‘Wie niet met het zwaard wil leven, zal door het zwaard sterven’

De eerste Nederlandse reacties op de Israelische uitschakeling van de zogenaamde ‘vredesflotilla’ vielen met ogen dicht te voorspellen. ‘Woede’, ‘verbijstering’, ‘verontwaardiging’, ‘ongeloof’, de emoties liepen weer eens huizenhoog op. ‘De wereld veroordeelt Israel’ schreeuwde de Volkskrant stoer vanaf de voorpagina, alsof de routineuze vooringenomenheid van de krant nog een steuntje in de rug nodig had. ‘De wereld’, toe maar. Waarom niet meteen het hele universum, dan durft echt niemand er nog iets tegenin te brengen.

Maar ‘woorden woorden woorden toovren niet’, zoals Vasalis dichtte. Je kunt een jihadist duizend keer een ‘vredesactivist’ noemen, en een anti-Israelische propagandastunt een ‘humanitair hulpconvooi’, een terrorist wil maar niet veranderen in Moeder Theresa. Wie steun aan het Hamas-terrorisme een ‘humanitaire actie’ noemt, haalt alles wat wérkelijk het predikaat humanitair verdient, op gruwelijke wijze door het slijk.

Over het valse vredesidioom van ‘de wereld’ en vele andere zaken die het zogenaamde ‘Israelisch-Palestijns conflict’ omgeven, had ik in 2007 een gesprek met Caroline Glick, columniste en adjunct van de Jerusalem Post. Het interview verscheen indertijd in het weekblad Opinio.

Ik dacht er ineens weer aan toen ik Glick mee zag doen in de video van het Flottila Choir, die hieronder door Annelies gepost is. ‘We Con The World’ is een parodie op ‘We Are The World’ en dat is weer het meest pretentieuze, megalomane en narcistische lied onder het mom van een humanitaire actie dat ooit gemaakt is, om mijn mening maar eens genuanceerd samen te vatten. Wat mij betreft had het Israelische cabaretgezelschap Latma geen beter lied kunnen kiezen om achter het humanitaire masker de werkelijke bedoelingen van ‘de wereld’ bloot te leggen.
Hieronder volgt het (enigszins ingekorte) interview met Caroline Glick. Haar columns verschijnen tweewekelijks in het Engels op www.jpost.com. Lees die.

Machteld Allan


‘Wie niet met het zwaard wil leven, zal door het zwaard sterven’
Interview met Caroline Glick
door Machteld Allan

Na de gewelddadige machtsovername in Gaza [in 2007] door Hamas, overstelpen de VS, de EU en de regering van Israel de Fatah-partij van de ‘gematigde’ president Mahmoud Abbas met geld, wapens en liefdesbetuigingen. Maar ‘waarom zou de overgave van Judea en Samaria [de West Bank] aan Fatah een betere uitkomst opleveren dan de [Israelische] overgave van Gaza aan datzelfde Fatah in 2005?’ vraagt de Israelische columniste Caroline Glick zich af in de Jerusalem Post. ‘Men wéét dat Fatah nooit iets heeft ondernomen tegen Hamas. Men wéét dat Abbas de miljarden die aan Fatah zijn gegeven, nooit heeft gebruikt om de vrede te dienen. Men wéét dat het geld verdwenen is in de zakken van Fatah-leiders en is gebruikt om terreurmilities op te richten waarin Hamas werd uitgenodigd om deel te nemen. Men wéét dat Fatah een terreurnetwerk in Judea, Samaria en Gaza heeft opgebouwd waarin Fatah, Hamas en de Islamitische Jihad operationeel samenwerkten.’
Volgens Glick berust het opvrijen van Fatah door de internationale gemeenschap dan ook volledig op een politieke fantasie, waarin ‘Washington en Jeruzalem alle problemen van de regio en de wereld willen oplossen door de stichting van een Palestijnse staat.’ Het nieuwste hoofdstuk in het scenario van deze politieke fantasten is, dat de inwoners van Gaza jaloers zullen worden op de gesubsidieerde voorspoed van hun broeders op de West Bank, Hamas omver zullen werpen en het vredespad zullen kiezen. Maar al zou dat gebeuren, dan zou het doel van die ‘vrede’ nog altijd zijn ‘om Judea, Samaria en Oost-Jeruzalem etnisch te zuiveren van alle Joodse aanwezigheid’, aldus Glick in haar column.

