken aan mensen met lage inkomens. Sommige banken, zoals Freddie Mac en Fannie Mae, werden tot deze suïcidale vorm van filantropie overgehaald met de stroopkwast: zij mochten hun winst zelf houden, en de staat bood aan om voor hun verliezen op te draaien. Op voorwaarde dat zij ook voor arme mensen de beurs zouden trekken.

Op een vrije markt zouden Fannie en Freddy zo’n riante concurrentiepositie nooit hebben kunnen veroveren, maar nu kregen ze hem van de overheid in de schoot geworpen! Ze konden een fabelachtig nieuw marktsegment aanboren, namelijk de gehele Amerikaanse onderklasse. Op de risico’s hoefden ze geen acht te slaan, want de staat stond immers garant. In no time hadden die twee dan ook 50 procent van de Amerikaanse hypotheekmarkt veroverd.

Het valt natuurlijk niet goed te praten dat Fannie en Freddie aan dit heilloze plan hebben meegewerkt, maar wie is de hoofdschuldige als de kat op het spek wordt gebonden? De kat of het baasje? Ik zou u wel eens willen zien als u carte blanche kreeg om er in het casino op los te gokken, met de garantie dat al uw verliezen van overheidswege worden vergoed. Voor mezelf zou ik in elk geval niet instaan.

De rest van het bankwezen werd, zoals u inmiddels weet, door de overheid met de knoet gedwongen om “ook kansarmen toegang te verschaffen tot kredietfaciliteiten”. De Community Reinvestment Act uit 1977 verbood hen hypotheken te weigeren aan achterstandsgroepen, op straffe van zware boetes. Het uitsluiten van deze groepen werd door de overheid namelijk als rassendiscriminatie aangemerkt, omdat vooral “afro-Americans, latino’s en Hispanics” in deze categorie vallen. Betaalbare woonruimte voor iedereen moest er komen! De kloof tussen blank en bruin, arm en rijk moest gedicht! Iedereen heeft recht op een fatsoenlijk bestaan!

Deze boodschap werd er niet alleen ingehamerd door linkse presidenten als Carter en Clinton, maar net zo hard door rechtse kapitalisten als George W. Bush. Hij heeft het in een speech uit 2002 zelfs letterlijk gezegd. (Zie filmpje)

Je zou zweren dat je Wouter Bos hoort, als je dat filmpje aanschouwt. Maar het is toch heus de reactionaire rechtse kapitalist Bush die hier aan het woord is. Rara, hoe kan dat?

Dat komt zo, volgens mij. Er bestaan helemaal geen echte liberale regeringen. Een liberale regering is een contradictio in terminis. De grondslag van het liberalisme is meer vrijheid voor het individu en minder staatsmacht. Een rechtgeaarde liberale regering zou dus in de eerste plaats zichzelf moeten inkrimpen.

En dat doen regeringen nooit. Hoe ze zich ook noemen: socialistisch, sociaaldemocratisch, conservatief, progressief of liberaal, ze willen allemaal hun macht en invloed verder uitbreiden. Ze willen controle over het onderwijs. Ze willen controle over lonen en prijzen. Ze willen controle over de gezondheidszorg. Ze willen controle over de woningbouw. Ze willen allemaal goede sier maken met plannen “om iedereen aan een fatsoenlijk bestaan te helpen”. In dat opzicht lijken ze allemaal als twee druppels water op Wouter Bos.

Want hoewel Stalin, Mao, Kim il Sung en Castro inmiddels proefondervindelijk hebben aangetoond dat de misleidende dooddoener “iedereen heeft recht op een fatsoenlijk bestaan” er in de praktijk onvermijdelijk toe leidt dat iedereen aan de bedelstaf raakt, vallen er nog steeds stemmen met deze slogan te winnen. Hoe armer en nooddruftiger het volk, des te ontvankelijker is het voor totalitarisme, en des te harder smeekt het om overheidsingrijpen. Niet alleen linkse politici doen daar hun voordeel mee; rechtse politici ook.

Een bevolking die leeft in vrede, vrijheid en voorspoed: dat is niet alleen de nachtmerrie van elke kerk, maar ook van elke regering. Als er geen problemen zijn die dringend om een oplossing vragen zou het volk wel eens op het idee kunnen komen dat het helemaal geen regering nodig heeft! Maar zolang de mensen nog in de rij staan bij de gaarkeukens vestigt het volk zijn hoop op een Hogere Macht. Vroeger was dat God, tegenwoordig is het de overheid die de verlossing moet brengen.

Daar speculeren alle regeringen op. Zowel linkse als rechtse.

In één ding hebben de socialisten helemaal gelijk: de mens is van nature geneigd zijn eigenbelang na te streven. Dat zult u mij niet horen tegenspreken. Op een vrije markt kan dat echter geen kwaad; integendeel. De bakker doet zijn uiterste best om brood van hoge kwaliteit te leveren tegen een zo laag mogelijke prijs. Dat doet hij niet omdat hij een filantroop is, maar omdat hij geld wil verdienen. En zijn klanten varen er wel bij.

Maar een overheid die zijn eigenbelang nastreeft is natuurlijk een regelrechte ramp. Een overheid die zijn eigenbelang nastreeft, die is net zo gevaarlijk als de maffia. Wat zeg ik? Veel gevaarlijker dan de maffia, want de staat heeft het monopolie op geweld, het recht om belasting te heffen en het recht om dienstplicht in te voeren. Aan een maffia die zijn eigenbelang nastreeft kun je misschien nog ontsnappen, maar tegen een overheid die zijn eigenbelang nastreeft ben je volstrekt machteloos.

Gek genoeg wil niemand geloven dat regeringen gedreven worden door eigenbelang. De Mensch, jazeker, die is geneigd tot alle kwaad en wordt gedreven door hebzucht en egoïsme. Dat beaamt iedereen volmondig. Alleen regeringen vormen een uitzondering op die regel, kennelijk: die zijn onbaatzuchtig, en zetten zich met hart en ziel in voor het algemeen belang. Daaraan twijfelt niemand.

Alsof regeringen niet net zo goed uit mensen bestaan.

Pamela Hemelrijk

Nooit Genoeg (2)

Nooitgenoeg_1
Categorie: "Nooit Genoeg"

Plaats hier uw off topic links of reacties (geen spam en andere onzinnge bijdragen!).

(Hoei Boei is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de geplaatste reacties en/of links. Reacties kunnen op Hoeiboei zonder opgave van redenen verwijderd worden. Reageerders/reacties/links die de wet niet respecteren worden (definitief) verwijderd. Trollen eveneens. Men dient met een geldig emailadres te reageren, en bij voorkeur met de eigen naam.)

Jip en Janneke berichten of andere teksten graag naar hoeiboei@gmail.com