‘Fatah steunen is contraproductief voor Israël’, zegt Glick op een druk, en daarom bewaakt caféterras in Jeruzalem, terwijl haar enorme hond Olivia zich onder de tafel nestelt. ‘Het is voor Israël altijd contraproductief gebleken om slechts één terreurorganisatie te steunen. Tijdens de laatste Libanon-oorlog was er geen interne strijd tussen terreurorganisaties, omdat Israël [in 1982] de PLO, Hezbollah’s natuurlijke vijand, uit Libanon had verdreven. Laten ze elkaar maar vermoorden. Dan kunnen ze ons daar tenminste de schuld niet van geven. Maar terwijl Israël op twee fronten door Iraanse bondgenoten bedreigd wordt, zijn president Bush en premier Olmert aan het dwepen met hun steun aan Fatah en de Palestijnse staat.’

Om met het eerste front te beginnen: wat zou er moeten worden gedaan aan de aanhoudende raketaanvallen vanuit Gaza op Sderot en de dorpen in de omgeving van de Gazastrook?
‘Sinds Israël zich in 2005 heeft teruggetrokken, is Gaza omgevormd tot de meest actieve basis van de wereldwijde jihad. Tonnen en tonnen TNT, antitank- en antivliegtuigraketten, katoesja’s en terroristen uit het buitenland, of die nu uit Iran of Libanon afkomstig zijn, worden via Egypte verzameld in Gaza. Egypte is sinds een jaar of zeven een snelweg van terroristisch verkeer. Ze zeggen wel dat Egypte niet in staat is om de grens tussen Gaza en Egypte te beschermen, maar dat is belachelijk: de Egyptische autoriteiten kiezen ervoor om dat niet te doen. Mensen en wapens komen openlijk binnen via Alexandrië, en arriveren via het Suez-kanaal over land in Gaza.
Al hun raketten zijn terreurwapens, geen tactische wapens. Ze zijn niet gericht op specifieke doelen. De enige reden om ze te gebruiken is om Israëlische burgers angst aan te jagen. Het bereik van hun nieuwe raketten is veel groter dan van de raketten die ze nu gebruiken: we weten dat ze al raketten hebben met een bereik van 25 kilometer. Alle ontruimde joodse nederzettingen langs de Egyptische grens zijn omgevormd tot trainingskampen. Hamas, Al-Qaida, Hezbollah, de Iraanse Revolutionaire Garde – allemaal gebruiken ze het voormalige terrein van de nederzettingen. Het huidige Gaza lijkt op Afghanistan onder de Taliban, alleen op een kleinere oppervlakte. Sinds Hamas er aan de macht is, rent hun zedenpolitie in het rond en slaat stelletjes in elkaar, of vrouwen die niet volledig bedekt zijn. Ook steken ze internetcafés en bars in brand, onlangs nog een bar voor VN-personeel.
De gerichte acties van het Israëlische leger tegen een specifieke lanceerinstallatie of tegen een specifieke terrorist hebben geen enkele zin, omdat het er zo veel zijn. Ik geloof niet dat we Gaza op dit moment grootscheeps moeten binnenvallen. We moeten wel alle terroristenleiders uitschakelen, alle trainingskampen bombarderen, hun wapens afnemen en hun lanceerinstallaties vernietigen. Dat wil zeggen: een campagne uit de lucht met een beperkte actie op de grond. We moeten de grens met Egypte terugveroveren, want we hebben gezien dat als we die internationale grens verlaten, Gaza in een terroristennest verandert. Er moet een veiligheidscordon rond Gaza komen, zodat we een groter deel van Israël buiten het bereik van de raketten kunnen houden.’

Zijn er andere stemmen in Israël die hierom vragen?
‘Ja. Het Zuidelijk Commando van het Israëlische leger dringt hier al maanden bij de regering op aan. Gaza was altijd een beperkt gevaar, maar nu, omdat het met Egypte verbonden is, is het een strategisch gevaar geworden. Heel Zuid-Israël wordt bedreigd.
Gaza is ook een wereldwijde bedreiging omdat de terroristen overal vandaan komen, en die gaan na hun training weer buiten spelen, onder meer in Tsjetsjenië, Irak en Europa. Precies zoals de oude PLO-kampen in Libanon. De Israëlische veiligheidsdienst heeft bijvoorbeeld een Canadese man gearresteerd die door Hamas in Gaza was getraind om aanslagen in Canada te plegen. Vanwege deze wereldwijde bedreiging zouden de VS, Canada en Europa het terugwinnen van de controle over Gaza door Israël moeten steunen. Als we ons niet realiseren dat iets wat in Nederland gebeurt gerelateerd is aan Israël, Afghanistan of de VS, dan zullen we geen van allen in staat zijn ons te verdedigen. Gaza is geen Israëlisch probleem, het is een probleem van ons allemaal.’

U bekleedde een sleutelpositie na de Oslo-akkoorden van 1993 tussen Israël en de PLO. Wat deed u?
‘Ik maakte tijdens mijn diensttijd, van 1994 tot 1996, deel uit van het onderhandelingsteam. Mijn commandant was verantwoordelijk voor de uitvoering van civiele maatregelen die afgesproken waren in het kader van de Oslo-akkoorden. Ik stelde de overeenkomsten op en onderhandelde ze uit met de Palestijnse autoriteiten, inclusief de Israëlische terugtrekking uit steden en dorpen op de Westoever.’

Had u in die tijd al bedenkingen bij het vredesproces?
‘Ja. Ik wist toen al dat het een ramp was. Ik had het op me genomen om elke schending van de afspraken door de Palestijnen te documenteren. Ik zag dat ze zich nooit aan de overeenkomsten hielden. Ze namen alleen maar, ze gaven niets terug. Mijn superieuren waren niet zo blij met mijn rapporten.’

Noemt u eens een voorbeeld.
‘Het betrof vaak ogenschijnlijk onbelangrijke zaken als bouwvergunningen. Een van de problemen op de Westoever was dat de Palestijnen op Israëlische auto’s schoten. Dat doen ze nog steeds. Het wegennet was vervlochten, zodat je, als je naar Gush Etzion wilde, door Bethlehem moest en dus het risico liep om gedood te worden. Wat het Israëlische militaire establishment had bedacht, was het aanleggen van bypass-wegen, die klaar moesten zijn op het moment dat de verantwoordelijkheid voor de veiligheid zou worden overgedragen aan de Palestijnse autoriteiten. Zo was dat afgesproken, omdat de Palestijnse autoriteiten hadden laten doorschemeren dat ze de veiligheid van het Israëlische verkeer niet konden garanderen. Op zichzelf was dat natuurlijk al een schending van Oslo. Maar het werd nog erger: toen de wegen er eenmaal waren, beschuldigden ze ons ervan ‘apartheidswegen’ te hebben aangelegd – belachelijk, omdat deze wegen alleen bedoeld waren om levens te sparen. Bovendien begonnen ze zonder bouwvergunning gebouwen langs die nieuwe wegen neer te zetten, van waaruit ze tientallen Israëlische automobilisten hebben gedood. Dat is een algemene regel: elke keer als wij ons afscheiden, komen ze juist naar ons toe om ons te vermoorden.
Nog zo’n ogenschijnlijk triviaal voorbeeld: ze betaalden de rekeningen aan Israëlische ziekenhuizen niet. Wij staan Palestijnen toe zich te laten behandelen in Israëlische ziekenhuizen, maar de Palestijnse Autoriteit wordt wel geacht de rekening te betalen, wat stelselmatig niet gebeurde. Ze brachten op deze manier de ziekenhuizen in Jeruzalem die dichtbij Ramallah liggen, op de rand van bankroet.
Wat nog meer? Ze stalen Israëlische auto’s voor hun milities en ze namen schoolboeken in gebruik die joden als ongedierte afschilderen. Criminaliteit, chantage en ophitsing gingen hand in hand. Maar de Israëliërs verkeerden in een roezige ontkenningsfase en dachten dat ze vrede zouden krijgen met de Palestijnen. Men werd boos op mijn rapporten omdat die het feestje bedierven. Toen de Palestijnen voor onze neus begonnen te exploderen, bleven de Israëliërs nog steeds de schuld geven aan de “vijanden van de vrede”.’

De ‘land voor vrede’-formule vormde de basis van het hele Oslo-proces en ook van alle andere vredesplannen die daarna kwamen. Is het wel een deugdelijk concept?
‘Het mooie van ‘land voor vrede’ is dat je – cynisch genoeg – altijd jezelf de schuld kunt geven voor het ontbreken van vrede. Het is een troostrijke gedachte dat er geen vrede is omdat je je historische vaderland nog niet hebt afgegeven. Dat ze ons daarom vermoorden, dat ze moorden met een ratio die je kunt begrijpen. Dat je er iets aan kunt doen.’

Hoe zou u dan willen dat de Israëliërs denken?
‘Israël is het epicentrum van de wereldwijde jihad. Iedereen, van Osama bin Laden tot Nasrallah en Khamenei, van Filippijnse tot Indonesische jihadi’s, iedereen roept om de verovering van Jeruzalem. Het doel van de moslims is de wereldwijde dominantie van de islam. Om dat voor elkaar te krijgen, moeten ze de bakermat van de westerse beschaving vernietigen. Waarom hebben ze de Al-Aqsa-moskee bovenop de Tempelberg gebouwd? Om de heiligste plek voor het jodendom te verwoesten. Ze willen helemaal geen geografische verdeling van Jeruzalem, dus de Arabieren in het oosten en de joden in het westen, al zeggen ze dat. Jeruzalem is een idee, een spirituele macht. Als je nu door Jeruzalem loopt, zie je de joodse spirituele macht. Iedereen heeft vrijheid van godsdienst onder de Israëlische wet. De spirituele boodschap van de islam die uit Jeruzalem opstijgt, is dat de islam al het andere moet domineren.
Dit café waar we nu zitten, was twee keer het doelwit van een zelfmoordaanslag. Omdat ze dominantie zoeken, zijn we direct in gevaar en daarom moeten we sterk zijn. We hebben de plicht, en in zekere zin ook het privilege, om met het zwaard te leven omdat onze levens in gevaar zijn. Ik zou willen dat Israëliërs dat zagen.
Dat betekent slecht nieuws en goed nieuws. Het slechte nieuws komt uit onze lange geschiedenis van haat en vervolging. Wij joden moeten begrijpen dat het er niet om gaat wat we doen, maar om wat we zíjn, en omdát we er zijn en ons verdedigen. De dag nadat we de staat in 1948 hadden opgericht, werden we al aangevallen. In 1967 dreigden ze ons opnieuw met een holocaust, maar we sloegen ze terug, veroverden ons historische vaderland en herenigden Jeruzalem. Het was een grote overwinning, vergelijkbaar met de Blitzkrieg, alleen hebben dit keer de good guys gewonnen.
Vervolgens, en dit is wat je altijd ziet in onze geschiedenis, gaan de mensen zeggen: waarom moeten we nou altijd vechten? Moeten we altijd met het zwaard leven? Het antwoord is: ja. Want wie niet bereid is met het zwaard te leven in deze wereld, zal sterven door het zwaard. Wie shortcuts zoekt tot overleving, krijgt bommen op zich af, en moet overal bewakers opstellen voor de ingang van de cafés, parkeerplaatsen, synagogen en winkelcentra.
Het goede nieuws is: kijk naar dit land! Het is een mirakel. Onze economie groeit jaarlijks met zes procent. Welk Europees land doet ons dat na? Er leven nu meer joden in het Land van Israël dan ooit. We hebben een van de meest fascinerende, rijkgeschakeerde samenlevingen. Reis van de ene kant van het land naar de andere kant en je ziet honderden unieke gemeenschappen met mensen uit de hele wereld. Israël is hoe Europa eruit zou moeten zien. Dat gebeurt allemaal in dit land. Het idee dat iemand dat weg zou willen gooien. Alsof er iets mis mee is.’

De Israëliër Robert Aumann, die vorig jaar de Nobelprijs voor Economie ontving, zei in een interview dat Israëliërs te gevoelig zijn geworden voor verliezen. Oorlogsmoeheid leidt tot de dood, zei hij. Een vermoeide bergbeklimmer die een dutje doet op de helling, zal sterven. Ook voor de doden van de tegenpartij betoont Israël zich volgens Aumann veel te gevoelig.
‘Ik denk dat hij gelijk heeft. De vraag is: als er dingen zijn die het waard zijn om voor te leven, zijn er dan ook dingen die het waard zijn om voor te sterven? Wanneer je het aantal soldaten dat in een oorlog is gesneuveld, vergelijkt met andere landen, de VS bijvoorbeeld, dan valt op, dat er relatief weinig Israëlische soldaten worden gedood. Wanneer je naar het aantal doden kijkt en naar die van de vijand, dan leer je ook iets over de aard van deze oorlog. Zeventig procent van onze doden zijn burgers. Het is een oorlog tegen de Israëlische maatschappij, niet tegen het Israëlische leger.
Het probleem is dat we hier een Europees soort cultuur hebben ontwikkeld, die allergisch is voor opoffering, een cultuur die verwacht dat de staat je alles op een zilveren dienblad aanreikt. Soldaten zitten in het leger om hun land te verdedigen. Een land verdedigt zijn soldaten door zijn verantwoordelijkheid te nemen in het diplomatieke veld, door oorlog te voorkomen. Maar als er oorlog komt, dan is het de soldaat die geacht wordt ons te beschermen, niet wij hem. Het infantiele perspectief van de media maakt van soldaten kinderen. Het zijn geen kinderen, het zijn volwassen mannen en vrouwen.
Het volk van Israël is niet het probleem, het is de culturele elite van Israël. In 2002, na de slachtpartij met Pesach in Netanya, toen Operatie ‘Defensive Shield’ werd gelanceerd, en ook vorig jaar, tijdens de Tweede Libanonoorlog, was er een opkomst voor het leger van meer dan honderd procent. Dertig procent van de opgekomen troepen had zich vrijwillig gemeld. Het volk ziet de noodzaak wel om te vechten. Maar de manier waarop de media en onze culturele en politieke elite de realiteit terugspelen naar de maatschappij, brengt de mensen in de war. Vergelijk het met Nederland, toen het volk de EU-grondwet verwierp. Wijselijk, denk ik. De elites zeiden toen: het volk heeft ongelijk. We laten ze net zo lang stemmen tot ze het wél goed hebben.’

Waarom wordt zionisme in Europa geassocieerd met racisme?
‘Europeanen hebben de verkeerde lessen uit de holocaust getrokken. Joschka Fischer, de voormalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken, zei dat de lering uit de Tweede Wereldoorlog was dat we voortaan pacifisten en Europeanen moesten zijn. Maar het nazisme is niet het resultaat van militarisme of nationalisme. Iedereen was een militarist en een nationalist voor de Tweede Wereldoorlog – de Polen, de Fransen. De reden dat de holocaust heeft plaatsgevonden was niet het militarisme, het was het kwaad. De Duitsers voerden niet alleen oorlog tegen de joden, maar tegen de notie van menselijke vrijheid. Het antigif tegen de holocaust is niet een pacifist worden, maar goed worden.
Na de oorlog hebben de Europeanen het kwaad niet uit hun midden verdreven. Pacifisme tegenover het kwaad is zelf kwaad, omdat pacifisme collaboreert met het kwaad.

Het zionisme is de nationale bevrijdingsbeweging van de joden. Het is ook de basis van de joodse identiteit, omdat joden altijd zionisten zijn geweest. Gedurende de 2000 jaar ballingschap zijn er altijd joden geweest die terugkeerden naar het land, als ze de kans kregen. Jeruzalem was al in de vroege negentiende eeuw een in meerderheid joodse stad.
Antisemitisme is de enige logische verklaring voor antizionisme. Van alle naties van de wereld wordt het juist de joden op de een of andere manier niet toegestaan een eigen land te hebben. Het idee dat juist dit volk – het eerste volk dat zichzelf door wet en afstamming als volk identificeerde – geen recht heeft op zijn identiteit, is niet alleen hatelijk ten aanzien van de joden, het is hatelijk tegenover alle volken die zichzelf in vrijheid als volk identificeren. Wanneer mensen beweren dat het zionisme van alle nationale bevrijdingsbewegingen de enige is die racistisch is, zeggen ze eigenlijk dat ze zelf ook geen recht hebben om vrij te zijn als volk. En dat klopt ook, want als wij hier niet winnen, dan zal er op den duur ook geen Nederland meer zijn, geen Denemarken, geen Engeland en geen Frankrijk.’

Dus hier ligt een taak voor de wereld.
‘De internationale gemeenschap zou Israël moeten verdedigen. Vergeet niet dat de gelijkstelling van zionisme en racisme een uitvinding van Stalin was. Hij begon daarmee in de jaren vijftig, vlak voordat hij stierf, toen hij het plan had opgevat om de joden in de Sovjet-Unie uit te roeien. Hij gebruikte de term zionisten in plaats van joden om de joden te ontjoodsen, alsof het geen antisemitisme betrof, om net te doen alsof antizionisme onderdeel uitmaakte van de algemene strijd tegen het imperialisme.
Ook de vredesideologie is een uitvinding van Stalin, met de bedoeling het Westen in verlegenheid te brengen. De pogingen van de Verenigde Staten om de communistische agressie te beteugelen, schilderde hij af als ‘anti-vrede’. Het was dus Stalin die de symbiotische relatie tussen antizionisme en anti-Amerikanisme tot stand heeft gebracht.
De vrije wereld moet op zijn rechten gaan staan. Toen in Nederland Theo van Gogh werd vermoord, leek het even alsof er een soort ontwaken plaatshad, maar dat werd onmiddellijk weer onderdrukt. Als je dat soort voorzichtigheid ziet in Europa, dan vraag ik me af of er nog hoop is voor dat continent, dan ben ik bang dat het van de multiculturele leugen naar fascisme leidt. Jullie zijn zelfmoord aan het plegen, en als jullie eindelijk zullen ontwaken, is het te laat. Ik zou het heerlijk vinden om te geloven dat jullie zullen ontwaken, maar het meest overtuigende bewijs dat jullie diep in slaap zijn, is jullie antizionisme.’